Μνήμες Δεκέμβρη… κι όμως πέρασαν μόνο 3 χρόνια

Ως θραύσματα μόνο αναδημοσιεύω εδώ:

• 2 κείμενα μου από (και για) τον Δεκέμβρη του 08

Οι νύχτες του Αλέξη άλλαξαν τις μέρες μας, Γαλέρα, τέυχος Γενάρη 2009
Οι εξεγερμένοι, η βία, η αριστερά και το μέλλον (γιατί το τσουβάλιασμα γενικώς δεν βοηθάει)

• Μια εξαιρετική ως προς την απόδοση του κλίματος των ημερών εκπομπή ήταν αυτή του Άρη Χατζηστεφάνου στο πλαίσιο των εκπομπών για τα 20 χρόνια του ΣΚΑΙ που μας θύμισε σήμερα ο Πιτσιρίκος

• Το ΑΦΙΕΡΩΜΑ του red notebook πέρσι τέτοιες μέρες:  «Χίλιες λέξεις για τον Δεκέμβρη»

• τα 3 αφιερώματα του εντός εποχής από τις μέρες εκείνες:

http://entosepoxhs.wordpress.com/2008/12/21/exegersh-1/
http://entosepoxhs.wordpress.com/2008/12/28/exegersh-2/
http://entosepoxhs.wordpress.com/2009/01/11/exegersh-3/

• και ένα αφισάκι για φέτος της pastoulas

Μικροί θησαυροί από την επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Νομίζω πως ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει τελευταία ήταν αυτό του Groovy στο κόκκινο τεφτέρι. Ποιοι είναι στ΄ αλήθεια οι ζωντανοί και ποιοι οι πεθαμένοι;

Επίσης έπεσα πάνω σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βίντεο του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείού και της Βιβλιοθήκης της Βουλής με αρχειακό υλικό και δηλώσεις της εποχής.

Τέλος εξαιρετικό ενδιαφέρον είχε η ανακάλυψη του groovy για τα ψεύτικα πλάνα επεισοδίων που μπήκαν στο δελτίο ειδήσεων του mega mou μιας και αυτά που είχαν δεν τους έφταναν. Έτσι είπαν να προσθέσουν μερικά πλάνα συγκρούσεων με την αστυνομία από το καλοκαίρι στο Σύνταγμα. Αν δεν γινόταν ένας σχετικός χαμός μέσα στο facebook κανείς δεν θα το έπαιρνε χαμπάρι. Η απάτη όμως αποκαλύφθηκε και έτσι το mega mou αναγκάστηκε να ζητήσει συγνώμη και να μιλήσει για τεχνικό λάθος κάποιου εργαζόμενου. Καμια φορά σκέφτεσαι πως η δύναμη που έχουμε μέσα από τα social media είναι μεγάλη και είναι κρίμα να την ξοδεύουμε σε like!

Για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε το σχετικό ποστ στο κόκκινο τεφτέρι.

Να θυμίσω μόνο πως παρόμοιο τεχνικό λάθος είχε γίνει και το Δεκέμβρη του 2008 στο megamou με προσθήκη ήχων σε βίντεο ντοκουμέντο από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (δείτε εδώ).

Έκτακτη ενημέρωση

Οπως μάθαμε τελευταία…απολύθηκε ο βοηθός σκηνοθέτης του κεντρικού δελτίου προπαγάνδας του Mega, με τη δικαιολογία ότι αυτός ήταν υπεύθυνος για το «λάθος» να προβληθούν πλάνα από τις διαδηλώσεις του καλοκαιριού στο βίντεο για την πορεία του Πολυτεχνείου.

Αν είναι να απολυθεί κάποιος για το χαλκευμένο βίντεο με επεισόδια στην πορεία του Πολυτεχνείου αυτός είναι ο διευθυντής ειδήσεων του Mega mou, η Τρέμη, ο Τσίμας, ο Καψής κι ο Πρετεντέρης! Κάτω τα χέρια από τους εργαζόμενους ή καλύτερα ΠΙΣΩ ΓΟΡΙΛΕΣ!

Η καλύτερη απάντηση από την ίδια την Κωνσταντίνα Κούνεβα

«ΑΓΝΩΣΤΟΙ» ΑΠΑΣΦΑΛΙΣΑΝ ΚΑΙ ΕΡΙΞΑΝ ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

… και ορισμένοι από εμάς που γράφουμε αυτές τις αράδες, αν δεν μας προστάτευε το διπλό τζάμι του παραθύρου, θα ήμασταν τώρα ΝΕΚΡΟΙ. Δέκα – δεκαπέντε σύντροφοι και συντρόφισσες, αδελφοί και αδελφές, φίλοι και φίλες θα έπαυαν να υπάρχουν ανάμεσά μας.

Όταν απασφαλίζεις μια χειροβομβίδα και τη ρίχνεις μέσα σε ένα χώρο γεμάτο κόσμο, αυτό που επιδιώκεις είναι ο θάνατος. Όταν γνωρίζεις ότι το φονικό όπλο που κρατάς στα χέρια σου σκάει σε 80 κομμάτια, που εκτινάσσονται σε απόσταση δέκα μέτρων, αυτό που επιδιώκεις είναι να κομματιάσεις ανθρώπινα κορμιά. Όταν η απασφαλισμένη χειροβομβίδα σου εκρήγνυται σ’ έναν πεζόδρομο στο κέντρο της Αθήνας, δεν σε ενδιαφέρει αν εκείνη ακριβώς τη στιγμή της έκρηξης κάποιος άτυχος θα αποφάσιζε να περάσει το κατώφλι του απέναντι καφενείου ή της απέναντι πολυκατοικίας. Δεν σε ενδιαφέρει αν οι θρυμματισμένες από το ωστικό κύμα τζαμαρίες θα κομματιάσουν τα σώματα όσων είχαν την ατυχή έμπνευση να πίνουν το ποτό τους στο σημείο της επίθεσης.

Γιατί αυτό που επιζητάς είναι ο θάνατος. Και όσοι/ες δεν το έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει ή δεν το έχουν αξιολογήσει ως μια τεράστια απειλή και για το μέλλον, είναι καιρός να το κάνουν.

Δεν είμαστε ούτε τρομοκρατημένοι ούτε τρομολάγνοι. Αν όμως μέσα από τη συσπείρωση και την κραυγή μας δεν σταματήσουμε τους δολοφόνους, θα το επιχειρήσουν ξανά και ξανά μέχρι να πετύχουν το στόχο τους.

Με τη δολοφονική επίθεση που έγινε την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009, στις 10 το βράδυ, στο Στέκι Μεταναστών την ώρα που γινόταν ανοιχτή εκδήλωση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης με θέμα τους εξοπλισμούς, επιχειρείται να αναβαθμιστεί σε ακραίο βαθμό ο τρόμος: ο τρόμος που σταθερά επιδιώκουν να μας ενσταλάξουν και να αναγκάσουν μια ολόκληρη κοινωνία να αποδεχτεί ως ακραία συνέπεια της κοινωνικής πόλωσης, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου. Μέρος της ίδιας προσπάθειας να ριζώσει μέσα μας ο τρόμος είναι η φωτιά στο κτήμα Πραπόπουλου ή στα ΠΡΩΚΑΤ, το βιτριόλι στην Κωνσταντίνα, το ξυλοκόπημα δημοτικών συμβούλων στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου στο Μαρούσι, οι απειλές ότι η οργή των αγανακτισμένων φιλάθλων θα στραφεί σε πολίτες που υπερασπίζονται το περιβάλλον, το δικαίωμα στον κάθε οπλοφορούντα μπάτσο να αφαιρεί ζωές γιατί …έτσι, το ψέκασμα με τοξικά χημικά δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, η άρνηση στοιχειωδών δικαιωμάτων στους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, οι δολοφονίες στα σύνορα και οι πνιγμοί στο Αιγαίο, οι νεκροί στο Aλλοδαπών στην Π. Ράλλη, το σύρσιμο πιτσιρικιών στα δικαστήρια με τον τρομονόμο, η αλαζονική άρνηση να ακούσουν, έστω, άνεργους, απολυμένους και αγρότες σε απόγνωση, η ενοχοποίηση νεκρών ναυτεργατών …για το θάνατό τους, η περιφρούρηση πλαστικών δέντρων και η κατακρεούργηση των αληθινών…

Δεν έχει τελειωμό η απαρίθμηση. Και σκοπίμως δεν τα ιεραρχήσαμε στη βάση της βαρύτητας και της σοβαρότητάς τους. Γιατί αποτελούν τις πολλαπλές όψεις μιας εκφασισμένης πια πολιτικής που οι πολυποίκιλοι εκφραστές της ωθούν ανεξέλεγκτα προς ακόμα αυταρχικότερες ενέργειες και λύσεις.

Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω από όλα όσα έχουμε τόσα χρόνια δημιουργήσει, απ’ όσα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Και το Στέκι Μεταναστών είναι ένα απ’ αυτά. Είναι ένας πολύχρωμος πολιτικο-κοινωνικός γαλαξίας ανθρώπων και συλλογικοτήτων, που 14 χρόνια τώρα συμμετέχει πρωταγωνιστικά σε μια από τις σημαντικότερες συναντήσεις, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Είναι ο χώρος όπου δημιουργήθηκε το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών με στόχο την ανάδειξη του μεταναστευτικού και προσφυγικού προβλήματος αλλά και την έμπρακτη αλληλεγγύη και νομική υποστήριξη του ολοένα και αυξανόμενου αριθμού μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας. Το Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών με την ομάδα των δασκάλων του, «Τα πίσω θρανία», ξεκίνησαν, πριν 11 χρόνια, τα μαθήματα ελληνικών για μετανάστες για να υιοθετηθεί, στη συνέχεια, η πρακτική και κινηματική αυτή πράξη αλληλεγγύης από σχήματα σε όλη τη χώρα. Είναι ένας χώρος ελευθερίας, συνάντησης και δημιουργίας πολλών και διαφορετικών γενεαλογιών, αντιστάσεων και ευαισθησιών. Εδώ έχει τα γραφεία του το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, το οποίο πολλές φορές έχει στοχοποιηθεί εξαιτίας των αντιεθνικιστικών πολιτικών που έχει εκφράσει, την εναντίωσή του στην τρομοϋστερία το καλοκαίρι του 2000 αλλά και την αλληλεγγύη του σε πολιτικούς κρατούμενους και διωκόμενους αγωνιστές. Στο χώρο του Στεκιού έχουμε συναντηθεί και έχουμε δουλέψει σε καμπάνιες αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας και στον παλαιστινιακό λαό (Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα»), έχουμε δημιουργήσει διεθνιστικά περιοδικά (Σήματα καπνού, Αλάνα, Resistencias), ενώ εδώ βρήκαν χώρο έκφρασης οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες (ΟΛΚΕ και ΛΟΑ), εδώ συναντιούνται φοιτητικά σχήματα, αλλά και αριστερές οργανώσεις (Κόκκινο, Ρόζα, Νεολαία ΣΥΝ), αντιμιλιταριστικές και αντιεθνικιστικές συλλογικότητες (Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης, Αντιεθνικιστική Πρωτοβουλία), εδώ γίνονται μαθήματα υπολογιστών σε έλληνες και μετανάστες (UFU) και συναντιέται και εκθέτει τη δουλειά της με τους μετανάστες/ριες η φωτοφράξια. Οι εκδηλώσεις και οι προβολές αναφέρονται σε μια μεγάλη γκάμα θεμάτων, από την κλιματική αλλαγή μέχρι την επισφάλεια και το φεμινισμό και από την αντίρρηση συνείδησης ως το ίδιο το νόημα της πολιτικοποίησης. Στο Στέκι γλεντάμε και χορεύουμε, βρισκόμαστε αλλά και διαφωνούμε (ενίοτε και έντονα), αλλά κυρίως επεξεργαζόμαστε στην πράξη την κουλτούρα της συνύπαρξης μέσα από τη διαφορετικότητα, της ώσμωσης απόψεων και αντιλήψεων, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, γιατί ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και είναι εφικτός τώρα!

