Ο ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ ΔΙΝΕΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΑΧΗ

Ο φίλος και σύντροφός μας Λάκης Καραλής (που –μεταξύ άλλων- τραγούδησε  τις ψυχολογικές συνέπειες της διάσπασης του ΚΚΕ πριν από σαράντα χρόνια, στο «SUPERMARKET») αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Χτυπημένος από τον καρκίνο, είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει μια ειδική –και πανάκριβη- νοσοκομειακή αγωγή.

Όμως, η οικονομική του δυνατότητα είναι περιορισμένη, κάτι που του «συμβαίνει» μια ζωή.

Γι αυτό, εμείς οι φίλοι του πήραμε την απόφαση να απευθυνθούμε στον κόσμο της Αριστεράς, που ήταν πάντα ο δημόσιος χώρος του.

Όσοι λοιπόν επιθυμούν να συνδράμουν οικονομικά τη μάχη του Λάκη Καραλή, αυτή τη φορά για την ίδια τη ζωή του, μπορούν να το κάνουν, ενισχύοντας τον παρακάτω λογαριασμό, που ανοίχτηκε στο όνομα του γιου του:

Δημήτρης Καραλής

Αριθμός λογαρισμού Εθνικής Τράπεζας: 100/344772-31

Αναλυτικό πρόγραμμα 14ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ

3, 4, 5 ΙΟΥΛΙΟΥ 2009

ΠΑΡΚΟ ΕΙΡΗΝΗΣ, ΡΕΝΤΗ

(Αγίας Άννης και Πέτρου Ράλλη)

…………………………………………………………………………………………………….

…και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει…

Οι μετανάστριες και οι μετανάστες δεν είναι μόνοι!

………………………………………………………….

Για 14^η χρονιά τo Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ανοίγει τις πύλες του. Έλληνες και ξένοι, ελληνίδες και ξένες μαζί θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας. Γιατί ο ρατσισμός δεν πλήττει μόνο όσους τον υφίστανται, θίγει εξίσου και όσους τον ανέχονται. Το κυνήγι των μεταναστών και των προσφύγων δεν βελτιώνει τη ζωή των ντόπιων, αντίθετα προετοιμάζει την αφαίρεση των δικαιωμάτων όλων μας, αποκτηνώνει τις κοινωνίες και οπλίζει τη ρατσιστική Ακροδεξιά. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι πρόβλημα, έχουν προβλήματα. Πάνω τους οι κυρίαρχοι μεταθέτουν τα βάρη της δικής τους κρίσης, όπως κάνουν με τους εργαζόμενους και τους φτωχούς, εξαπολύοντας αστυνομίες και στρατούς ενάντια στα θύματα της δικής τους πολιτικής.

Μαζί, λοιπόν, στο δρόμο που άνοιξε η Κωνσταντίνα Κούνεβα, στο δρόμο της ενότητας ελλήνων και αλλοδαπών εργαζομένων και ανέργων, στο δρόμο της αλληλεγγύης, της ζωής και της αξιοπρέπειας.

Στο χώρο φτάνουν τα λεωφορεία  Β18, Γ18 και το τρόλεϊ 21. Επίσης, θα υπάρχει δωρεάν μεταφορά από το σταθμό μετρό του Ελαιώνα στο χώρο του φεστιβάλ και αρκετές θέσεις στάθμευσης.

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ Η ΓΗ, ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ Η ΙΣΟΤΗΤΑ,

ΟΠΛΟ ΜΑΣ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

…………………………………………………………………………………………………..

Συζητήσεις

Στο 14^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ θα διεξαχθούν δώδεκα ανοιχτές συζητήσεις για θέματα που η επίσημη πολιτική αποσιωπά, αλλά είναι σημαντικά για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων και την προοπτική των κοινωνικών κινημάτων. Αναλυτικά το πρόγραμμα έχει ως εξής:

Παρασκευή 3 Ιουλίου, 7:30 μ.μ.: Ενάντια στη δράση της Ακροδεξιάς – Αγώνας για τα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων.

Σάββατο 4 Ιουλίου, 7:30 μ.μ.: Αντίσταση στη θωράκιση των συνόρων, την κατάργηση του ασύλου και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης – No Border camp Λέσβος 26-31 Αυγούστου.

Κυριακή 5 Ιουλίου, 7:30 μ.μ.: Αγώνας ενάντια στην υπερεκμετάλλευση και την καταπίεση των μεταναστριών – Στο δρόμο της Κωνσταντίνας Κούνεβα.

ΕΝΝΕΑ ΑΚΟΜΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ…

Παρασκευή 3/7, 7:30 μ.μ.:

• Πόλη, μετανάστευση, αποκλεισμός: φαινόμενα κρίσης, κοινωνικές και πολιτικές απαντήσεις

• Δικαστικός αυταρχισμός και σωφρονιστική καταστολή – Αντιστάσεις και αγώνες των φυλακισμένων, από την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων.

• Ένα Σχολείο για τη Γάζα -Πρωτοβουλία εκπαιδευτικών σωματείων για το χτίσιμο ενός σχολείου στη Γάζα.

Σάββατο 4/7, 7:30 μ.μ.:

• Δεύτερη γενιά μεταναστών: Από το πιστοποιητικό γέννησης στην υπηκοότητα – Παρεμβάσεις στην εκπαίδευση και την τοπική αυτοδιοίκηση.

• Αντίρρηση συνείδησης στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο (με ομιλητές από Τουρκία, Ελλάδα και Κύπρο).

• Ατένκο και Οαχάκα, εξέγερση και πολιτικοί κρατούμενοι στο Μεξικό (με ομιλήτριες/ές από το Ατένκο και την Οαχάκα).

Κυριακή 5/7, 7:30 μ.μ.:

• Οικονομική κρίση, ανεργία και ρατσισμός – Αγώνας για ίσα δικαιώματα ελλήνων και αλλοδαπών εργαζόμενων.

• Ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και διάλυση του Γ’ Κόσμου.

• Σεξισμός και ομοφοβία στο κίνημα.

……………………………………………………………………………..

Συναυλίες

Παρασκευή 3 Ιουλίου, 9.30 μ.μ.:

• The Last Drive
• Victory Collapse
• Big Fat Lips
• Sancturia
• The Dogvilles

Σάββατο 4 Ιουλίου, 9.30 μ.μ.:

• Βilbomatiks (ska, Χώρα των Βάσκων)
• Dorretta Carter & Band (funk, Τζαμάικα, Αυστρία)
• Melody Vice
• Pink Tank Project

Την Παρασκευή και το Σάββατο στο χώρο της σκηνής o Βασίλης Βασιλάτος και η ομάδα κρουστών του Ε.Μ.Π.

Κυριακή 5 Ιουλίου, 9.30 μ.μ.:

Η Μάρθα Φριντζήλα,

ο Φοίβος Δεληβοριάς

και η Ματούλα

τραγουδούν Μάνο Χατζιδάκι σε ενορχήστρωση Παναγιώτη Τσεβά.

Σκηνή μεταναστών

Παρασκευή 3 Ιουλίου, 10 μ.μ.:

• Χορευτικό Συγκρότημα – Γουινέα
• Συγκρότημα από τη «Γη του Πελαργού» – Ουκρανία
• Dodona – Αλβανία
• Συγκρότημα από τον Ελληνοπακιστανικό Σύλλογο Ελλάδας
• Renas, από τη Δημοκρατική Ένωση Συρίας
• MC Yinca

Σάββατο 4 Ιουλίου, 10 μ.μ.:

• Αφιέρωμα στη δεύτερη γενιά μεταναστών με τους:
• Χορευτικό από την Ένωση Αφρικανών Γυναικών
• Who’s Next – Φιλιππίνες
• Minus One  – Φιλιππίνες
• Renovatio – Αλβανία
• Άκης – Αλβανία
• Τe ver8et – Αλβανία
• Black Jack – Κένυα
• Neoyorubapeople

Κυριακή 5 Ιουλίου, 10 μ.μ.:

• Rodina – Πολυφωνικό βουλγαρικό συγκρότημα

• Al Mahaba
• Συγκρότημα από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μπανγκλαντές (DOEL)
• Συγκρότημα από τη Μαροκινή Κοινότητα

• Rajbir group –Ινδία
• Συγκρότημα Πολιτιστικού Κέντρου Κουρδιστάν

Ρεμπέτικα

Παρασκευή 3 Ιουλίου,11 μ.μ.:

Η κομπανία του Μάνι

Σάββατο 4 Ιουλίου, 11 μ.μ.:

Ρεμπέτικη Κομπανία

Κυριακή 5 Ιουλίου, 11 μ.μ.:

Ο Θανάσης Γκέκας και το συγκρότημά του…

… και μετά δημοτικά και ρεμπέτικα χωρίς μικρόφωνο

………………………………………………………………………

Θεατρικά δρώμενα, εργαστήρια, προβολές, εκθέσεις

Θεατρικά δρώμενα , 7:00 μ.μ.

• Παρασκευή 3/7: «Οι Αδέσποτοι» από το Θέατρο Κούκλας (ΔΙΚΑΝΟ)

• Σάββατο 4/7: «Χώρος Άμλετ» από την ομάδα Ίσον Ένα

• Κυριακή 5/7: «Ασανσέρ», από την Ομάδα Μαύρο Πρόβατο (ΔΙΚΑΝΟ)

Εργαστήρια, 7:30 μ.μ.

• Παρασκευή 3/7: Εργαστήρι πάνινης κούκλας από την ‘Αρσις

• Σάββατο 4/7:   –«Το σήμερα της παράδοσης και το αύριο του διαχρονικού» με τον Ross

Daly

-«Οι μετανάστες φτιάχνουν blog», στήνουμε επιτόπου blog σε όσους μετανάστες και μεταναστευτικές οργανώσεις το ζητήσουν.

Εικαστικά

• Έκθεση σκίτσου με θέμα «Διαδρομές της Μετανάστευσης» του S. Said.

• «Ό,τι συμβαίνει γύρω μας συμβαίνει σε μας»: εικαστική εγκατάσταση με αφορμή τον εμπρησμό στην Καλοσκοπή (Γκιώνα), της Άννας Γκίκα.

• «Οι άνθρωποι είναι όλα τα χρώματα», εργαστήρι με σκιές και ζωγραφική.

• Προβολές φωτογραφιών για τη μετανάστευση, τα σύνορα, τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας στην πόλη και την ύπαιθρο. Στην έκθεση θα συμμετέχουν οι: Λεωνίδας Δημακόπουλος, Γιάννης Λιάκος, Μάριος Λώλος, Ορέστης Παναγιώτου, Νίκος Πηλός, Μάκης Πουλιάσης, Σαντιάγο Ρομάν, Φανή Σαρρή, Αλεξία Τσαγκάρη, Σλαβιάνα Τσεκίροβα, Ιάκωβος Χατζησταύρου, Ομάδα F21 (Αθηνά Κατσιμπάρδη, Αλέξανδρος Δαμουλιάνος, AlexiaMcconnell, Aντώνης Δαυίδ, Άρης Καμαρωτός, Βασίλης Κανελλόπουλος, Βασίλης Παΐσιος, Γεωργία Πανάκια, Γιώργος Νικολαΐδης, Γρηγόρης Θανόπουλος, Ελένη Γαλάνη, Εμμανουέλλα Ψωμαδάκη, Εύα Μπόγρη, Κωνσταντίνα Ζέρβα, Μαρίζα Κατσιώτη, Νικόλας Χρυσός, Περικλής Αντωνίου, Σπύρος Τσακίρης, Στέλλα Βαρδάκη, Τέτα Πανοπούλου).

Προβολές, 9 μ.μ.

• Παρασκευή 3/7: Βίντεο και φωτογραφίες για την εξέγερση του Δεκέμβρη.

• Σάββατο 4/7: «Μια σταλιά από τόση αλήθεια: Ένα χρονικό της εξέγερσης και της Κομμούνας της Οαχάκα», παραγωγή Mal de Ojo – TV.

«Ελευθερία της συνείδησης», του Αντρέα Μελά, Alfalfa Productions.

• Κυριακή 5/7: Ταινίες μικρού μήκους με θέμα τη μετανάστευση

«Ένας λαμπερός ήλιος» του Βασίλη Λουλέ.

«Ισμαήλ» του Γιώργου Ζαφείρη.

«Partners» της Ιωσηφίνας Μαρκαριάν
«Κατώι» του Μπουγιάρ Αλιμάνι.

Βίντεο από το Ανοιχτό Σχολείο για Μετανάστες της Αγοράς της Κυψέλης.

……………………………………………………………………………………………..

Για παιδιά

• Παρασκευή 3/7, 7.00μ.μ.: «Μια φάρμα για τα ζώα», θεατρική παράσταση από την Ομάδα Αστροναύτες και εικαστικό παιχνίδι από τον Σπύρο Καβακόπουλο.
• Σάββατο 4/7:, 7.00μ.μ.: Εργαστήρι από την Ορνιθολογική Εταιρεία και κουκλοθέατρο από τον Παύλο Καββαδία.
• Κυριακή 5/7, 7.00μ.μ.: Τα Πίσω Θρανία ζωντανεύουν ένα παραμύθι και μουσική παράσταση από την Εύα Ιεροπούλου & Family Sound Machine.

Και τις τρεις μέρες:

Εργαστήρι Κρουστών από την Ομάδα Batuca και το δάσκαλο Βασίλη Λιώση.

Εργαστήρι και έκθεση ζωγραφικής από την ομάδα ζωγραφικής του Στεκιού Μεταναστών.

Έκθεση με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα από τα Πίσω Θρανία.

……………………………………………………………………………………..

Θεματικοί χώροι

• Μεταναστευτικές κοινότητες, προσφυγικοί σύλλογοι, «δεύτερη γενιά».
• Κινήματα πόλης και δημοτικές κινήσεις.
• Αντιρατσιστικές οργανώσεις.
• Συλλογικότητες και υποστηρικτικές δομές για τους ψυχικά πάσχοντες και τους τοξικοεξαρτημένους.
• Φεμινιστικές και LGBTQ (λεσβιών, γκέι, μπαϊσέξουαλ, τρανσέξουαλ και κουήρ) οργανώσεις.
• Εκπαιδευτικές συλλογικότητες.
• Οργανώσεις κατά του εθνικισμού, του μιλιταρισμού και της παγκοσμιοποίησης.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ

…………………………………………………………………..

Αναλυτικό πρόγραμμα καλλιτεχνικών εκδηλώσεων

Από το φεστιβάλ δε θα λείψουν και φέτος, το θέατρο, το κουκλοθέατρο, η φωτογραφία και τα δημιουργικά παιχνίδια για μικρούς και μεγάλους. Θα περιπλανηθούμε στους δρόμους του Δεκέμβρη με το διαδραστικό θεατρικό πείραμα του Χώρου Άμλετ, θα παίξουμε με το χρώμα μαζί με το Σπύρο Καβακόπουλο και το ζωγράφο Μουστρουφίνο του κουκλοπαίχτη Παύλου Καββαδία, ενώ στο μουσικό εργαστήρι θα εξερευνήσουμε μαζί με το Ross Daly τα μονοπάτια των μουσικών παραδόσεων.

