Επιστολή του Τάσου Κορωνάκη προς την διεύθυνση της εφημερίδας “Δημοκρατία”…

…σχετικά με δημοσίευμα για την προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ –ΕΚΜ
Η αλήθεια είναι πως δεν μας ξαφνιάσατε μιας και καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο γευτήκαμε ουκ όλίγες διαστρέβλωσεις των θέσεων μας και σπίλωσης στελεχών μας εγνωσμένου επιστημονικού κύρους και πολιτικού ήθους. Δεν μπορεί κανείς άλλωστε να ισχυριστεί πως τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας σας φημίζονται για την αντικειμενικότητα και την νηφαλιότητα τους, ούτε βέβαια θα μπορούσαν να αποτελέσουν ποτέ μέτρο για την τήρηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Μιας και όμως η νέα δημοσιογραφική σας βόμβα, που αναπαράχθηκε από σειρά ιστοσελίδων και ιστολογίων, ανέλαβε να διευκρινίσει επί διήμερον σε πρωτοσέλιδη θέα τις προθέσεις του πάντα αντικειμενικού και “πανδωρικώς” σκεπτόμενου “Φαληρέα” της “Καθημερινής” προσθέτοντας μπόλικο αλατοπίπερο παρά τις υψηλές θερμοκρασίες της περιόδου δεν θα αποφύγουμε τον πειρασμό μιας σύντομης απάντησής μας.

Αρχικά ως υπεύθυνος προεκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο θα ήθελα να σας ενημερώσω για τα εξής:

1) Η κεντρική προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο χρηματοδοτήθηκε από την προεκλογική κομματική χρηματοδότηση που έλαβε το κόμμα μας όπως και τα υπόλοιπα κόμματα από το κοινοβούλιο καθώς και από τα μέλη μας σε επίπεδο τοπικών επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την κάλυψη τοπικών αναγκών.

2) Η καμπάνια σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από ειδική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ που συγκροτήθηκε για αυτό το σκοπό μέσα από την συνεργασία πολιτικών στελεχών και επαγγελματιών στο χώρο της πολιτικής επικοινωνίας, της διαφήμισης, των γραφικών τεχνών και της παραγωγής και επεξεργασίας βίντεο με τους οποίους έχουμε επανειλημμένα συνεργαστεί. Η ομάδα αυτή ήταν υπεύθυνη για όλα τα επίσημα υλικά του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Αντίστοιχες τέτοιες ομάδες συγκροτήθηκαν με εθελοντές για την παρέμβασή μας στο διαδίκτυο.

3) Η μόνη “εντελώς” εξωτερική συνεργασία ήταν με ένα media shop για την διανομή των υλικών σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, για το κλείσιμο χώρων εξωτερικής διαφήμισης, που με αυστηρότητα επιμείναμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο τις νόμιμες θέσεις σε χώρους στάσεων και την διαφήμιση στο διαδίκτυο.

4) Επειδή μέχρι σήμερα πολλοί έχουν προσπαθήσει να ερμηνεύσουν το επικοινωνιακό “θαύμα” της καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή και τα δικά σας δημοσιεύματα θα ήθελα εκ μέρους όλων όσων εργάστηκαν για την επιτυχία αυτής της καμπάνιας να σας αποκαλύψουμε μερικά από τα μυστικά μας:

α) Το έργο μας δεν ήταν να φτιάξουμε μια πλαστή πραγματικότητα αλλά να κρατήσουμε ζωντανά και να κωδικοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο τα πραγματικά ερωτήματα της συγκυρίας.
β) Σε αντίθεση με άλλους πολιτικούς χώρους η δράση μας όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν για μας το μεγαλύτερο όπλο μας που μας έκανε περήφανους και έδινε αξιοπιστία στο τι λέγαμε σήμερα και όχι κάτι το οποίο έπρεπε να κρύψουμε ή να δικαιολογηθούμε για αυτό.
γ) Ίσως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα μας ήταν ο ίδιος ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, τα μέλη μας, οι παλιότεροι και οι νέοι ψηφοφόροι μας που με έμπνευση και αυταπάρνηση ήταν έτοιμος να δώσει την μάχη σε μια κοινωνία που αναζητούσε μια διαφορετική λύση.

5) Με βάση τα παραπάνω όσοι και όσες δουλέψαμε στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της καμπάνιας δεσμευτήκαμε πως δεν θα πέσουμε στο επίπεδο των αντιπάλων μας, αλλά θα φτιάξουμε μια καμπάνια στο ύψος των αξιών μας, μια καμπάνια που να αντιστοιχεί στον κόσμο μας αλλά και στον κόσμο που θέλουμε να φτιάξουμε. Έτσι προσπαθήσαμε να ανοίξουμε την δουλειά μας σε όσο το δυνατόν περισσότερους και περισσότερες να πάρουμε γνώμες ειδικών και μη και να τους εντάξουμε στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της καμπάνιας. Είναι ενδεικτικό πως μια σειρά από φυλλάδια για τις εκλογές τις 6ης Μάη μας προτάθηκαν από την τοπική επιτροπή των Τρικάλων, τα υιοθετήσαμε, τα στείλαμε ηλεκτρονικά σε όλη την Ελλάδα και ακόμα και μετά την έκδοση των κεντρικών υλικών όλες οι τοπικές με δικά τους έξοδα φρόντιζαν και για την αναπαραγωγή αυτών των υλικών.

