Τα πρώτα (ανεπίσημα) τηλεοπτικά σποτ του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

…

…

Όλοι και όλες στους δρόμους!Να τους σταματήσουμε!

Την Τρίτη 27/4 στις 6:30μμ στα Προπύλαια

Όλοι και όλες στο συλλαλητήριο

της ΑΔΕΔΥ και του Συντονιστικού Πρωτοβάθμιων Σωματείων

Άρωμα νίκης για την Αριστερά από Γερμανία – Πορτογαλία. Αύριο στην κεντρική συγέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα ο Πρόεδρος του κόμματος Ευρωπαϊκή Αριστερά Λόταρ Μπίσκι

…από το blog του σύντροφου Γ. Μπουρνού

Αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών 2009 στη Γερμανία
(σε παρένθεση τα αποτελέσματα του 2005)

Συμμετοχή 70,8% (77,7%)
Άκυρα 1,5% (1,3%)

Χριστιανοδημοκράτες (CDU+CSU) 27,3% (27,8%)+ 6,5% (7,4%)= 33,8% (35,2%)
Σοσιαλδημοκράτες (SPD) 23,1% (34,2%)
Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) 14,6% (9,8%)
Κόμμα Αριστεράς (Die Linke) 11,9% (8,7%)
Πράσινοι 10,7% (8,1%)
Πειρατές 2,0% (–)
Ακροδεξιά (NPD+REP) 1,9% (2,1%)
Λοιποί 2,0% (1,9%)

Ο «μεγάλος κυβερνητικός συνασπισμός» κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς (CDU/CSU και SPD) αντικαθίσταται από τον «μαυροκίτρινο» συνασπισμό κεντροδεξιάς και Ελεύθερων Δημοκρατών (CDU/CSU και FDP). Τα 3 κόμματα της αντιπολίτευσης (Ελεύθεροι Δημοκράτες, Αριστερά, Πράσινοι) καρπώθηκαν την ραγδαία πτώση των Σοσιαλδημοκρατών (έπεσαν κατά 11,1%!). Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ενοποιημένης Γερμανίας που ένα Αριστερό κόμμα έχει διψήφιο ποσοστό!!!

Αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών 2009 στην Πορτογαλία
(σε παρένθεση τα αποτελέσματα του 2005)

Συμμετοχή 60,60% (65,03%)
Λευκά + Άκυρα 3,06% (2,93%)

Σοσιαλιστικό κόμμα (PS) 36,56% (45,05%)
Σοσιαλδημοκράτες (PSD, κεντροδεξιά) 29,09% (28,70%)
Λαϊκό κόμμα (CDS/PP, λαϊκιστική δεξιά) 10,46% (7,26%)
Μπλόκο της Αριστεράς (Bloco de Esquerda) 9,85% (6,38%)
Κ.Κ.Πορτογαλίας+Πράσινοι (CDU: PCP+PEV) 7,88% (7,56%)
Κ.Κ.Πορτογάλων Εργατών (PCTP/MRPP, μαοϊκοί) 0,93% (0,84%)
Λοιποί 5,23% (4,21%)

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα πληρώνει τη δεξιά του πολιτική, χάνοντας σχεδόν 8,5% και μαζί την κοινοβουλευτική του αυτοδυναμία. Μικρή άνοδος της κεντροδεξιάς (PSD) και μεγαλύτερη άνοδος της λαϊκιστικής δεξιάς (CDS/PP). Ο πραγματικός νικητής των εκλογών ήταν η Αριστερά: Αθροιστικά τα 3 κόμματα της Αριστεράς συγκέντρωσαν 18,66% (συνολική άνοδος 3,88%).
Πρωταγωνιστής στο νέο Κοινοβούλιο το Μπλόκο της Αριστεράς, που είχε τη μεγαλύτερη άνοδο από όλα τα κόμματα: Διπλασίασε την Κοινοβουλευτική του Ομάδα (είχε 8 βουλευτές και πλέον έχει 16!!!). Οι 6 στους 18 νεοεκλεγέντες βουλευτές του (δηλαδή το 1/3) είναι ηλικίας 25-36 ετών!