Οι εκδηλώσεις αναλυτικά:

Άρσις – Εργαστήρι Πάνινης Κούκλας
εργαστήρι κουκλοποιΐας και παράλληλη έκθεση κατασκευών από τις κρατούμενες των φυλακών Θήβας – Παρασκευή

Στην έκθεση αυτή θα φιλοξενηθούν χειροτεχνήματα των κρατουμένων γυναικών που συμμετέχουν στο εργαστήρι  επικοινωνίας και χειροποίητων κατασκευών από ύφασμα, με τίτλο «Λόγος και ΄Υφασμα» που πραγματοποιεί η ΑΡΣΙΣ εδώ και μια και πλέον πενταετία. Στα χρόνια αυτά πάνω από 150 κρατούμενες μέλη του εργαστηρίου έχουν δημιουργήσει σχέσεις και κατασκευές και με αυτές ευκαιρίες συνάντησης με την κοινωνία των «έξω» μέσα από τα έργα και τις εκθέσεις τους. Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε ότι η παρέμβαση της ΑΡΣΙΣ υλοποιείται σε εθελοντική βάση, αλλά κυρίως ότι αποτελεί εκτός από ευκαιρία επικοινωνίας και έκφρασης και πηγή εσόδων για τις κρατούμενες.

Ross Daly – Το σήμερα της παράδοσης και το αύριο του διαχρονικού
μουσικό εργαστήρι – Σάββατο

Η ενασχόληση με τη παραδοσιακή μουσική δεν είναι απλώς μια υπόθεση που έχει να κάνει με τη μίμηση του παρελθόντος, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ονομάζουμε  «φολκλόρ». Αντιθέτως είναι μια στάση ζωής που αναζητεί την ισορροπία ανάμεσα στο σύγχρονο και το διαχρονικό, το ατομικό και το συλλογικό, τη μάθηση και τη δημιουργία.  Ο Ross Daly θα εξιστορήσει τη δική του ταξίδι στον κόσμο των ήχων αυτών με ζωντανά παραδείγματα στα πλαίσια μιας ζωντανής και αυθόρμητης συνομιλίας με όσους ενδιαφέρονται να δουν τη παραδοσιακή μουσική από μιαν άλλη οπτική  γωνία.

Παύλος Καββαδίας – Μουστρουφίνος, ο περιπλανώμενος ζωγράφος
κουκλοθέατρο – Σάββατο

Ένας δύστροπος αλλά αστείος ζωγράφος στήνει το καβαλέτο του και είναι έτοιμος να ζωγραφίσει πορτραίτα. Πρέπει όμως να πείσει κάποιον από το κοινό να ποζάρει σαν μοντέλο. Και έτσι ξεκινάει μια σχέση μεταξύ ζωγράφου και μοντέλου που δεν είναι σίγουρο που θα καταλήξει…

Σπύρος Καβακόπουλος – Εικαστικό Παιχνίδι
εικαστικό εργαστήρι – Παρασκευή

Εικαστικό παιχνίδι με πηλοπλαστική και ζωγραφική πάνω στο έδαφος.

Αστροναύτες – Η φάρμα των ζώων
θέατρο για παιδιά – Παρασκευή

Στη φάρμα των ζώων όλα κυλούν ήρεμα…
Έτσι τουλάχιστον πιστεύει ο κύριος Τζόοουνς, ο ιδιοκτήτης της. Τα ζώα όμως έχουν άλλη γνώμη: ονειρεύονται  μια ζωή μακριά από τις διαταγές των ανθρώπων. Έτσι  μια μέρα, επαναστατούν και διώχνουν τον άνθρωπο από τη φάρμα!
Να όμως που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα φαντάστηκαν…
Μέσα σ ένα κωμικό αλαλούμ, όπου οι κότες αρνούνται πια να «κάτσουν στ’ αυγά τους», και ο γάιδαρος να μείνει φορτωμένος, ξεπηδούν προβλήματα χωρίς απάντηση: πώς θα οργανώσουν την καινούρια τους ζωή? Μήπως χρειάζεται νέος αρχηγός και πώς θα πρέπει να είναι αυτός? Μπορούν τα ζώα να βρουν την ξεγνοιασιά που επιθυμούν και τελικά  υπάρχει παιχνίδι χωρίς κανόνες;

Μέσα από το παιχνίδι και με πολύ χιούμορ, τα παιδιά έρχονται  σε επαφή με τη χαρά της συλλογικής ζωής αλλά και τις δυσκολίες της, σε μια παράσταση που φιλοδοξεί να δημιουργήσει το πλαίσιο για ένα μάθημα δημοκρατίας.

Θέατρο Κούκλας – Οι Αδέσποτοι
κουκλοθέατρο – Παρασκευή

Ένας ρακοσυλλέκτης κάθεται να κολατσίσει. Μέσα απ το σακούλι του ανασύρει διάφορα αντικείμενα και με αυτά δημιουργεί ένα κόσμο κατάδικό του, έναν κόσμο τρυφερό και ονειρικό. Στην παρέα του έρχεται να προστεθεί ένας αδέσποτος σκύλος. Θα γίνουν αχώριστοι φίλοι και όταν η εξουσία έρχεται να επιληφθεί της καταστάσεως όλος ο θίασος ως δια μαγείας μας αποχαιρετά με έναν απρόσμενο τρόπο.

Ομάδα Ίσον Ένα – Χώρος Άμλετ
θέατρο δρόμου – Σάββατο

Ο Χώρος Άμλετ είναι μια δοκιμή παράστασης, μια ανοιχτή πρόβα. Δουλεύαμε σε σεμινάριο τον Άμλετ του Σαίξπηρ όταν έγινε η δολοφονία και οι συγκρούσεις, και για κάποιο λόγο που ακόμα διερευνούμε, το κείμενο που είχαμε στα χέρια μας απέκτησε μια διαφορετική, επείγουσα σημασία. Τα ερωτήματα που θέτει έγιναν ξαφνικά, εν μία νυκτί, πραγματικά επείγοντα, όπως και είναι, και δεν ξέραμε πού σταματάει το θέατρο και πού αρχίζει η καθημερινή ιστορία. Τα λόγια του Άμλετ  ‘Θεέ μου έρημος. Τι έρημος είναι αυτός ο κόσμος’, τα οποία καταλαβαίναμε στο περίπου, βρήκαν την ακριβή θέση τους στη Σόλωνος, στο ύψος της Μπενάκη, ένα πρωί του Δεκέμβρη όπου δεν υπήρχε ψυχή, μόνο ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο καμένο, ή στη σιωπή των ανθρώπων, σταθερή και επίμονη, στη γωνία Τζαβέλα και Μεσολογγίου.

Αποφασίσαμε να μπλέξουμε τα δύο, θέατρο και καθημερινή ιστορία, να δούμε το σώμα της πόλης σε σχέση με το σώμα  του Άμλετ, ένα σώμα που διαδηλώνει και πληγώνεται ζητώντας επίμονα κάτι. Κάναμε πρόβες στους δρόμους των γεγονότων, στα Εξάρχεια, στην Πανεπιστημίου, σε πορείες, σε λεωφορεία, σε σημεία-ρήγματα της πόλης, όπως στον ανοιχτό πλέον Ηριδανό. Αναζητούμε τα ερωτήματα που συγκροτούν το κοινωνικό σώμα της πόλης, θέλουμε να προβάλλουμε τον Άμλετ στα πρόσωπα των ανθρώπων της Αθήνας, τον απευθύνουμε εκεί.

Έτσι οι ρόλοι προκύπτουν συχνά από τις σχέσεις που δημιουργούνται, ενώ στα λόγια του κειμένου μπαίνουν ως θραύσματα/ ρήγματα συνθήματα των τοίχων της πόλης, κείμενα εφημερίδων, καθημερινές της διαδρομές. Δεν θέλουμε να πολιτικολογήσουμε, ούτε να πούμε τι έγινε τον Δεκέμβρη που μας πέρασε στην Αθήνα. Εξίσου νωρίς είναι να αποφασίσουμε τι λέει ο Άμλετ, τι πραγματικά εννοεί. Θέλουμε απλώς να μας συμβεί ξανά κάτι. Κάτι από κοινού, σε μια σκηνή – δημόσιο χώρο, σαν αυτούς που δεν έχουμε στην πόλη-Αθήνα. Το να είσαι θεατής τώρα είναι ίσως και ευτυχώς πολυτέλεια.

Γι αυτό, σε αυτή την χρονική στιγμή προτείνουμε κάτι. Την κατάργηση της απόστασης του θεατή. Τι θα συμβεί αν οι θεατές εμπλακούν στο θεατρικό γεγονός κατά τη διαδικασία της παραγωγής του; Το κείμενο του Σαίξπηρ είναι για μας η βάση για να διαπραγματευθούμε κάποια θέματα, με διαφορετικούς τρόπους και ρυθμούς. Απώτερή μας επιδίωξη είναι να δημιουργήσουμε μαζί έναν κοινό ρυθμό που θα επιτρέψει να συμβούν επί σκηνής τα πράγματα, και γι αυτό χρειαζόμαστε (επειγόντως) ένα κοινό χώρο, όπου οι άνθρωποι θα μετακινούνται για να μπορέσει να γίνει κάτι. Προτείνουμε αυτός να είναι ο Χώρος Άμλετ, όπου ηθοποιοί και θεατές θα μπορούσαν να συγκροτήσουν οι ίδιοι επί της ουσίας το χώρο των γεγονότων τους.

Δεν έχουμε ακόμα τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα αλλά τολμάμε να το δοκιμάσουμε, γιατί χωρίς τους ανθρώπους ο Χώρος Άμλετ δεν θα μπορέσει ποτέ να συμβεί. Για μας αυτή είναι η αρχή για μια πρώτη μικρή μετακίνηση. Δοκιμάστε μαζί μας.

Ομάδα Τεχνών Μαύρο Πρόβατο- Το Ασανσέρ
σωματικό θέατρο – Κυριακή

«Περνάω κάθε μέρα δίπλα του και μου τη σπάει, δημόσιοι υπάλληλοι και @@#@#%%$!…»
«Δεν τους αντέχω άλλο αυτούς τους μετανάστες…»
«Άντε μωρέ την παλιόγρια…»
«Καλά, κυρά μου, που και ποια νομίζεις πως είσαι;..»

Πόσες φορές μέσα στη μέρα σκεφτόμαστε θετικά για τον άνθρωπο που τυχαία βρίσκεται δίπλα μας;
;Ένας εργαζόμενος δημόσιος υπάλληλος, μια συνταξιούχα γιαγιούλα, μια έγκυος της υψηλής κοινωνίας κι ένας μετανάστης πορτοφολάς.
Πόσος χώρος υπάρχει τελικά γι’ αυτούς σε αυτόν τον κόσμο,  σε αυτήν τη χώρα,  σε αυτήν τη πόλη,  σε αυτό το μέρος, σε αυτό…

…το ασανσέρ.

Οι άνθρωποι είναι όλα τα χρώματα
εικαστικό εργαστήρι – καθημερινά

Εικαστικό εργαστήρι με χρώμα και κολάζ πάνω σε ανθρώπινες σκιές.

S. Said – Διαδρομές της Μετανάστευσης
έκθεση σκίτσου – καθημερινά

Μια συλλογή από σκίτσα που πραγματεύονται με ευαισθησία και γλαφυρότητα  τον διάπλου στην άγνωστη γη της «επαγγελίας», την εμπειρία του ανθρώπου χωρίς χαρτιά και χωρίς πατρίδα, μέσα από τη ματιά ενός ακόμη απόκληρου Οδυσσέα – σκιτσογράφου από την Αλγερία.
Προβολές Φωτογραφίας
καθημερινά

Στο φεστιβάλ φέτος, η έκθεση φωτογραφίας θα έχει τη μορφή slide shows (ψηφιακών φωτογραφικών παρουσιάσεων) με θέμα τα σύνορα και τους «σταθμούς» εφήμερης παραμονής (π.χ. Αιγαίο, Αγαθονήσι, Μυτιλήνη, Πάτρα), τις συνθήκες διαβίωσης (πχ. Εφετείο, Αγ. Παντελεήμονας), τη μαύρη εργασία και την καθημερινότητα των μεταναστών και μεταναστριών.

Ο φωτογραφικός φακός ακολουθεί τους δρόμους της μετανάστευσης παρακολουθώντας και τεκμηριώνοντας έναν άνισο αγώνα για ζωή και επιβίωση. Καταγράφει με ευαισθησία την σκληρή καθημερινότητα, τις αντίξοες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, αλλά συνάμα φωτίζεται αναπάντεχα από παιδικά χαμόγελα και μια διάχυτη λαχτάρα για ζωή, για να συνθέσει εντέλει ένα μωσαϊκό εικόνων στο οποίο συνυπάρχουν ο προβληματισμός, η απόγνωση, μα πάνω απ’ όλα η ελπίδα.

Συμμετέχουν:
Λεωνίδας Δημακόπουλος, Γιάννης Λιάκος, Μάριος Λώλος, Ορέστης Παναγιώτου, Νίκος Πηλός, Μάκης Πουλιάσης, Σαντιάγο Ρομάν, Φανή Σαρρή, Αλεξία Τσαγκάρη, Σλαβιάνα Τσεκίροβα, Ιάκωβος Χατζησταύρου, Ομάδα F21 (Αθηνά Κατσιμπάρδη, Αλέξανδρος Δαμουλιάνος, AlexiaMcconnell, Aντώνης Δαυίδ, Άρης Καμαρωτός, Βασίλης Κανελλόπουλος, Βασίλης Παΐσιος, Γεωργία Πανάκια, Γιώργος Νικολαΐδης, Γρηγόρης Θανόπουλος, Ελένη Γαλάνη, Εμμανουέλλα Ψωμαδάκη, Εύα Μπόγρη, Κωνσταντίνα Ζέρβα, Μαρίζα Κατσιώτη, Νικόλας Χρυσός, Περικλής Αντωνίου, Σπύρος Τσακίρης, Στέλλα Βαρδάκη, Τέτα Πανοπούλου)

Προβολές

Αφιέρωμα στο Δεκέμβρη 2008
Παρασκευή
Παρουσίαση οπτικοακουστικού και φωτογραφικού υλικού.

Μια σταλιά από τόση αλήθεια

Σάββατο
Ένα χρονικό της εξέγερσης και της κομμούνας της Οαχάκα στο Μεξικό.

Ελευθερία της Συνείδησης του Αντρέα Μελά

Σάββατο
Ένα ντοκιμαντέρ για την αντίρρηση συνείδησης και την ανυποταξία.
Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσαν δύο σκαντζόχοιροι, ανέμελοι κι ελεύθεροι μαζί με άλλα ζωάκια. Η ελευθερία για αυτούς ήταν να περπατούν στο δάσος και όταν βρίσκανε μια διασταύρωση επέλεγαν με την κρίση και την συνείδησή τους πιο μονοπάτι να ακολουθούσαν. Όταν μεγάλωσαν, βρέθηκαν υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν ένα μονοπάτι που δεν θέλανε. Αμέσως αρνήθηκαν και με αυτή τους την στάση αναγκάστηκαν να κλειστούν σε ένα κλουβί. Με την βοήθεια των υπόλοιπων ζώων, που τους συμπαραστάθηκαν, ελευθερώθηκαν. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όσο για την πραγματικότητα… Ανοίγοντας τα μάτια… Κοιτάζοντας τριγύρω… Η αίσθηση, ότι η συνείδηση βαδίζει σε όλο και πιο ελεύθερα μονοπάτια, γίνεται κάθε φορά πιο έντονη.