6) Συμπερασματικά αν κάποιος πραγματικά έψαχνε το μυστικό της καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ το σίγουρο είναι πως δεν θα το έβρισκε σε μυστικές χρηματοδοτήσεις και σπάνιους συμβούλους αλλά στον ίδιο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ στις τοπικές και θεματικές επιτροπές, στις εκατοντάδες ανοιχτές συνελεύσεις σε όλη την Ελλάδα, σε χιλιάδες εθελοντικές εργατοώρες που καταναλώθηκαν σε μια πρωτοφανή συνεργασία επαγγελματιών ερασιτεχνών και εθελοντών με στόχο ένα πραγματικά μεγάλο σκοπό, να υπάρξει στην Ελλάδα μια κυβέρνηση χωρίς μνημόνια υποτέλειας, μια κυβέρνηση που θα εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργαζόμενων, των άνεργων, των νέων και των συνταξιούχων, μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Από το κεντρικό σύνθημα μέχρι την παρέμβαση στο διαδίκτυο και από την αισθητική των βίντεο και των αφισών μας μέχρι τα κείμενα των φυλλαδίων μας δεσμευτήκαμε σε αυτή την χειροποίητη δουλειά, για αυτό τον μεγάλο σκοπό.

Γνωρίζω πως πολλά από αυτά δεν σας αφορούν και δεν τα καταλαβαίνετε, δεν μπορώ όμως να σας απαντήσω με τον τρόπο που εσείς φτιάχνετε τα πρωτοσέλιδά σας. Βλέπετε είμαστε από τελείως διαφορετικούς κόσμους.

Ειλικρινά,
για την ομάδα προεκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ _ ΕΚΜ,
Τάσος Κορωνάκης

Υ.Γ. Δείτε και εδώ το ρεπορτάζ του left.gr

Μια μάχη για το μέλλον, μια μάχη στο όνομα και των συντρόφων που χάσαμε

Γυρίζουν μέρες στο μυαλό μου σύντροφοι και συντρόφισσες που χάσαμε τα προηγούμενα χρόνια.Φιγούρες τις αριστεράς που μας σημάδεψαν και ακόμα και σήμερα δεν μπορείς να πιτέψεις οτι δεν είναι μαζί μας.

Τι θα γραφε ο Άγγελος Ελεφάντης αν ήταν εδω; Ο άνθρωπος με την σπάνια οξυδέρκεια που πάντα στα κείμενα του πίστευες πως είχε βρει τον μοναδικό συνδυασμό λέξεων που αποτύπωναν με τον καλύτερο τρόπο αυτο που ήθελε να πει και που ανεξάρτητα από το αν συμφωνούσες ή όχι πολύ συχνα σημείωνε κάτι που δεν είχες σκεφτεί μα σου ήταν τόσο χρήσιμο για να δεις την κατάσταση πιο καθαρά.

Τι θα λεγε στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Μπανιάς; Ποια θα ήταν αυτή η τελευταία τοποθέτηση πριν από την μάχη ή εκείνη η ιστορία που θα έλεγε φέρνοντας στο προσκήνιο όλο το αξιακό φορτίο της Αριστεράς μας;

Τι θα μου ψυθίριζε στο αυτί στη συνεδρίαση η Αννυ Βρυχέα; Ποια εξαιρετική ιδέα θα είχε προτείνει για την τελική συγκέντρωση και πιο θα ταν αυτό το γλυκόπικρο σχόλιο που θα αποκάλυπτε για άλλη μια φορά τις αντιφάσεις μας;

Ποιο θα ταν το σύντομο σχόλιο του Guido Cioffi στην Τσαμαδού ένα βράδυ που θα πέρναγα βιαστικά; Εκείνο το σχόλιο που θα ερχόταν μαζι με ένα ελαφρυ χάδι με το χέρι ή με τα μάτια;

Τι θα μας συμβούλευε ο Αποτόλης Τασούλας το βράδυ μετά την συγκέντρωση ή το μεσημέρι την ώρα του φαγητού στην Κουμουνδούρου; Ποια θα ήταν αυτή η τοποθέτηση οδηγός που ενώ θα πάταγε στέρεα στην αριστερή στρατηγική θα γινόταν τόσο λαϊκή και άμεση που θα μας έδινε φτερά;

Δεν ξέρω γιατί μπήκα σε αυτό το τριπάκι.

Ίσως γιατι μου λείπει τόσο πολύ ο Αλέκος. Ο Λύτρας μας.

Αυτός ο ολοκληρωμένος αριστερός που όπως έγραψε ο Νίκος Γιαννόπουλος, επειδή ήξερε ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά τα μέσα αποδεικνύουν την ανωτερότητα (ή την ποταπότητα…) του σκοπού, αποτέλεσε έμπρακτη απόδειξη ότι ο αγώνας για την ισότητα και την ελευθερία, πρέπει να είναι αγώνας συλλογικός και ανιδιοτελής, που κυρίως να οικοδομεί την ευτυχία και όχι να επικαλείται την δυστυχία, αγώνας σκληρός αλλά και τρυφερός, δύσκολος αλλά και τόσο ωραίος.

Μας έλειπε  στην ομάδα επικοινωνίας, μας έλειπε στην πολιτική συζήτηση, μας έλειπε στα τσίπουρα, μας έλειπε παντού.

Ήταν το τηλέφωνο που περίμενα για να σχολιάσουμε την μέρα που πέρασε, να βάλουμε ένα νέο σχέδιο στα σκαριά, να απολογήσουμε, να σχεδιάσουμε και να αποφορτιστούμε γελώντας σαν μικρά παιδιά. Ο άνθρωπος ορχήστρα που μπορούσε σχεδόν μόνος του να κινητοποιήσει την μισή Ελλάδα, να βγάλει την αφίσα και να υλοποιήσει την καμπάνια με ένα τόσο παραδειγματικό τρόπο που  να αποτελέι μετά οδηγό για την επόμενη φορά.

Σ αυτή την μάχη έλειπε σε όλους μας ο κολλητός μας, το πειραχτήρι μας, αυτός ο ατόφιος αριστερός που πάντρευε την φάρσα με την πολιτική με ένα τόσο σπάνιο τρόπο.

Σ’ αυτή την μάχη του φόβου ο άνθρωπος που νίκαγε τα πάντα με ένα χαμόγελο μας έλειπε πιο πολύ από όλους.

 

Προχτες στην κεντρική συγκέντρωση στην Αθήνα τον θυμηθήκαμε πάλι με τον Γκρούβι.

