Το αστάθμητο έχει πολλά ποδάρια

Επιτέλους βγήκαμε στον ωκεανό,

κι αν και τα κύματα ήταν μεγάλα και μας βαρούσανε απ’ όλες τις πλευρές,

το πλήρωμα είχε μεγαλώσει κι άντεχε,

με ζήλο κι όνειρα, με γνώση και χαρά,

και με θυμό κι οργή μαζί για όσα ως σήμερα είχαμε περάσει,

όλοι μαζί το πλοίο κυβερνούσαμε.

Με αμηχανία βέβαια και στα ψαχτά,

μιας κι όμοιο ταξίδι δεν είχαμε κάνει

ούτε είχαμε προσφάτως φανταστεί πως θα το κάνουμε.

Και εκεί που είχαν φουσκώσει τα πανιά μας,

που είχαμε βγει από την πρώτη μπόρα κι όλοι κοιτούσαμε μπροστά,

πως από τις προηγούμενες θύελλες να διδαχτούμε,

πως να ‘μαστε έτοιμοι για ότι έρχεται μετά,

κάποιος στην πρύμνη ένιωσε άσχημα, μιας και κανείς δεν τον κοιτούσε,

κι έβγαλε τον φελλό από το πάτο, επιδεικτικά,

ο φελλός ο επιδεικτικός,

ο δήθεν πρωταγωνιστής, γελοίος υπονομευτής,

ο επικίνδυνος, ο άμυαλος, ο βλαξ που μας το παίζει ανδρείος,

κι όλοι κοιτάμε πια να τρέχει το νερό ορμητικό,

που αλλού;

στον μύλο της αντίδρασης.

Σφίξτε τα δόντια αδέρφια,

τόσο ταξίδι δεν το ‘χουμε για χάρη του.

Μαζί θα βάλουμε τον φελλό ξανά στη θέση του,

Μαζί θα βγάλουμε και τα νερά απ’ το πλοίο,

μιας και τις πιο όμορφες θάλασσες ακόμα δεν τις ταξιδέψαμε,

που λέει κι ο ποιητής.

Αλλιώς λιμάνι δεν θα πιάσουμε

και κολυμπώντας όσοι σωθούμε θα βγούμε στην ακτή,

μούτσοι ξανά θα γίνουμε, σε άλλων τα καράβια,

και στην Ιθάκη πιο πολύ θα αργήσουμε να φτάσουμε.

…

Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο blog  στις 7/1/2009, μα σήμερα αποφάσισα, ποιος ξέρει μέχρι πότε, να το βάλω σε χωριστή σελίδα μιας και κάτι μου κανε όταν το ‘γραφα και νιώθω κάπως σαν να το ‘χω αδικήσει, σαν να άξιζε μια ακόμα ευκαιρία, σαν να ‘πρεπε να το διαχωρίσω από το διάφορα που ανεβάζω κάθε μέρα, όχι για την ποιότητα του -ο συγγραφέας του εξ άλλου έχει απόλυτη γνώση για την ασημαντότητα, τόσο του ιδίου, όσο και των γραφόμενών του- μα για την ιδιαιτερότητά του.

Ίσως πάλι να ‘ναι όλο αυτό γιατί μάλωσα τόσο με τον Στέλιο, που αδίκησε κι αυτός όπως και άλλοι, τόσο πολύ την άποψη μου, κινούμενοι σε μανιχαϊστικά δίπολα του παρελθόντος και θέλω να του το δείχνω, έτσι όπως του ‘λεγα και πάνω στον καυγά, «τα λέω και τα γράφω», όχι από μαγκιά, μα για να καταλάβει.

Το βάζω εδώ λοιπόν, σαν κίτρινο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο κάτω απ’ το μαγνητάκι της ντομάτας, δίπλα στην τελευταία συνταγή που μου ‘δωσε η φίλη μου η Μαρίκα για μπριάμ, δίπλα στην τελευταία δίαιτα που διάβασα στο «fitness και ευεξία», δίπλα στο «Αγάπη μου ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ να πληρώσεις το λογαριασμό» και βλέπουμε…