Πρόχειρη (δική μου) απόδοση στα ελληνικά της πρώτης δήλωσης εκ μέρους του Μπλόκο της Αριστεράς (Κυριακή βράδυ, αμέσως μετά τα πρώτα exit polls):

Ο Luis Fazenda (σ.μ: κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Μπλόκο) εξέφρασε τη χαρά των μελών του Μπλόκο για τα αποτελέσματα, αποκαλύπτοντας τα διαφορετικά μηνύματα: «Η επιστροφή στο παρελθόν αποτράπηκε, το PSD (σ.μ: δεξιά) ηττήθηκε. Το PS (σ.μ: Σοσιαλιστικό Κομμα) έχασε την απόλυτη πλειοψηφία και το Μπλόκο της Αριστεράς αύξησε εξαιρετικά την Κοινοβουλευτική του Ομάδα». Παρότι πρόκειται ακόμα για τις προβλέψεις/πρώτες εκτιμήσεις, είναι ξεκάθαρο ότι το Μπλόκο της Αριστεράς έχει πλέον νέα θέση ισχύος και απόφασης για τα κύρια ερωτήματα που αφορούν τη χώρα. «Τελείωσε η αλαζονεία του PS!», είπε.
Κατά την εκλογική βραδιά του Μπλόκο της Αριστεράς, στο αμφιθέατρο της Οδοντιατρικής Σχολής στη Λισσαβόνα, ο Luis Fazenda επέμεινε ότι το αποτέλεσμα δίνει μια Κοινοβουλευτική Ομάδα τριπλάσια αυτής που είχε ως τώρα το Μπλόκο: «το Μπλόκο της Αριστεράς θα έχει τώρα άλλους όρους για να θέτει ζητήματα στο τραπέζι και να διεκδικεί κατευθύνσεις για τη χώρα. Εδώ είμαστε, είμαστε έτοιμοι. Κι αν βλέπετε δάκρυα αυτήν εδώ τη βραδιά, είναι δάκρυα χαράς, σε αντίθεση με ό,τι θα συμβεί σε άλλους», κατέληξε…

Γιατί συμμετέχω στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ

Επιστολή Β. Αλεξάκη στον Αλέξη Τσίπρα

Ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, υποψήφιος για την Ευρωβουλή με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, έστειλε σήμερα στον Πρόεδρο του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα την ακόλουθη επιστολή:

Επειδή πιστεύω ότι ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ασθενέστερα μέλη της, επειδή τα κέρδη του κεφαλαίου δεν καταλήγουν ποτέ στις τσέπες των εργαζομένων,

Επειδή δεν δέχομαι να ονειρεύονται άλλοι για λογαριασμό μου,

Επειδή δεν θέλω να ζήσω σε μια καμένη γη που την περιβάλλει μια βρώμικη θάλασσα, ούτε σε μια κοινωνία όπου επιπλέουν οι απατεώνες σαν τους φελλούς,

Επειδή μια χώρα που περιθωριοποιεί τους ηλικιωμένους και τους νέους είναι μια χώρα χωρίς μέλλον και χωρίς παρελθόν,

Επειδή δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται οι αδέσποτες σφαίρες να  βρίσκουν πάντα τον στόχο τους,

Επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να μάθουν να σκέφτονται ελεύθερα,

Επειδή απαραίτητη προϋπόθεση για την χειραφέτηση της παιδείας είναι ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους,

Επειδή η θέση των εικονισμάτων είναι στις εκκλησίες και όχι στα σχολεία, τα δικαστήρια και τους στρατώνες,

Επειδή το Βυζάντιο δεν συνεχίζει την Αρχαιότητα αλλά την αναιρεί όπως η νύχτα αναιρεί τη μέρα,

Επειδή, όπως έλεγε ο Μανόλης Αναγνωστάκης, πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά,

Επειδή κάποτε πρέπει να γίνουν γνωστά τα περιουσιακά στοιχεία της Εκκλησίας και των μοναστηριών,

Επειδή μια χώρα όπου έχουν ανθίσει τόσα τραγούδια για τη «μαύρη» ξενιτιά θα έπρεπε να συμπεριφέρεται διαφορετικά στους ξένους,

Επειδή η Ευρώπη φέρει το όνομα μιας μετανάστριας από τη Φοινίκη που έπεσε θύμα βιασμού,

Επειδή ευελπιστώ ότι θα ισχύσει κάποτε η δημοτική και για τα κύρια ονόματα,

Επειδή με ξαφνιάζει το γεγονός ότι το τόσο διαδεδομένο όνομα Γιάννης δεν εμφανίζεται σε κανένα δελτίο ταυτότητας,

Επειδή θεωρώ ότι η ωραιότερη λέξη που έδωσε η Ελλάδα στον κόσμο είναι η λέξη διάλογος,

Επειδή η λέξη μονόλογος είναι δυστυχώς κι αυτή ελληνική,

Επειδή κανένας λαός δεν δικαιούται να κομπάζει για τη γλώσσα του, γιατί καμιά δεν είναι δημιούργημα ενός μόνο λαού,

Με μεγάλη μου χαρά θα πάρω μέρος στον αγώνα που διεξάγει ο ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου.