Σήμερα λίγο πριν τελειώσει αυτή η μάχη ήθελα απλά να γράψω οτι μου λείπει.

Ούτως ή άλλως του χρωστάμε πολλά και αν και κάνουμε ότι μπορούμε πάντα θα έχουμε την αίσθηση πως αν ήταν εδω θα μπορούσαμε περισσότερα.

Πάμε γερά αδέρφια.

Αυτή η μάχη είναι μια μάχη για να κερδίσουμε το μέλλον, είναι μια μάχη ιστορική και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρα να την δώσουμε και για όλους αυτους τους αριστερούς που δεν είναι πια μαζί μας.

 

 

Η ανατροπή έγινε εντολή. Συνεχίζουμε με τον κόσμο, για τον κόσμο και τις ανάγκες του μέχρι την νίκη

Δεχόμαστε μια τεράστια επίθεση από αυτό που ονομάζεται «σύστημα» και που απόλυτα συντονισμένα προσπαθεί να αποδείξει στον κόσμο πως έκανε λάθος που μας εμπιστεύτηκε αφήνοντας ανοιχτά μόνο δύο ενδεχόμενα. Το ένα είναι πως δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε και το άλλο πως αν θέλουμε τότε μπορούμε μόνο μαζί με τα συνεταιράκια του μνημονίου.

Χτες όλη μέρα δημοσιογράφοι μαζί με πασοκονουδουδες εφορμούσαν χωρίς να αφήνουν τους εκπροσώπους μας να ολοκληρώσουν μισή φράση και σήμερα χύνουν δηλητήριο σε όλες τις εφημερίδες με ψέμματα και σενάρια καταστροφής. Αυτό είναι το γήπεδό τους και το παιχνίδι το ξέρουν καλά.

Εμείς οφείλουμε να είμαστε εκεί με όλο το αξιακό μας φορτίο αναδεικνύοντας τα στοιχεία της εντολής που πήραμε, βάζοντας πάνω από όλα τις ανάγκες του λαού και ξεσκεπάζοντας τα ψέμματα τους. Δεν είναι όμως αυτό το πεδίο που μπορούμε να κερδίσουμε γιατί αναγκαστικά παίζουμε άμυνα.

Λίγα λόγια λοιπόν εκεί, καθαρές κουβέντες από τους εκπροσώπους μας και όλοι οι άλλοι ας βγούμε στους κοινωνικούς χώρους. ας δώσουμε την μάχη εκεί που ξέρουμε. Στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, σε δρόμους και πλατείες, εκεί που κερδίσαμε την εμπιστοσύνη του κόσμου.

Ξέρουμε οτι ο δρόμος είναι δύσκολος. Δεν την έχουμε ψωνίσει και πρέπει μαζί με τον κόσμο να ολοκληρώσουμε το βήμα που έγινε.

Όλοι και όλες στη μάχη λοιπόν να πείσουμε πως μπορούμε να τους διώξουμε. Μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς αυτούς. Η ανατροπή έγινε εντολή, το μήνυμα συντάραξε την Ευρώπη, τώρα είναι η κρίσιμη ώρα.

Όπου υπάρχει αδιέξοδο, την διέξοδο την δίνει ο λαός.

Λέμε όχι σε κάθε κυβέρνηση μειοψηφίας, σε κάθε κυβέρνηση σωτηρίας του μνημονίου.

Τώρα είναι η ώρα για κυβέρνηση της Αριστεράς για την αποδέσμευση από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, για μια κοινωνία αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας.

Τώρα είναι η ώρα να ξελασπώσουμε το μέλλον, για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση!

 

Υ.Γ. Το παραπάνω δεν είναι παρα ένα μικρό σημειωματάκι που αντί να το ανεβάσω στο fb είπα να το γράψω εδώ να μείνει…

Να νικήσει η ελπίδα τον φόβο, η αλληλεγγύη το μίσος και η δημοκρατία τον φασισμό

Η προεκλογική περίοδος έφτασε στο τέλος και απομένουν λίγες ώρες περισυλλογής πριν βρεθούμε μόνοι μας στο παραβάν. Αν κάτι καταφέραμε μέσα σε αυτή την προεκλογική περίοδο, είναι να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα από όλα. Να συγκροτήσουμε μια πρόταση που δεν αναφέρεται σε μας αλλά στις ανάγκες της κοινωνίας και που η υλοποίησή της δεν ζητάμε να μας ανατεθεί αλλά να αποτελέσει το αντικείμενο της πάλης του ίδιου του κοινωνικού υποκειμένου, των άνεργων και των εργαζόμενων, των νέων και των συνταξιούχων, των ανδρών και των γυναικών.

Αν κάτι έκανε τους αντιπάλους μας να χάσουν τον έλεγχο και να μας επιτεθούν για άλλη μια φορά με μανία, είναι γιατί αγγίξαμε τον φόβο τους. Καταφέραμε να συνδέσουμε το οραματικό με το εφικτό, να συγκροτήσουμε μια πραγματική εναλλακτική πρόταση, ταξικά μεροληπτική, που να έχει στον πυρήνα της όλες τις αξίες της Αριστεράς (συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, αυτοδιαχείριση, κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία) και ταυτόχρονα να είναι μαχητή, να πατάει στην πραγματικότητα και άρα να είναι ανταγωνιστική.

Αν συμφωνούμε στην εκτίμηση πως οι εκλογές δεν ήταν επιλογή τους αλλά σύρθηκαν σ’ αυτές από τους αγώνες του λαού για να καλύψουν μέσα από τον εκβιασμό του μονόδρομου του Μνημονίου το έκδηλο έλλειμμα νομιμοποίησής τους, το μόνο που δεν θέλανε είναι να υπάρξει για τον κόσμο μια πραγματική εναλλακτική πρόταση. Και αυτή η πρόταση είναι η πρόταση της ενότητας, είναι η πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι η πρόταση για ανατροπή στην Ελλάδα και ισχυρό μήνυμα στην Ευρώπη.

