Εξ ιδιών…

Βασικά με λένε Τάσο και γενικά είμαι καλά. Πια.

Είμαι στην αριστερά και αυτός είναι ένας από του λόγους που είμαι καλά. Αλλά και ένας από τους λόγους που δεν είμαι.

Θέλω ένα κόσμο καλύτερο, πολύ.

Όχι ένα καπιταλισμό καλύτερο.

(Μασάω στην κριτική από τα αριστερά ε;)

Έναν άλλο κόσμο, εφικτό, σαν κι αυτό που γνώρισα σχεδόν…

…στην Ανγκόνα, στην Γένοβα, στις Βρυξέλλες, στην Πράγα, στην Βιένη στην Φρανκφούρτη, στην Κένυα, στη Βηρυτό, στη Ραμάλα, στο Λονδίνο κι αλλού μα κυρίως στην Αθήνα και τον Πειραιά.

Στις γειτονιές και στα γκέτο, στην πίσω αυλή της κάθε πόλης.

Στα Youth Hostel  μα κυρίως εκεί που με φιλοξένησαν.

Στην Νεολαία ΣΥΝ.

Στο νο γκλόμπαλ ειδικά και στο κίνημα γενικά.

Στο μαθητικό και στο φοιτητικό, στου Γιαννίτση και γενικά όπου ξεπήδαγε διαδήλωση. Για τον Ταϊλάν, για τους μετανάστες, στο Athens Pride, στα αντιφασιστικά, στο αντιρατσιστικό και όπου.

Μια ζωή στην όμορφη πλευρά του δρόμου.

Στα κινήματα πόλης γενικά και ειδικά στην Αγορά της Κυψέλης και στην Ανοιχτή Πόλη.

Στις τόσες συναυλίες αλληλεγγύης ειδικά και στις ακόμα παραπάνω παραστάσεις – διαμαρτυρίες – συγκεντρώσεις, γενικά.

Στον Συνασπισμό.

Ήμουν άλλος όταν ξεκίνησα, στην Πάτρα, στους ηλεκτρολόγους, στην ΡΟΗ, με τους Κούρδους, στα πρώτα μου βήματα.

Άλλος είμαι τώρα.

Νομίζω λίγο πιο σοφός και άρα λίγο πιο όμορφος.

Με αδυναμίες πολλές ακόμα, και πολλά ερωτηματικά.

Διαβάζω όσο προλαβαίνω αλλά όχι όσο θέλω.

Τι τραγικό να πρέπει να τα μάθουμε πάλι όλα.

Μ’ αρέσει ο κινηματογράφος και βαριέμαι την τηλεόραση.

Μ αρέσει κι η μουσική, πολύ.

Δεν μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που θέλουν να ξεχνιούνται. Εγώ όλο θέλω να θυμάμαι.

Καμιά φορά καταθλιπτικός, κι άλλοτε χαρούμενος.

Μ’ αρέσει η αγάπη, ο έρωτας το δόσιμο έως και ξόδεμα και απ’ ότι φαίνεται μ΄άρεσαν και τα μπλεξίματα, ποιος ξέρει γιατί. Πάντως τώρα δεν μ΄αρέσουν.

Αυτά για την ώρα κι όσο θυμάμαι θα γράφω…