5 χρόνια Ευρωπαϊκή Αριστερά

σε κινούμενα σχέδια… απλώς κάντε κλικ

30 Γενάρη, σαν χθες θυμόμαστε…

…τις Ματωμένες Κυριακές της Ιρλανδίας

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Είχα βρεθεί για περίπου ένα μήνα στην Ιρλανδία στις αρχές Δεκέμβρη του ’99. Εκείνες τις μέρες έμπαινε σε ισχύ η συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής. Ήταν όλα πολύ πρωτόγνωρα. Όλοι λέγανε ότι δεν βλέπαμε τίποτα σε σχέση με παλιότερα. Πράγματι δεν περνάγαμε από έλεγχο αντίστοιχο με των αεροδρομίων για να μπούμε στο Μπέλφαστ, όπως επιβαλλόταν παλιότερα, ούτε μας σταμάτησαν στο δρόμο για να ψάξουν τα πράγματά μας, αν και το μήκος των μαλλιών μας δεν βοηθούσε στο να περνάμε απαρατήρητοι ως τουρίστες!  Παρ’ όλα αυτά γρήγορα καταλάβαμε τι συνέβαινε για χρόνια στην Βόρεια Ιρλανδία.

Εικόνα 1η

Το πρώτο αστυνομικό τμήμα που είδαμε αναπαριστούσε σε κάθε του σημείο τον πόλεμο. Πλέγμα στα παράθυρα. Η είσοδος και μεγάλα τμήματα τις επιφάνειας καλυμμένα. Στην κυριολεξία σιδερόφραχτο. Πάνοπλοι αστακο-αστυνομικοί με «ολόσωμα» αλεξίσφαιρα περιπολούσαν  σε ομάδες καλυμμένοι στην ασφάλεια της σκοπιάς φρούριο.  Ένας φίλος αργότερα μας είπε: «Δεν υπάρχει μία αστυνομία εδώ αλλά δύο. Είμαστε υπό κατοχή. Αυτή είναι του εχθρού.  Αυτή είναι του κατακτητή και όταν δεν μας κυνηγάει κάθεται κλεισμένη στα φρούριά της. Υπάρχει και ο IRA που μας προστατεύει. Στον IRA δηλώνουμε τα πάντα. Ληστείες, φόνους, όλα. Πας στο τοπικό κλάμπ και βρίσκεις πατριώτες, αγωνιστές.»

Εικόνα 2

Το πρώτο βράδυ στο Μπέλφαστ βγήκαμε σε μια μπυραρία. Γύρω στις 12 παρά, νομίζω, χτύπησε το καμπανάκι του «last drink». Παραγγείλαμε τα pint μας, τα ‘πιαμε στα γρήγορα και βγήκαμε στον παγωμένο αέρα του Μπέλφαστ. Η εικόνα που αντικρίσαμε είναι ίσως μια από τις πιο δυνατές μνήμες μου. Ακούγαμε συνεχώς σειρήνες. Όσοι έβγαιναν απ’ την μπυραρία φεύγαν με γρήγορο περπάτημα χωρίς πολλά πολλά. Η κοπέλα μου ρώτησε ένα φίλο που θα μπορούσαμε να πάμε μετά. Η απάντηση του ήταν ο κατάλληλος υπότιτλος της εικόνας που ακολουθούσε. Ένα αλεξίσφαιρο τζιπ της αστυνομίας πέρναγε από μπροστά μας με ανοιχτές τις πίσω πόρτες και δύο κάννες σημάδευαν ότι κυκλοφορούσε, ότι κουνιόταν. Η φωνή του φίλου ανάμεσα στα άλλα έστελνε με την ιδιότυπη ιρλανδέζικη προφορά τις λέξεις  hotel και  safer κατ’ ευθείαν στα αυτιά μου. Δεν είναι απλό να νιώθεις μια κάννη να σε σημαδεύει ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβηθείς. Σκεφτόμουνα πως από την άλλη μεριά υπήρξε για μία στιγμή ένας άγνωστος άνθρωπος που με είδε ως πιθανό στόχο. Καταλάβαμε.