Σε όλη την προεκλογική περίοδο βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πρωτόγνωρο κλίμα αποδοχής της πρότασής μας. Αυτές τις τελευταίες ώρες, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να νικήσει η ελπίδα τον φόβο, η αλληλεγγύη το μίσος και η δημοκρατία τον φασισμό. Με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο στο χέρι ας δώσουμε αυτή τη μάχη μέχρι το τελευταίο λεπτό, μέχρι την τελευταία στιγμή της ψηφοφορίας στα εκλογικά τμήματα και ραντεβού την Κυριακή το βράδυ στα περίπτερα του ΣΥΡΙΖΑ.

* Ο Τάσος Κορωνάκης είναι υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ στην Α’ Αθήνας

 

Επίσης μπορείτε να βρείτε εδώ μια συνέντευξή μου στο pathfinder.gr

Μια βδομάδα πριν τις εκλογές στην «Εποχή»

Ούτε βήμα πίσω!*

 

Η ερώτηση του δημοσιογράφου “από ποια χώρα είσαι” και η απάντηση “είμαι μετανάστης”. Η περικύκλωση της Νομικής, η άρση του ασύλου, η αλυσίδα στην είσοδο, τα καψόνια της αστυνομίας και η αξέχαστη διαδρομή από την Νομική στην Υπατία. Έλληνες και μετανάστες με μπόγους, στρώματα και βαλίτσες κατεβαίνουν την έρημη Πανεπιστημίου. Οι χιλιάδες διανοούμενοι, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, γιατροί, εργαζόμενοι στο πλευρό των τριακοσίων και το σύνθημα “αν η αλληλεγγύη είναι έγκλημα, είμαστε όλοι ένοχοι”. Η νίκη, η χαρά, οι αγκαλιές, οι μοναδικές σχέσεις που χτίστηκαν νύχτα μέρα στην Υπατία και στα νοσοκομεία. Η δέσμευσή μας να είμαστε πάντα με το πλευρό των καταδιωγμένων, αυτών που μας χρειάζονται πραγματικά, των πιο αδύναμων, αυτών που η εξουσία θέλει να τους αφαιρέσει το πρόσωπο και την αξιοπρέπεια.

Η μπάρα που σηκώνεται. Περάστε ελεύθερα. Δεν πληρώνω. Τα ακυρωτικά μηχανήματα με ένα κειμενάκι μπροστά και τα συνθήματα μέσα σε σταθμούς του μετρό και στα λεωφορεία. Τα χαμόγελα του κόσμου, η ανταλλαγή εισιτηρίων, οι τζαμπατζήδες. Σαμποτάρουμε την αδικία.

Οι επιτροπές ενάντια στα μέτρα, οι επιτροπές ενάντια στα χαράτσια, η μάχη με τους εργαζόμενους της ΔΕΗ στο κέντρο έκδοσης των λογαριασμών στην Πειραιώς, στην κατάληψη της Μεσογείων, το σύνθημα κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα. Η σημαία του ΠΑΜΕ δίπλα στην σημαία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνταξιούχοι που μοιράζονταν το τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης για την περίπτωση διακοπής, η γνωριμία με το υποκείμενο αναφοράς, η κοινή δράση.

Οι καταλήψεις στα υπουργεία. Οι μάχες στην υγεία και την παιδεία. Οι παραδειγματικές απεργίες στην Ελευθεροτυπία και στο Άλτερ. Η συναυλία για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ. Η απεργία στην Λουκίσα και στη Χαλυβουργία. Το απίστευτο κύμα αλληλεγγύη στους απεργούς. Οι τεράστιες διαδηλώσεις στις γενικές απεργίες. Η Αθήνα πλημμυρισμένη με κόσμο και ανεβαίνοντας την Σταδίου να ακούς και να τραγουδάς “τα τραγούδια του αγώνα”. Η οργή, η ένταση, η καταστολή. Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.

Οι πλατείες της αγανάκτησης. Το ξέσπασμα και η αντιφατικότητα της κοινωνίας. Οι ομάδες εργασίας, οι συνελεύσεις, οι μέρες ενημέρωσης και διαβούλευσης, η δημοκρατία. Η καταστολή ξανά και ξανά. Η γνωριμία με την βαρβαρότητα. Η περικύκλωση της βουλής. Οι 48 ώρες στον δρόμο κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Χέρια ψηλά, χέρια δεμένα το ένα με τ’ άλλο και κάπου εκεί, ένα χέρι με μαλόξ, η κοντυλιά του λυράρη. Η αντοχή και το πείσμα του κόσμου. Οι συναυλίες, οι μηχανοκίνητες πορείες, η μικροφωνική, τα δακρυγόνα να πέφτουν βροχή και το καθάρισμα της πλατείας με μπουκαλάκια νερό από το συντριβάνι. Η αλληλεγγύη.

Οι παρελάσεις, το γύρισμα του κεφαλιού, η μούντζα του παιδιού, η οργή του λαού. Το μέγα πλήθος.

Οι κινήσεις αλληλεγγύης, οι συλλογικές κουζίνες, τα αλληλέγγυα παζάρια, τα εθελοντικά μαθήματα, οι τράπεζες χρόνου και τα εναλλακτικά νομίσματα, τα στέκια, τα εργαστήρια, ο δημόσιος χώρος και το κίνημα της πατάτας.

Αυτή είναι η ταυτότητά μας. Αυτό είναι το έργο μας. Αυτοί οι σκληροί αγώνες είναι το παράσημο μας. Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, δεν υπάρχουν περιττά δικαιώματα, δεν βάζουμε τίποτα πάνω από τις ανάγκες μας, δεν κάνουμε άλλες θυσίες για τα χρέη τους. Έτσι απαντάμε στο λαϊκισμό και τα ψέμματα και από αυτά δεν δικαιούμαστε να κάνουμε εκπτώσεις. Δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε για να κυβερνήσουμε, αλλά διεκδικούμε την εξουσία μαζί με τους εργαζόμενους, μόνο στο βαθμό που αυτό μας φέρνει πιο κοντά στο να άρουμε την εκμετάλλευση και την αδικία. Αυτές οι αξίες κάνουν τις προτάσεις μας αξιόπιστες, το πρόγραμμά μας ρεαλιστικό. Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος για να αλλάξουμε το μέλλον. Αυτός είναι ο τρόπος μας για να επανασυναρμολογήσουμε μια κοινωνία που διαλύεται, για να ξαναβρεί η δικαιοσύνη και η δημοκρατία το νόημά της, για να νικήσει η ελπίδα το φόβο. Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Και από αυτό δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω.

