Σήμερα πέθανε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Οι αριστεροί δεν φεύγουν, δεν πηγαίνουν ταξίδι, δεν ανεβαίνουν στον ουρανό. Πεθαίνουν. Γι’ αυτό και η απώλεια τους είναι κάπως πιο συντριπτική. Είναι ένα γεγονός, ίσως μια πράξη, μια ανεπίστρεπτη κατάσταση.
Ο Μιχάλης πέθανε λοιπόν. Ο Μιχάλης ήταν ένας από τους ανθρώπους που τους χρωστάμε πολλά. Ένας από τους ανθρώπους που μας έκαναν αριστερούς.
Είναι λίγες οι φορές που νοιώθεις τόσο βαθιά την απώλεια.
Που νοιώθεις να χάνεις με ένα παράλογο τρόπο ένα στηριγμά σου.
Το εχω περάσει κι άλλες φορές. Με ανθρώπους όμως που ήξερα λιγότερο. Που δεν είχα συγκρουστει ποτέ. Που τους εκτιμούσα, που περίμενα το επόμενο άρθρο τους, την επόμενη ατάκα τους, το επόμενο γραπτό τους, ένα νέο. Ποτέ όμως ένα χάδι, ένα χαμόγελο, μια νέα αιρετική άποψη πάνω στο τραπέζι έτοιμη για κουβέντα.
Ο Μιχάλης ήταν αριστερός παρ’ όλο που κι ο ίδιος έλεγε πως ήταν κοντά στην παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία. Όχι με τα λαμόγια και τους παράγοντες όμως. Ένας αριστερός, σύμφωνα με αυτό που η αριστερά έχτισε μέσα στην πολύχρονη πορεία της ως πρακτική, ως αντίληψη, ως κουλτούρα και ως ηθική. Σεμνός, ριζοσπαστικός, τολμηρός, ουσιαστικός, γνήσιος.
Τον Μιχάλη τον άκουγα από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα. Τον διάβαζα πάντα. Στην αρχή διαμορφώνοντας γνώμη μέσα από την άποψή του. Σιγά – σιγά σε σύγκρουση με την άποψή του. Πάντα είχε όμως αυτό τον τσαμπουκά του αριστερού που μαζί με την βαθιά γνώση των θεμάτων του έδινε μια ανωτερότητα σεβαστή από τον κάθε συνομιλητή. Ίσως και να ‘μουν αυθάδης απέναντί του. Με άφηνε όμως. Είχαμε μια μάλλον περίεργη σχέση.
Ως γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΝ παρακολουθούσα την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΝ και δεν θα ξεχάσω τον πάκο με τα χαρτιά που πάντα έφερνε μαζί του και πάντα τα ιταλικά ή ισπανικά σταυρόλεξα που έλυνε κατά την διάρκεια της συνεδρίασης χωρίς να χάνει λέξη, απαντώντας πάντα σε κάθε σοβαρό επιχείρημα. Εσωτερικά ήταν αλλιώς. Σκληρός στην άποψη του, συντροφικός, πολλές φορές κυνικός και πάντα λέγοντας με ένα τρόπο που κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει πως αν χρειαστεί θα είναι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα .
Τον θυμάμαι σαν τώρα να μιλάμε για τον Μάη του ’68, καταβεβλημένος να μου λέει για μια πορεία στο Παρίσι που κατά την διάρκεια καταλαμβάνονταν οι σχολές που ήταν στο διάβα τους. Να μου λέει πως από βοηθός καθηγητή βρέθηκε στην συντονιστική της κατάληψης. Να μου λέει για τα αιτήματα τους, για τις συνελεύσεις, για τους αριστεριστές και τους αναρχικούς. Να μου λέει…
Είχαμε διαφωνήσει πολλές φορές. Είχες πάντα όμως απέναντι μια καθαρή θέση και εξαιρετικά επιχειρήματα. Είχαμε και άσχημες στιγμές, δεν χρειάζεται να τις θυμόμαστε όμως.
Δεν θα τον ξαναπετύχω στο ασανσέρ να με ρωτάει πως πάμε και να μου χαμογελάει.
Δεν θα ξαναπάω βόλτα στο γραφείο του να τον βρω ανάμεσα σε βιβλία και στίβες απο περιοδικά και σημειώσεις.
Δεν θα μου ξαναμιλήσει για τον σκύλο του και το εξοχικό του.
Ο Μιχάλης πέθανε και εμείς χάσαμε ένα σπουδαίο αριστερό, σύντροφο και φίλο, ένα σπουδαίο άνθρωπο, ένα κομμάτι από τον εαυτό μας.
Κουράγιο στους ανθρώπους του.
Θα τα πούμε για τελευταία φορά αύριο στην πολιτική κηδεία του, στις 6μμ, στο δημοτικό νεκροταφείο Καλλιθέας.
Σύντομο βιογραφικό
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχε γεννηθεί στην Καλαμάτα, στις 19 Αυγούστου 1941. Σπούδασε νομικά, οικονομικές και πολιτικές επιστήμες σε Αθήνα, Μονπελιέ και Παρίσι. Εργάστηκε ως καθηγητής και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού 2, στο Ινστιτούτο Διοίκησης Επιχειρήσεων του Ορσέ και στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο του Μονπελιέ.
Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης στο Πάντειο και έχει συνεργαστεί και αρθρογραφήσει στο Βήμα, τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, το Αντί, την Αυγή και τον Πολίτη.
Ως το 1963 ήταν μέλος της ΕΔΑ. Κατά τη στρατιωτική χούντα (1967-1973) εντάχτηκε στη Δημοκρατική Aμυνα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ, καθώς επίσης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Εθνικής Γραμματείας της.
Εντάχθηκε στον Συνασπισμό, έγινε μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του, καθώς και της Πολιτικής Γραμματείας του.
Εξελέγη ευρωβουλευτής του ΣΥΝ στις ευρωεκλογές του 1989, του 1994 και του 1999. Στις εκλογές του 2007 εξελέγη βουλευτής στη Β’ Αθηνών, τρίτος σε σταυρούς μέσα στο κόμμα του.
Δυστυχώς η 26η Μαΐου του 2009 για όλους εμάς τους συντρόφους, τους φίλους και συνεργάτες του Μιχάλη Παπαγιαννάκη θα είναι μια μέρα μνήμης της απώλειας, ενός από τους «ευγενείς», μεγάλους πολιτικούς άνδρες του τόπου.
Αύριο 27 Μαΐου, στις 6 το απόγευμα θα αποχαιρετίσουμε τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη στο Δημοτικό Νεκροταφείο Καλλιθέας.
Επιθυμία της οικογένειας είναι να κατατεθούν δωρεές εις μνήμην αντί στεφάνων:
ΑΡ.ΣΗ. (Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 132/884296-50),
ΑΥΓΗ (Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 155/470742-76),
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ του ΚΕΘΕΑ(Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 116/296028-11),
ΔΙΑΒΑΣΗ του ΚΕΘΕΑ (Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 116/296034-62),
ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ (Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 080/480847-95)
κάτω αριστερά 
Πρόσφατα σχόλια