Εικόνα 3

Η επίσκεψη μας στο Ντέρυ.

Μια πόλη με δύο ονόματα και μεγάλη ιστορία. Μια πόλη ή καλύτερα δύο πόλεις, δύο κόσμοι. Οι φωτογραφίες νομίζω πως βοηθάνε.

Αν και όταν φτάσαμε ο σταθμός έλεγε Londonderry, γνωρίζοντας ποια πόλη επισκεπτόμαστε ,απλά περιμέναμε να δούμε την επιγραφή που θα μας υποδεχόταν στο Derry…

Η  μνήμη της πόλης της Ματωμένης Κυριακής ήταν εκεί μπροστά μας!

Τότε είδα και για πρώτη φορά πολιτικές τοιχογραφίες.

Στην Λατινική Αμερική τα λένε Μουράλες.

Εδώ Murals!

Σκεφτέιτε πως είναι να περπατάς από κάτω…

Και εδώ όπως και στην Παλαιστίνη όλοι οι νεκροί του πολέμου, είτε είναι άμαχοι, είτε ένοπλοι, είτε δολοφονήθηκαν χωρίς λόγο είτε σε κάποια επιχείρηση λέγονται μάρτυρες. Η σημαία της Παλαιστινής κυματίζει σε περισσότερα σπίτια, σε περισσότερα σημεία από ότι μπορείς να φανταστείς.

Ματωμένες Κυριακές από το Σαν ΣήμεραΜε τον όρο «Ματωμένη Κυριακή» (Bloody Sunday για τους αγγλομαθείς, Domhnach na Fola στα ιρλανδικά) εννοούμε τέσσερα διαφορά αιματηρά γεγονότα, που έλαβαν χώρα από το 1887 έως το 1972, και συνδέονται με τις αγγλοϊρλανδικές σχέσεις.

Α’ Ματωμένη Κυριακή (13 Νοεμβρίου 1887)

Στις 13 Νοεμβρίου 1887, οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί διοργάνωσαν μια μεγάλη διαδήλωση στο Λονδίνο για να καταγγείλουν τη βρετανική πολιτική στο Ιρλανδικό και την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης των Τόρυδων (Συντηρητικών).

Οι 10.000 διαδηλωτές έφθασαν στην Πλατεία Τραφάλγκαρ με πορείες από διάφορα σημεία του εργατικού Ανατολικού Λονδίνου. Ανάμεσά τους ξεχώριζε η μορφή του διάσημου ιρλανδού συγγραφέα και ακτιβιστή Τζορτζ Μπέρναρ Σο. Οι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με 2.000 αστυνομικούς και 400 στρατιώτες, που ήταν αποφασισμένοι να τους εμποδίσουν να πλησιάσουν την πλατεία. Από τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, τρεις διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους και 200 χρειάστηκαν νοσηλεία σε νοσοκομείο. Οι επικεφαλής συνδικαλιστές της πορείας συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν για έξι εβδομάδες.

Η «Ματωμένη Κυριακή» του 1887 αφύπνισε τις διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις της Μεγάλη Βρετανίας, οι οποίες απέσυραν την υποστήριξή τους στο Κόμμα των Ουίγων (Φιλελευθέρων) και προχώρησαν στην ίδρυση του Εργατικού Κόμματος στις 27 Φεβρουαρίου 1900.

Β’ Ματωμένη Κυριακή (31 Αυγούστου 1913)

Το 1913, ο πληθυσμός του αγγλοκρατούμενου Δουβλίνου βίωνε την έσχατη ένδεια. 26.000 οικογένειες ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες σε 5.000 παραπήγματα, ενώ ο δείκτης της παιδικής θνησιμότητας ήταν από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη (142 θάνατοι ανά 1.000 κατοίκους). Η ανεργία θέριζε και όσοι είχαν δουλειά προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Στις 26 Αυγούστου 1913 ξεκίνησε η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της Ιρλανδίας, που διήρκεσε μαζί με την ανταπεργία των εργοδοτών έως τις 18 Ιανουαρίου 1914. Της απεργιακής κινητοποίησης ηγούνταν οι τραμβαγιέρηδες, με επικεφαλής τον συνδικαλιστικό θρύλο της Ιρλανδίας Τζέιμς Λάρκιν. Την Κυριακή 31 Αυγούστου σε μία από τις διαδηλώσεις τους στην οδό Σάκβιλ του Δουβλίνου (σήμερα οδός Ο’ Ντόνελ) χτυπήθηκαν βάναυσα από την αστυνομία, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο απεργοί και να τραυματισθούν εκατοντάδες.