*Του Τάσου Κορωνάκη, μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και της ΠΓ του ΣΥΝ, υποψήφιου στην Α’Αθήνας

Θραύσματα εικόνων της μνημονιακής Αθήνας*

από τις συναντήσεις της Αυγής

Απόγευμα Τετάρτης λίγο πριν τις 8 ξεκινάω με ταξί από την Κυψέλη για τον Κεραμεικό. Προορισμός μου τα νέα εγκαίνια του εκλογικού μας περιπτέρου στην περιοχή. Το περίπτερο πριν από μερικές μέρες καταστράφηκε από μέλη της Χρυσής Αυγής που υπέγραψαν την πράξη τους. Η δημοσκοπική άνοδος της εγκληματικής συμμορίας των νοσταλγών του Χίτλερ ήδη αλλάζει τα «μέσα» της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Αφού ο ακροδεξιός λόγος νομιμοποιήθηκε μέσω του Λάος, αφού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κάτω από τον φόβο των εκλογών και με τον φόβο των κινητοποιήσεων συγκυβέρνησαν μαζί με τον Βορίδη και τον Άδωνη, αφού για να μην πάει ο κόσμος στις εκλογές έχοντας στο μυαλό του τα προβλήματά του, υιοθετήθηκε από τα κόμματα του μνημονίου μια σκληρά συντηρητική και ρατσιστική ατζέντα. Τώρα ζούμε τις συνέπειες της πολιτικής του μίσους και της φόβου περιμένοντας να δούμε τον φασισμό να στρογγυλοκάθεται στα βουλευτικά έδρανα.

Ο δρόμος είναι άδειος και η Αθήνα μοιάζει περίεργη. Μόλις έχει πάρει να νυχτώνει και επικρατεί μια ησυχία που ξενίζει. Σαν να είναι Κυριακή ή κάποιο τριήμερο που οι Αθηναίοι έχουν εκδράμει. Η πραγματικότητα είναι πως η πολιτική των μνημονίων μας έχει κλείσει όλους μέσα στα σπίτια μας. Η Αθήνα μοιάζει εγκαταλελειμμένη στην μοίρα της. Γεμάτη λακκούβες, με τα μισά φώτα να μην ανάβουν και τις κοινωνικές υπηρεσίες κλειστές πορεύεται μέσα στην κρίση ανοχύρωτη. Η Πατησίων δεν είναι πια ο εμπορικός δρόμος με τον κόσμο να περπατάει στα πεζοδρόμια, να χαζεύει βιτρίνες και να πίνει καφέ. Στην Πατησίων πια κυριαρχούν τα λουκέτα, οι άδειες βιτρίνες και το ημίφως. Η κλούβα των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ με τις ασπίδες στοιβαγμένες μοιάζει ετοιμοπόλεμη ποιος ξέρει για ποιο λόγο. Ίσως και για κανένα λόγο, απλά προειδοποιητικά, για να θυμίζει πως θα ναι εκεί στην επόμενη κινητοποίηση εργαζομένων.

Διασχίζουμε την Ομόνοια, την Αγίου Κωνσταντίνου και μπαίνουμε στην Πειραιώς. Η απόλυτη δυστυχία. Πόρνες, ναρκομανείς, άστεγοι στον πυρήνα της πόλης χαράζουν την ταυτότητά της. Για αυτό έχουν φαγωθεί με τις σκούπες, με την καθαριότητα. Δεν θέλουν να λύσουν κανένα πρόβλημα, θέλουν να μην φαίνεται γιατί κάνει κακό στον τουρισμό και την επιχειρηματικότητα. Αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν σκουπίδια και την πόλη σαν βιτρίνα. Μα ποιός δεν ξέρει πως είναι οι φτώχεια που γεννάει τους φτωχοδιάβολους. Ποιός δεν ξέρει πως ο κόσμος που στρατολογείται στα δίκτυα της εγκληματικότητας σπρώχνεται από την εξαθλίωση και την φτώχεια.

Κατεβαίνουμε την Πειραιώς, περνάμε το Γκάζι και στρίβουμε δεξιά προς την πλατεία. Βρισκόμαστε σε μια εικονική πραγματικότητα. Λαμπερές καφετέριες, γυαλιστερά εστιατόρια και τρέντυ κόσμος πίνει το ποτάκι του αμέριμνος. Τζιπ που κυκλοφορούσαν πολύ συχνότερα τα προηγούμενα χρόνια είναι παρκαρισμένα στο πλάι να τα χαίρεται ο ιδιοκτήτης τους . Μοιάζει σαν απόσπασμα από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Σαν να μπήκαμε σε μια γυάλα όπου δεν υπάρχει πια μνημόνιο, μειώσεις μισθών, φτώχεια και ανεργία. Είμαστε μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από την Ομόνοια κι αν και τα μαγαζιά δεν είναι ασφυκτικά γεμάτα η μεγάλη αντίθεση μας ξαφνιάζει, μοιάζει με ταξίδι στο χρόνο.