Ταινίες Μικρού Μήκους με θέμα τη μετανάστευση
Κυριακή

Ένας λαμπερός ήλιος (36’) του Βασίλη Λουλέ
Παίζουν: Βικτώρια Χαραλαμπίδου, Ιρίνα Μπόϊκο

Η Ρωσίδα μετανάστρια Νατάσα αναζητεί μια θέση στον ήλιο της Ελλάδας. Εξωτερικές πιέσεις και εσωτερικές συγκρούσεις την αναγκάζουν να θυσιάσει ένα τρυφερό κομμάτι του παρελθόντος της προκειμένου να κερδίσει το παρόν. Τελικά, ο λαμπερός ήλιος τής Ελλάδας, άλλοτε φωτίζει τα πρόσωπα κι άλλοτε «καίει» τις προσδοκίες και τα όνειρά τους.

Ισμαήλ (30’) του Γιώργου Ζαφείρη
Παίζουν: Muzafer Zifla, Bftiar Cene, Qamil Shtino, Β. Ντίλιος
Εκατομμύρια οι τροχιές των μεταναστών που διαγράφονται σαν ένα μπλεγμένο κουβάρι από γραμμές, σήμερα στον πλανήτη. Η «Γη της επαγγελίας» το ζητούμενο. Δύο από αυτούς, ο Ισμαήλ και ο Μουρράς, Αλβανοί, έρχονται στην Αθήνα. Σταθερά σημεία σε αυτήν την αέναη κίνηση το σπίτι τους, η μάνα, ο πατέρας, η παράδοσή τους. Η ιστορία του Ισμαήλ και του Μουρράς θέλει να μιλήσει για αυτό που μοιάζει να μένει ανολοκλήρωτο.

Partners (19’) της Ιωσηφίνας Μαρκαριάν
Παίζουν:Γιώργος Γιαννόπουλος, Milana Youssoupova, Chris Radanov, Enke Fezolari, Γιώργος Βασιλειάδης
Η νεαρή Natasa, Σέρβα από το μεταπολεμικό Sarajevo, δουλεύει και μένει στη συνοικιακή ταβέρνα του εργένη Βαγγέλη Λιανού, στην Αθήνα. Ο μικρός Mihailo και η οικογένειά της την περιμένουν να γυρίσει. Ο Βαγγέλης όμως την θέλει δική του. Ένα προ-πο που παίζουν από κοινού και κερδίζει, σημαδεύει την τύχη τους.

Το Κατώι (14′) του Μπουγιάρ Αλιμάνι
Παίζουν: Mario Borokoci, Alim Beqiri, Redjan Mulla, Αντώνης Βλισσίδης
Ο Χίτο αφήνει την οικογένειά του στην Αλβανία και, μαζί με τον φίλο του και κάποιους ακόμα, περνούν λαθραία στην Ελλάδα. Τον ακολουθεί το σκυλί του. Στα σύνορα, η ομάδα διασπάται. Ο Χίτο προχωρεί μόνος του και καταλήγει στο σπίτι ενός γέρου, σ’ ένα χωριό της Ηπείρου. Ο γέρος διστάζει να τον υποδεχτεί. Στο μεταξύ, ο σκύλος του Χίτο εισβάλλει στο κατώι (σκυλόσπιτο) του γέρου…

Το «Εντός Εποχής» συζητάει για το παρόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ

Το ΕΝΤΟΣ ΕΠΟΧΗΣ (Περιοδικό ένθετο στην εφημερίδα Εποχή)

Διοργανώνει Εργαστήρι Πολιτικής

Με θέμα:
«Το παρόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ»

Την Πέμπτη 2 Ιουλίου στην αίθουσα του ΣΥΤΕ, Σίνα 16, στις 8μμ

Συντονίζουν:
Χρήστος Λάσκος και Ευκλείδης Τσακαλώτος

Εισηγούνται οι πανεπιστημιακοι:
Σίσσυ Βελισσαρίου, Σταύρος Κωνσταντακόπουλος,, Αριστείδης Μπαλτάς, Μιχάλης Σπουρδαλάκης

Παρεμβάσεις:
Κώστας Αθανασίου (ΡΟΖΑ), Χάρης Γολέμης (ΣΥΝ), Παύλος Κλαυδιανός (ΑΚΟΑ), Τάσος Κορωνάκης (ΣΥΝ), Αντώνης Νταβανέλλος (ΔΕΑ), Γιώργος Σαπουνάς (ΚΟΚΚΙΝΟ), Τασία Χριστοδουλοπούλου (2ο ΚΥΜΑ)

και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ: Θοδωρής Δρίτσας και Τάσος Κουράκης,

Τα πρακτικά του εργαστηρίου θα δημοσιευθούν στο Εντός Εποχής την Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Slavoj Zizek: Θα πέσει η γάτα που είναι πάνω από τον γκρεμό;

από το πολύ καλό blog του Μωυσή Μπουντουρίδη Κοινωνικά Κινήματα και Δίκτυα

24.6.09

Το άρθρο αυτό το έστειλε (όπως λέγεται) ο Σλάβοϊ Ζίζεκ στους Νιού Γιορκ Τάϊμς αλλά αρνήθηκαν να το δημοσιεύσουν. (Το μετέφρασα για τη μνήμη της Νέντα Αγκά-Σολτάν.)

Θα πέσει η γάτα που είναι πάνω από τον γκρεμό;

του Slavoj Zizek

Όταν ένα αυταρχικό καθεστώς πλησιάζει την τελική κρίση του, ο κανόνας είναι η διάλυσή του να ακολουθεί δυο στάδια. Πριν την πραγματική κατάρρευσή του, λαμβάνει χώρα μια μυστηριώδης ρήξη: εντελώς ξαφνικά, οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι το παιχνίδι τέλειωσε και δεν φοβούνται πια. Δεν είναι μόνο ότι το καθεστώς χάνει τη νομιμοποίησή του, η άσκηση της ίδιας της εξουσίας του γίνεται αντιληπτή σαν μια ασθενής αντίδραση πανικού. Όλοι μας γνωρίζουμε την κλασική σκηνή από τις ταινίες κινούμενων σχεδίων: η γάτα είναι πάνω από τον γκρεμό, αλλά συνεχίζει να βαδίζει, αγνοώντας το γεγονός ότι δεν υπάρχει έδαφος κάτω από τις πατούσες της. Αρχίζει να πέφτει, μόνον όταν κοιτάξει προς τα κάτω και παρατηρήσει την άβυσσο. Όταν χάνει την εξουσία του, το καθεστώς είναι σαν την γάτα, που είναι πάνω από τον γκρεμό: για να πέσει, χρειάζεται μόνο να του θυμίσουν να κοιτάξει προς τα κάτω.. Στην περίπτωση του Σάχη, σύμφωνα με μια κλασική ερμηνεία της επανάστασης του Χομεϊνί, ο Ryszard Kapuscinski εντόπιζε την ακριβή στιγμή αυτής της ρήξης μ’ αυτόν τον τρόπο: σ’ ένα σταυροδρόμι της Τεχεράνης, ένας μεμονωμένος διαδηλωτής αρνήθηκε να σαλέψει, όταν ένας αστυνομικός του φώναξε να κινηθεί, κι ο σαστισμένος αστυνομικός απλώς αποτραβήχτηκε. Σε λίγες ώρες, όλη η Τεχεράνη γνώριζε για το περιστατικό αυτό και, μολονότι υπήρχαν οδομαχίες, που συνεχίζονταν για βδομάδες, όλοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το παιχνίδι τέλειωσε. Συμβαίνει σήμερα κάτι παρόμοιο; Υπάρχουν πολλές εκδοχές των συμβάντων στην Τεχεράνη. Κάποιοι βλέπουν στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας την αποκορύφωση του φιλο-Δυτικού “κινήματος μεταρρύθμισης” παρόμοια με τις “πορτοκαλί” επαναστάσεις στην Ουκρανία, τη Γεωργία κ.λπ. –μια κοσμική αντίδραση στην επανάσταση του Χομεϊνί. Υποστηρίζουν τις διαμαρτυρίες σαν το πρώτο βήμα προς ένα νεο φιλελεύθερο-δημοκρατικό κοσμικό Ιράν απελευθερωμένο από τον Ισλαμικό φουνταμενταλισμό. Από την άλλη μεριά είναι οι σκεπτικιστές, που θεωρούν ότι ο Αχμαντινετζάντ στην πραγματικότητα κέρδισε: αυτός είναι η φωνή της πλειοψηφίας, ενώ η υποστήριξη του Μουζαβί έρχεται από τις μεσαίες τάξεις και την χρυσωμένη νεολαία τους. Με λίγα λόγια: ας αφήσουμε την πλάνη κι ας αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι, με τον Αχμαντινετζάντ, το Ιράν έχει έναν πρόεδρο, που αξίζει. Μετά, υπάρχουν εκείνοι, που απορρίπτουν τον Μουζαβί σαν μέρος του ιερατικού κατεστημένου με μόνο επιφανειακές διαφορές από τον Αχμαντινετζάντ: ο Μουζαβί επίσης επιθυμεί να συνεχίσει το πρόγραμμα της πυρηνικής ενέργειας, είναι αντίθετος στην αναγνώριση του Ισραήλ, συν το ότι έχαιρε της πλήρους υποστήριξης του Χομεϊνί ως πρωθυπουργός τα χρόνια του πόλεμου με το Ιράκ. Τελικά, οι πιο θλιβεροί είναι οι αριστεροί υποστηρικτές του Αχμαντινετζάντ: το πραγματικό διακύβευμα γι’ αυτούς είναι η Ιρανική ανεξαρτησία. Ο Αχμαντινετζάντ κέρδισε, επειδή στεκόταν υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας του, εξέθεσε τη διαφθορά των ελίτ και χρησιμοποίησε τον πλούτο από τα πετρέλαια, για να ενισχύσει τα έσοδα της φτωχής πλειοψηφίας –αυτός είναι, όπως μας λένε, ο αληθινός Αχμαντινετζάντ πίσω από τη εικόνα των μήντια της Δύσης ενός φανατικού αρνητού του ολοκαυτώματος. Σύμφωνα μ’ αυτήν την άποψη, αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει τώρα στο Ιράν είναι μια επανάληψη της ανατροπής του Μοσαντέχ το 1953 –ενός πραξικοπήματος, που χρηματοδοτήθηκε από τη Δύση, εναντίον του τότε νόμιμου πρόεδρου. Η άποψη αυτή όχι μόνον αγνοεί τα γεγονότα: η ψηλή εκλογική συμμετοχή –που από το σύνηθες 55% έφθασε στο 85%– μπορεί μόνο να εξηγηθεί ως ψήφος διαμαρτυρίας. Δείχνει όμως επίσης και την εθελοτυφλία τους να δουν μια γνήσια δημοκρατική εκδήλωση της λαϊκής βούλησης, υποθέτοντας με προστατευτικό τρόπο ότι, για τους καθυστερημένους Ιρανούς, ο Αχμαντινετζάντ είναι αρκετά καλός –δεν είναι ακόμη αρκετά ώριμοι οι Ιρανοί να κυβερνώνται από μια κοσμική Αριστερά. Μέσα στις αντιθέσεις τους, όλες οι εκδοχές διαβάζουν τις Ιρανικές διαμαρτυρίες κάτω από την οπτική γωνία της σύγκρουσης μεταξύ Ισλαμιστών σκληροπυρηνικών υποστηρικτών και φιλο-Δυτικών φιλελεύθερων μεταρρυθμιστών, και γι’ αυτό τους είναι δύσκολο να τοποθετήσουν τον Μουζαβί: είναι ένας φιλο-Δυτικός μεταρρυθμιστής, που επιθυμεί περισσότερη προσωπική ελευθερία και οικονομία της αγοράς, ή μέλος του ιερατικού κατεστημένου, του οποίου η τελική νίκη δεν θα επηρεάσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο τη φύση του καθεστώτος; Τέτοιες ακραίες ταλαντεύσεις δείχνουν ότι όλοι αποτυγχάνουν να κατανοήσουν την αληθινή φύση των διαμαρτυριών. Το πράσινο χρώμα, που υιοθέτησαν οι υποστηρικτές του Μουζαβί, οι κραυγές του “Αλάχ ακμπάρ!” που αντηχούν στις στέγες της Τεχεράνης μέσα στα σκοτάδια της νύχτας, δείχνουν ξεκάθαρα ότι μπορεί να δει κανείς τις δραστηριότητες αυτές σαν μια επανάληψη της επανάστασης του 1979 του Χομεϊνί, σαν την επιστροφή στις ρίζες, σαν το ξήλωμα της ύστερης διαφθοράς της επανάστασης. Η επιστροφή αυτή στις ρίζες δεν είναι μόνο προγραμματική. Αφορά ακόμη περισσότερο τον τρόπο δράσης του πλήθους: η εμφατική ενότητα του λαού, η καθολικά περιεκτική αλληλεγγύη, η δημιουργική αυτο-οργάνωση, οι αυτοσχεδιασμοί των τρόπων διάρθρωσης των διαμαρτυριών, η μοναδική ανάμειξη του αυθόρμητου και της πειθαρχίας, σαν μια δυσοίωνη πορεία χιλιάδων ατόμων σε πλήρη σιωπή. Έχουμε να κάνουμε με έναν γνήσιο λαϊκό ξεσηκωμό των εξαπατημένων αγωνιστών της επανάστασης του Χομεϊνί.

Υπάρχουν κάποιες κρίσιμες συνέπειες, που μπορούν να εξαχθούν από αυτές τις σκέψεις. Πρώτα, ο Αχμαντινετζάντ δεν είναι ο ήρωας των Ισλαμιστών φτωχών, αλλά ένας γνήσιος Ισλαμο-Φασίστας λαϊκιστής, ένα είδος ενός Ιρανού Μπερλουσκόνι, του οποίου το μείγμα της καραγκιοζίστικης στάσης με την ανελέετη εξουσιαστική πολιτική προκαλεί ανησυχία ακόμη και στους περισσότερους αγιατολάχ. Το δημαγωγικό μοίρασμα ψίχουλων στους φτωχούς δεν πρέπει να μας απατά: πίσω του δεν βρίσκονται μόνο τα όργανα της αστυνομικής καταστολής κι ένας πολύ δυτικοποιημένος μηχανισμός δημοσίων σχέσεων, αλλά επίσης και μια ισχυρή τάξη των νεόπλουτων, το αποτέλεσμα της διαφθοράς του καθεστώτος (η Επαναστατική Φρουρά του Ιράν δεν είναι η πολιτοφυλακή της εργατικής τάξης, αλλά μια μεγάλη εταιρία, το ισχυρότερο κέντρο πλούτου στην χώρα).