Ο μεγάλος ιρλανδός ποιητής Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς έγραψε το ποίημα «Σεπτέμβρης 1913» για να εκφράσει τη συμπαράστασή του στον αγώνα των εργαζομένων και την απέχθειά του για την καθολική μπουρζουαζία της πόλης και την Εκκλησία που την υποστήριζε.

Η ανταπεργία (λοκάουτ) των εργοδοτών προκάλεσε δυσεπίλυτα προβλήματα στους εργαζομένους, οι οποίοι αναγκάστηκαν να λύσουν την απεργία και να επιστρέψουν στις δουλειές τους στις 18 Ιανουαρίου 1914.

Γ’ Ματωμένη Κυριακή (21 Νοεμβρίου 1920)

Βρισκόμαστε στο μέσο του Ιρλανδικού Αγώνα της Ανεξαρτησίας (1919-1921) και η Κυριακή 21 Νοεμβρίου δικαιολόγησε τον χαρακτηρισμό της.

Η ημέρα στο Δουβλίνο άρχισε με τη δολοφονία 14 άγγλων πρακτόρων και ντόπιων συνεργατών τους από τον γνωστό μας Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό (IRA). Η απάντηση των κατακτητών εκδηλώθηκε το μεσημέρι της ίδιας μέρας. Πυροβολούν στο ψαχνό και σκοτώνουν 15 φιλάθλους κατά τη διάρκεια του αγώνα ιρλανδικού ποδοσφαίρου μεταξύ Τιπερέρι και Δουβλίνου στο Κροκ Παρκ του Δουβλίνου. Οι δυνάμεις κατοχής υποστήριξαν ότι δέχθηκαν πυρά από φιλάθλους – μέλη του IRA.

Οι ταραχές συνεχίστηκαν όλο το βράδυ χωρίς νεκρούς. Όμως, στο Κάστρο του Δουβλίνου, που είχε μετατραπεί σε φυλακή, βρίσκονται νεκροί τρεις πολιτικοί κρατούμενοι, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Συνολικός απολογισμός της τρίτης κατά σειρά «Ματωμένης Κυριακής»: 32 νεκροί.

Δ’ Ματωμένη Κυριακή (30 Ιανουαρίου 1972)

Η πιο γνωστή «Ματωμένη Κυριακή», επειδή εξυμνήθηκε από καλλιτέχνες του ροκ, όπως οι U2 («Sunday Bloody Sunday»), Stiff Little Fingers («Bloody Sunday»), Τζον Λένον («Sunday Bloody Sunday», «The Luck of the Irish») και Πολ ΜακΚάρτνεϋ («Give Ireland Βack to the Irish»).

Συνέβη την Κυριακή 30 Ιανουαρίου 1972 στο Ντέρυ της Βορείου Ιρλανδίας, όταν άγγλοι στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων άνοιξαν πυρ κατά μιας ειρηνικής πορείας 10.000 καθολικών, που ζητούσαν την αποχώρηση των Βρετανών από τη Βόρειο Ιρλανδία και ένωσή της με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. 26 διαδηλωτές σκοτώθηκαν, ανάμεσά τους και 6 παιδιά. Πολλοί διαδηλωτές πυροβολήθηκαν πισώπλατα, καθώς έτρεχαν να αποφύγουν τα επελαύνοντα τεθωρακισμένα οχήματα των Βρετανών.

Η διεθνής κατακραυγή που ξέσπασε ανάγκασε τη Συντηρητική κυβέρνηση του Έντουαρντ Χηθ να προχωρήσει σε έρευνα του αιματηρού συμβάντος. Ο αρχιδικαστής Γουάιτζερυ, που επελήφθη της υποθέσεως, δεν απέδωσε ευθύνες στους στρατιώτες, επειδή δέχθηκε τον ισχυρισμό τους ότι πυροβολήθηκαν πρώτοι από κάποιους διαδηλωτές, παρά τις περί του αντιθέτου καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων. Το περιστατικό επανήλθε στην επικαιρότητα το 1998, όταν ο τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Τόνι Μπλερ ανέθεσε στον Λόρδο Σάβιλ να επανεξετάσει την υπόθεση. Το πόρισμα αναμένεται…