Στέκι Μεταναστών

Μήπως μας συμβαίνει κάτι πιο σημαντικό;

Παρακολουθώ από όσο πιο κοντά μπορώ.

Κι ανησυχώ!

Ανησυχώ από την στάση την δική μας, αλλά και από την στάση των «άλλων».

Αν δεν μπορείτε να διαβάσετε τους άλλους κατεβείτε πιο κάτω για να δούμε τι κάνουμε εμείς…

Ο Πρετεντέρης έγραφε πριν από λίγες μόλις μέρες:

Τη βία τη γεννά η άκρα Αριστερά. Πίσω από όλες τις βιαιοπραγίες των τελευταίων μηνών υπάρχει ένας αδιαμφισβήτητος κοινός παρονομαστής: οι δράστες ασπάζονται μια συγκεκριμένη ιδεολογία, υιοθετούν μιαν ορισμένη προβληματική και κινούνται από μια δεδομένη ανάγνωση της κοινωνίας. Δεν ψηφίζουν ΝΔ, ούτε τον Καρατζαφέρη. Δεν είναι «παπανδρεϊκοί», ούτε εκσυγχρονιστές. Δεν προέρχονται από τη σοσιαλδημοκρατία, ούτε από τον φιλελευθερισμό. Το ερώτημα είναι αν η κοινωνία αντιλαμβάνεται το μέγεθος της απειλής και αν είναι αποφασισμένη να την αντιμετωπίσει. Οπως και αν εκδηλώνεται. Με όποιο κόπο και με όποιο κόστος. Διότι όποιο και αν είναι το κόστος αυτό, πάντα θα παραμένει μικρότερο από τον φόρο του αίματος και από το τίμημα της ελευθερίας.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=256438&ct=6

Και το Βήμα όπως και άλλες εφημερίδες μου δημιούργησαν βάσιμες ανησυχίες…

Επιπλέον οι ίδιοι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί υποστήριζαν ότι «η κατάσταση φαίνεται να έχει ξεφύγει πέρα από κάθε έλεγχο, από κάθε λογική αλλά και από οτιδήποτε γνωρίζαμε ως τώρα. Μετά τη δολοφονία του 15χρονου, τα καλάσνικοφ, τους πυροβολισμούς εναντίον τηλεοπτικού σταθμού και τη βόμβα των 80 κιλών στη Citibank στην Κηφισιά έχουμε τώρα απόπειρα ρίψης χειροβομβίδας σε αίθουσα γεμάτη κόσμο στα Εξάρχεια». Και όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι αστυνομικοί « τώρα έχουμε έναν νέο εφιάλτη. Να μην υπάρξει και τέτοιου είδους πολύνεκρη επίθεση με χειροβομβίδα με στόχο μέλη κοινωνικών δικτύων ή άλλα άτομα…». Οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. εξετάζουν δύο ενδεχόμενα για αυτή τη ρίψη χειροβομβίδας. Πρώτο ενδεχόμενο είναι αυτή η επίθεση να προέρχεται από κάποια ακροδεξιά οργάνωση με στόχο τα μέλη του Δικτύου αλλά και τα μέλη του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης, τα οποία εκείνη την ώρα πραγματοποιούσαν εκδήλωση μέσα στο κτίριο όπου έγινε η επίθεση. Ο,τι δηλαδή ακριβώς αναφέρουν και οι υπεύθυνοι του Δικτύου. Όπως όμως επισημαίνουν οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. « τα τελευταία χρόνια δεν έχει καταγραφεί συμβάν με τέτοιου είδους επίθεση από φασιστικές οργανώσεις. Συνήθως δημιουργούν ομάδες για να χτυπούν αντιεξουσιαστές στη διάρκεια συγκεντρώσεών τους. Χρησιμοποιούν ρόπαλα, σιδερένιες γροθιές και άλλα παρόμοια μέσα. Όμως ποτέ τον τελευταίο καιρό δεν έχουν χρησιμοποιήσει όπλα, βόμβες, ούτε βεβαίως χειροβομβίδες…». Συμπλήρωναν δε ότι «αυτό μόνο μας έλειπε, να δημιουργηθεί μια ένοπλη οργάνωση από ακροδεξιούς που θα ανοίξουν…βεντέτα με δίκτυα κοινωνικών δικαιωμάτων, αντιεξουσιαστές και άλλους και θα προχωρούν σε αιματηρές επιθέσεις. Πρέπει να λάβουμε μέτρα να χτυπήσουμε εν τη γενέσει τους τέτοιου είδους προσπάθειες».

Ωστόσο οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. εξετάζουν και ένα άλλο ακραίο σενάριο. Συγκεκριμένα ερευνούν αν η προχθεσινή επίθεση προέρχεται από κάποια ομάδα ένοπλης δράσης όπως η «Σέχτα Επαναστατών», η οποία βρίσκεται σε διαμάχη- με άγνωστο βεβαίως περιεχόμενο- με άτομα από τον χώρο των Εξαρχείων. Σύμφωνα με τους αστυνομικούς «την εκδοχή αυτή ενισχύει η διαπίστωση ότι η χειροβομβίδα αμυντικού τύπου, σοβιετικής κατασκευής του ΄70, είναι παρόμοια με αυτή που χρησιμοποίησε η οργάνωση “Σέχτα Επαναστατών” στην επίθεση προ 25 περίπου ημερών στο Αστυνομικό Τμήμα Κορυδαλλού,η οποία επίσης δεν εξερράγη».

Αξιωματικοί της Κρατικής Ασφάλειας και της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στον χώρο των αντιεξουσιαστικών και ένοπλων ομάδων ισχυρίζονταν ότι είχαν το τελευταίο διάστημα πληροφορίες ότι «οι διαδοχικές επιθέσεις της “Σέχτας Επαναστατών” γίνονται χωρίς καμία προεργασία και το περιεχόμενο των προκηρύξεών της έχει ενοχλήσει πολλούς στον αντιεξουσιαστικό χώρο, και όχι μόνο. Τα άτομα αυτά φαίνεται να έχουν ενοχληθεί από την επιθετικότητα και το ύφος της ομάδας καθώς ανησυχούν ότι η δράση της θα δημιουργήσει προβλήματα στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο».

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=32&artId=248565

Ο Ελεύθερος Τύπος…

Η Ασφάλεια

Οι αστυνομικοί της Κρατικής Ασφάλειας που ανέλαβαν την υπόθεση, αν και όπως λένε εξετάζουν όλα τα ενδεχόμενα, χθες δεν απέκλειαν το περιστατικό να εντάσσεται «σε ενέργεια αντίπαλης ομάδας του αντιεξουσιαστικού χώρου».

…

Τα όπλα στη μαύρη αγορά

Πιστόλια

– €1.500-2.000
Clock (Αυστρία)

– €1.500-2.000
CZ (Τσεχία-Σλοβακία)

– €2.500-3.000
Beretta (Ιταλία)

– €2.500-3.000
Colt (ΗΠΑ)

– €1.000-2.000
Πιστόλι 9 χιλιοστών

– €1.000-2.000
38άρι πιστόλι. (Tο πιο διαδεδομένο όπλο, τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως για αυτοάμυνα)

Πολυβόλα

– €5.000-7.000
Καλάσνικοφ (Αλβανία, Βουλγαρία, Κίνα, Ρωσία)

Υποπολυβόλα

€7.000-10.000
Scorpion (Τσεχία-Σλοβακία)

Χειροβομβίδες

– €8.000-10.000

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=77691

Ο Ριζοσπάστης είχε ένα ασχολίαστο ρεπορτάζ…

Χειροβομβίδα σε στέκι μεταναστών

Χειροβομβίδα πέταξε άγνωστος το βράδυ της Τρίτης, λίγο μετά τις 10, στο Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού στα Εξάρχεια, όπου στεγάζονται και τα γραφεία του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα. Το Δίκτυο παραχώρησε χτες το μεσημέρι συνέντευξη Τύπου, χαρακτηρίζοντας την επίθεση «φασιστική, παρακρατική και δολοφονική, όχι εκφοβιστικού χαρακτήρα».

Η χειροβομβίδα προσέκρουσε στο τζάμι του κτιρίου χωρίς να περάσει στο εσωτερικό του, καθώς τα τζάμια είναι διπλά και έπεσε στον πεζόδρομο, μέσα σε μια ζαρντινιέρα, όπου και εξερράγη. Οπως τονίστηκε στη συνέντευξη Τύπου, εκείνη την ώρα βρίσκονταν στο κτίριο περίπου 40 άτομα, καθώς πραγματοποιούνταν εκδήλωση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης, και μόνο από τύχη δεν υπήρξαν θύματα. Εκπρόσωποι του Δικτύου είπαν ότι «πρόθεση των δραστών ήταν να σκοτωθεί κόσμος», ενώ υπογράμμισαν ότι πέρα από τη μήνυση που θα υποβληθεί, «θα κάνουμε και δικές μας έρευνες και θα τους βρούμε».

Αυτόπτες μάρτυρες είδαν κάποιον να απομακρύνεται προς τη συμβολή των οδών Ερεσού και Τοσίτσα, όπου μπήκε σε ένα αυτοκίνητο. Η πινακίδα του αυτοκινήτου σημειώθηκε από μάρτυρα, αλλά όπως είπε η δικηγόρος Ι. Κούρτοβικ εκ μέρους του Δικτύου, η αστυνομία κατατάσσει το αυτοκίνητο στα «ακαταχώρητα».