Κατεβαίνω από το ταξί στην κάτω πλευρά της πλατείας και βλέπω τους συντρόφους που ξανάφτιαξαν υπομονετικά το περίπτερό τους και είναι εκεί μάχιμοι. Οι σκέψεις χάνονται κάπως στην κουβέντα για το πως θα τα πάμε, με τελευταία ρεπορτάζ από τις απογευματινές περιοδείες. Φοβάμαι πως το ερώτημα που έχουμε να απαντήσουμε και στις εκλογές αλλά και μετά είναι πιο σημαντικό από τα ποσοστό του κάθε κόμματος. Το ερώτημα είναι αν θα σταματήσουμε την εξαθλίωση και τον εκφασισμό της κοινωνίας , αν θα νικήσει η ελπίδα και η αλληλεγγύη ώστε η κοινωνία να βγει από την κρίση πατώντας στα πόδια της ή αν θα παραδοθούμε στην άβυσσο του μίσους, του φόβου και της καταστροφής.

*Του Τάσου Κορωνάκη, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και υποψήφιος βουλευτής Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

Αυτοί γιατί έτσι ή εμείς για όλους τους λόγους;*

Ίσως το πιο βασικό πρόβλημα των δυνάμεων του δικομματισμού είναι να δώσουν μια συνεκτική ερμηνεία για την κρίση. Να πουν τι φταίει, τι πρέπει να αλλάξει, ποιος πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα και να δείξουν ένα δρόμο για την έξοδο. Δεν μπορούν να υποσχεθούν τίποτα, δεν μπορούν να πείσουν κανέναν και ίσως η μεγαλύτερη έγνοια τους είναι να φύγουν τα παραπάνω ερωτήματα από το μυαλό του κόσμου. Τι σημαίνει άραγε «η Ελλάδα θα τα καταφέρει» που είναι το σύνθημα της ΝΔ ή το αντίστοιχο περί «Αυτοδύναμης Ελλάδας» του ΠΑΣΟΚ; Τι πρέπει να κάνει ο κόσμος για να τα καταφέρει η Ελλάδα και τι φταίει που δεν είναι αυτοδύναμη η Ελλάδα; Καμία απάντηση. Το μόνο που προτείνουν είναι απλά ο κόσμος να πάει να τους ψηφίσει. Γιατί; Γιατί έτσι.
Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν μπορεί να σταθεί κανένα σοβαρό επιχείρημα για ποιο λόγο ο κάθε εργαζόμενος ή άνεργος, νέος ή συνταξιούχος πρέπει σ’ αυτές τις εκλογές να τους ψηφίσει, απαντάνε γιατί δεν πρέπει να ψηφίσει τους άλλους και ειδικά την Αριστερά. Κι αυτές τους οι απαντήσεις όμως κάπως λειψές μοιάζουν.

Διλήμματα
Λένε λοιπόν να τους ψηφίσουμε, γιατί, αν δεν τους ψηφίσουμε, θα υπάρχει ακυβερνησία και η χώρα δεν αντέχει. Δηλαδή λένε πως, αν δεν κυβερνάνε οι ίδιοι, δεν θα κυβερνάει κανείς. Εδώ κρύβεται ο πρώτος μεγάλος τους φόβος. Το πρόβλημα είναι να μην κατοχυρώσει κανένας άλλος το δικαίωμα της κυβερνησιμότητας, επί της ουσίας δηλαδή να μην υπάρξει καν η υποψία ότι μπορεί αυτό το σύστημα της δικομματικής εναλλαγής να αλλάξει. Αμφισβητούν έτσι έμπρακτα την ουσία της δημοκρατίας, υποστηρίζοντας πως σε αυτή τη χώρα δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετικός συσχετισμός δυνάμεων, δεν μπορεί με λίγα λόγια να εκπροσωπηθούν διαφορετικά συμφέροντα στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Λένε να τους ψηφίσουμε, για να μην έρθουν οι δυνάμεις του χάους και της καταστροφής. Αλλά δεν λένε ποιος έφερε την Τρόικα, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις και γιατί δεσμεύτηκαν για τις επόμενες δεκαετίες χωρίς να ρωτήσουν κανένα; Κατηγορούν την Αριστερά για ανευθυνότητα και καταστροφολογούν, μα αυτοακυρώνονται την ώρα που το λένε, μιας και αυτοί είναι που μας έχουν οδηγήσει στο χάος και στην καταστροφή και μάλιστα είναι περήφανοι για αυτό και δεσμεύονται να συνεχίσουν αυτό τον υπεύθυνο δρόμο. Το δρόμο που ανατίναξε ολόκληρη την κοινωνία. Το δρόμο που προσπάθησε να μας ενοχοποιήσει για τα χρέη που οι ίδιοι δημιούργησαν. Το δρόμο που επιχείρησε να ποινικοποιήσει τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το δρόμο που αναγορεύει σε βασικό εχθρό μας το διπλανό μας και τα δικαιώματά του, με στόχο να κρυφτούν οι δικές τους ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση.

Είναι ο ίδιος δρόμος που νομιμοποίησε για μικροκομματικά συμφέροντα, τον ακροδεξιό λόγο, που επιχείρησε να ταυτίσει την Αριστερά με την άκρα δεξιά και σήμερα οδηγεί στον εκφασισμό ολόκληρης της κοινωνίας. Αφού δεν μπορούν να δώσουν ελπίδα, δηλητηριάζουν την κοινωνία με μίσος, ενισχύουν όλες τις εσωτερικές πολώσεις της κοινωνίας, με μοναδικό στόχο να αποκρύψουν τις δικές τους ευθύνες, αλλά και τις ευθύνες αυτών που εκπροσωπούν: των τραπεζών, των πλούσιων, των βιομηχάνων.

Να τολμήσουμε
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και έχει απολύτως υλική υπόσταση. Να πιστέψουμε τα κανάλια και τις δημοσκοπήσεις και να πάμε να ψηφίσουμε αυτούς που μας έφεραν ως εδώ γιατί έτσι ή να τολμήσουμε να εμπιστευτούμε τη δημοκρατία και τις ανάγκες μας και να αλλάξουμε ριζικά τη σημερινή κατάσταση; Να αφήσουμε το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας στα χέρια των εκπροσώπων όσων για χρόνια μας εκμεταλλεύονται ή να τολμήσουμε να σπάσουμε αυτή τη σχέση εκμετάλλευσης, αυτό τον κόσμο αδικίας; Να αφήσουμε το μίσος να κυριαρχήσει ή να ανοίξουμε νέους δρόμους συλλογικότητας και αλληλεγγύης;

Ο δικός μας δρόμος θα είναι σίγουρα και μακρύς και δύσκολος, μα σήμερα είναι η ώρα για να κάνουμε το πρώτο καθοριστικό βήμα. Σήμερα είναι η ώρα να κάνουμε παρελθόν όσους αποφάσισαν χωρίς εμάς και να διεκδικήσουμε το μέλλον, προχωρώντας χωρίς αυτούς.