Δείτε ακόμα εδώ και googlιστε και λίγο. Καλό κάνει…

Αλληλεγγύη για το αριστερό «όχι» στο ευρωσύνταγμα, Αυγή, 22/05/2005

Σε συνέχεια της «Έκκλησης των 200» στη Γαλλία για την ενίσχυση σε όλη την Ευρώπη της απαραίτητης κινητοποίησης, προσωπικότητες από 20 χώρες συσπειρώθηκαν στο πλαίσιο της «Αλληλεγγύης με το γαλλικό αριστερό Όχι. Μία έκκληση 200 Ευρωπαίων». Δημιουργήθηκε επίσης μία «Έκκληση 1000 φεμινιστριών της Ευρώπης για το «όχι» στο Σύνταγμα» καθώς και ύστερα από πρωτοβουλία του δικτύου περιοδικών «Σχέδιο Κ», η Έκκληση «Όχι στο σύνταγμα. Αλληλεγγύη με το αριστερό «όχι» στη Γαλλία».

Σημαντικές πολιτικές δυνάμεις, από την ευρωπαϊκή αριστερά, από την αντικαπιταλιστική αριστερά, από στελέχη των σοσιαλιστών και των Πρασίνων, όλο και περισσότεροι συνδικαλιστές, διανοούμενοι, συνταγματολόγοι, παράγοντες του κοινωνικού κινήματος, φεμινίστριες, παίρνουν ξεκάθαρα θέση και διοργανώνουν εκστρατείες στις χώρες τους. Συχνά διεκδικούν, όταν στερούνται του δικαιώματος έκφρασης, δημοψήφισμα στη χώρα τους. Η αλληλεγγύη τους δείχνει τους δεσμούς που έχουν δημιουργηθεί αυτά τα τελευταία χρόνια σε πολλές κοινωνικές, πολιτικές κινητοποιήσεις και κινητοποιήσεις πολιτών. Η άλλη Ευρώπη περνά μέσα από την κοινή μας δράση.

Με την έκφραση της ενεργής τους αλληλεγγύης, λένε ότι το γαλλικό αριστερό Όχι είναι το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ «ΟΧΙ», είναι μια διά αντιπροσώπου ψηφοφορία. Πιστεύουν ότι η επικράτησή του θα αποτελέσει ευκαιρία και ελπίδα για όλη την Ευρώπη.

Μεταξύ των πολιτικών προσωπικοτήτων που υπογράφουν, είναι: Βιτόριο Ανιολέτο (πρώην εκπρόσωπος του Κοινωνικού Φόρουμ της Γένοβας, ευρωβουλευτής, Ιταλία), Χούλιο Ανγκίτα (πρώην γενικός συντονιστής Ενωμένης Αριστεράς, Ισπανία), Βάλτερ Μπάιερ (πρόεδρος ΚΚΑυστρίας), Φάουστο Μπερτινότι (εθνικός γραμματέας Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, Ιταλία, πρόεδρος του κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς), Λόταρ Μπίσκι (πρόεδρος Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, Γερμανία), Γιοχάνες Μπίχνερ (πρόεδρος ευρωπαϊκού δικτύου της Δημοκρατικής αριστερής νεολαίας, ENDYL, Γερμανία), Αλμπέρ Εσκοφέ (Γενικός Γραμματέας του ενοποιημένου Σοσιαλιστικού κόμματος της Καταλονίας), Φρανσίσκο Φρούτος (γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος, Ισπανία), Έρνεστ Γκλιν (πρώην πρόεδρος της σοσιαλιστικής ομάδας της ευρωβουλής, πρώην υπουργός Απασχόλησης και Εργασίας και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού συμβουλίου υπουργών κοινωνικών υποθέσεων, Βέλγιο), Κέιτ Χόεϊ (πρώην υπουργός, βουλευτής, Εργατικό κόμμα, Βρετανία), Πίτερ Κράισκι (πρόεδρος σοσιαλιστικής ομάδας Επιμελητηρίου Εργαζομένων, Αυστρία), Χαϊρί Κοζανογλού (πρόεδρος του κόμματος Ελευθερίας και Αλληλεγγύης, Τουρκία), Κάσπαρ Γιαμασάρες (γενικός συντονιστής Ενωμένης Αριστεράς, Ισπανία), Γιάν Μαρίγνισεν (πρόεδρος του σοσιαλιστικού κόμματος, Ολλανδία), Λουίζα Μοργκαντίνι (ευρωβουλευτής, συνιδρύτρια του κινήματος «Γυναίκες στα μαύρα κατά του πολέμου», Ιταλία), Ρομπέρτο Μουζάκιο (ευρωβουλευτής, Ιταλία), Λαρς Όλι (βουλευτής, πρόεδρος του κόμματος της Αριστεράς, Σουηδία), Μιγκέλ Πόρτας (ευρωβουλευτής, Αριστερό Μπλοκ, Πορτογαλία), Τζων Ρις (εθνικός γραμματέας του Respect, Βρετανία), Ρίτσαρντ Σεντάουερ (πρόεδρος της Επιτροπής «Χριστιανοί για τον Σοσιαλισμό», Αυστρία), Ζντένεκ Στέφεκ (πρόεδρος της κομμουνιστικής νεολαίας, Τσεχική Δημοκρατία), Ατίλα Βαζνάι (αντιπρόεδρος του Εργατικού κόμματος, πρόεδρος του κινήματος «Υπέρ της δημοκρατίας στην κοινωνία», Ουγγαρία), Νίκι Βέντολα (πρόεδρος της Απουλίας, Κομμουνιστική Επανίδρυση, Ιταλία)…

