Γυρίζουν μέρες στο μυαλό μου σύντροφοι και συντρόφισσες που χάσαμε τα προηγούμενα χρόνια.Φιγούρες τις αριστεράς που μας σημάδεψαν και ακόμα και σήμερα δεν μπορείς να πιτέψεις οτι δεν είναι μαζί μας.
Τι θα γραφε ο Άγγελος Ελεφάντης αν ήταν εδω; Ο άνθρωπος με την σπάνια οξυδέρκεια που πάντα στα κείμενα του πίστευες πως είχε βρει τον μοναδικό συνδυασμό λέξεων που αποτύπωναν με τον καλύτερο τρόπο αυτο που ήθελε να πει και που ανεξάρτητα από το αν συμφωνούσες ή όχι πολύ συχνα σημείωνε κάτι που δεν είχες σκεφτεί μα σου ήταν τόσο χρήσιμο για να δεις την κατάσταση πιο καθαρά.
Τι θα λεγε στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Μπανιάς; Ποια θα ήταν αυτή η τελευταία τοποθέτηση πριν από την μάχη ή εκείνη η ιστορία που θα έλεγε φέρνοντας στο προσκήνιο όλο το αξιακό φορτίο της Αριστεράς μας;
Τι θα μου ψυθίριζε στο αυτί στη συνεδρίαση η Αννυ Βρυχέα; Ποια εξαιρετική ιδέα θα είχε προτείνει για την τελική συγκέντρωση και πιο θα ταν αυτό το γλυκόπικρο σχόλιο που θα αποκάλυπτε για άλλη μια φορά τις αντιφάσεις μας;
Ποιο θα ταν το σύντομο σχόλιο του Guido Cioffi στην Τσαμαδού ένα βράδυ που θα πέρναγα βιαστικά; Εκείνο το σχόλιο που θα ερχόταν μαζι με ένα ελαφρυ χάδι με το χέρι ή με τα μάτια;
Τι θα μας συμβούλευε ο Αποτόλης Τασούλας το βράδυ μετά την συγκέντρωση ή το μεσημέρι την ώρα του φαγητού στην Κουμουνδούρου; Ποια θα ήταν αυτή η τοποθέτηση οδηγός που ενώ θα πάταγε στέρεα στην αριστερή στρατηγική θα γινόταν τόσο λαϊκή και άμεση που θα μας έδινε φτερά;
Δεν ξέρω γιατί μπήκα σε αυτό το τριπάκι.
Ίσως γιατι μου λείπει τόσο πολύ ο Αλέκος. Ο Λύτρας μας.
Αυτός ο ολοκληρωμένος αριστερός που όπως έγραψε ο Νίκος Γιαννόπουλος, επειδή ήξερε ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά τα μέσα αποδεικνύουν την ανωτερότητα (ή την ποταπότητα…) του σκοπού, αποτέλεσε έμπρακτη απόδειξη ότι ο αγώνας για την ισότητα και την ελευθερία, πρέπει να είναι αγώνας συλλογικός και ανιδιοτελής, που κυρίως να οικοδομεί την ευτυχία και όχι να επικαλείται την δυστυχία, αγώνας σκληρός αλλά και τρυφερός, δύσκολος αλλά και τόσο ωραίος.
Μας έλειπε στην ομάδα επικοινωνίας, μας έλειπε στην πολιτική συζήτηση, μας έλειπε στα τσίπουρα, μας έλειπε παντού.
Ήταν το τηλέφωνο που περίμενα για να σχολιάσουμε την μέρα που πέρασε, να βάλουμε ένα νέο σχέδιο στα σκαριά, να απολογήσουμε, να σχεδιάσουμε και να αποφορτιστούμε γελώντας σαν μικρά παιδιά. Ο άνθρωπος ορχήστρα που μπορούσε σχεδόν μόνος του να κινητοποιήσει την μισή Ελλάδα, να βγάλει την αφίσα και να υλοποιήσει την καμπάνια με ένα τόσο παραδειγματικό τρόπο που να αποτελέι μετά οδηγό για την επόμενη φορά.
Σ αυτή την μάχη έλειπε σε όλους μας ο κολλητός μας, το πειραχτήρι μας, αυτός ο ατόφιος αριστερός που πάντρευε την φάρσα με την πολιτική με ένα τόσο σπάνιο τρόπο.
Σ’ αυτή την μάχη του φόβου ο άνθρωπος που νίκαγε τα πάντα με ένα χαμόγελο μας έλειπε πιο πολύ από όλους.
Προχτες στην κεντρική συγκέντρωση στην Αθήνα τον θυμηθήκαμε πάλι με τον Γκρούβι.
Σήμερα λίγο πριν τελειώσει αυτή η μάχη ήθελα απλά να γράψω οτι μου λείπει.
Ούτως ή άλλως του χρωστάμε πολλά και αν και κάνουμε ότι μπορούμε πάντα θα έχουμε την αίσθηση πως αν ήταν εδω θα μπορούσαμε περισσότερα.
Πάμε γερά αδέρφια.
Αυτή η μάχη είναι μια μάχη για να κερδίσουμε το μέλλον, είναι μια μάχη ιστορική και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρα να την δώσουμε και για όλους αυτους τους αριστερούς που δεν είναι πια μαζί μας.
κάτω αριστερά 
Πρόσφατα σχόλια