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4970586

και ο Κούλογλου με την Αυγή έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου…

Σε αυτόν τον νέο κύκλο του αίματος που από τύχη δεν ξεκίνησε χθες, οι κυβερνητικές ευθύνες είναι τεράστιες. Οι αποδείξεις από την δράση του παρακράτους στην διάρκεια των συγκρούσεων του Δεκέμβρη κατατέθηκαν ακόμη και στην Βουλή, χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός υπουργού. Αλλά από την κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί κανείς να περιμένει τίποτα. Οσοι ενδιαφέρονται να μην αντικατασταθεί η δημοκρατία και η μαζική δράση από την κριτική των όπλων θα πρέπει να αντιδράσουν ενεργά σε οποιαδήποτε παρόμοια ενέργεια. Και θα πρέπει να αντιδράσουν ΤΩΡΑ.-Στέλιος Κούλογλου

http://www.tvxs.gr/v6059

ΑΘΗΝΑ. ΕΞΑΡΧΕΙΑ. ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΑ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΤΣΑΜΑΔΟΥ

Κανένα κόμμα εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν εξέδωσε ανακοίνωση καταδίκης για την επίθεση με χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών κατα τη διάρκεια εκδήλωσης του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Ούτε κανείς από τους κήνσορες της τηλεοπτικής αντιτρομοκρατίας έδειξε να ιδρώνει ιδιαιτέρως, παρ’ ότι εσχάτως ασχολούνται εντατικά με το αντικείμενο. Δεν επρόκειτο όμως για μια συνηθισμένη επίθεση, όπως τα γκαζάκια κ.λπ., που στρέφεται κατά της περιουσίας. Ήταν μια τρομοκρατική επίθεση που είχε ως στόχο την αφαίρεση ζωών, διότι αυτό κάνει η έκρηξη μιας χειροβομβίδας σε κλειστό χώρο γεμάτο κόσμο. Με την έννοια αυτή, ήταν ένα ποιοτικό άλμα, ένα κτύπημα τυφλό, μαζικό. Την τελευταία φορά που είχαμε τέτοιο περιστατικό στην Ελλάδα, ήταν τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, όταν χουντικοί είχαν βάλει βόμβα στον κινηματογράφο «Έλλη». Και πιο πριν είχαμε την πολύνεκρη έκρηξη στον εορτασμό του Γοργοπόταμου, το 1964, έργο πάλι του μετεμφυλιακού παρακράτους.

Η επίθεση στο Στέκι θυμίζει Ιταλία, όταν οι νεοφασίστες και οι μυστικές υπηρεσίες κτυπούσαν πλατείες και σταθμούς τρένων σκοτώνοντας αδιακρίτως για να προωθήσουν την “στρατηγική της έντασης” με στόχο να ανακοπεί η άνοδος της αριστεράς. “Σε αντίθεση με την αριστερίστικη τρομοκρατία, που επιτίθεται στο κράτος δια των εκπροσώπων του, η μαύρη τρομοκρατία προτιμά τις σφαγές, επειδή προωθούν τον πανικό και τις παρορμητικές αντιδράσεις” σχολίαζε ο Χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός της Ιταλίας Φρανσέσκο Κοσίγκα μετά τη σφαγή στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια το 1980.

Με αυτήν την έννοια, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι όλοι όσοι δεν χάνουν ευκαιρία να την πέφτουν στον ΣΥΡΙΖΑ όποτε μπαίνει κανά γκαζάκι ή πέφτει μολότωφ, στην προκειμένη σφυρίζουν αδιάφορα. Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ποντάρει στην κοινωνική αναταραχή.

Γ.Κ.

http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=438698

Και ευτυχώς στο ΒΗΜΑ δεν υπάρχει μόνο ο Πρετεντέρης!!!

Πάρτε μια δόση από εγγόνια της 17Ν, αλευρώστε τα με ένα κουτί Καλάσνικοφ- κατά προτίμηση από αλβανικό σουπερμάρκετ-, προσθέστε τέσσερις πέντε γηραιούς αναρχικούς που εκπαιδεύουν τα εγγόνια και τους κουκουλοφόρους συνοδοιπόρους των εγγονιών. Αφού ανακατέψετε καλά, ώστε να έχετε ένα ομοιογενές μείγμα, ραντίστε το με ένα ποτήρι ΣΥΡΙΖΑ και με ένα φλιτζάνι ανεπρόκοπων μαρξιστών καθηγητών ΑΕ. Αλατοπιπερώστε καλά με Μαρκογιαννάκη, Καρατζαφέρηκαι με τους γνωστούς τηλεαστέρες – οι οποίοι ζητούν κατάργηση του ασύλου, του άρθρου 16 και των ατομικών δικαιωμάτων- και έχετε το μείγμα έτοιμο.

Φουρνίστε το στα τηλεοπτικά δελτία των 8 και σερβίρετέ το με γαρνιτούρα από αναλύσεις σοβαροφανών ταγών της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και το πιάτο της nouvelle cousine της Δεξιάς είναι έτοιμο. Ευκολοχώνευτο, το πιάτο πουλάει σε μια κοινωνία που η οικονομική κρίση την έχει κάνει ανασφαλή και φοβική.

Στόχος, να καταλυθεί η δημοκρατία εν ονόματι της υπεράσπισής της. Να φιμωθεί κάθε κόμμα, κίνημα, ομάδα, έκφραση αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων σαν ύποπτο για τρομοκρατία.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Οι κραυγές από τους κουκουλοφόρους των Μedia δεν είναι για τους κουκουλοφόρους των διαδηλώσεων.

Η τρομοκρατία είναι το άλλοθι. Οι κραυγές στρέφονται εναντίον της Αριστεράς. Αυτή κατηγορείται ότι με τις ιδέες της και με τις πράξεις της εκτρέφει τρομοκράτες. Η Αριστερά καλείται να απολογηθεί γιατί διαφωνεί με την παγκοσμιοποίηση, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την αναγκαιότητα της ανεργίας, τις συνταγές εξόδου από την οικονομική κρίση εις βάρος των εργαζομένων και τις συνταγές εξόδου από την πολιτική κρίση εις βάρος των πολιτών. Γιατί διαφωνεί με το σύστημα. Οχι, δεν είναι τυχαία η μανία του συστήματος και των οργανικών διανοουμένων του να επιβάλουν ακόμη και με παρακρατικές μεθόδους την εξημέρωση κοινωνικών ομάδων και χώρων. Μόνον έτσι θα σωθούν από την κατάρρευση του υπαρκτού καπιταλισμού. «Νόμος και τάξη» θα είναι, όπως όλα δείχνουν, το σύνθημα της νέας εποχής για την Ελλάδα.

Οι ανελεύθερες αυτές κατευθύνσεις έχουν την πλήρη στήριξη των γκουρού της κοινωνίας των πολιτών, των σταυροφόρων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αποδεικνύεται έτσι ότι όταν μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα εννοούν τα δικαιώματα της αγοράς και όχι το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου και των ιδεών· το δικαίωμα της αμφισβήτησης του συστήματος.

Και σε όποιον καλοπροαίρετα πιστεύει ότι τα λεγόμενα «μέτρα ασφαλείας» αφορούν τους άλλουςτους περίεργους, τους περιθωριακούς, τους ξένους, τους φτωχούς, τους αριστερούς- του (ξανα)θυμίζω πως όταν οι αρχές γκρεμίζονται, παύουν να ισχύουν για όλους: ανεξαρτήτως τάξης, πολιτικών πεποιθήσεων, επαγγέλματος, καταγωγής, χρώματος, θρησκεύματος.

vmoulopoulos@dolnet.gr

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=256987

Εμείς απέναντι σε όλα αυτά, κάνουμε σαν να μην καταλαβαίνουμε, σαν να μην έχουμε νιώσει ένα σκληρό χτύπημα από τον «αντίπαλο».

Αναμασάμε αριστερούρες. Έτοιμες αντιδράσεις από τα παλιά, με την φόρα μας.

Αντικυβερνητικά, αντικρατικά, αντισυστημικά, αντι αντι αντι και δώστου…

Δεν προσέχουμε και αυτό με ενοχλεί περισσότερο.

Δεν παθιαζόμαστε και δεν βάζουμε την φαντασία μας να δουλέψει.

Την εξέγερση την ανεβοκατεβάζουμε και την κλίνουμε με μια γλώσσα κουτσή, άγευστη σαν κατεψυγμένη, σε αντιδιαστολή με το κράτος, το παρακράτος, την ακροδεξιά.

Αλλά δεν μιλάμε σε κανέναν.

Ούτε μεταξύ μας, στα σοβαρά.

Πηγαινοερχόμαστε και ξύνουμε το κεφάλι μας.

Μεταξύ μας θα την δώσουμε την μάχη;

Με την φόρα μας;

Με τα έτοιμα;

Στα μουγκά;

Νιώθουμε ότι είμαστε σε μάχη κι αν ναι ποιος είναι ο αντίπαλος;

Σήμερα η πορεία ήταν καλή αν υπολογίσεις τον χρόνο και το κλίμα.

Αλλά κάτι δεν έλειπε;

Και φυσικά δεν εννοώ τα γελοία μπάχαλα!

Ένα μεγάλο μπλοκ ενθουσιασμένο και αμήχανο, ίσως κι από το μέγεθός του, έφερνε βόλτες  στο κέντρο της Αθήνας, προς άγνωστο προορισμό. Τελικά νοιώσαμε ικανοί να πάμε μέχρι την Βουλή. Πήγαμε. Ε και;

Για να το πω αλλιώς, χωρίς πάθος, χωρίς στόχο, χωρίς την κοινωνία.

Ίσως γιατί είναι τόσο το μέγεθος…

Το μέγεθος της επίθεσης;

Το μέγεθος του εχθρού;

Ποιος ξέρει;

Ίσως όλοι μας μέσα σε αυτό το μεγάλο, αλλά τόσο μικρό μπλοκ, σε σχέση με την επίθεση, αρνιόμασταν να υπερασπιστούμε,  το ίδιο, το μέχρι χθες, αυτονόητο.

Θα μπορούμε αύριο να πιούμε το ποτό μας σε κάποιο στέκι των Εξαρχείων;

Θα μπορούν οι μετανάστες να κάνουν μαθήματα;

Θα μπορούμε να συνεδριάσουμε στα γραφεία της οργάνωσής μας;

Να πάμε σινεμά ή για καφέ ή για φαί;

Να δούμε τους φίλους μας θα μπορούμε;

Θα μπορούμε να αμφισβητήσουμε ελεύθερα την κυρίαρχη άποψη για την οργάνωση της κοινωνίας;

Θα μπορούμε να φανταστούμε και να αγωνιστούμε για να αλλάξουμε αυτό τον αδιανόητο κόσμο;

Πρέπει να απαντήσουμε.