Δεύτερο, θα πρέπει να χαραχθεί με σαφή τρόπο η διαφορά μεταξύ των δυο κύριων υποψηφίων, που αντιπαρατίθενται στον Αχμαντινετζάντ, του Μεχντί Καρουμπί και του Μουζαβί. Ο Καρουμπί στην πραγματικότητα είναι ένας μεταρρυθμιστής, ο οποίος βασικά προτείνει μια Ιρανική εκδοχή της ταυτοτικής πολιτικής, υποσχόμενος χάρες σ’ όλες τις ιδιαίτερες ομάδες. Ο Μουζαβί είναι κάτι εντελώς το διαφορετικό: το όνομά του στέκεται για μια γνήσια ανάσταση του λαϊκού όνειρου, που συντήρησε την επανάσταση του Χομεϊνί. Ακόμη κι αν αυτό το όνειρο ήταν μια ουτοπία, θα έπρεπε να αναγνωριστεί σ’ αυτό η γνήσια ουτοπία της ίδιας της επανάστασης. Αυτό σημαίνει ότι η επανάσταση του Χομεϊνί του 1979 δεν μπορεί να αναχθεί σε μια σκληροπυρηνική Ισλαμιστική ανακατάληψη της εξουσίας –είναι κάτι πολύ περισσότερο. Τώρα είναι ο καιρός να θυμηθούμε τον απίστευτο αναβρασμό του πρώτου έτους μετά την επανάσταση, με τη συναρπαστική έκρηξη της πολιτικής και της κοινωνικής δημιουργικότητας, τα οργανωσιακά πειράματα και τις συζητήσεις μεταξύ φοιτητών κι απλών ανθρώπων. Το ίδιο το γεγονός ότι η έκρηξη αυτή έπρεπε να καταπνιγεί αποδεικνύει ότι η επανάσταση του Χομεϊνί ήταν ένα αυθεντικό πολιτικό συμβάν, ένα μνημειώδες άνοιγμα, που απελευθέρωσε ανήκουστες δυνάμεις κοινωνικού μετασχηματισμού, μια στιγμή που “όλα φαινόντουσαν δυνατά.” Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα βαθμιαίο κλείσιμο με την κατάληψη του πολιτικού έλεγχου από το Ισλαμικό κατεστημένο. Για να το θέσουμε με Φροϋντικούς όρους, το σημερινό κίνημα διαμαρτυρίας είναι η “επιστροφή του απωθημένου” της επανάστασης του Χομεϊνί.

Και, τελικά αλλά το ίδιο σημαντικά, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα γνήσιο απελευθερωτικό δυναμικό στο Ισλάμ –για να βρούμε ένα “καλό” Ισλάμ, δεν χρειάζεται να πάμε πίσω στον 10ο αιώνα, το έχουμε εδώ και τώρα, μπροστά στα μάτια μας.

Το μέλλον είναι αβέβαιο –το πιθανότερο είναι ότι οι κρατούντες θα καταστείλουν την λαϊκή έκρηξη κι η γάτα δεν θα πέσει κάτω στον γκρεμό, αλλά θα ανακτήσει το έδαφος. Όμως, δεν θα είναι πια το ίδιο καθεστώς, αλλά μόνο μια διεφθαρμένη αυταρχική εξουσία μέσα σε τόσες άλλες. Οποιοδήποτε κι αν είναι το αποτέλεσμα, είναι ζωτικής σημασίας να σκεφτούμε ότι γινόμαστε μάρτυρες ενός μεγάλου χειραφετικού συμβάντος, που δεν ταιριάζει μέσα στο πλαίσιο της διαμάχης μεταξύ φιλο-Δυτικών φιλελεύθερων κι αντι-Δυτικών φουνταμενταλιστών. Αν ο κυνικός πραγματισμός μας κάνει να χάσουμε τη δυνατότητα αναγνώρισης αυτής της χειραφετικής διάστασης, τότε εμείς στη Δύση μπαίνουμε, στην πραγματικότητα, μέσα σε μια μετα-δημοκρατική περίοδο, προετοιμαζόμενοι για τους δικούς μας Αχμαντινετζάντ. Οι Ιταλόι ήδη γνωρίζουν το όνομά του: Μπερλουσκόνι. Οι άλλοι περιμένουν στη σειρά.

παραίτηση-παραδοση-επικουρικότητα

Χωρίς να υιοθετώ το σύνολο του άρθρου νομίζω πως είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα παρέμβαση του Νίκου Καρανίκα http://karanikas.wordpress.com

Δεν είναι deja vu, είναι αστεία πραγματικότητα

Το τελευταίο χρονικό διάστημα η συμμετοχή μου στη δημιουργία ενός νέου παραδείγματος κοινωνικής χειραφέτησης με τους κατοίκους της περιοχής μου για τα προβλήματα της καθημερινότητας με έχει γεμίσει αισθήματα χαράς και αισιοδοξίας.

Η συμμετοχή απλών ανθρώπων της γειτονιάς ( συνελεύσεις που ξεκίνησαν με περισσότερους από 150 άτομα και στις επόμενες ξεπέρασε τα 250) έδειξε ότι όταν ο κόσμος κάθετε και κουβεντιάζει με σκοπό την επίλυση προβλημάτων τότε βγάζει όλο το ταμπεραμέντο του, βρίσκει οργανωτικές λύσεις και μεθοδεύει την δράση του με αλληλεγγύη και ισοτιμία

Η μόνη συνταγή που χρησιμοποιήθηκε για την μέχρι τώρα επιτυχία των συνελεύσεων ήταν να κουβεντιάσουμε πριν την συνέλευση με άτομα που τα γνωρίζαμε, με αριστερή, αναρχική και αντιεξουσιαστική ειδίκευση στις συνελεύσεις και να τα δελεάσουμε να μη μιλήσουν στην συνέλευση. Προφανώς άρεσε το πείραμα στα συντρόφια και το αποτέλεσμα ήταν να μιλήσει ο απλός κόσμος που δεν έχει ειδικευτεί σε συνελεύσεις και συνδικαλισμούς και αφού μιλήσανε δεσμεύτηκαν να κάνουν πράξη τα λόγια τους. Εμείς οι ειδικευμένοι απλά ενθαρρύναμε και βοηθούσαμε σε ότι χρειάζονταν οι κάτοικο, κάνοντας και λάθη.

Ακούγετε λίγο άκομψο να αποτρέπεις κάποιο κόσμο να μιλήσει και μάλιστα όταν είναι καλοπροαίρετος. Όμως στην περίπτωση που έχουμε την πρωτοκαθεδρία από ειδικευμένο πολιτικό προσωπικό για τα ζητήματα της πόλης τότε έχεις κηδεμονία, χειραγώγηση και όχι δημοκρατία. Στη δημοκρατία οι ειδικευμένοι παίζουν επικουρικό, βοηθητικό ρόλο, όχι κυρίαρχο.

Στην περίπτωση των ανοιχτών συνελεύσεων από κάτοικους στις γειτονίες, αποκαλύπτετε η ευρηματικότητα του κόσμου , η λαϊκή ευφυία, οι ατομικές αγκυλώσεις, ομοιότητες και διαφοροποιήσεις, ακατέργαστη πολιτική σκέψη και γούστο. Βγαίνει το μεράκι, οι φοβίες, από την χρόνια αποξένωση, το νεύρο, η επιφυλακτικότητα, βλέπεις αποφασιστικότητα, σχολαστικότητα, ειδίκευση και γνώση, προφάσεις, αδυναμίες, άγνοια, περιέργεια, ενδιαφέρον για το μέλλον της γειτονιάς, για τα παιδιά τους, για τους εαυτούς τους.

Όταν λοιπόν ο κόσμος κάθετε και συζητάει για κοινά πράγματα, όχι απαραίτητα μέσα από συνειδητή ταξικότητα, αλλά με θρησκευτικές και πολιτικές προκαταλήψεις και κινείτε μέσα από το ‘ατομικό’ πρίσμα ,με λίγη τέχνη βγαίνει συνεννόηση αρκεί να μη χειραγωγηθεί η συνέλευση απο το κράτος, το κεφάλαιο, τις τακτικές των κομμάτων, των οργανώσεων και τις ομαδικές και προσωπικές φιλοδοξίες.

Αυτό λείπει στην αριστερά, η δυνατότητα να συζητήσουν τα μέλη δίχως να χειραγωγούνται από τα στελέχη (άλλο τόσο από αυτά που έχουν πάνω από 20 χρόνια στον μηχανισμό του κόμματος, στην βουλή και την ευρωβουλή).

Η ιεραρχία, η αντιπροσώπευση, η ανάθεση ευθυνών και εξουσιών, η εξειδίκευση στελεχών και η απομάκρυνσή τους από την κοινωνική πραγματικότητα , έχουν ένα κορμό γύρο από τον οποίο λειτουργούν οι απόψεις και οι ιδέες, μετατρέποντας αγωνιστές και αγωνίστριες σε εργαλείο για τους σκοπούς αυτού του μηχανισμού’ μοιραία θα λέγαμε.

Αυτά τα κόμματα γίνονται και απρόβλεπτα για τα ίδια τα μέλη του όταν είναι και αρχηγικά, προσωποκεντρικά, με εξουσία πάνω από την συλλογικότητα, έχοντας προσωπικές στρατηγικές, κρυφά χαρτιά και δυνατότητα να ξαφνιάζει με θετικές ή αρνητικές πρωτοβουλίες ερήμην της συλλογικότητας.

Έτσι έγινε και με τον Αλ. Αλαβάνο όταν μια, μας ξάφνιασε θετικά, δημιουργώντας προσδοκίες για τον κόσμο αποχωρώντας από την ηγεσία στο όνομα της νέας γενιάς αγωνιστών του κόμματος, στο εγχείρημα ‘με τον Αλέξη Τσίπρα’.

Τις τελευταίες μέρες όμως ο κόσμος ξαφνιάστηκε αρνητικά και έμεινε αμήχανος από τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την άρνηση του προς το εγχείρημα ανανέωσης..

Προφανώς η αμηχανία είναι αποτέλεσμα των μεγάλων προσδοκιών που δημιούργησε η συμπεριφορά του, κατά την διάρκεια της προεδρίας του στον ΣΥΝ, με την πρωτοφανή και γενναία απόφαση, να αφήσει την ηγεσία και να ανοίξει τόπο στην νέα γενιά.

Τότε ο σύντροφος Αλαβάνος άρχισε να καταγράφετε στη συνείδηση του κόσμου ως ο μοναδικός πολιτικός που παραιτείται ενώ είναι στο ζενίθ της επιτυχίας του για να εξυπηρετήσει την ανανέωση του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ευρύτερα την ελληνική πολιτική σκηνή.

Εγω θα πρόσθετα και την προσδοκία που μου δημιούργησε, να δω την παραίτηση να έχει διδακτικό χαρακτήρα.

Να είναι μια πράξη που δε θα οδηγεί στο σπίτι, ούτε στον παραγοντισμό αλλά στον αγώνα με άλλο ρόλο, με σκοπό να παραδώσει γνώση και εμπειρία στην νέα γενιά, δίχως κηδεμονία αλλά δίπλα, επικουρικά , βοηθώντας και συμβάλλοντας στην συνολική στελεχική ανανέωση του κόμματος, προτρέποντας και τα υπόλοιπα στελέχη του κομματικού μηχανισμού και της ηγεσίας (που κατέχουν πάνω από 20 χρόνια διάφορες ή μόνιμες θέσεις) σε ανάλογη συμπεριφορά.

Η παραίτηση ήταν μια πράξη που έδωσε στον κόσμο πολλές προσδοκίες και ανανέωνε το περιεχόμενο της αριστεράς με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.

Έδινε μια ώθηση στα πράγματα, έβαζε σε δράση μια γενιά με νέες ριζοσπαστικές ιδέες, εμπειρίες και παραδείγματα

Το έχω ξαναζήσει αυτό στον συνασπισμό, αλλά πριν 20 χρόνια, με διακύβευμα την ανανέωση και πρωταγωνιστούσαν στο κομματικό μηχανισμό και τις δημόσιες θέσεις οι ίδιοι

που αρνούνται ακόμα πεισματικά να ξαναγίνουν απλά μέλη, στην τοπική τους οργάνωση.

Είδα χιλιάδες συντρόφια της φουρνιάς μου να αφήνουν την κομματική ζωή γιατί δεν τους αρκούσε ο ρόλος του αναλώσιμου ή χρήσιμου εργαλείου που κομματικά υπάρχει για την παθογένεια των γραφειοκρατών και την αναπαραγωγική αγωνία των ‘στελεχών’.

Είναι μια χρυσή ευκαιρία να μετατρέψουμε την κομματική κρίση σε δημιουργική κίνηση των μελών με σκοπό τα ίδια τα μέλη να γίνουμε η λύση στην κρίση της αριστεράς. και την δημιουργία ρεύματος για την ανανέωση με όρους δημοκρατικούς, ριζοσπαστικούς και όχι πρόσκαιρους και αποσπασματικούς, ώστε να να γενικεύσουμε το ‘εγχείρημα Τσίπρα’.

Ίσως έτσι να εμπνευστούν και να να μας προκύψει μια λαϊκή αριστερά που γοητεύει τον κόσμο μέσα από την αλληλεπίδραση και όχι μέσα από την ηγεμονία και την εργαλειακή αντίληψη των ανθρώπων. Προτρέποντας να αλλάξουμε τον τρόπο που θα αλλάξουμε τον κόσμο., βάζοντας στην ημερήσια διάταξη την δημοκρατία όχι ως πρόσχημα αλλά ως την άμεση συμμετοχή στην αλλαγή του τοπίου.

υ.γ

Παραίτηση-Παράδοση-Επικουρικότητα

είναι η μόνη σωστή πράξη για τα ‘στελέχη’ μας, ειδάλλως υπομονή άλλα 20 χρόνια συντρόφια, μέχρι να νικήσει η φυσική φθορά.

Καρανίκας Νίκος

μέλος της π.κ. Κέντρου/θ.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ TOY ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝ ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΙΣ 22/6/2009

Κατ΄ αρχάς θα ήθελα να εκφράσω την ικανοποίησή μου γιατί έστω και τη τελευταία στιγμή ο σ/φος Αλαβάνος άλλαξε απόφαση. θεωρώ ότι είναι μια θετική εξέλιξη. Μια θετική εξέλιξη η οποία βέβαια δεν έγινε δίχως φθορά. Υπήρξε φθορά την οποία πρέπει συλλογικά και με συνευθύνη να προσπαθήσουμε  όλοι να την καλύψουμε, να καλύψουμε το χαμένο έδαφος.

Πιστεύω ότι βρισκόμαστε όντως σε μια κρίσιμη στιγμή  Είχαμε ένα αποτέλεσμα κατώτερο των προσδοκιών. Δεν είχαμε όμως ένα καταστροφικό αποτέλεσμα που να δικαιολογεί μια καταστροφική διαχείριση, σαν αυτή που μέχρι τώρα έχουμε ακολουθήσει.

Τούτη την ώρα είμαστε αντιμέτωποι τόσο με τις ευθύνες μας, συλλογικές και ατομικές, που οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα κατώτερο των προσδοκιών μας, όσο όμως και με τα δομικά προβλήματα λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Νομίζω ότι πρώτιστο καθήκον για όλους μας αυτή τη στιγμή  πρέπει να είναι όχι τόσο ο καταμερισμός της ευθύνης για τα προβλήματα, αλλά η επίλυση των προβλημάτων. Όχι ότι δεν έχει σημασία ο καταμερισμός ευθύνης. Αλλά πρώτιστη ευθύνη όλων μας αυτή τη στιγμή είναι να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα, να λύσουμε τα προβλήματα και μετά να κάνουμε και τον καταμερισμό της ευθύνης.

