Έπαθα την πλάκα μου με την ώρα της Γης. Τσαντίστηκα τόσο με όλες αυτές τις ευαίσθητες χορηγίες και το όλο πρότζεκτ τύπου ΜΚΟ για τούτη τη γη, τούτη δα την σπιθαμή Γης. Τόσα γκρουπ στο φέισμπουκ, τόσα ποστ, τόσα δημοσιεύματα… Έλεος!
Βρέθηκα σήμερα το βράδυ σε ένα γνωστό ρακο-καπηλειό των Εξαρχείων, κατά τις 9, το οποίο όταν έφτασα είχε κλειστά τα φώτα, αλλά ανοιχτό το κλιματιστικό και η κουζίνα δούλευε φουλ. Τα κεριά απλά πρόσθεταν ένα ρομαντισμό ασυνήθιστο στην συνηθισμένη βουή του λαού…
Το WWF φυσικά έκανε την δουλειά του. Όχι εργαλειακά αλλά ως όφειλε. Θα έβγαλε φαντάζομαι και φωτογραφία. Είμαι ο τελευταίος που θα το κατηγορήσω. Εμείς όμως χάσαμε ή κερδίσαμε;
Δεν αντέχω να βλέπω την Αυγή και τον Κακλαμάνη να στηρίζουν το ίδιο πρότζεκτ.
Έκανα ένα googlισμα και βρήκα τόσα λινκ…
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14,
και φυσικά ο Δήμαρχός μας, η Ελευθεροτυπία μας, το tvxs και η Αυγούλα μας, το στήριξαν απλόχερα!!!
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεται αλλά εγώ λέω ΚΡΙΜΑ!
Πονάω, κρύβομαι, ντρέπομαι για όλους μας!
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες -μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται
την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄ τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου,
την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα
της αγάπης σου
να την ακούς να λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι
ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία. Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου
και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο
τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία,
τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα να γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων
που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Τάσος Λειβαδίτης
Υπάρχουμε όμως και δεν θα χαριστούμε έτσι εύκολα.
Ή αγαπάμε την ζωή ή όχι.
Τι να μας πει και ο Αλαφούζος ψάχνοντας την παρουσιάστρια πίσω από τις δενδροφυτεύσεις;
Θα πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας;
Εμείς οι μύστες των φίλων της ελιάς.
Πιστεύω πως υπήρξαμε και εμείς σήμερα,
που είχαμε ανοιχτά τα φώτα και τα μάτια μας ταυτόχρονα…
στα στενά φρουρούς τους ζέφυρους θα βάλω,
στην Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα,
στην Αγορά της Κυψέλης,
στον Ελαιώνα,
στο πάρκινγκ που έγινε πάρκο ,
στον Σπόρο μας,
και στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων που αύριο θα ξαναγίνει λίγο πάρκο…
(Το Γ στο Γης δεν το βάζω τυχαία κεφαλαίο. Έτσι το βλέπω και εγώ όπως νομίζω πως το έβλεπε το 1854… Επιστολή Ινδιάνου αρχηγού προς τα γεράκια της Ουάσινγκτον!)
Φαντάζεστε τους Ινδιάνους Σηάτλ να γιόρταζαν την ώρα της δροσιάς, του βουβαλιού, της μητέρας, της αδερφής των προγόνων και των παιδιών τους μαζί με το wwf και την ώρα της ΓΗΣ;
Πιο άλλο είναι το μέτρο του πόσο μακριά είμαστε από τούτο τον τόπο που πατάμε, από τούτη τη ΓΗΣ
ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΡΙΤΟ
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ
Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την
απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να
βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους
είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με
τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος
κι εξουσία η Άνοιξη.
Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθειο να γιορτά-
ζει τον άλλο Σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο.
Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου
απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που
τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναί-
κες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες
άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που ‘λεγες είχανε περάσει
μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.
Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο, μαθαίνοντες οι Άλλοι, σφό-
δρα ταράχθηκαν. Και φορές τρεις με το μάτι αναμετρώντας το έχει
τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες,
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μία πήχη φωτιά κάτω
απ’ τα σίδερα, με τις μαύρες κάννες και τα δόντια του ήλιου. Όπου
μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν. Και χτυπούσανε
όπου να ‘ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση. Και η Άνοιξη
ολοένα τους κυρίευε. Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκε-
ρη τη γη για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον εί-
χαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ’ απ’ την άκρη της
απελπισίας, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμέ-
να πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και
οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια.
Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε
πλήθος τα θηρία, και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσα-
νε στον τοίχο τριάντα.
Οδυσσέας Ελύτης
Ας βοηθήσουμε να λάβουν το όνειρα εκδίκηση!
Υ.Γ. 1 Χρυσαυγή σ’ ευχαριστώ για όλα, δεν ξέρεις πόσο.
Υ.Γ. 2 Πετράν ευτυχώς που έχουμε και εσένα, έναν φίλο μας, έναν σύντροφό μας, έναν κομουνιστή μας, για να πιστεύουμε πως κάτι κάνουμε!
Υ.Γ. Εγώ αύριο/σήμερα Κυριακή θα πάω και από το Στέκι που έχει γλέντι οικονομικής ενίσχυσης το Δίκτυο. Όποιος θέλει τα λέμε και εκεί…
Φιλιά
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο το δικό μας!!!
κάτω αριστερά 
Πρόσφατα σχόλια