Μην ακούω όμως βλακείες αντεκδίκησης.

Η επίθεση δεν αφορούσε το Δίκτυο, τους μετανάστες, τους αντιρρησίες, το στέκι αλλά όλους και όλες μας. Και κυρίως αφορούσε πολλούς περισσότερους.

Όσους μπορεί να σκεφτούν να αντιδράσουν, να αντισταθούν, να δημιουργήσουν!

Ψυχραιμία. Να ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας.

Να δεχθούμε ότι μπορεί να ζούμε κρίσιμες ώρες!

Να δεχθούμε ότι μπορεί να πρέπει να υπερασπιστούμε απλά την ζωή μας και το μέλλον μας!

Από όλους!

και με πάρα πολλούς και πολλές!

Ένας φίλος μου είπε το μεσημέρι:

Την Πέμπτη θα ήθελα να κατεβάσω στην διαδήλωση και τους φιλήσυχους πολίτες.

Και εγώ ήσυχος είμαι!

Είμαστε σε άλλη περίοδο.

Υπάρχει κόσμος. Πολλοί και πολλές έζησαν τον Δεκέμβρη.

Πολλοί και πολλές πιστεύουν σε μια νέα, άλλη αριστερά.

Πολλοί και πολλές ζορίζονται καθημερινά.

Αμφισβητούν τον πυρήνα μας.

Να μετατρέψουμε την Πέμπτη σε μέρα υπεράσπισης της ζωής μας.

Δεν θα τους αφήσουμε να μας σακατέψουν, να μας συντρίψουν, να μας διαλύσουν με κάθε μέσο!

Δεν είναι πια απειλές.

Να πούμε σε όσους πρέπει να το ακούσουν: Ως ΕΔΩ!

Και να το πούμε δυνατά.

Να είμαστε τόσοι που θα τους φοβήσουμε!

Κάτω τα χέρια από το ΨΩΜΙ μου/μας

Κάτω τα χέρια από από τα ΠΑΙΔΙΑ μου/μας

Κάτω τα χέρια από την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μου/μας

Κατω τα χέρια απο την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ! Κάτω τα χέρια από την ΦΥΣΗ! Κάτω τα χέρια απ’ τις ΖΩΕΣ ΜΑΣ!

Σήμερα προσπάθησαν να (μας) σκοτώσουν, τους συντροφους μου/μας, τους φίλους μου/μας, το στέκι μου/μας, εμένα, εμάς

Δολοφονική επίθεση με χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών

Χτες το βράδυ 24/2/09 στις 10:05 «άγνωστοι» πέταξαν χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών που βρίσκεται στην οδό Τσαμαδού στα Εξάρχεια (στον ίδιο χώρο στεγάζονται και τα γραφεία του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα). Εκείνη την ώρα το Στέκι ήταν γεμάτο κόσμο μιας και είχε ανοιχτή εκδήλωση ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης και συνεδρίαζε το συντονιστικό της οργάνωσης μας. Η επίθεση δεν είχε θύματα από καθαρή τύχη δεδομένου ότι η χειροβομβίδα δεν μπόρεσε να σπάσει το διπλό τζάμι του παραθύρου, έκανε γκελ, και τελικά έσκασε μέσα στο χώμα στη ζαρντινιέρα που βρίσκεται μπροστά στο κτίριο.

Δεχτήκαμε λοιπόν επίθεση σήμερα!

Εμείς!

Με το Ε τόσο ΚΕΦΑΛΑΙΟ όσο δεν γίνεται.

Δεν ήταν άλλη μια επίθεση!

ΕΔΏ, ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΌΛΩΝ ΜΑΣ!

+

= ΦΡΙΚΗ

…

Σήμερα Τετάρτη 25 Φλεβάρη,

στη 1μμ Συνέντευξη Τύπου στο Στέκι Μεταναστών,

Τσαμαδού 13α,

στις 7μμ Ανοιχτή Συνέλευση, στο Στέκι πάλι,

για ότι έγινε χθες!

Δεν μπορώ να πω πολλά τώρα.

Έχει ξεπεραστεί κάθε όριο.

Είμαι και εγώ στα όριά μου.

ΣΗΜΕΡΑ θα μπορούσαμε να ζούμε μια τραγωδία!

Σήμερα θα μπορούσαμε να ‘χουμε πολλούς νεκρούς και πολλούς τραυματίες!

Τους φίλους και τους αδερφούς μας!

Μπορεί τώρα να έψαχνα να βρω τι θα τους κάνω/κάνουμε.

Να γύριζα/γυρίζαμε στα Γραφεία Τελετών.

…

Δεν μπορώ να τα σκέφτομαι τούτες τις ώρες!!!

…

Δεν μπορώ να μεταδώσω τα συναισθήματα μου.

…

Τι να πω πια;

…

Θα μας σκοτώνουν όταν έχουμε άλλη άποψη;

…

Για ποιο πράγμα να μιλήσω;

…

Ακόμα, πάλι, είναι νωρίς για μια νηφάλια εκτίμηση.

Πότε όμως θα είμαστε  νηφάλιοι;

…

Μια εκδήλωση των αντιρρησιών συνείδησης,

μια εκδήλωση για τους εξοπλισμούς!

Σήμερα έγινε κάτι περισσότερο από όσο…,

περισσότερο από όσο περιμέναμε,

περισσότερο από όσο φοβόμασταν.

Ποιος άραγε θα μπορούσε να το φανταστεί σε έναν εφιάλτη;

Θα μπορούσε να ήταν και σε μια βραδιά μεταναστών;

Και ένα μεσημέρι Κυριακής που μέσα θα ήταν πιτσιρίκια να βλέπουν κουκλοθέατρο;

…

Επίθεση με χειροβομβίδα σε ένα πεζόδρομο στο κέντρο των Εξαρχείων,

Επίθεση με χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών στις 10:05 με τόσο κόσμο μέσα,

Επίθεση με χειροβομβίδα στα γραφεία του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα!

Επίθεση με αμυντική χειροβομβίδα;

…

Χάνουμε την ασφάλεια του κοινωνικού μας σπιτιού;

…

Πως ακούγεται άρα ο ήχος πίσω απ΄ το κεφάλι σου;

Ο ήχος στο τζάμι σαν από πέτρα, και μετά;

Πως ακούς το μπαμ όταν σκάει δίπλα σου;

…

Σήμερα ζούμε/ζήσαμε κάτι το αναπάντεχο, το ανήκουστο…

…

Καλώς ήρθατε στον ακήρυχτο πόλεμο;

…

Μας απειλούν με δολοφονία και πως απαντάμε;

…

Κι αν αύριο πεθάνει κάποιος τι κάνουμε;

Μέχρι αύριο ας το μάθουν όλοι/ες.

Αύριο θα ‘χουμε περισσότερα να πούμε.

Ψυχραιμία προς το παρόν.

Δείτε και τι λέει ο σκύλος της Βάλια Κάλντα

Ρε, πάτε καλά;

Κατά τις 10 το βράδυ, άγνωστοι έριξαν χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών, την ώρα που γινόταν συζήτηση για τους εξοπλισμούς της Ελλάδας (αναλυτικότερα). Ευτυχώς, το παράθυρο, όπου την έριξαν, είχε διπλό τζάμι κι έτσι η χειροβομβίς έκανε γκελ κι έπεσε στη ζαρντινιέρα μας, όπου και έσκασε.

Δεξιά στο πιατάκι (δικό μας είναι!) βλέπετε την ασφάλεια της χειροβομβίδος. Για λεπτομέρειες, εδώ, είπαμε!

Αμέσως μαζεύτηκαν φίλοι και φίλες.

Ο κόσμος που μαζεύτηκε μέσα στη νύχτα

Προφανή τα σημάδια από τα θραύσματα

Μία από τις πέντε-έξι τρύπες από θραύσματα τσιμέντου, που εντόπισα στο (χοντρό) κρύσταλλο της απέναντι καφετέριας

Η νεκρή μας ζαρντινιέρα. Το υπόστεγο πάνω από την πόρτα του ημιυπόγειου συγκράτησε τα αέρια και τα θραύσματα.

Πίσω, μαλάκες!

Κωνσταντίνα Κούνεβα… Γυναίκα-κουράγιο

Παραλίγο να πληρώσει με τη ζωή της. Ούτε κι αυτό όμως κατάφερε να τη λυγίσει.

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα άντεξε. Η πρώτη της μεγάλη νίκη είναι ότι επέζησε μετά τη δολοφονική επίθεση σε βάρος της, με βιτριόλι, δύο ημέρες πριν απ’ τα Χριστούγεννα. Φάνηκε πιο δυνατή από τους δολοφόνους που θέλησαν να της κλείσουν το στόμα, γιατί πίστεψε, και πιστεύει, σ’ έναν σκοπό που την ξεπερνάει σαν άτομο: σε μια καλύτερη, πιο δίκαιη κοινωνία, όπου ο ένας θα σέβεται τον άλλον και δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση, καταπίεση, δουλεμπόριο, τρόμος.

Τον τρόμο έσπασε η Κωνσταντίνα. Το βιτριόλι που της πέταξαν στο πρόσωπο και που της έδωσαν να πιει δεν στάθηκε ικανό για να σιγήσει η φωνή της. Η μετανάστρια από τη Βουλγαρία, η καθαρίστρια της ΟΙΚΟΜΕΤ, η μάνα του 12χρονου Εμμανουέλ, η μαχητική συνδικαλίστρια, με το θάρρος και την ψυχική της δύναμη έδωσε κουράγιο και φωνή σε εκατοντάδες συναδέλφισσές της, καθαρίστριες, που δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας. Με την πίστη της, έγινε η αφορμή να αποκαλυφθεί ένα σύγχρονο δουλεμπόριο που ανθεί εδώ και χρόνια στη χώρα μας, αλλά μ’ ένα μαγικό τρόπο ποτέ δεν αποκαλύπτεται. Συσπείρωσε γύρω της ανθρώπους από παντού που της φωνάζουν: «Κωνσταντίνα δεν είσαι μόνη». Ανθρώπους που κι αυτοί παίρνουν κάτι απ’ αυτή τη γυναίκα για να προχωρήσουν παραπέρα: το παράδειγμα ενός ανθρώπου δυνατού που αντιστέκεται στη γύρω βαρβαρότητα, στην εκμετάλλευση, στο άδικο.