Σας το λέω αυτό γιατί, σύντροφοι εγώ έχω και μια ιδιαίτερη δυσκολία, και προσωπική δυσκολία. Εγώ έχω έναν ρόλο και μια ευθύνη να ανταποκριθώ σ΄ αυτό. Είμαι πρόεδρος του ΣΥΝ, της μεγαλύτερης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος με χιλιάδες μέλη και με ιστορική διαδρομή. Ως εκ τούτου πολλές φορές αναγκάζομαι προκειμένου να ανταποκριθώ σ΄ αυτόν το ρόλο να μην τοποθετούμαι με βάση την άποψή μου ή με βάση το θυμικό μου, αλλά να τοποθετούμαι με αίσθηση της ευθύνης του ρόλου μου. Με αίσθηση της ευθύνης να εκπροσωπήσω το σύνολο ενός κόμματος που με εξέλεξε.

Ανταποκρινόμενος, λοιπόν, στο θεσμικό ρόλο του προέδρου του ΣΥΝασπισμού, όλου του ΣΥΝασπισμού και όχι μόνο της πλειοψηφίας του, προσπάθησα αυτές τις μέρες, στο πλαίσιο του δυνατού, να μην καταθέσω τη δική μου αφήγηση για τις αιτίες  και τον καταμερισμό της ευθύνης.

Σεβάστηκα και σέβομαι τις απόψεις όλων σας. Θεωρώ ότι πολλές από τις απόψεις του συντρόφου του Αλέκου έχουν βάση και πρέπει να γίνουν αντικείμενο συζήτησης. Δεν συμφωνώ, όμως, με το σύνολο της κριτικής του.

Αρνήθηκα, όμως, συνειδητά να αντιπαραβάλω τη δική μου αφήγηση. θεωρώντας ότι αυτό θα έκανε κακό στο συλλογικό μας εγχείρημα.

Πιστεύω βαθιά πώς μόνο αν ανοίξει ένας γόνιμος και ειλικρινής διάλογος μεταξύ μας, με στόχο, όμως, την αναζήτηση τομών στη λειτουργία μας, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα δομικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Και η κρίση που περνάμε μπορεί να ξεπεραστεί μόνο μέσα από τον σεβασμό των συλλογικών διαδικασιών. Τέτοιες διαδικασίες έχουν ξεκινήσει ήδη και στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και στον ΣΥΝασπισμό.

Εμείς έχουμε κάνει Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, έχει ξεκινήσει μια πλατιά συζήτηση στις οργανώσεις μας, σε πολλές από τις οποίες πηγαίνω και εγώ ο ίδιος και σ΄ αυτή τη συζήτηση νομίζω ότι πρέπει να προχωρήσουμε, επανεξετάζοντας όλα τα ανοιχτά ζητήματα από την αρχή και βεβαίως έχοντας στο μυαλό μας ότι απάντηση στα δομικά προβλήματα μπορεί να είναι μονάχα η διεύρυνση της δημοκρατίας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, εγώ αισθάνομαι πάρα πολύ άβολα και αισθάνθηκα πάρα πολύ άβολα  διότι εκτιμώ ότι το βασικό πρόβλημα της δημιουργίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η ηγεσία. Και θα σας το πω και θέλω να το κρατήσετε αυτό.

Μέχρι σήμερα υπάρχουν κάποιοι όροι λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαστε τρελοί, δεν τους βγάλαμε από το μυαλό μας. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι αποτέλεσμα αυτών των όρων.

Το ότι υπάρχουν αυτοί οι όροι δεν σημαίνει, βέβαια, ότι μπορεί να υπάρχουν επ΄ άπειρον. Αν κάποιος τους αμφισβητεί είναι σαφές -και είναι για όλους μας σαφές- ότι θα τους επανεξετάσουμε. Όμως θα επανεξετάσουμε τα πάντα από την αρχή. Τα πάντα από την αρχή.

Και θέλω να βάλω μια σειρά από ερωτήματα, κυρίως διότι δεν μου επιτρέπει το γεγονός ότι εκπροσωπώ ένα κόμμα το οποίο ακόμα δεν έχει καταλήξει σε αποφάσεις να μιλήσω με συγκεκριμένες προτάσεις. Αυτό θα το κάνω μονάχα αν οι προτάσεις αυτές είναι αποτέλεσμα συλλογικών επεξεργασιών και αποφάσεων οργάνων. Αλλά ερωτήματα μπορώ να θέσω.

• Είναι άραγε το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ζήτημα προσώπων; Είναι θέμα του ποιος ηγείται ή μήπως το πρόβλημα είναι πώς συλλογικά λειτουργεί η ηγεσία; Πόσα κέντρα αποφάσεων υπάρχουν; Σε ποιο δημοκρατικά εκλεγμένο συλλογικό όργανο λογοδοτεί αυτή η ηγεσία;
• Μπορεί ένα πολυσυλλεκτικό σχήμα να λειτουργεί μόνο στη βάση  της ισότιμης συμμετοχής των συνιστωσών ή μήπως χρειάζεται να λαμβάνουμε υπόψη  και τη δημοκρατική επιλογή της πλειοψηφίας των μελών της;
• Μπορεί ένα σχήμα να λειτουργεί με μοναδικό γνώμονα την εξασφάλιση του πλουραλισμού (απαραίτητο συστατικό στοιχείο σε ένα συνεργατικό σχήμα) ή μήπως πλουραλισμός δίχως δημοκρατία είναι πουκάμισο αδειανό;
• Μπορούν να έχουν πολιτικό δικαίωμα στις αποφάσεις, στις κρίσιμες αποφάσεις και στις αποφάσεις που αφορούν , όχι μόνο τον πολιτικό προσανατολισμό, γιατί εκεί συνήθως καταφέρνουμε να συνθέσουμε- αλλά δυστυχώς (και αυτό πλέον είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που αποτελεί και έλλειμμα ηθικό απέναντι στην κοινωνία) συνήθως πρόβλημα υπάρχει όταν είναι να αποφασίσουμε για την κατάρτιση ψηφοδελτίων, ευρωψηφοδελτίων. Μπορούν λοιπόν να έχουν πολιτικό δικαίωμα σ΄ αυτές τις αποφάσεις μονάχα όσοι εκπροσωπούν συνιστώσες ή μήπως δικαίωμα στις αποφάσεις πρέπει να έχουν και όσοι αρνούνται να ενταχθούν στις συνιστώσες.
• Αλλά ακόμη και όσοι είναι μέλη των συνιστωσών. Πόσο μπορούν να εκπροσωπούνται ή να ακολουθούν αποφάσεις που παίρνονται σε ένα τραπέζι κεκλεισμένων των θυρών;

Συντρόφισσες και σύντροφοι θέτω ερωτήματα γιατί πρέπει να τα επανεξετάσουμε όλα. Και δεν είμαστε τίποτα τρελοί που ξαφνικά αποφασίσαμε να λύσουμε -και μάλιστα δια της γραφειοκρατίας- ζητήματα ηγεσίας. Είναι ζητήματα ανοιχτά. Τα συζητάει ο κόσμος μας αυτά. Και νομίζω ότι πρέπει να συνομολογήσουμε όλοι ότι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που υπάρχει σήμερα είναι αποτέλεσμα συμφωνιών ή αποφάσεων που τον συγκρότησαν κι αν δεν μας κάνει, δεν πρέπει να μας κάνει και το σύνολο τους. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει πλουραλιστική εκπροσώπηση στη Βουλή γιατί έτσι την αποφασίσαμε. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει ένα συλλογικό σχήμα ηγεσίας το οποίο όμως δεν λειτουργεί σωστά και πρέπει να δούμε γιατί δεν λειτουργεί σωστά. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος έχει ένα modus vivendi λειτουργίας των συνιστωσών που τον αποτελούν, αλλά δεν μπορεί αυτό το μοντέλο να εκφράσει το κοινωνικό του απόθεμα που είναι ο κόσμος που θέλει να συμμετάσχει και δεν του δίνουμε δυνατότητα να συμμετάσχει.

Αποτέλεσμα αυτών των αποφάσεων είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που έχουμε σήμερα. Αν δεν μας κάνει, πρέπει να δούμε όλες αυτές τις αποφάσεις και να μην κάνουμε τους τρελούς, ότι δεν υπήρξαν. Βεβαίως, να τις επανεξετάσουμε, αλλά όλα από την αρχή σύντροφοι.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, επαναλαμβάνω ότι είναι μια θετική εξέλιξη που βοηθά το συλλογικό μας εγχείρημα ότι ο Αλέκος Αλαβάνος δεν επιμένει στην παραίτησή του. Επαναλαμβάνω, όμως, ότι όπως δεν αποδεχθήκαμε την παραίτησή του, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον ΣΥΝ- έτσι  και δεν αποδεχθήκαμε και το σύνολο της ερμηνείας που κατέθεσε για τα αίτια, τον επιμερισμό ευθυνών.

Τώρα είναι η ώρα, με συλλογικό τρόπο, να αποτιμήσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα, τόσο στις συνιστώσες τόσο και στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ στις τοπικές επιτροπές, στη συνεδρίαση του Πανελλαδικού συντονιστικού που θα γίνει αρχές Ιούλη και να προετοιμάσουμε συγκροτημένα την Πανελλαδική σύσκεψη του Οκτώβρη, που θα ασχοληθεί και κυρίως πρέπει να ασχοληθεί, κατά τη γνώμη μου, όχι μονάχα με την συγκυρία αλλά και με τα ζητήματα δομής και λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσον αφορά τον ΣΥΝ για άλλη μια φορά θέλω να επαναδιατυπώσω την πεποίθησή μας  ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στρατηγική επιλογή. Για άλλη μια φορά θέλω να διατυπώσω κι επισήμως την πεποίθησή μας ότι θα ενισχύσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτο μας μέλημα αυτή την ώρα πρέπει να είναι και θα είναι η ενίσχυση της δημοκρατίας, η ουσιαστική συμμετοχή του κόσμου  του ΣΥΡΙΖΑ στις διαδικασίες σε τοπικό, θεματικό και κεντρικό επίπεδο. Και παράλληλα για μας είναι μέλημά μας, πρώτο μας μέλη η ενωτική παρουσία του ΣΥΝ που αποτελεί εγγύηση για το προχώρημα του ενωτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ

Αυτές τις σκέψεις θέλω να καταθέσω και να ακούσω και όλους τους υπόλοιπους.

23/6/2009

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΔΗΛΩΣΗ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

«Η πρώτη ευθύνη για όσα διαδραματίστηκαν  από τον Σεπτέμβρη 2007 μέχρι τον Ιούνη του 2009 και οδήγησαν στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές ανήκουν στον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας.

Την αναλαμβάνω πλήρως.

Συζήτησα με τη Γραμματεία και την Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Κυρίως, όμως έλαβα ένα σκληρό μήνυμα από τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Γυναίκες και άνδρες από τη γενιά του Γλέζου, των Λαμπράκηδων, του Πολυτεχνείου που έχουν βιώσει βαρύ τον πέλεκυ του συστήματος και αβάσταχτη την απογοήτευση από ηγεσίες της αριστεράς. Μέχρι τις νέες και τους νέους του άρθρου 16 και τα παιδιά του Δεκέμβρη.

Αυτός ο κόσμος με τα βιώματα και τις καταβολές του είναι η μοναδική περιουσία μας, ελπίδα για τη χώρα μας.

Οι δύσκολες αυτές μέρες είχαν και τη χρησιμότητά τους. Αναδείχθηκαν προβλήματα, δύσκολα αλλά επιλύσιμα, έξω από το ημίφως κομματικών γραφείων. Αναδύθηκε ένας ζωντανός διάλογος ανάμεσα στις φίλες και τους φίλους μας. Απελευθερώθηκε, έστω και με τη μορφή της οργής ή της διάθεσης για παραίτηση, ένα πανίσχυρο συναίσθημα αγάπης για το πρωτότυπο εγχείρημά μας.

Αυτό το συναίσθημα είναι η μεγάλη μας δύναμη. Γιατί δίπλα στη σύγχυση του σήμερα τρέφεται  η ελπίδα του αύριο.

Μπορούμε λοιπόν. Όλοι μαζί.

Μπορούμε γρήγορα να ανακτήσουμε την πολιτική πρωτοβουλία, που κάμφθηκε σοβαρά την προεκλογική περίοδο, ως η ουσιαστική, κινηματική, ριζοσπαστική δύναμη της αντιπολίτευσης απέναντι στη ΝΔ με προωθημένες προτάσεις και με πολιτικό σχέδιο έξω από τα όρια του δικομματισμού.

Μπορούμε να αναζωπυρώσουμε τους δεσμούς εμπιστοσύνης με το μεγάλο δημοκρατικό ρεύμα της κοινωνίας που θέλει αλλαγή σε βάθος. Με τον κόσμο της φτώχειας, των υποβαθμισμένων συνοικιών, της ανεργίας, της αβεβαιότητας.

Μπορούμε να αναπτύξουμε τις σχέσεις με τη νέα γενιά, με την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη της αριστεράς απέναντι στην ανταγωνιστικότητα και τον ατομισμό του συστήματος.

Βρίσκω ιδιαίτερα θετικές τις σκέψεις και τις προτάσεις του συντονιστή της Γραμματείας Γ. Θεωνά για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουμε προ πολλού φθάσει στο σημείο τομής. Κάθε καθυστέρηση ή αναβολή θα είναι αρνητικά καθοριστική.

Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το κόμμα μου ο Συνασπισμός, μπορούν πια να κατανοήσουν ότι η πρόκληση δεν είναι να ελέγχουν το σχήμα συνεργασίας, ή να το βλέπουν ως διαπραγμάτευση μηχανισμών αλλά να το εμπνέουν, να το πυροδοτούν, να γονιμοποιούν την κοινή δράση, να φέρνουν ιδέες, να φιλοξενούν τους ανθρώπους της διανόησης και της τέχνης, χωρίς τους οποίους είμαστε άνυδρο τοπίο.

Τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πια το δικαίωμα να έχουν ρόλο και λόγο, να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους, να βάζουν αυτοί τη σφραγίδα τους στις πολιτικές κατευθύνσεις και την εκλογή όχι αρχηγού, αλλά  συλλογικής ηγεσίας.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του φθινοπώρου  είναι το σημείο δοκιμής για όλους μας. Και για μένα.

Με τις μικρές μου δυνάμεις από σήμερα συμμετέχω σε αυτή τη προσπάθεια. Όχι μόνο ως Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας. Αλλά και ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικώ να έχω την κόκκινη κάρτα για να ψηφίσω στην Συνδιάσκεψη.»

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ                                                                    22/6/2009

Ανακοινώσεις Πολιτικής Γραμματείας ΣΥΝ και Γραμματείας ΚΣ Νεολαίας ΣΥΝ

Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ

Στη σημερινή συνεδρίαση η Π.Γ. συζήτησε τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών μετά την εκδήλωση της πρόθεσης του Αλ. Αλαβάνου να παραιτηθεί από βουλευτής και από Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, εν όψει και της σημερινής συνεδρίασης της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και κατέληξε κατά πλειοψηφία στα εξής:

1)                  Αν και το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν κάτω από τις προσδοκίες όλων μας, η διαχείριση από την επόμενη μέρα δημιουργεί μια αναντίστοιχη εικόνα καταστροφής. Αντιλαμβανόμαστε την αγωνία και την απογοήτευση του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ από το γεγονός αυτό και με αίσθημα ευθύνης δηλώνουμε πως θα εργαστούμε για να αναστραφεί αυτό το κλίμα. Οι συλλογικές διαδικασίες, η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα είναι μονόδρομος για όλους μας. Με αυτή τη λογική, αλλά και με κατανόηση στα αυθόρμητα αισθήματα του κόσμου της αριστεράς, εκτιμάμε πως η συγκέντρωση που καλείται έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ πριν την συνεδρίαση της γραμματείας δεν μας βοηθάει, δεν ταιριάζει στην κουλτούρα του χώρου .