Μεταξύ των προσωπικοτήτων των διαφόρων πρωτοβουλιών υπέρ του Όχι, υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος:

Βίλεμ Μπος (πρόεδρος της Επιτροπής «Grondwet Nee», Ολλανδία), Πήτερ Γκούσταφσον (Εκτελεστική Επιτροπή της εκστρατείας «Δημοψήφισμα τώρα», του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, Σουηδία), Κάρλος Τάιμπο (καθηγητής πολιτικής επιστήμης, Εκστρατεία για το Όχι, Ισπανία), Μπρένταν Γιάνγκ (Γραμματέας της εκστρατείας κατά του ευρωσυντάγματος, δίκτυο Δημοκρατία και δημόσιες υπηρεσίες στην Ευρώπη, Ιρλανδία).

Μεταξύ των συνδικαλιστών:

Γκι Μπιαμόν (ομοσπονδιακός πρόεδρος του Γενικού Συνδικάτου Βελγίου Δημοσίων Υπηρεσιών, Βέλγιο), Χέλμουτ Μπορν (γενικός γραμματέας εθνικής συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας αγροτικής εκμετάλλευσης, Γερμανία), Μπομπ Κρόου (γενικός γραμματέας του συνδικάτου RMT, Βρετανία), Ζωρζ Ντεμπίν (πρώην γενικός γραμματέας της FGTB, πρώην πρόεδρος της CES, Βέλγιο), Σαμί Εβρέν (πρόεδρος της συνομοσπονδίας συνδικάτων του δημόσιου τομέα, KESK, Τουρκία), Νόελ Μέρφι (εθνικός γραμματέας της Ανεξάρτητης Ένωσης Εργαζομένων, Ιρλανδία), Νταγκ Νίκολς (γραμματέας του συνδικαλιστικού δικτύου κατά του ευρωσυντάγματος, Βρετανία), Πιέρ Υβ Οπικοφέρ (γραμματέας συνδικάτου δημοσίων υπηρεσιών, Ελβετία), Κλάους Πίκσχαους (γραμματέας IG Metall, Γερμανία), Χορστ Σμίτενερ (υπεύθυνος Γραφείου για τη Συνεργασία με το κοινωνικό κίνημα, Γερμανία).

Μεταξύ των στελεχών των κινημάτων και των διαφόρων δικτύων:

Μάρκο Μπερλινγκουέρ (Transform, Ιταλία), Λέο Γκάμπριελ (διευθυντής ινστιτούτου έρευνας για τη Λατινική Αμερική Λούντβιχ Μπόλτζμαν, Αυστρία), Ρικάρντο Πετρέλα (καθηγητής του καθολικού πανεπιστημίου της Λουβέν, στέλεχος κινήματος εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης, Βέλγιο)…

Μεταξύ των καλλιτεχνών, συγγραφέων, πανεπιστημιακών, διανοουμένων:

Ταρέκ Αλί (συγγραφέας, Βρετανία), Κάρλο Αμιράντε (καθηγητής Νομικής, Παν/μιο Νάπολης, Ιταλία), Ρόμπιν Μπλάκμπουρν (καθηγητής Ιστορίας, παν/μιο Κέμπριτζ, σύνταξη New Left Review), Μίκαελ Μπρι (ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ, ευρωπαϊκό Δίκτυο Transform!, Γερμανία), Λουτσιάνα Καστελίνα (Μανιφέστο, Ιταλία), Σλαβόι Ζίζεκ (φιλόσοφος, Σλοβενία), Κέν Λόατς (σκηνοθέτης, Βρετανία).