Σήμερα, ενάμιση μήνα μετά την επίθεση σε βάρος της, η 44χρονη συνδικαλίστρια μπορεί να παλεύει με πληγές, σημάδια και πόνους αλλά έχει δίπλα της χιλιάδες ανθρώπους, Ελληνες και ξένους, που έχουν σηκώσει μια ασπίδα συμπαράστασης και αλληλεγγύης.

Σε αυτούς ανήκει και η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα, που από τις πρώτες μέρες είναι δίπλα της, στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας, στον «Ευαγγελισμό». «Είναι από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου» λέει για την Κωνσταντίνα. «Είναι ένας σπάνιος άνθρωπος. Μακάρι να υπήρχαν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι και να ακολουθήσουν όλοι το δικό της παράδειγμα, να μη σκύψουν το κεφάλι γιατί τότε θα δικαιωθεί ο αγώνας της».

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα πέρασε και περνάει πολύ δύσκολες ώρες, επώδυνες. Βρέθηκε μετέωρη μεταξύ ζωής και θανάτου σ’ ένα κρεβάτι στην εντατική. Χωρίς όραση, χωρίς φωνή, χωρίς πρόσωπο, και με σοβαρές βλάβες σε ζωτικά της όργανα. Πενήντα πέντε μέρες έδωσε και δίνει τις δικές της μάχες. Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης στο πρόσωπό της, για τις οποίες μάθαινε με κάθε λεπτομέρεια από τη μητέρα της και την Κατερίνα Μάτσα, της έδιναν κουράγιο και χαρά. Της έδιναν δύναμη και ελπίδα.

Σήμερα τόσο η ίδια όσο και οι δικοί της άνθρωποι έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν συγκρατημένα. Υστερα από τρεις πλαστικές εγχειρήσεις η Κωνσταντίνα έχει αρχίσει να αποκτά και πάλι πρόσωπο. Εδώ και μερικές μέρες βλέπει λίγο από το ένα μάτι, το άλλο έχει καταστραφεί τελείως. «Την περασμένη Τετάρτη μού έγραψε σ’ ένα χαρτί, λέει η ψυχίατρος «αρχίζω να βλέπω χρώματα και νομίζω ότι θα σε δω και εσένα». Μέχρι τώρα ήμουν για την Κωνσταντίνα φωνή και αφή. Της έπιανα το χέρι και μου το έσφιγγε. Αγγιζε το πρόσωπό μου για να έχει μια εικόνα για μένα. Μου έγραφε σε χαρτάκια, χωρίς να βλέπει και όσο της επέτρεπαν τα σωληνάκια».

Την ίδια εκείνη μέρα η μητέρα της δεν έκρυβε τη χαρά της. Στην πόρτα περίμενε την κ. Μάτσα. «Η Κωνσταντίνα άρχισε να μιλάει» της είπε σοκαρισμένη ευχάριστα αυτή τη φορά. Ηταν η μέρα που η Κωσνταντίνα μίλησε για πρώτη φορά στο τηλέφωνο. Με τον γιο της φυσικά. Τον Εμμανουέλ, που όλο αυτό τον καιρό δέχεται τη φροντίδα και την αγάπη δεκάδων ανθρώπων από τα Πετράλωνα- και όχι μόνο.

Ο δρόμος όμως είναι μακρύς για τη συνδικαλίστρια. Χρειάζεται χρόνος και υπομονή για να αποκατασταθεί η υγεία της. Και φυσικά πολλά χρήματα. Τις αποκλειστικές που τη φροντίζουν όλο αυτό το χρονικό διάστημα μέχρι σήμερα τις πληρώνουν δήμοι, σωματεία, συνδικάτα και το Δ.Σ. του ΗΣΑΠ. Πάντως όχι το κράτος, όπως λογικά θα έπρεπε.

Εκατοντάδες τα μηνύματα συμπαράστασης για την Κωνσταντίνα, απ’ όλο τον κόσμο. Ενα από αυτά έφτασε τις προάλλες στο νοσοκομείο. Ηταν ένας φάκελος με σημειώματα μαθητών από το Β’ Λύκειο Καλλιθέας. «Μου είπε ότι κάποια μέρα θα τα διαβάσει. Υπήρχαν καταπληκτικά κείμενα και νομίζω ότι αυτή είναι η μεγάλη προσφορά της Κωνσταντίνας, ότι η νεολαία βλέπει στο πρόσωπό της έναν άνθρωπο που μπορεί να λειτουργήσει ως σύμβολο, ως κοινωνικό πρότυπο, κάτι δηλαδή που λείπει από τη νεολαία σήμερα: μια γυναίκα που έχει κουράγιο, που είναι μετανάστρια, μεγαλώνει το παιδί της, αντιστέκεται στις πιέσεις, δεν σκύβει το κεφάλι και ζητάει να ζήσει με αξιοπρέπεια. Αυτό εμπνέει. Τα παιδιά αισθάνονται ότι η Κωνσταντίνα τούς δίνει αυτό που τους έλειπε και που δεν τους το δίνει η κοινωνία ολόκληρη.

Χάρηκε όταν της είπα για την κατάληψη της Λυρικής. Γιατί η Κωνσταντίνα έχει σπουδάσει εθνογραφία, ξέρει πολύ καλά Γερμανικά και Ρουμάνικα και ταυτόχρονα στη διάρκεια των φοιτητικών της χρόνων έπαιζε και σε θέατρο. Εχει σχέση λοιπόν και με τις τέχνες. Οταν τη ρώτησα τι θέλει να μεταφέρω ως μήνυμα στα παιδιά της Λυρικής μου έγραψε: «Να είμαστε το παράδειγμα για τους άλλους»».

Ακόμα και όταν βγήκε από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας η Κωνσταντίνα Κούνεβα θυμόταν τα πάντα. Είχε καλό προσανατολισμό χώρου και χρόνου. «Σπάνιο φαινόμενο -λέει η ψυχίατρος- γιατί η εντατική είναι σαν τα λευκά κελιά, δεν υπάρχει μέρα και νύχτα, χάνεσαι. Διαλύεσαι ψυχικά. Γι’ αυτό είπα τότε στην αποκλειστική «πρέπει να της μιλάς» και μου απάντησε ότι και η Κωνσταντίνα αυτό της λέει με τον τρόπο της: «μίλα μου…μίλα μου»».

«Είπα στην Κωνσταντίνα ότι ένας άνθρωπος που βγαίνει μέσα από μια τέτοια περιπέτεια πρέπει ν’ ακούει μουσική. Τη ρώτησα τι της αρέσει. Κλασική, ήθελε Μότσαρτ, μου έγραψε. «Μ’ αρέσει και ο Αντρέα Μποτσέλι, που είναι τυφλός».

«Η Κωνσταντίνα -θα πει η κ. Μάτσα- κατάφερε να ξεπεράσει τον πανικό που προκαλεί ένα σοκ, τον τρόμο που σε διαλύει, που σε κάνει να παραιτείσαι από κάθε προσπάθεια. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει. Το παρελθόν της, η δυνατή προσωπικότητά της, η καλλιέργεια, η κοσμοθεωρία και η ιδεολογία της τη βοήθησαν. Με εντυπωσίασε το ψυχικό της σθένος και έλεγα στη μητέρα της ότι εκείνη είναι που μας δίνει δύναμη. Η επαφή με έναν τέτοιο άνθρωπο σου δίνει ανάσα, δεν το συναντάς συχνά. Μου έλεγε τις προάλλες ότι δεν αξίζει να ζει κανείς, εάν δεν έχει αξίες, δεν έχει αρχές».

Η Κωνσταντίνα θυμάται αρκετές λεπτομέρειες από τη νύχτα που δέχτηκε την επίθεση. «Εχει επίγνωση για το τι έγινε και μπορεί να κατευθύνει τις έρευνες. Είναι πεισμένη ότι έγινε λόγω της συνδικαλιστικής της δράσης και νομίζω ότι όλο αυτό τον καιρό κρατήθηκε όρθια γιατί ήξερε ότι ως συνδικαλίστρια διωκόταν και όχι ως Κωνσταντίνα, όχι ως πρόσωπο. Απ’ αυτή την άποψη, η δικαίωσή της δεν θα είναι μόνο να αποκαλυφθούν οι δολοφόνοι, αλλά να καλυτερέψουν οι συνθήκες για τις συναδέλφισσές της, τις καθαρίστριες.

Την ενδιαφέρει το πώς θα προχωρήσει αυτός ο αγώνας, το τι γίνεται με το σωματείο. Χαίρεται πολύ που ακούει ότι όλα αυτά τα κορίτσια που ήταν τρομοκρατημένα έχουν αναθαρρήσει και μιλούν και διαδηλώνουν και της στέλνουν χαιρετίσματα. Δόθηκε μια πολύ μεγάλη ώθηση σε αυτούς τους ανθρώπους που ζούσαν σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας. Πάνε τώρα και γράφονται στο σωματείο. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα ζητήματα αυτά δείχνει ότι εξακολουθούν να την ενδιαφέρουν. Αλλος θα έλεγε δεν θέλω να ξανακούσω, δεν μπορώ άλλο. Εκείνη θέλει και την παραμικρή λεπτομέρεια».

Η Κατερίνα Μάτσα πιστεύει ότι αυτοί που επιτέθηκαν στην Κωνσταντίνα ήθελαν να τη σκοτώσουν. «Δεν τους βολεύει που έζησε» προσθέτει και μιλάει για πληρωμένους δολοφόνους με διεστραμμένο ψυχισμό. «Για μένα ήταν όργανα. Πήραν εντολή από κάπου γιατί διακυβεύονται πολλά συμφέροντα και υπάρχουν μεγάλα κυκλώματα διαφθοράς. Οταν εκμεταλλεύεσαι ανθρώπους και λειτουργείς μέσα από καθεστώς δουλεμπορίου είσαι ικανός για τα πάντα».

Τα παιδιά, η SUPER 3, το αυτονόητο, το «πρώην» πάρκο και τα ωδικά πτηνά

τα παιδιά…

κατηγορούν την νεολαία, την νεολαία γαμώ το κέρατο μου, γιαγιά είμαι, 2 εγγονάκια έχω…

η Super 3…

(ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΣΤΑΛΗ ΣΕ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ)

(ευχαριστώ φιλενάδα)

Ο Super 3 καταγγέλλει τους αγρότες

Έχουμε καταλάβει πολύ καλα τον υπουλο ρολο των αγροτων εναντιον του Αρη της καρδιας μας. Η ομαδα με συμβολο το θεο και σημα του μονου και μεγαλυτερου συνδεσμου της το μπουλντογκ θιγεται ανεπανορθωτα απο τις «τυχαιες» κινητοποιησεις των αγροτων πριν απο τα 2 κρισιμοτερα ματς της ιστοριας μας. Τοσο ο παοκτσης υπουργος Γεωργιας Σωτήρης Χατζηγάκης οσο και ο αντι-Αρειανος εκπροσωπος των αγροτων απο τη Θεσσαλια κ. Σιδηρόπουλος εμπαιζουν το λαο του Αρη με τις αποφασεις τους. Κλειστοι ολοι οι δρομοι της επαρχιας πριν το ΑΡΗΣ-παοκ, ενω πριν μια εβδομαδα ολοι οι δρομοι ηταν ανοιχτοι.