2)                  Για μια ακόμα φορά δηλώνουμε πως δεν αποδεχόμαστε την παραίτηση του συντρόφου Αλαβάνου και τον καλούμε να ανακαλέσει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε και το σύνολο της ερμηνείας του συντρόφου για το αποτέλεσμα ή τον επιμερισμό ευθυνών έτσι όπως μας παρουσιάστηκε στην προηγούμενη συνεδρίασή μας. Για όλους εμάς η αποτίμηση δεν μπορεί παρά να γίνει με συλλογικό τρόπο και οι ευθύνες δεν μπορούν επίσης παρά να είναι συλλογικές. Ήδη ως κόμμα έχουμε ξεκινήσει μια διαδικασία αποτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος που θα ολοκληρωθεί με την συνεδρίαση της επόμενης ΚΠΕ του Συνασπισμού, όπου θα συζητήσουμε και τις πρωτοβουλίες για την επόμενη μέρα και θα εκλέξουμε νέο γραμματέα και νέα Πολιτική Γραμματεία. Αντίστοιχα θεωρούμε πως η συζήτηση πρέπει να ανοίξει και στην βάση του ΣΥΡΙΖΑ με οργανωμένο τρόπο μέσω ενός κειμένου αποτίμησης της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ που θα συζητηθεί στις τοπικές επιτροπές και η συζήτηση θα ολοκληρωθεί στην συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού στις αρχές Ιουλίου. Στην συνεδρίαση αυτή πρέπει επίσης τόσο να εκτιμήσουμε την νέα συγκυρία και να σχεδιάσουμε πρωτοβουλίες για την επόμενη περίοδο, όσο και να ετοιμάσουμε την Πανελλαδική Σύσκεψη του Οκτώβρη, που όπως έχουμε συμφωνήσει θα ασχοληθεί με τα ζητήματα της δομής και της λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

3)                  Τούτη την ώρα αντιλαμβανόμαστε και την κρισιμότητα της κατάστασης και την αγωνία του κόσμου της Αριστεράς και επαναβεβαιώνουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την στρατηγική μας επιλογή για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και την πρόθεση μας να συμβάλουμε καθοριστικά στα επόμενα βήματα που όλοι μαζί πρέπει να κάνουμε. Γνωρίζοντας πως ήδη έχουν ανοίξει μια σειρά από ζητήματα όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουμε πως σε αυτή την διαδικασία πρώτο μας μέλημα πρέπει να είναι η ενίσχυση της δημοκρατίας και η ουσιαστική συμμετοχή του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ σε τοπικό, θεματικό και κεντρικό επίπεδο. Με βάση αυτά ξεκινάμε από τις αποφάσεις των πανελλαδικών συσκέψεων του ΣΥΡΙΖΑ, πολλές από τις οποίες ακόμα δεν έχουν υλοποιηθεί και είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε κάθε άλλη πρόταση. Θεωρούμε πως τόσο το Πανελλαδικό Συντονιστικό όσο και η Πανελλαδική Σύσκεψη είναι εξαιρετικής σημασίας για το μέλλον του ελπιδοφόρου εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ και θα συμβάλουμε και εμείς με συγκεκριμένες προτάσεις που θα συζητήσουμε στα συλλογικά μας όργανα το επόμενο διάστημα.

22/6/2009                                                                 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ανακοίνωση της Γραμματείας του Κ.Σ. σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις

1.Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί αυτήν τη στιγμή στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχει ως κύριο αποτέλεσμα μια ολοκληρωτική αναντιστοιχία ανάμεσα σε εμάς και στον κόσμο της εργασίας και της νεολαίας.. Το πλαίσιο και ο προσανατολισμός της συζήτησης πραγματικά δεν θα μπορούσε να είναι σήμερα πιο μακριά από τις ανησυχίες, τα προβλήματα και τις ανάγκες των κομματιών της κοινωνίας με τα οποία η Αριστερά θέλει να δημιουργήσει οργανικές σχέσεις. Η νεολαία και οι εργαζόμενοι παρακολουθούν αυτή την στιγμή μέσω των μέσων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη διαμεσολάβηση και τη διαστρέβλωση της εικόνας, ένα συνολικό και πολυεπίπεδο χάος που μπορεί να δρα διαλυτικά για τη μοναδική δύναμη που όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν αταλάντευτα στο πλάι τους, σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες. Αυτό δεν μπορεί παρά να τους φαίνεται τόσο ξένο και δυσνόητο, όσο οι κόντρες στα μεγάλα αστικά κόμματα και άρα γκρεμίζει τις γέφυρες εμπιστοσύνης που με κόπο είχαμε χτίσει. Η συνέχιση αυτής της κατάστασης, μέσα σε συνθήκες κρίσης, με ό,τι αυτή συνεπάγεται για τα μέτρα τα οποία παίρνονται σε όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες ενάντια στην εργασία και τις κοινωνικές τάσεις που φαίνεται να διαμορφώνονται (όπως η ενίσχυση της ακροδεξιάς), αποτελεί έγκλημα.

2.Το γεγονός ότι εξακολουθεί να υπάρχει πολιτική συμφωνία στα σημαντικότερα σημεία της στρατηγικής που χαράξαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, αντιπαράθεση με τον νεοφιλελευθερισμό και το δικομματισμό, καμία συζήτηση για κεντροαριστερά σενάρια, στρατηγική σημασία του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να βαθύνει, μας κάνει να πιστεύουμε ακράδαντα ότι η σημερινή διαλυτική κατάσταση μπορεί να ξεπεραστεί. Αυτό που χρειάζεται από όλους είναι συντροφικό πνεύμα, αλληλεγγύη και προσήλωση στις συλλογικές διαδικασίες και αποφάσεις.

3.Η συζήτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με θεσμικό και συντεταγμένο τρόπο, μέσα στις οργανώσεις αλλά και τις επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιεσδήποτε αιτιάσεις ορθές ή λανθασμένες δεν μπορούν παρά να συζητούνται θεσμικά εκτός και εάν αποτελούν απλώς το μανδύα πολιτικών σκοπιμοτήτων. Σε αυτή ακριβώς την αναγκαία συζήτηση δεν συμβάλλει η συγκέντρωση που προγραμματίζεται τη Δευτέρα κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

4.Το αμέσως επόμενο διάστημα καθίσταται απαραίτητο ένα βήμα μπροστά για το συλλογικό μας εγχείρημα, για τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, πλέον, ανάγκη να συμφωνηθεί ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα μέσα στο οποίο κάθε συνιστώσα και κάθε ανένταχτος σύντροφος θα τοποθετηθούμε για να καταλήξουμε συλλογικά σε αποφάσεις ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει πιο δημοκρατικός και να αρθεί ο ιδιότυπος αποκλεισμός των ανένταχτων αγωνιστών, να προβλεφθούν για όλους και όλες δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αυτή η διαδικασία θα ανοίξεί τις πόρτες του ΣΥΡΙΖΑ σε όλο τον κόσμο που το προηγούμενο διάστημα ήταν κοντά μας και που ακόμα και αν έχει σε κάποιο βαθμό απομακρυνθεί συνεχίζει να μας παρακολουθεί και να περιμένει το επόμενο μας βήμα.

Η Γραμματεία του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού
21/06/2009

Δύσκολη ώρα, ώρα ευθύνης, αλληλεγγύης και συλλογικότητας

Επειδή αυτή την στιγμή δεν έχει σημασία ποιος θα τα πει καλύτερα, ποιος θα δικαιωθεί και ποιος όχι, αλλά πως θα περάσουμε την κρίση στην οποία αναμφισβήτητα βρισκόμαστε, δεν θεωρώ πως είναι η καλύτερη ώρα να κάνω πολιτική μέσα από το μπλογκ μου.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχω γράψει κάποιο κείμενο ανάλυσης της συγκυρίας. Θα γίνουν κι αυτά αλλά μετά την Δευτέρα.

Για την ώρα εξαντλώ το χρόνο μου στις όποιες συλλογικές διαδικασίες προσπαθούν να σταθούν με αίσθημα ευθύνης απέναντι στον κόσμο της αριστεράς. Δεν ξέρω πόσοι και πόσες το ξέρετε αλλά και στην ομιλία μου στην τελευταία ΚΠΕ ξεκίνησα τονίζοντας πως αν τα καλά αποτελέσματα σε γεμίζουν ευθύνη, τα αποτελέσματα που είναι κάτω από τις προσδοκίες του κόσμου σε γεμίζουν με ευθύνη πολλές φορές παραπάνω. Έτσι επέλεξα σε αυτή την ΚΠΕ πριν κάνω την αποτίμηση των αποτελεσμάτων να κάνω την αυτοκριτική μου για λάθη, παραλείψεις και αδυναμίες που και εγώ έκανα το προηγούμενο διάστημα και μιας και κατείχα θέσεις ευθύνης έπαιξαν και αυτά το ρόλο τους. Με την ίδια λογική χωρίς βεβαιότητες και αντιλαμβανόμενος την κρισιμότητα των ωρών για την δικιά μας αριστερά θεωρώ πως ο ρόλος μου δεν είναι αυτή τη στιγμή να ρίξω ευθύνες αλλά να βοηθήσω με κάθε τρόπο στην ενότητα και την αλληλεγγύη στο χώρο μας πιστεύοντας πως είναι οι προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση μας και την συνέχιση της πορείας μας. Καλύπτομαι για την ώρα από την δήλωση που κάναμε χθες 11 από τα 17 μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ.

Παραθέτω όμως και κάποια ακόμα συλλογικά κείμενα που έχουν την αξία τους τούτη την ώρα.

Ψυχραιμία αδέρφια!

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

19/06/2009

Δήλωση 11 μελών της

Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ

Ενωμένος ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ

Ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ

Με βάση τις τελευταίες εξελίξεις και την συζήτηση που διεξάγεται με βάση την εκδήλωση της πρόθεσης του συντρόφου Αλ. Αλαβάνου να παραιτηθεί από πρόεδρος και βουλευτής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ  τα κάτωθι 11μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ έχουμε να δηλώσουμε  τα εξής:

1)    Οι ώρες που περνάμε είναι κρίσιμες για τον χώρο μας και απαιτείται από όλους ψυχραιμία και υπευθυνότητα. Ακόμα και αν το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών αποτελεί μια υποχώρηση των δυνάμεών μας και απέχει από τις προσδοκίες μας, η διαχείρισή του δεν μπορεί να γίνεται με όρους καταστροφολογίας.

2)    Αυτές τις ώρες πρέπει όλοι και όλες να έχουμε στο μυαλό μας τον κόσμο της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, τον κόσμο που πίστεψε στο ΣΥΡΙΖΑ και έδωσε με όλες του τις δυνάμεις την μάχη των Ευρωεκλογών, τον κόσμο που τα τελευταία χρόνια βρεθήκαμε μαζί σε κοινωνικούς αγώνες, τον κόσμο που έστρεψε το βλέμμα του προς εμάς ακόμα και αν τελικά δεν επέλεξε να μας ψηφίσει.

3)    Όλο το προηγούμενο διάστημα δώσαμε μάχες αξιών απέναντι σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, μάχες αξιών για τις οποίες δεχθήκαμε την επίθεση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Με βάση αυτές τις αξίες, με συντροφικότητα και αλληλεγγύη πρέπει να χαράξουμε και τα επόμενα βήματα της κοινής μας διαδρομής. Είναι σίγουρο πως όλοι κάναμε λάθη και πως δεν καταφέραμε να υπερβούμε τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες μας. Ο μόνος δρόμος όμως για να βελτιωθούμε είναι η πίστη μας στην συλλογικότητα.

4)     Μαζί με όλο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουμε την εκτίμησή μας στον θετικό κεντρικό ρόλο που έπαιξε ο Αλ. Αλαβάνος στην ανάπτυξη του ενωτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ και τον καλούμε να επανεξετάσει τη θέση του και να συνεχίσει την συνεισφορά του από την θέση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ.

5)    Δηλώνουμε προς όλα τα μέλη του ΣΥΝ την απόφασή μας να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην συνοχή και την ενότητα του ΣΥΝ πέρα από διαφορετικές απόψεις. Στον ΣΥΝ δεν περισσεύει κανείς! Στη βάση αυτή θα αναλάβουμε το επόμενο διάστημα όλες τις δυνατές πρωτοβουλίες για μια ειλικρινή συνθετική πολιτική συνεννόηση όλων των δυνάμεων του ΣΥΝ, που θα διασφαλίζει την ενιαία πορεία και ενιαία εικόνα του κόμματος στο πλαίσιο των αποφάσεων του 5ου συνεδρίου. Αυτή η ειλικρινής και συνθετική πολιτική συνεννόηση όλων των δυνάμεων του ΣΥΝ αποτελεί κάτι παραπάνω από ευχολόγιο. Αποτελεί την μόνη ρεαλιστική απάντηση για την ανάκαμψη και την αντεπίθεσή μας.

6)    Για όλους εμάς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πρωτοπόρο και ελπιδοφόρο εγχείρημα που υλοποιεί σήμερα τον στόχο της ενότητας δυνάμεων της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας και όχι μόνο συνεχίζει να είναι σε πρώτη προτεραιότητα, αλλά στην νέα συγκυρία που έχουμε μπροστά μας έχει να παίξει ακόμα πιο καθοριστικό ρόλο, αποτελεί σήμερα τον πυρήνα εκπόνησης της αντιπρότασής μας. Εμείς θα πάρουμε όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες ώστε μέσα από ένα ειλικρινή διάλογο όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί και πρέπει να γίνει, χωρίς δημόσιες αντιπαραθέσεις, να συμβάλλουμε  στα αναγκαία βήματα, που πρέπει να κάνουμε το επόμενο διάστημα.

7)    Σήμερα είναι η ώρα της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης με όλο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, με συνιστώσες και ανένταχτους, σε τοπικές επιτροπές και πανελλαδικά σώματα,  για να ενισχύσουμε την δημοκρατία και την εσωτερική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, για να πάρουμε όλες τις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες που πρέπει να αναλάβουμε στα οικονομικά, κοινωνικά, οικολογικά και δημοκρατικά μέτωπα της περιόδου, δίπλα στους  εργαζόμενους και την νεολαία. Η διατύπωση προτάσεων που δίνουν πραγματικές δυνατότητες ουσιαστικής συμμετοχής σε όλους και όλες που συμμετέχουν και συγκροτούν το μεγάλο ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ακόμα πιο απαραίτητη για την αποτελεσματική του παρέμβαση. Στην πορεία προς το Πανελλαδικό Συντονιστικό και την Οργανωτική Σύσκεψη του Οκτωβρίου θα συμβάλλουμε ενεργά σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Αποστόλου Βαγγέλης, Καρίτζης Αντρέας, Κορωνάκης Τάσος, Λάσκος Χρήστος, Λαφαζάνης Παναγιώτης, Λεουτσάκος Στάθης, Μαρματάκης Κώστας, Παπαδόγιαννη Σόφη, Στρατούλης Δημήτρης, Φλαμπουράρης Αλέκος, Χουντής Νίκος

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΚΟΑ

«Για τις ανάγκες των πολλών»

Εκφράζουμε τη βαθιά ανησυχία μας για όσα συμβαίνουν σήμερα στον πολιτικό μας χώρο, τα οποία, εκτός των άλλων, δοκιμάζουν την αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ, την πολιτική του αποτελεσματικότητα και την αυτονομία του. Αυτό, νομίζουμε, είναι και το κοινό αίσθημα στον κόσμο μας αυτή τη στιγμή.