*Τάσος Κορωνάκης, υποψήφιος βουλευτής Α΄Αθήνας / 25.04.2012/Εργατική Αριστερά

Σκέψεις για την εκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Τάσος Κορωνάκης, μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και της Π.Γ. του ΣΥΝ, γράφει για τις προκλήσεις στο δρόμο για την ερχόμενη εκλογική αναμέτρηση και τον τρόπο με τον οποίο οφείλει να σταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να απαντήσει σε αυτές.

Η βασική διαφορά στην προεκλογική περίοδο μεταξύ των αστικών κομμάτων και της Αριστεράς είναι ότι, ενώ αυτοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε κάνουν να ξεχάσεις, εμείς προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κάνουμε την κοινωνία να θυμηθεί και να πιστέψει πως μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Αυτοί κάθε φορά προσπαθούν να δημιουργήσουν μια τεχνητή πραγματικότητα στην οποία εξαφανίζονται οι ευθύνες τους, επενδύοντας στη συλλογική ευθύνη του «μαζί τα φάγαμε», δημιουργούν ένα πλαίσιο υποσχέσεων που βασίζεται στο ότι οι επιλογές είναι μεταξύ των δύο πυλώνων του δικομματισμού (καμία ψήφος χαμένη) και μεταξύ αυτών συγκροτούνται δήθεν ρεαλιστικές, υπεύθυνες και αξιόπιστες προτάσεις εξουσίας, κρούοντας ταυτόχρονα τον κίνδυνο της «ακυβερνησίας». Έτσι προσπαθούν να εμφανίσουν την Αριστερά ως περιθωριακή επιλογή που δεν θα καθορίσει τις εξελίξεις. Όσους δεν μπορούν να πείσουν με τα επιχειρήματα της κυβερνητικής λύσης προσπαθούν να τους τρομοκρατήσουν ή να τους οδηγήσουν στην αποχή, επενδύοντας σε επιχειρήματα του τύπου «όλοι ίδιοι είναι».

Ατζέντα

Σήμερα όμως η δουλειά τους δεν είναι και τόσο εύκολη. Γι’ αυτό γίνονται αδίστακτοι, με στόχο να αλλάξουν την ατζέντα από το αυτονόητο, δηλαδή τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και τα μέτρα τα οποία έχουν δεσμευτεί να πάρουν. Ακολουθούν μια ακραία πολιτική μίσους, που οδηγεί την κοινωνία στον εκφασισμό, που εφευρίσκει ως εσωτερικό εχθρό τους μετανάστες, που οι σωτήρες θα έρθουν να μας σώσουν από την εγκληματικότητα. Λες και δεν είναι δικό τους δημιούργημα η υποβάθμιση της ζωής στις γειτονιές μας, λες και δεν είναι η φτώχεια την οποία έχουν επιβάλει σε όλη την κοινωνία η αιτία για την αύξηση της εγκληματικότητας.

Οι ανάγκες μας όμως δεν μπορούν να ξεχαστούν. Η φτώχεια, η ανεργία, η διάλυση κάθε δομής πρόνοιας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και η χρεοκοπία της κοινωνίας δεν μπορούν να μπουν στο περιθώριο. Η Αριστερά σε αυτές τις εκλογές έχει μια ιστορική δυνατότητα, όχι για τον εαυτό της, αλλά για τους άνεργους, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους, τους αγρότες, τους νέους, τις γυναίκες. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι εσωτερικός ή ποσοτικός, αλλά αναγκαστικά πρέπει να αφορά πολλούς παραπάνω. Δεν μπορεί να ’ναι μικρότερος από το να μην ξαναυπάρξει κυβέρνηση του μνημονίου, δεν μπορεί να μη βάζει σαν στόχο την ενότητα για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης και τη χάραξη μιας εντελώς διαφορετικής νέας προοδευτικής πορείας από μια λαϊκή πλειοψηφία και ένα μαζικό και μαχητικό κίνημα.

Ξέρουμε πως στον κόσμο κυριαρχούν πολλά και διαφορετικά συναισθήματα, οργή και απόγνωση, φόβος και έλλειψη εμπιστοσύνης. Απέναντι σε όσους ήδη έχουν χάσει τα πάντα, αλλά και σε όσους έχουν χάσει ήδη πολλά, αλλά διατηρούν ένα επίπεδο ζωής, δεν πρέπει να αφήσουμε τη μνημονιακή προπαγάνδα να τους τρομοκρατήσει. Πρέπει να αντιστρέψουμε τα επιχειρήματά τους, να σπάσουμε τα ψεύτικα διλήμματα και με βάση την πραγματικότητα να τους πείσουμε ότι αυτοί είναι οι δυνάμεις της καταστροφής και του χάους και η συνέχιση για μια ακόμα μέρα της πολιτικής τους θα οδηγήσει σε ένα ανεξέλεγκτο κοινωνικό ολοκαύτωμα.

Κρισιμότητα

Πρέπει να τονίσουμε την κρισιμότητα αυτών των εκλογών, να αναδείξουμε τη δράση μας όλο το προηγούμενο διάστημα μέσα στους αγώνες ως μια δύναμη που βρέθηκε δίπλα στον κόσμο, ως μια δύναμη σοβαρή με σχέδιο και προτάσεις που μπορεί μαζί με τον κόσμο να σταματήσει την πορεία προς το γκρεμό. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μην έχει πρόσβαση σε βασικές ανάγκες. Ψωμί, δουλειά, υγεία και παιδεία είναι το απόλυτο ελάχιστο για όλους τους ανθρώπους που ζουν στην χώρα.