Κυβερνηση-αντιπολιτευση-αγροτες ενωμενοι να πολεμησουν μεχρις εσχατων το υπερηφανο και ανεξαρτητο σωματειο του Αρη. Εμεις σαν Super 3 καταδικαζουμε ολους τους αγροτες και δεν ξαναπηγαινουμε στη λαικη.

Την Κυριακη ενα ειναι σιγουρο ολοι οι δρομοι θα κιτρινησουν και ελπιζουμε να μη σας βρουμε μπροστα μας.

ΑΡΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ SUPER 3

ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

το αυτονόητο…

(θα δημοσιευτεί στο οπισθόφυλλο του περιοδικού της «ανοιχτής πόλης»)

Τι είναι πια αυτονόητο;

Ένας Ειδικός Φρουρός σκότωσε έναν δεκαπεντάχρονο…
Ήταν αναμφισβήτητα η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Εξελίχθηκαν πολλά και διάφορα. Τα νερά και τα απόνερα απλώθηκαν,όπως το κρασί περνάει μέσα από το τραπεζομάντιλο και χαλάει το οικογενειακό τραπέζι. Σιγά – σιγά οι ίνες ρουφάγανε την οργή.

Κινδύνεψε ένας αστυνομικός. Τρόμος!

Της Κωνσταντίνας της έριξαν βιτριόλι. Τρόμος! Ποτέ πια!

Μαζί με τον λεκέ, μάλλον πληρώνουμε και «τα σπασμένα». Αρχίσαμε να συζητάμε για το που θα διαδηλώσουμε, για το που θα βγούμε για ποτό.
Ξαφνικά, ένας παλιός φίλος, μου ‘πε πως θα ‘τανε καλύτερα να μην πάμε Εξάρχεια και να πάμε στο Κολωνάκι. Εντάξει είπε, απολογητικά, δεν πειράζει, είναι πιο «ασφαλές».
Ξέρεις, μου είπε μια άλλη φίλη, όταν διαδηλώνω στην Πανεπιστημίου ή στην Σταδίου νοιώθω καλύτερα. Τις έχω συνηθίσει. Ενώ όταν πάμε στην Πειραιώς για την Κούνεβα ή στην Κηφισίας προς την Ισραηλινή Πρεσβεία νοιώθω μια ανασφάλεια. Τι την θέλετε και εσείς την Ισραηλινή, δεν σας φτάνει η Αμερικάνικη, αφού αυτοί φταίνε για όλα.
Νοιώθω την αλλαγή στον κόσμο. Νοιώθω περίεργα γιατί ο κόσμος ζορίζεται από τα ρεπορτάζ. Αλήθεια με ρώτησε κάποιος, ο Τσίπρας και οι 131 προτιμάνε να μην έχουμε γήπεδο και να μείνει ο Ελαιώνας σκουπιδότοπος; Πως να εξηγήσω, πως εμείς έχουμε προτείνει πρώτοι τον Ελαιώνα για να γίνει το γήπεδο, πως ο δήμαρχος ευθύνεται για τον σκουπιδότοπο και πως είναι ευθύνη του νομοθέτη να ακολουθεί το Σύνταγμα;
Που είναι το αυτονόητο;
Νοιώθω άσχημα, γιατί μπορεί κάποιος να μου ζητήσει ξαφνικά Mallox και να μην έχω ‘πάνω μου. Νοιώθω περίεργα γιατί ποτέ μου δεν κατέβηκα σε πορεία με μαντήλι και όλοι νόμιζαν πως το είχα στην τσάντα. Προχθές ξαφνιάστηκα όταν όλοι με κοίταζαν στο λαιμό και στα χέρια. Πότε θα βγάλω το μπουκάλι με το άσπρο υγρό;

Πότε θα φορέσω την μάσκα;
Που θα φθάσει αυτό;
Ο δήμαρχος, στο «πρώην» πάρκο, στην Κύπρου και Πατησίων -και νυν και αεί λέμε εμείς- ξήλωσε παράνομα, στις 4 το πρωί, 45 δέντρα, και μετά έστειλε τα ΜΑΤ να δείρουν τον κόσμο που τα κοίταγε απαρηγόρητος.
Ένας πιτσιρικάς ρώτησε τον μπαμπά του «Και τώρα; Δεν έχει βόλτα?»
Δεν αντέχω άλλο! Δεν είμαι τρομοκράτης! Θέλω να ζήσω σ’ αυτή την πόλη!
Θέλω κάποια στιγμή να κάνω ένα παιδί!

Θα μ’ άρεσε να κάνω ένα γιο, αν και προτιμώ κόρη. Τι θα τους πω όμως αν με ρωτήσουν που θα τα πηγαίνω βόλτα; Τι θα τους πω αν με ρωτήσουν που είναι «ασφαλές» να βγω;

το «πρώην» πάρκο

και τα ωδικά πτηνά

…

Φεύγω για Λάρισα κι εγώ…και (ελπίζω πως) θα λάβουν τα όνειρα εκδίκηση

και θα γυρίσω την Κυριακή,

αν πάνε όλα καλά.

Πάω στην πορεία κι εγώ, κι εμείς.

Στην πορεία για τους μαθητές,

τους μαθητές που τους είπαν τρομοκράτες.

Αυτούς που τους λένε αλήτες…

Το θυμάστε το ποίημα. Ε?

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά

και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα
πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο,
με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη.
Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθιο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό,
τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο.
Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία,
οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες.
Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον
επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές,
πού ‘λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.
Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο, μαθαίνοντες οι Άλλοι, σφόδρα ταράχθηκαν.
Και φορές τρεις με το μάτι αναμετρώντας το
έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες,
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει:
μία πήχη φωτιά κάτω απ’ τα σίδερα, με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του ήλιου.
Όπου μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν.
Και χτυπούσανε όπου να ‘ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση.
Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε.
Σα να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη
παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ’ απ’ την άκρη της
απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες,
και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια.
Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε πλήθος τα θηρία,
και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα.

Ο.Ελύτης

Είπαμε ότι ο τρομονόμος θα ποινικοποιήσει τους αγώνες,

μα μας λέγανε τρελούς, κινδυνολόγους κι άλλα τέτοια.

Πάλι.

Πρετεντέρηδες, Χρυσοχοΐδηδες και άλλοι…

Ηγεμών(ες) εκ Δυτικής Λιβύης

Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια, τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού, ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ’ όνομά του, κ’ η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ’ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ’ οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ’ έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

Κ.Κ.

Σιχαίνομαι!

Τότε δεν είχαμε βέβαια ούτε τον Άδωνη που πούλαγε βιβλία,

ούτε την Κανέλη να το παίζει Κομμουνίστρια άπο τα γεννοφάσκια της.

Τότε ήταν και το ΚΚΕ από δω με μιαν έννοια.

Δεν μάλωνε ακόμα ο Μαΐλης με την ΚΝΕ για το αν θα διαλυθούν τα ΜΑΤ,

και πόσο αποπροσανατολιστικό είναι για το λαϊκό κίνημα και την λαϊκή οικογένεια, βεβαίως!

Υπήρχε και μια σοβαρή επιτροπή με κόσμο του ΚΚΕ για τα δημοκρατικά δικαιώματα κλπ.

Τι να λένε σήμερα!

Τι να λέει ο κόσμος των αγώνων, ο αριστερός κόσμος του ΚΚΕ,

ο κόσμος που πέρασε εξορίες και φυλακές,

που το ΚΚΕ μιλάει απλά για υπερβολή και δηλώνοντας νομιμοφροσύνη καλεί το κράτος

όσους έσπασαν τζαμαρίες να καταδικαστούν,

αλλά όχι υπερβολές!

Σήμερα σιχαίνομαι περισσότερο!

Επί Ασπαλάθων

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη …

Γαλήνη.
– Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ’ αυλάκια·
τ’ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα
πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω αυτό,
δεν σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή
μας. Έτσι, από τα χρόνια εκείνα, ως τώρα τελευταία, έπαψα
κατά κανόνα να αγγίζω τέτοια θέματα. Εξάλλου τα όσα
δημοσίευσα ως τις αρχές του 1967 και η κατοπινή στάση μου –
δεν έχω δημοσιεύσει τίποτε στην Ελλάδα από τότε που
φιμώθηκε η ελευθερία – έδειχναν, μου φαίνεται, αρκετά
καθαρά τη σκέψη μου.
Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω
μου, ολοένα πιο επιτακτικά, το χρέος να πω ένα λόγο για τη
σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, να τι θα
έλεγα:
Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς
ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο
κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταίο
παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής
νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να
κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε και
αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά.
Δεν θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δεν
λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς
δεν πρόκειται μόνον γι’ αυτό τον κίνδυνο. Όλοι πια το
διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις διδακτορικές καταστάσεις
η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει
αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας
βασανίζει, συνειδητά, όπως στους παμπάλαιους χώρους του
Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωράει το κακό.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό
δεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς
πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η
καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να
σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη
με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.

Ο.Ε.

Όλα αλλάζουν γύρω μας γρήγορα!

Δεν ξέρω πια ποια το νοιώθει.

Μας πολιορκεί η αγρίοτητα,

απέναντι στη Κωνσταντίνα,

απέναντι στον Ουαλίντ και τα άλλα παιδιά στην Γάζα,

απέναντι.

Τηλεοράσεις και ο πόνος περνάει με διαλείμματα διαφημίσεων.

Ανάμεσα στα σίριαλ και τις σαπουνόπερες.

Δελτία ειδήσεων τα λένε.

Τον Αλέξανδρο τον ξέχασαν;

Το κίνημα;

Είμαστε εδώ!

Πάω λοιπόν στην Λάρισα κι εγώ! Πάμε…

Κι ελπίζω να πάνε όλα καλά. Θα προσπαθήσω. Θα προσπαθήσουμε. Πάλι.

Έχουμε πολλά κουράγια ακόμα.

Θα είμαστε δίπλα με τον κόσμο που θα αντέξει στη πίεση. Που δεν θα μασήσει.

Που αντέχει την ποίηση.

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

ΤΑ ΠΑΘΗ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΚΤΟ

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ

ΧΡΟΝΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ’ ουρανού σαρώνοντας
η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.
Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση.
Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

– Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.

– Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.

– Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.

– Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.
Αλλά πριν, ιδού θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι.
Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε
το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια.
Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν.
Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα
όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς.
Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει.
Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα
που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας.
Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας:
εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

– Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Αστικού μας Κώδικα.

– Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς
με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια.

– Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών.

– Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών.

Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ’ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα
που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Αλλά πριν, ιδού θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης.
Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια
τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους.
Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης.
Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου.
Και μεγάλα πλοία θ’ ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους,
οι εξώστες να ράνουν με άνθη το Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων.
Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ’ ανοίγει στα μέτρα του,
κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

– Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.

– Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών.

– Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.

– Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα.

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει
από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι
και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει.
Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα.
Kαι θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν,
για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση.
Και θα ‘ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα.
Και θα ‘χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας.
Και θα ‘ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια.
Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας
από τ’ ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια.
Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν’ αψηλώσουν τα χόρτα,
η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει.
Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη.
Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!

ιβ΄

ΑΝΟΙΓΩ το στόμα μου * κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
Και παίρνει τα λόγια μου * στις σκοτεινές του σπηλιές
Και στις φώκιες τις μικρές * τα ψιθυρίζει
Τις νύχτες που κλαίν * των ανθρώπων τα βάσανα.

Χαράζω τις φλέβες μου * και κοκκινίζουν τα όνειρα
Και τσέρκουλα γίνονται * στις γειτονιές των παιδιών
Και σεντόνια στις κοπέ * λες που αγρυπνούνε
Κρυφά για ν’ ακούν * των ερώτων τα θαύματα.

Ζαλίζει τ’ αγιόκλημα * και κατεβαίνω στον κήπο μου
Και θάβω τα πτώματα * των μυστικών μου νεκρών
Και το λώρο το χρυσό * των προδομένων
Αστέρων τους κό * βω να πέσουν στην άβυσσο.

Σκουριάζουν τα σίδερα * και τιμωρώ τον αιώνα τους
Εγώ που δοκίμασα * τις μυριάδες αιχμές
Κι από γιούλια και ναρκίσ * σους το καινούριο
Μαχαίρι ετοιμά * ζω που αρμόζει στους Ήρωες.

Γυμνώνω τα στήθη μου * και ξαπολυούνται οι ανεμοι
Κι ερείπια σαρώνουνε * και χαλασμέvες ψυχές
Κι απ’ τα νέφη τα πυκνά * της καθαρίζουν
Τη γη, να φανούν * τα Λιβάδια τα Πάvτερπνα!

ΙΖ΄

ΣΕ ΧΩΡΑ μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ’ ακολουθούν ανάλαφρα πλάσματα
με τους ιριδισμούς του πόλου στα μαλλιά
και το πράο στο δέρμα χρυσάφισμα.
Μες στα χόρτα προβαίνω, με το γόνατο πλώρη
κι η ανάσα μου διώχνει απ’ την όψη της γης
τις στερνές τολύπες του ύπνου.
Και τα δέντρα βαδίζουν στο πλάι μου, εναντίον του ανέμου.
Μεγάλα μυστήρια βλέπω και παράδοξα:
Κρήνη την κρύπτη της Ελένης.
Τρίαινα με δελφίνι το σημάδι του Σταυρού.
Πύλη λευκή το ανόσιο συρματόπλεγμα.
Όθε με δόξα θα περάσω.
Τα λόγια που με πρόδωσαν και τα ραπίσματα έχοντας
γίνει μυρτιές και φοινικόκλαρα:
Ωσαννά σημαίνοντας ο ερχόμενος!
Ηδονή καρπού βλέπω τη στέρηση.
Ελαιώνες λοξούς με γαλάζιο ανάμεσα στα δάχτυλα
τους χρόνους της οργής πίσω απ’ τα σίδερα.
Και γιαλόν απέραντο, από μαγγανεία ωραίων ματιών βρεμένο,
τον βυθό της Μαρίνας.
Όπου αγνός θα περπατήσω.
Τα δάκρυα που με πρόδωσαν και οι ταπεινώσεις έχοντας
γίνει πνοές και ανέσπερα πουλιά:
Ωσαννά σημαίνοvτας ο ερχόμενος!
Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι.

ΙΗ΄

ΣΕ ΧΩΡΑ μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ’ ακολουθούν κορίτσια κυανά
κι αλογάκια πέτρινα
με τον τροχίσκο του ήλιου στο πλατύ μέτωπο.
Γενεές μυρτιάς μ’ αναγνωρίζουν
από τότε που έτρεμα στο τέμπλο του νερού,
άγιος, άγιος, φωνάζοντας.
Ο νικήσαντας τον Άδη και τον Έρωτα σώσαντας,
αυτός ο Πρίγκιπας των Κρίνων είναι.
Κι από κείνες πάλι τις πνοές της Κρήτης,
μια στιγμή ζωγραφιζόμουν.
Για να λάβει ο κρόκος από τους αιθέρες δίκαιο.
Στον ασβέστη τώρα τους αληθινούς μου Νόμους
κλείνω κι εμπιστεύομαι.
Μακάριοι, λέγω, οι δυνατοί που αποκρυπτογραφούνε το Άσπιλο.
Γι’ αυτών τα δόντια η ρόγα που μεθά,
στων ηφαιστείων το στήθος και στο κλήμα των παρθένων.
Ιδού ας ακολουθήσουνε τα βήματα μου!
Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα το χέρι του Θανάτου
αυτό χαρίζει τη Ζωή
και ο ύπνος δεν υπάρχει.
Xτυπά η καμπάνα του μεσημεριού
κι αργά στις πέτρες τις πυρρές χαράζονται τα γράμματα:
ΝΥΝ και ΑΙΕΝ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ.
Αιέν αιέν και νυν και νυν τα πουλιά κελαηδούν
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το τίμημα.

Καλή αντάμωση

Οι εξεγερμένοι, η βία, η αριστερά και το μέλλον (γιατί το τσουβάλιασμα γενικώς δεν βοηθάει)

Αυτό είναι το τελευταίο άρθρο, συμβολή μου σε ένα πολύ ενδιαφέροντα διάλογο, που έχει ανοίξει το  Εντός Εποχής, για τις μέρες του Αλέξη και δημοσιεύτηκε σήμερα Κυριακή 11/1

Ο θάνατος είναι ένα εξαιρετικά τραγικό γεγονός. Ο θάνατος ενός έφηβου τραγικότερο. Η δολοφονία του συντριπτικό, απεχθές και καταδικαστέο. Η δολοφονία του από κάποιον που συμβολοποιεί την κρατική βία – την κρατική καταστολή, απεχθέστερο και αρμόζει άμεσης  κοινωνικής απάντησης.

Αυτή είναι μια στοιχειώδης κωδικοποίηση. Η μορφή, το εύρος και οι πρακτικές με τις οποίες αυτή η κοινωνική απάντηση θα εκφραστεί είναι κάθε φορά σε ευθεία αναλογία με ό,τι συμβαίνει στο εσωτερικό της κοινωνίας. Όσα ακολούθησαν λοιπόν την δολοφονία του Αλέξη, ήταν και μια ακτινογραφία της ελληνικής κοινωνίας και μέσα σε αυτήν ή σε αναφορά με αυτήν εκφράστηκαν όλες της οι τάσεις. Η εξέγερση με αυτή την έννοια έπαιξε και τον ρόλο ενός ενισχυτή σήματος, που έδινε μια ευκρίνεια, μια καθαρότητα στις διαφορές και εύκολα πια μπορούσες να ακούσεις ότι απουσιάζει βροντερά από τα δελτία των 8, όσα δεν καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις, ότι δεν σε αφήνουν να τεκμηριώσεις στον δημόσιο διάλογο. Μαζί έβλεπες και το τι εκφράζει ή τι θέλει να εκφράσει, τι εκπροσωπεί και σαφώς πως θέλει να παρέμβει στο ακροατήριο που απευθύνεται ο κάθε πολιτικός χώρος.

Χωρίς βέβαια να έχουμε ακόμα απόσταση από τα γεγονότα, αλλά έχοντας αυτή την ευκρίνεια, οφείλουμε να διερευνήσουμε τα βασικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης, με βάση το πλήθος των διαφορετικών φωνών που ενώθηκαν στο δρόμο, με βάση το σύνολο του ρεπορτορίου των δράσεων που είχε το κίνημα, με βάση τις αντιδράσεις που εκφράστηκαν στο εσωτερικό της κοινωνίας και όχι βέβαια με βάση το που έριξε το βάρος της η τηλεόραση, χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να  μας αφήνει αδιάφορους.

Το πρώτο σημαντικό χαρακτηριστικό των ημερών που πέρασαν είναι η έφοδος ενός ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, μαζικού, οργισμένου, μαχητικού. Η έφοδος των αφανών, των νέων και των αποκλεισμένων στο προσκήνιο. Σίγουρα οι πρωταγωνιστές αυτού του “φτάνει πια” απέναντι σε μια κοινωνία χωρίς μέλλον ήταν οι μαθητές, με την φαντασία και την ευαισθησία τους, την αγνότητα και την ορμή τους που ένιωσαν πως δέχονται ένα βαθύ εσωτερικό χτύπημα, έναν πυροβολισμό σε έναν από όλους. Ήταν αυτοί που χωρίς να το περιμένεις αψήφισαν τον κίνδυνο της σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής και έβαλαν στο επίκεντρο την ΓΑΔΑ και τα αστυνομικά τμήματα. Ήταν αυτοί, που με πέτρες και νεράντζια, αλλά και με λουλούδια και καθιστικές διαμαρτυρίες, «έπαιξαν» στο όριο της μαζικής, συλλογικής, εύστοχης και κοινωνικά νομιμοποιημένης βίας καταφέρνοντας να έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Ήταν αυτοί που μετέφεραν την σύγκρουση στις γειτονιές όλης της χώρας, αλλά και μέσα στις οικογένειές τους. Αυτοί οι «μικροί οργισμένοι» ήταν που άπλωσαν την εξέγερση στο εσωτερικό της κοινωνίας, ανοίγοντας μια τεράστια συζήτηση που ξεκίναγε από τα αδιέξοδα του σημερινού σχολείου και έφτανε στην κατηγορία όλων των «μεγάλων» για την κλοπή, την καταστροφή της ζωής και του μέλλοντός τους. Ήταν αυτοί που μετά την διαδήλωση έπρεπε να πάνε στο φροντιστήριο. Ήταν αυτοί που μεγαλώνουν με την βία των εξετάσεων, την βία της έλλειψης ελεύθερου χρόνου, την βία των σύγχρονων πόλεων, την βία ενάντια στην ευαισθησία και την διαφορετικότητα της εφηβείας, την βία της τηλεόρασης και του playstation.