Μετά από μια εξαιρετικά δύσκολη μάχη, δεν είχαμε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, πιστεύουμε όμως ότι είναι αναστρέψιμο. Το ως τώρα πλούσιο έργο μας, η ενίσχυση της διακριτής μας ταυτότητας, το ηθικό του κόσμου και η σταθεροποίηση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ συνιστούν το έδαφος όπου θα στηριχθούμε για τη συνέχιση του εγχειρήματός μας και την ανάκτηση της δυναμικής του. Αυτό, όμως, έχει ως απολύτως απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει τη μάχη στην ίδια πολιτική κατεύθυνση με όλο το δυναμικό μας και σε όλα τα επίπεδα.

Τίποτε και καμιά εσωτερική διαδικασία, κανένα άτομο και καμιά συλλογικότητα δεν δικαιούνται, σ’ αυτή τη λεπτή και κρίσιμη, με ιστορικούς όρους, στιγμή να διαταράξει το ρεύμα που με τόσο κόπο συγκροτήσαμε. Η ιστορία της Αριστεράς θα έπρεπε να μας έχει διδάξει ότι κάθε φορά που σε συνθήκες αδιαφάνειας, με κλειστές στους πολλούς διαδικασίες, επιχειρήθηκε να λυθούν σπουδαία ζητήματα, η βλάβη ήταν τεράστια. Όχι μόνο πολιτική αλλά και ηθική, ποιοτική. Εξωθήθηκαν στελέχη και απλοί μαχητές των ιδεών της αριστεράς στην αχρήστευση, στην απουσία, στην αδράνεια.

Εκφράζουμε τη διαφωνία και συγχρόνως την αγωνία μας για τον τρόπο που επιχειρείται να λυθούν σήμερα τα προβλήματα, χωρίς να έχει τοποθετηθεί ακόμα ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς να έχουν ενεργοποιηθεί όλοι οι συλλογικοί θεσμοί.

Με αίσθημα ευθύνης λέμε τώρα ότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις επίλυσης, και μάλιστα με προωθητικό τρόπο, των προβλημάτων που έχουν τεθεί. Αυτό, όμως, προϋποθέτει να ληφθούν συλλογικές αποφάσεις μέσα από συλλογικές διαδικασίες, που θα διασφαλίζουν την αυτονομία και τη δημοκρατική, συλλογική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Στη βάση αυτή θεωρούμε ότι η παραμονή του συντρόφου Αλαβάνου στην Κοινοβουλευτική  Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ  θα συμβάλει θετικά στη διέξοδο από την κρίση, πολύ περισσότερο που εναρμονίζεται με τη δημοκρατική ευαισθησία του κόσμου μας.

ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ενόψει της συνεδρίασης της Γραμματείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τη Δευτέρα 22/6/2009 στην οποία θα συζητηθεί η υποβολή παραίτησης του σ. Αλέκου Αλαβάνου, ως Ομάδα Ρόζα τονίζουμε τα εξής:

1) Ο σ. Αλαβάνος πρέπει να ανακαλέσει την παραίτηση του γιατί συσκοτίζει τις αιτίες του αποτελέσματος των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου, απογοητεύει τον κόσμο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και υπονομεύει το συλλογικό χαρακτήρα του εγχειρήματος της ενότητας της Αριστεράς.

2) Θεωρούμε ότι για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποτελεί μονόδρομο η αριστερή πορεία του και η συμμετοχική, συλλογική και δημοκρατική ανασυγκρότηση του. Αυτά σημαίνουν πρωτίστως: Άμεσες πολιτικές πρωτοβουλίες υπέρ των εργαζομένων, των ανέργων και των μεταναστών, όχι εσωστρέφεια και οργανωτικές αντιπαραθέσεις, σύγκλιση, σύμφωνα με τις υπάρχουσες αποφάσεις, τον Ιούλιο Πανελλαδικού σώματος που θα απολογίσει το εκλογικό αποτέλεσμα και θα προετοιμάσει Πανελλαδική Συνδιάσκεψη τον Οκτώβριο με αποκλειστικό θέμα τη «συριζοποίηση» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., την οργάνωση του ως πολιτικού χώρου και την εκλογή συλλογικής ηγεσίας.

3)Πιστεύουμε ότι η συγκέντρωση που καλείται τη Δευτέρα 22/6/2009 έξω από τα γραφεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εντείνει την πόλωση και δεν έχει σχέση με την κουλτούρα και την παράδοση της ριζοσπαστικής Αριστεράς που είναι ξένες με τον αρχηγισμό και το μεσσιανισμό.

Ομάδα Ρόζα

20/6/2009

ΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΛΕΚΟ ΑΛΑΒΑΝΟ ΚΑΙ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Τα συνδικαλιστικά  στελέχη που υπογράφουμε αυτό το κείμενο δεν επιθυμούμε να κάνουμε  έκκληση  συναισθηματικού χαραχτήρα, αλλά  επειδή  είμαστε οι πρώτοι δέκτες των προβλημάτων που αναφύονται και μέσα στο μαζικό κίνημα από συγκεκριμένες επιλογές που οδηγούν σε άγονη εσωστρέφεια και αποδυνάμωση, κάνουμε έκκληση στην κοινή πολιτική λογική.

Θεωρούμε αυτονόητο ότι απαιτούνται σοβαρές τομές στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ, στον τρόπο λειτουργίας τους, σε πλευρές της πολιτικής τους, στην καλύτερη γείωσή τους με την κοινωνία και τα προβλήματά της, στην διαμόρφωση μιας καλύτερης σχέσης μεταξύ κοινωνικού και πολιτικού,  μεταξύ μερικού και γενικού. Όλα αυτά για να γίνουν προϋποθέτουν μια ψύχραιμη, συγκροτημένη πορεία αναζήτησης των λαθών, ανασύνταξης και  εν τέλει ικανή διαχείριση ενός κακού εκλογικού  αποτελέσματος.

Δυστυχώς η εξέλιξη των πραγμάτων οδηγεί ακριβώς στο αντίθετο  αποτέλεσμα. Αποπροσανατολίζει, φορτίζει, απογοητεύει, κλείνει τα ζητήματα.

Περιμένουμε και απαιτούμε μια υπεύθυνη στάση και συνεννόηση από όλα τα στελέχη του κόμματος  και ιδίως από όσους είναι επιφορτισμένοι με τις κεντρικές θέσεις στην ηγεσία του κόμματος. Στην  αριστερά δεν μπορεί να υπάρχουν και δεν υπάρχουν ούτε παιδοκτόνοι, ούτε πατροκτόνοι. Όχι μόνο δεν περισσεύει κανένας αλλά πρέπει να αξιοποιηθούν όλοι. Ιδιαίτερα όταν έχεις δυο ισχυρά όπλα δεν ακυρώνεις το ένα με το άλλο, δεν αδρανοποιείς κανένα, αλλά με συνέργεια τα αξιοποιείς και τα δύο. Αυτό δεν σημαίνει δυαρχία αλλά κατανομή ρόλων, διαμόρφωση προϋποθέσεων για ενιαίο κέντρο, ενίσχυση της συλλογικότητας, εμπιστοσύνη και αξιοποίηση του κόσμου της αριστεράς, ισχυροποίηση του ΣΥΝ μέσα σε ένα δυνατό ΣΥΡΙΖΑ.

Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες όπου διαφαίνεται μια ακόμη πιο συντηρητική μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού, στην οποία συμβάλλουν και τα δύο κόμματα του δικομματισμού, που επίκειται μια νέα επίθεση στα εργατικά δικαιώματα με την αξιοποίηση της οικονομικής κρίσης, η ανάγκη  για μια άμεση εξωστρεφή δραστηριότητα, για ένα μαζικό και δυνατό πολιτικό σχήμα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, που θα είναι το στήριγμα και ο πολιτικός εκφραστής των κοινωνικών αγώνων των εργαζομένων, προκύπτει ως επιτακτική ανάγκη.

Σύντροφοι .

Ζητούμε να ανακληθεί η παραίτηση του σ. Αλαβάνου από την προεδρία της κοινοβουλευτικής ομάδας. Σας καλούμε σε μια ύστατη προσπάθεια  πολιτικής συνεννόησης. Μην περιοριστείτε μόνο στην διαχείριση δεδομένων που έχουν διαμορφωθεί. Ικανή ηγεσία δεν είναι μόνο αυτή που λειτουργεί με αποφασιστικότητα, αλλά  κυρίως αυτή που αλλάζει τα δεδομένα, ανταποκρινόμενη  στα μηνύματα των καιρών και  στις πραγματικές  ανάγκες και διαθέσεις του κόσμου της αριστεράς.

Η συγκέντρωση των υπογραφών συνεχίζεται.

1. Αλεβιζόπουλος Σωτήρης Πρόεδρος Ομοσπονδίας Καπνοβιομηχανιών
2. Αλεξανδρής Σαράντος Αν Πρόεδρος Ερ Κέντρου Αρκαδίας
3. Αμανατίδης Γιαννης μέλος ΕΕ ΕΔΟΘ
4. Αναστασίου Γιάννης μέλος ΕΕ ΟΤΟΕ΅
5. Βαρέλης Χρήστος Πρωην Αντιπρόεδρος Εργ Κέντρου Άρτας
6. Βαρνάβας Δημήτρης Μέλος ΕΓ ΟΕΝΓΕ
7. Βασιλόπουλος Θάνος μέλος Διοίκησης ΓΣΣΕ
8. Βρεττάκος Ηλιάς Αντιπρόεδρος ΑΔΕΔΥ
9. Γαβρίλης Γιώργος Αν Πρόεδρος ΓΣΕΕ

10. Γεωργακόπουλος Δημήτρης Γραμματέας Νομ Τμήματος ΑΔΕΔΥ Ευβοίας

11. Γιαλαμάς Τάκης μέλος Διοίκησης ΠΟΕ ΟΤΑ

12. Γιαννόπουλος Γιώργος Μέλος ΕΓ ΟΕΝΓΕ

13. Δαούσης Γιώργος Μέλος Διοίκησης ΠΟΥΕΝ

14. Δούκας Γιάννης Μέλος ΔΣ ΟΜΕ ΟΤΕ

15. Ζαβερδινός Σωτήρης Μέλος Διοίκησης Εργ Κέντρου Λευκάδας

16. Ζαχαριάδου Όλγα Αντ Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων

17. Ήσυχος Κώστας Αντιπρόεδρος ΕΚΑ

18. Θεοφιλάτος Γεράσιμος Πρόεδρος Εργ Κέντρου Μεσολογγίου

19. Θεοφιλάρος Θωμάς Αν πρόεδρος Νομ Τμήματος ΑΔΕΔΥ Αιτωλοακαρνανίας

20. Καλόγηρος Νίκος Μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ

21. Καλύβης Αλέκος Μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ

22. Καπράνας Ζήσης Μέλος Γραμματείας Αυτόνομης Παρέμβασης

23. Κατσιγίνης Μάκης Αντιπρόεδρος Νομ Τμήματος ΑΔΕΔΥ Λέσβου

24. Κόνιαρης Χρήστος μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ

25. Κυριακούλιας Παναγιώτης Μέλος Διοίκησης ΟΙΥΕ

26. Λαμπρόπουλος Κώστας Μέλος ΔΣ ΠΟΕ ΔOY

27. Μαλακού Κατερίνα Αντιπρόεδρος ΠΟΣΕ ΙΚΑ

28. Μάντης Αθανάσιος μέλος ΔΣ Ερ Κέντρου Αρκαδίας

29. Ξάνθος Ανδρέας Μέλος ΓΣ ΟΕΝΓΕ

30. Ολγά Ράπτου Μελος ΓΣ ΠΟΕ ΔOY

31. Παντέλης Παναγιώτης Αντιπρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ

32. Παπαϊωάννου Δημήτρης Οργανωτικός Γραμματέας Εργ Κέντρου Βόλου

33. Παπακωνσταντίνου Γιώργος Μέλος Διοίκησης Εργ Κέντρου Θεσσαλονίκης

34. Πεππες Ζώης Οργανωτικός Γραμματέας ΟΤΟΕ

35. Πολίτου Νανη Οργ Γραμματέας ΕΔΟΠ ΔΕΗ

36. Σαλούρος Αντώνης Μέλος ΔΣ ΟΙΥΕ

37. Σαφός Γιάννης Μέλος ΔΣ ΕΚΑ

38. Σιώκος Σωτήρης Πρώην ΓΓ ΟΤΟΕ

39. Σπανού Δέσποινα Μέλος ΕΕ ΑΔΕΔΥ

40. Σταυρόπουλος Σταύρος Γραμματέας ΟΣΥΟ

41. Στέφανος Παναγιώτης Γραμματέας Εργ Κέντρου Καλαμάτας, μέλος Διοίκησης ΟΤΟΕ

42. Στεφάνου Γιάννης ΓΓ Ενιαίου Συλλόγου ΥΠΠΟ Αττικής Στερεάς Νήσων

43. Σχετάκης Αντώνης Μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ

44. Ταχταλίδου Ντίνα Πρόεδρος Συνδικάτου Ιματισμού Κλωστοϋφαντουργίας Β Ελλάδας Υπ Ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ

45. Τερζόγλου Παναγιώτης Αν Γραμματέας ΠΟΣ

46. Τραχανατζής Στάθης Αντιπρόεδρος Ομοσπονδία Φαρμάκου

47. Φραγκίδης Παναγιώτης Γρ Οικονομικού ΕΔΟΘ

48. Φράγκου Λία Οργ Γραμματέας  ΟΙΥΕ Διοίκηση ΕΚΠ

49. Χαραλαμπίδου Δέσποινα Αν Γραμματέας Εργ Κέντρου Θεσσαλονίκης

50. Χρυσανθακόπολος Παναγιώτης Τμήμα Εργ Πολιτικής ΣΥΝ (Αχαΐα)

YA  BASTA  !

Σύντροφοι,  ως εδώ.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κακό αποτέλεσμα. Δεν έχει σχέση με τα αποτελέσματα ‘’μεταξύ φθοράς και  αφθαρσίας’’  παλαιότερων – όχι και πολύ παλαιότερων – εκλογών, αποτελεί κυρίως διάψευση προσδοκιών. Δεν συνιστά όμως ήττα, πολύ περισσότερο συντριβή.

Αντίθετα βέβαιη ήττα – ελπίζουμε να μην αποδειχθεί και συντριβή – συνιστούν τα φαινόμενα υστερίας και αυτοχειριασμού  που χαρακτηρίζουν πολλές από τις έως τώρα απόπειρες ερμηνείας του.

Όσοι και όσες υπογράφουμε αυτό το κείμενο  θέλουμε πρωτίστως να εκφράσουμε την αποφασιστικότητά μας να μην ανεχθούμε άλλο το ρόλο του αμέτοχου τηλεθεατή ή/και  αυτού που ενημερώνεται από ΤΑ ΝΕΑ για τα ζητήματα που απασχολούν τον πολιτικό μας χώρο.