Ενότητα, ανατροπή, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και δημοκρατία είναι οι δικές μας λέξεις κλειδιά. Στις εκλογές πρέπει να μιλήσουμε με όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο και να τον πείσουμε πως μόνο ένα είναι το δίλημμα: εμείς και οι ανάγκες μας ή αυτοί και τα κέρδη τους. Στόχος μας τίποτα λιγότερο από μια μεγάλη ανατροπή στην Ελλάδα, ένα ισχυρό μήνυμα για όλη την Ευρώπη. Να τους κάνουμε παρελθόν πριν μας γυρίσουν στο μεσαίωνα, να προχωρήσουμε χωρίς αυτούς.

Σχόλιο του συντάκτη για τον αναγνώστη: Το κείμενο γράφτηκε την Κυριακή 1 Απριλίου και κυκλοφόρησε με την Εργατική Αριστερά στις 4 Απριλίου

Εκλογές…ανθρώπινο αίμα μυρίζει στο ΠΡΟΠΟ

Πριν καλά καλά μπούμε στην προεκλογική περίοδο ο Χρυσοχοϊδης κάνει σκούπα λες κι οι άνθρωποι είναι σκουπίδια και ο Παπουτσής περηφανεύεται στο τουίτερ για τους 25000 ανθρώπους που απέλασε.

Καιροσκόποι επαγγελματίες, εκμεταλευτές, κυνικοί και απάνθρωποι.

Αυτοί και τόσοι άλλοι μαζί τους.

Βαφτίζουν τους φυγάδες εισβολείς.

Στήνουν τον πόλεμο των φτωχών για να γλυτώσουν τις ευθύνες.

Χύνουν δηλητήριο μίσους για να ανεβάσουν τα ποσοστά τους με φόβο και με αίμα.

Εγκαταλείπουν τις γειτονιές, κάνουν real estate και ζητάνε και τα ρέστα.

Αφού μας έκαναν φτωχούς,βάζουν την αστυνομία να ασχολείται μόνο με την καταστολή όσων διεκδικούν τα δικαιώματα τους και μετά φιλοσοφούν για την εγκληματικότητα.

Από αυτούς που διέλυσαν την ελληνική κοινωνία και νοιάζονται μόνο για τις τράπεζες και τα κέρδη τους, δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό.

Έχουμε πεί (εμείς του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχουμε προτάσεις) τόσες φορές πως μια κυβέρνηση θα μπορούσε απλά:

– να καταγγείλει το Ευρωπαϊκό σύμφωνο για την μετανάστευση και το Δουβλίνο 2 και να δώσει ταξιδιωτικά έγγραφα στους εγκλωβισμένους ανθρώπους που παλεύουν να ζήσουν

– να βάλει τέλος στην γκετοποίηση και να παρέχει αξιοπρεπεις συνθήκες διαβίωσης σε οικονομικούς και πολιτικούς πρόσφυγες που έχουν υποστεί ήδη πολλά.

– να στηρίξει τις περιοχές και τις λαϊκές γειτονιές που έχουν αφεθεί στη φτώχεια και την εξαθλίωση και λυμαίνονται συμμορίες ανθρωποφάγων ναζί του περιθωρίου.

Λύσεις υπάρχουν, αρκει να τους διώξουμε,

αυτους και τα τσιράκια τους

και πρέπει να την διώξουμε σήμερα,

να εμπιστευτούμε την αριστερά

και να διεκδικήσουμε την ενότητα,

αν θέλουμε να υπάρχουμε αύριο!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Αν θέλετε μπορείτε να το μοιραστείτε και με τους φίλους σας…

Αν και εσύ πιστεύεις ότι πρέπει να τους σταματήσουμε, την Κυριακή να είσαι εκεί

Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Μας κοροϊδεύουν και ταυτόχρονα μας εκβιάζουν με το δίλημμα λιτότητα ή χάος, μνημόνιο ή χρεωκοπία, μεσοπρόθεσμο ή δραχμή κλπ.

Στην ουσία κάθε φορά ρίχνουν όλα τα βάρη πάνω μας και μας οδηγούν ακόμα πιο κοντά στην χρεωκοπία και ακόμα πιο κοντά σε νέα πιο σκληρά μέτρα.

Το αποτέλεσμα θα είναι να μας έχουν εξαθλιώσει, να έχουν πουλήσει όλη την δημόσια παρουσία και τελικά να μας χρεοκοπήσουν κιόλας.

Αν και εσύ νιώθεις πως πρέπει κάτι να κάνουμε, πως δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι, σπάσε την σιωπή σου.

Δεν φταις εσύ κι εγώ αλλά αυτοί που μας κυβέρνησαν.

Μίλα με τους φίλους και τους γείτονές σου.

Μίλα με τους γονείς των φίλων των παιδιών σου και πάρτε το απόφαση.

Σε σένα και σε μένα, στον καθένα μας έπεσε ο κλήρος να τους σταματήσουμε.

Για μας, για τους γονείς μας, για την ιστορία και το μέλλον μας, για τα παιδιά μας.

Δεν έχεις παρά να δείξεις ότι διαφωνείς. Κρέμασε ένα μαύρο πανί στο μπαλκόνι σου.

Δεν έχεις παρά να πάρεις όσους μπορείς και να είσαι εκεί.

Είναι ήδη σε πανικό. Πηδάνε σαν τα ποντίκια από το πλοίο που βουλιάζει.

Είναι στο χέρι μας.

Την Κυριακή να μην λείπει κανείς και καμιά από το Σύνταγμα στις 5 το απόγευμα.

Την Κυριακή μπορούμε να τους ρίξουμε.

Ας το πιστέψουμε. Ας το κάνουμε!

Από δω και πέρα πρέπει να μας υπολογίζουν.

Αλλιώς, δεν θα χουμε και πολλές δικαιολογίες…