Δίπλα στους μαθητές, και για να είμαστε ακριβείς και πριν από αυτούς, ήταν οι οργισμένοι νέοι, οι νέοι της επισφάλειας και της ανεργίας και οι αποκλεισμένοι αυτής της κοινωνίας. Αυτοί που  βιώνουν τα αποτελέσματα των πολιτικών των τελευταίων χρόνων, αυτοί που είναι νέοι κι όμως νιώθουν πως ότι κι αν κάνουν, τίποτα δεν θα αλλάξει στην ζωή τους, πως η δημόσια σφαίρα περιέχει μόνο ψέματα, βία και συμφέροντα. Ήταν οι φοιτητές και ότι μπορεί να οριστεί ως γενιά του άρθρου 16, που ήδη είχε γευτεί την βία της καταστολής, την βία της κυβερνητικής πολιτικής. Ήταν οι μετανάστες πρώτης και κυρίως δεύτερης γενιάς, οι τσιγγάνοι, οι νέοι που τους λένε αλήτες, αυτοί που άλλοτε τους λένε οργανωμένους οπαδούς και άλλοτε χούλιγκαν. Ήταν αυτοί που πιστεύουν πως θα ζήσουν χειρότερα από ότι οι προηγούμενες γενιές που έζησαν σε αυτή την χώρα. Αυτοί που νιώθουν πως η νεότητα και η διαφορετικότητα  αντιμετωπίζεται ως αδίκημα. Ήταν οι νέοι που έχουν ζήσει (με) την βία στο πετσί τους, στην ζωή τους.

Μαζί τους χιλιάδες πολίτες, κοινωνικά ευαίσθητοι, εν πολλοίς αριστεροί, που αψήφισαν την βία τόσο της καταστολής όσο και του ίδιου του κινήματος και συμμετείχαν σε αυτή την κοινωνική απάντηση γιατί έπρεπε να είναι εκεί, γιατί κι αυτοί πιστεύουν πως δεν πάει άλλο με την βία της εξουσίας σε όλες της τις εκφάνσεις.

Αν συμφωνήσουμε πως αυτός ήταν ο βασικός κορμός του κινήματος τότε εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε και τι έκανε ο καθένας όσο κρατούσαν «οι μέρες του Αλέξη». Σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούν η βία και η κοινωνική αδικία, η διάψευση των όποιων προσδοκιών και η πλήρης απουσία ή η απαξίωση του όποιου οράματος για το οποίο αξίζει να παλέψεις, τότε η κοινωνική απάντηση σε ένα συντριπτικό γεγονός που ξεχειλίζει το ποτήρι, θα περιλαμβάνει, αναπόφευκτα δυστυχώς και στοιχεία εκδίκησης, στοιχεία μιας καταστροφικής μανίας απέναντι σε ό,τι καταστρέφει τις ζωές των εξεγερμένων. Καταστροφή και λεηλασία της περιουσίας και της ιδιοκτησίας που τους στερείται βίαια. Αντίδραση αυθόρμητη, αντανακλαστική, «προγλωσσική». Μια μανία, μια αντικοινωνική αγριότητα εξελίσσόταν μπροστά στα μάτια μας και παρ΄όλα αυτά τις πρώτες μέρες είχε οριακά την ανοχή μιας κοινωνίας που καταλάβαινε τα λάθη της. Δεν μπορούμε να μείνουμε όμως σε αυτή, αν και την εξηγούμε, αν και γνωρίζουμε το πόσο αδιέξοδη είναι. Δεν μπορούμε να δεχτούμε όπως θα ήθελε η κυρίαρχη ιδεολογία και τα αστικά ΜΜΕ, ότι αυτή η μανία ήταν ο πρωταγωνιστής της εξέγερσης. Ίσως αυτό το πάθος, αυτή η κρυμμένη συσσωρευμένη οργή, να ήταν αυτό που την έκανε εξέγερση. Δεν θα ήταν όμως ούτε καν ξέσπασμα, χωρίς τους χιλιάδες, χωρίς τους μαθητές και τους φοιτητές, χωρίς την ειρηνική εργατική πορεία της Τετάρτης, που αψήφισε το διάγγελμα Καραμανλή, χωρίς την διάρκεια, χωρίς την πανελλαδικότητα και την παγκοσμιότητα των δράσεων, και ήταν αυτοί οι χιλιάδες που κατάφεραν να επιβάλουν το αποτύπωμά τους έχοντας την συναίνεση και πολλές φορές την επιδοκιμασία, ενός πολύ μεγάλου τμήματος της κοινωνίας.

Πόσο μάλλον δεν μπορούμε, ούτε κατ’ ελάχιστο, να ομαδοποιήσουμε την αντίδραση των μαθητών με τις πρακτικές  που επέλεξε η μεγάλη πλειοψηφία αναρχικών και αντιεξουσιαστών βρίσκοντας νέους συμμάχους της οργής στους αποκλεισμένους εκδικητές. Ο αναρχικός, αντιεξουσιαστικός χώρος ήταν σαφώς παρών στο κίνημα, καθοδηγώντας πολλές φορές την αγριότητα των χιλιάδων οργισμένων, προσπαθώντας για άλλη μια φορά να παίξει τον ρόλο της φωτεινής και ξεκομμένης πρωτοπορίας, αδιαφορώντας το τι έχει επιλέξει το υπόλοιπο κίνημα, αδιαφορώντας για το άσυλο, αδιαφορώντας για τους κουκουλοφόρους που βγαίνουν απ’ τις κλούβες, αδιαφορώντας γενικά μπροστά στην ομορφιά του δήθεν αυθορμητισμού, εγκλωβισμένος χρόνια τώρα στο φετιχισμό της βίας, αναγορεύοντας σε επαναστατική πράξη κάθε καταστροφή και σε ήρωα κάθε αναρχικό που υιοθετώντας πρακτικές εκτός κάθε κοινωνικής νομιμοποίησης κατέληγε στη φυλακή.

Η αριστερά μας καμιά σχέση δεν έχει μ’ αυτές τις πρακτικές, από την αρχή διαχώρισε την θέση της, ψύχραιμα, χωρίς να πέφτει στην αναρχοφοβία, χωρίς να καταδικάζει το αποτέλεσμα αλλά την αιτία και χωρίς να απολογείται ως συνυπεύθυνη, υποκύπτοντας στις πιέσεις των κάθε λογής δημοσιογράφων και πολιτικάντηδων. Ούτε βέβαια μπορεί να χρεωθεί η ίδια και το κίνημα, ούτε καν ο ίδιος ο αναρχικός και αντιεξουσιαστικός χώρος συλλήβδην, τους ανόητους και επικίνδυνους, που νομίζουν – αν το νομίζουν – πως θα αλλάξουν αυτή την κοινωνία πυροβολώντας αστυνομικούς, με ότι βρουν στα χέρια τους, την χειρότερη ώρα, στο χειρότερο μέρος, χτυπώντας ουσιαστικά το κίνημα. Αυτός κι αν είναι εξοστρακισμός εκ προ μελέτης…

Η δικιά μας αριστερά τα πήγε καλά. Καλύτερα από ότι καθένας από μας μπορούσε να εκτιμήσει από τα πριν, καλύτερα και από τον μέσο όρο μας. Ήταν αυτή που έκανε ότι δεν έκανε κανένας άλλος πολιτικός χώρος. Έδωσε όλες της τις δυνάμεις για να πάρει σάρκα και οστά αυτό το κίνημα κατεβαίνοντας μαχητικά, μαζικά και ενωτικά  στον δρόμο, συμμετέχοντας και όχι καπελώνοντας, συνομιλώντας με τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των νέων ανθρώπων, υπερασπίζοντας τις αγωνίες τους, κατανοώντας τα αδιέξοδά τους, προτείνοντας και πρακτικές και αιτήματα και όραμα. Εμείς δεν κάναμε γελοίες φιέστες με κεράκια. Εμείς συνεχίσαμε να θεωρούμε πως το δίκιο είναι από την πλευρά των εξεγερμένων, διαπαιδαγωγώντας νέους/ες αριστερούς/ες στις αξίες της αλληλεγγύης, της αντίστασης και της ανυπακοής. Το ΚΚΕ δυστυχώς επέλεξε να συμμαχήσει με την ομαλότητα, να στηρίξει όσο κανείς  την κυβέρνηση, να δεχτεί χωρίς να πει κουβέντα τα συγχαρητήρια από το ΛΑΟΣ και συνεχίζει ακόμα αδιαφορώντας για τους χιλιάδες που κατέβηκαν στους δρόμους πνιγμένοι από τον νεοφιλελευθερισμό, αδιαφορώντας για τους χιλιάδες μαθητές και φοιτητές σε όλη την χώρα, αδιαφορώντας για τους χιλιάδες αλληλέγγυους σε όλο τον πλανήτη.

Όχι μόνο δεν πρέπει να απολογηθούμε για όσα έγιναν, αλλά πρέπει να είμαστε περήφανοι για όσα κάναμε. Τώρα δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Δεν πρέπει να φοβηθούμε το πολιτικό κόστος και να κερδίσουμε ξανά την αξιοπιστία. Δεν πρέπει να υποχωρήσουμε απέναντι στην συμμαχία Λιάνας – Άδωνη που κάνουν αέρα στους παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων κουνώντας ρυθμικά το άρθρο του Δημοσθένη και το ημερολόγιο της Αυγής. Πρέπει να είμαστε επιθετικοί σε όσους επέλεξαν να είναι το αριστερό ή το δεξί χέρι της κυβέρνησης, κι ακόμα περισσότερο πρέπει να ζητήσουμε από αυτούς που βρίσκονται για χρόνια σε κυβερνητικές θέσεις, σε αυτούς που για χρόνια εφαρμόζουν πιστά την μονότονη πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, να απολογηθούν για την οργή που έχει συσσωρεύτει, για την βία που έχουν καλλιεργήσει, για τα αδιέξοδα που συνεχώς πολλαπλασιάζουν.

Μόνη λύση να συνεχιστούν οι μαζικοί ενωτικοί αγώνες, ενάντια στην εκπαίδευση της αμάθειας και στο πλάι της νεολαίας, ενάντια στην σφαγή που ξεκίνησαν οι Ισραηλινοί με συνένοχους την ΕΕ και τις ΗΠΑ και στο πλάι του λαού της  Παλαιστίνης, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και στο πλάι της Κωνσταντίνας Κούνεβα, ενάντια σε όσους προσπαθούν να μας ξαναβάλουν στην βουλιαγμένη θέση του καναπέ και στο πλάι όσων επιλέγουν να διεκδικήσουν ξανά το μέλλον.