Ο πλήρης κατάλογος με τα ονόματα της Έκκλησης βρίσκεται στην ιστοσελίδα: http://www.appeldes200.net.

ΚΟΥΤΙ

Υπογράφουν Θεοδωράκης, Γλέζος

Το κείμενο -έως τη στιγμή που δόθηκε στη δημοσιότητα στη Γαλλία- είχαν υπογράψει από την Ελλάδα: Αλ. Αλαβάνος, Γιάννης Αλαβάνος, Αλ. Βερναρδάκης, Σ. Βωβού, Τ Χριστοδουλοπούλου, Κ. Διάκος, Λ. Δουδούμη, Α. Ελεφάντης, Μ. Φραγκιαδάκη, Κ. Γέρου, Μ. Γλέζος, Χ. Γολέμης, Γρ. Καλομοίρης, Α. Καλύβης, Γ. Καρατσουμπάνης, Ι. Καρυστιάνη, Κ. Κατζουράκης, Μ. Καβουριάρης, Ν. Κωνσταντόπουλος, Τ. Κορωνάκης, Μπ. Κοβάνης, Σ. Μητραλιά, Γ.-Α. Μαγκάκης, Α. Μανιτάκης, Δ. Παπαδημούλης, Ε. Πορτάλιου, Μ. Στεκουλέα, Δ. Σπανού, Ν. Τριμιγλινιώτης, Μ. Θεοδωράκης, Α. Θεοδωρακοπούλου, Γ. Θεωνάς.

Επίσης, σε κείμενα υπέρ του «όχι» έχουν υπογράψει από την Ελλάδα:

Σαμπατακάκης Μ., Τριγάζης Π., Παπαδομιχελάκη Α., Παππάς Στ., Χουντής Ν., Λυκούδης Σπ., Τόλιος Γ., Λεουτσάκος Στ., Θεοδόση Α., Ξηροτύρη Α., Λαφαζάνης Π., Βούτσης Ν., Παπαδόπουλος Χρ., Αποστόλου Β., Δραγασάκης Γ.

Δήμαρχοι: Αμπατζόγλου Γιώργος, Ελευσίνας, Κουτελάκης Γιώργος, Νέας Σμύρνης, Κλάπας Μιλ., Πρέβεζας, Φιλίππου Φίλ., Καλυβίων Αττικής, Γκοτσόπουλος Θ., Παλλήνης, Μπαρτζώκας Θ., Καισαριανής

Τσουκαλάς Γ., Αντιδήμαρχος Ελευσίνας, Τζώκας Σ., Αντιδήμαρχος Καισαριανής, Σφουντούρης Γ. πρ.Δήμαρχος Διστόμου, Τάσσος Κ. πρώην αντιδήμαρχος Καισαριανής.

Δημ. Σύμβουλοι: Φαρμάκης Τ., Ελευσίνας, Κουράκης Τ., Θεσσαλονίκης

Σουμπασάκη Νάντια, Ν. Ψυχικού, Λύκου Σοφία, Δάφνης, Ιακωβάκη Μαρ. Ν. Σμύρνης, Τσαμασίδου Ρουμ. Ν. Σμύρνης, Σταθόπουλος Γ. Αγ. Παρασκευής.

Νομαρχιακοί σύμβουλοι: Νικηφοράκης Κ. Πρόεδρος Χανίων, Παπαγεωργίου Θεοχάρης, Αντιπρόεδρος Πρέβεζας, Αλεβιζόπουλος Γ. Πειραιά, Ζάψας Γ., Πρέβεζας, Λιάσκου Σ., Δ. Αττικής, Πασχαγιαννίδης Αχ., Γρεβενών, Ελευθεριάδου Σ., Χανίων

Χλωράκης Σ., Χανίων, Αγοραστάκης Γ. Χανίων, Βαγιονάκη Β.,Χανίων

Παπαδεράκης Αν. Χανίων, Νικηφοράκης Ν., Χανίων, Θωμαδάκης Π., Χανίων, Μπομπολάκης Μ., Χανίων, Ζαραφίδης Δ. Κοζάνης, Πετράκος Θ., Μεσσηνίας, Συρμαλένιος Ν., Κυκλάδων
Συντάκτης : Κάρης Κ.