Απαιτούμε άμεσα, ουσιαστικές διαδικασίες βάσης, τις μόνες ικανές να δώσουν διέξοδο στο σημερινό πρόβλημα, αλλά και να μας γλιτώσουν από αντιαισθητικές έως αποκρουστικές μορφές αντιπαράθεσης, που θολώνουν τις πολιτικές διαφορές και «δικαιώνουν» τη μηντιακή εκδοχή για την πολιτική ως σύγκρουση μηχανισμών.

Αυτή τη κρίσιμη στιγμή, εμείς λέμε :

• Ούτε ένα βήμα πίσω στην υπεράσπιση των αγώνων μας, στην υπεράσπιση του   αριστερού – αντισυστημικού – ριζοσπαστικού – κινηματικού ΣΥΡΙΖΑ.

• Αποσαφήνιση των πολιτικών μας γραμμών, χωρίς αμφισημίες και διγλωσσίες, με πυξίδα την  κοινωνική μεροληψία, για ένα ΣΥΡΙΖΑ οργανωτή και πολιτικό εκφραστή της κοινωνικής αντιπολίτευσης.

• Το καθεστώς των διαπαραταξιακών συνεννοήσεων, των ισορροπιών και των συμβιβασμών σε επίπεδο κορυφής έχει από καιρό εξαντλήσει την όποια προωθητική του ισχύ, αποτελεί πλέον τροχοπέδη.

• Να ανοίξει τώρα, άμεσα, επίσημα και οργανωμένα η συζήτηση για το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολυτασικό φορέα των μελών, με εκλεγμένα όργανα και αποφασιστικές διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα.

Αν χτες ήταν, ίσως, νωρίς – αύριο, σίγουρα, είναι αργά !

Βάσω Γάτσιου   –  Συντονιστικό ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων, Ανένταχτη

Κώστας Φώλιας – Συντονιστικό ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων, ομάδα ΡΟΖΑ

Γιώργος Χοντρός – Συντονιστικό ΣΥΡΙΖΑ, Γραμματέας Ν.Ε. ΣΥΝ Τρικάλων

Γιάννης Χριστόπουλος – Ανένταχτος

Σπύρος Αποστολόπουλος – Ανένταχτος

Δημήτρης Σαριγγαλάς – Ανένταχτος

Βασίλης Ζυγούρης – Συντονιστικό ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων, Ανένταχτος

Σάκης Γρατσάνης  – Συντονιστικό ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων, Ανένταχτος

Σοφία Γερασοπούλου – ΣΥΝ Τρικάλων

Βάσω Καντάκου  – Ανένταχτη

Παναγιώτης Κρύος – Συντονιστικό ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Ε. ΣΥΝ Τρικάλων

Ουρανία Παπαζεύκου – ΣΥΝ Τρικάλων

Χρήστος Σιμορέλης – Ν.Ε.   ΣΥΝ Τρικάλων

Γιάννης Σίμος – Ν.Ε.  ΣΥΝ Τρικάλων

Σωκράτης Ραπτοτάσιος – Ανένταχτος

Βασιλική Παπαθανασίου  – Ανένταχτη

Στέλλα Φώλια – Συντονιστικό ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων, Ανένταχτη

Γιάννα Πατέρα – ΣΥΝ Τρικάλων

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΠΕ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στο τέλος μιας διήμερης κουραστικής και σε ένταση συνεδρίασης, νομίζω ότι πρέπει να βγάλουμε όλοι και όλες τα συμπεράσματά μας. Και νομίζω ότι από ψυχολογικής άποψης κάναμε καλά που είμαστε σήμερα εδώ και συζητάμε. Είπαν πολλοί να μεταφέραμε τη συζήτηση για μια και δύο βδομάδες μετά. Νομίζω ότι όταν κάποιος κρατάει μέσα του και θυμό αλλά και θλίψη είναι χειρότερα. Και δεν πειράζει καμία φορά να συζητάμε και σε υψηλότερους τόνους. Ήταν η ένταση υψηλή, είναι λογικό, υπήρξε, όμως, και πλούσιος και ειλικρινής προβληματισμός.

Ενδεχομένως, συντρόφισσες και σύντροφοι, και αυτό το λέω για ακόμη μια φορά και το εννοώ, να γίνουμε ακόμα σοφότεροι αν ακούσουμε τι έχει να μας πει και η βάση του κόμματος, και οι φίλοι του κόμματος. Και είδα σ’ αυτή τη συνεδρίαση κάτι που δεν το βλέπουμε συχνά σε άλλες συνεδριάσεις: Να βγαίνουν οι Γραμματείς των Νομαρχιακών Επιτροπών να εκφράζουν τη δική τους αγωνία. Και αυτό είναι υγεία. Είναι μια διαδικασία που πιστεύω ότι πρέπει να φτάσει μέχρι τη βάση.

Και να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν όλοι όσοι έδωσαν τη μάχη, ως στρατιώτες στην πρώτη γραμμή και όχι ως επιτελείς, όλοι όσοι δίνουν τη μάχη καθημερινά. Και παρότι κατανοώ τον κίνδυνο εσωστρέφειας και τον προβληματισμό που αναπτύσσεται από πολλούς, νομίζω ότι αυτή τη φορά πρέπει να ακούσουμε τη βάση. Και να μην περιοριστεί αυτή η συζήτηση σε επίπεδο κορυφής.

Παράλληλα, βεβαίως, δεν πρέπει να σταματήσουμε να βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή των μετώπων. Διότι, όπως έχει πει και ο Δ. Σαββόπουλος, η ζωή κυλάει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Και υπάρχουν μπροστά μας μεγάλα μέτωπα στα οποία πρέπει να δώσουμε το παρόν, διότι αν δεν δώσουμε το παρόν δεν θα υπάρχει αντίβαρο στο πολιτικό σύστημα. Διότι αυτή τη στιγμή έχει κάνει στροφή το παιχνίδι σε ένα συντηρητικό γήπεδο, στο οποίο έχει επιλέξει να παίξει και το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., το ΚΚΕ αδυνατεί να είναι αντίβαρο σ’ αυτήν την προοπτική και ο δικός μας ο χώρος, ο χώρος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να είναι το μόνο αντίβαρο και είναι αποδυναμωμένο αντίβαρο τούτη την ώρα.

Άρα λοιπόν, καμία εσωστρέφεια, παρουσία στα μέτωπα, στην πρώτη γραμμή, αλλά ταυτόχρονα, και μία ειλικρινής, ουσιαστική συζήτηση, όχι εσωστρέφειας αλλά μιας διαδικασίας να ακούσουμε τη βάση γιατί έχει πολύ σημαντικά πράγματα να μας πει. Να ακούσουμε τον κόσμο μας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Είπα και στην εισηγητική μου ομιλία, η διαχείριση του αποτελέσματος είναι κρισιμότερη από το ίδιο το αποτέλεσμα. Και παρακολουθώ από τη συζήτηση ότι δεν είναι δεδομένο ότι υπάρχει από όλους διάθεση για θετική διαχείριση, για επικράτηση της λογικής, θα έλεγα. Και αναφέρομαι στο μείζον ζήτημα, που τέθηκε από πολλούς συντρόφους από το πρώτο βράδυ, κι αν όχι από το πρώτο βράδυ, από τη δεύτερη μέρα, όταν οι δηλώσεις στελεχών ήταν περισσότερες από κάθε άλλη φορά. Από κάθε άλλη φορά επιτυχούς αποτελέσματος. Όταν οι δηλώσεις στελεχών διαδέχονταν η μια την άλλη. Και ο κόσμος μας, αυτά τα βλέπει, ξέρετε. Δεν τα παραγνωρίζει. Και όταν το μείζον ζήτημα που τέθηκε από πολλούς ήταν αν το αποτέλεσμα ήταν ήττα, πόσο μεγάλη ήττα, πόσο πικρή ήττα και ακούσαμε και πολλούς να λένε τη λέξη ήττα και να γεμίζει το στόμα τους.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, ναι ήταν ήττα και ήταν ήττα των προσδοκιών μας. Υπάρχει κανείς που να το αμφισβητεί αυτό; Ήρθε, όμως, το τέλος; Ήρθε η καταστροφή με το 4,7%; Αυτός ο χώρος δεν έχει καταστραφεί και δεν τελείωσε όταν είχε 1,8%. Δεν τελείωσε και δεν καταστράφηκε όταν ήταν για πάνω από μια δεκαετία στο όριο του μπαίνει-δεν μπαίνει στη βουλή, στο έμπα ψυχή, έβγα ψυχή. Αυτός ο χώρος δεν καταστράφηκε και δεν καταστράφηκε διότι οι πολιτικές δυνάμεις, τα πολιτικά υποκείμενα υπάρχουν όταν τα έχει ανάγκη η κοινωνία. Όχι για να εκφράζουν επιδιώξεις των ηγετικών ομάδων. Και η κοινωνία έχει ανάγκη μια σύγχρονη, ανανεωτική, ριζοσπαστική Αριστερά. Και θα υπάρχει αυτός ο χώρος. Δεν θα τελειώσει. Ο κίνδυνος της πραγματικής ήττας, όμως, δεν είναι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Σε λίγους μήνες, άλλοι λένε από Σεπτέμβρη, αν όχι τον Σεπτέμβρη, τον Φλεβάρη, σε λίγους μήνες, πάντως, θα κληθούμε πάλι, όλοι μαζί, από το ίδιο μετερίζι να δώσουμε τη μάχη των εθνικών εκλογών. Αν, λοιπόν, το μείζον ζήτημα σήμερα και η κύρια επιδίωξη σήμερα είναι να πείσουμε τον κόσμο μας ότι πρέπει να νιώθει ταπεινωμένος και ηττημένος και ότι πρέπει να μπει σε μια βαριά και βαθιά κατάθλιψη, τότε είναι που θα έρθει ήττα και θα είναι πραγματική και δεν θα αφορά μόνο την ηγεσία, θα μας αφορά όλους.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Προσπάθησα εχθές με την εισήγησή μου να θίξω έναν πρώτο προβληματισμό για τις αιτίες του δυσμενούς για εμάς, για τις προσδοκίες μας αποτελέσματος. Μπορεί να ήταν ελλιπής αυτός ο πρώτος προβληματισμός. Μπορεί να χρειάζεται διορθώσεις και προσθήκες, ήταν, όμως, μια πρώτη και ειλικρινής προσπάθεια. Άκουσα, βεβαίως, όλο αυτό το διάστημα και μια σειρά από τοποθετήσεις, από όλες τις πλευρές και νομίζω ότι εμπλουτίζουν αυτήν την πρώτη εισηγητική προσπάθεια έναρξης ενός προβληματισμού. Έναρξης της συζήτησης. Ακούστηκαν παρατηρήσεις ότι έλειπαν πολλά στοιχεία από τα αίτια για το αποτέλεσμα στην εισήγηση. Βεβαίως. Υπήρχαν ελλείψεις. Κάποιοι είπαν για τον Δεκέμβρη. Βεβαίως. Να μιλήσουμε για τον Δεκέμβρη. Πριν μιλήσουμε, όμως, για τον Δεκέμβρη, θυμηθείτε. Ο Δεκέμβρης δεν ήταν μόνο η εξέγερση της νεολαίας. Τον Δεκέμβρη, αν θυμάστε καλά, είχαμε και μια άλλη σύγκρουση. Ένα άλλο μέτωπο που κανείς δεν το θυμάται ως αίτιο μιας πιθανής υποχώρησης. Ο Δεκέμβρης ήταν και ο μήνας του Βοτανικού. Το ξεχνάτε αυτό επειδή εκεί δεν διαφωνήσαμε και άρα πιθανόν δεν κάναμε λάθη; Ήταν η σφοδρή σύγκρουση που δώσαμε με τα συγκροτημένα και ενορχηστρωμένα επιχειρηματικά, μιντιακά και πολιτικά συμφέροντα αυτού του τόπου. Όταν να οικονομικά συμφέροντα στη χώρα μας συμφωνούν με τα δύο κόμματα εξουσίας, τότε πρέπει η Αριστερά να κάθεται στη γωνιά της. Και η κοινωνία να κάθεται στη γωνιά της. Και να χάνεται δημόσιος χώρος, δημόσιο συμφέρον  προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Εκεί δεχθήκαμε έναν πόλεμο που αντίστοιχο πόλεμο δεν έχει δεχθεί τα τελευταία χρόνια, από τη μεταπολίτευση και μετά, κανένας πολιτικός χώρος. Διότι βασίζεται στον κυρίαρχο λαϊκισμό των γηπέδων, της πολιτικής, των ΜΜΕ. Ήταν, λοιπόν, ένα πιθανό αίτιο της υποχώρησης; Βεβαίως, εκεί συμφωνήσαμε. Θα μου πείτε, όμως, μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς; Έπρεπε να κάνουμε αλλιώς; Συντρόφισσες και σύντροφοι, συνειδητά δεν κάνουμε αλλιώς. Και μπορεί να έχεις και κόστος και υποχώρηση όταν ανοίγεις τέτοια μέτωπα, αλλά πιστεύω σε μια τέτοια Αριστερά, μια Αριστερά που να είναι ανυποχώρητη και να μην φοβάται αυτό το πολιτικό κόστος.

Και έρχομαι και στο άλλο θέμα του Δεκέμβρη γιατί πρέπει να σας πω ότι εγώ θέλω να είναι η συζήτηση ουσιαστική και εφ όλης της ύλης.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, η στάση μας να υπερασπιστούμε το κίνημα των νέων ανθρώπων, την εξέγερσή του απέναντι σε όλα αυτά που ένιωσαν να τους πνίγουν τον Δεκέμβρη, με αφορμή ένα αποτρόπαιο γεγονός, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως λάθος. Και κανείς δεν πιστεύω ότι το λέει αυτό. Και γι’ αυτή μας τη στάση πρέπει να αισθανόμαστε περήφανοι. Κάναμε λάθη και παραλήψεις; Προφανώς. Υπήρξε αδυναμία να ξεχωρίσουμε τις πρώτες στιγμές – όχι στη γραμμή μας, στην αντίληψή μας – σε ορισμένες τοποθετήσεις, υπήρξε αδυναμία να ξεχωρίσουμε το αυθόρμητο από τον φετιχισμό της βίας; Υπήρξε η αδυναμία.

Αλήθεια, όμως, ήταν αυτός ο λόγος της λυσσαλέας επίθεσης που δεχθήκαμε από το μιντιακό και πολιτικό σύστημα; Τους έπιασε το παράπονο μην τυχόν και ξεστράτισε η ανανεωτική Αριστερά από τις αξίες της και τις αρχές της για τη μη βία; Όχι, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν ήταν αυτή η αιτία.

Και ο τρόπος – αν θέλετε, για να δούμε και τις δικές μας αδυναμίες – που εσωτερικά δεν τις συζητήσαμε, που ιδεολογικοποιήσαμε χωρίς ουσιαστική θεωρητική εμβάθυνση τις διαφωνίες μας, αλλά κυρίως η δημόσια κριτική που ασκήθηκε από στελέχη μας, όταν έχεις απέναντί σου όλο το μιντιακό και πολιτικό σύστημα, νομίζω ότι ήταν πιο καταστροφικά λάθη και αδυναμίες από ορισμένες πράγματι αμήχανες παρουσίες στους τηλεοπτικούς δέκτες την πρώτη εβδομάδα των γεγονότων.

Όμως, αυτά θα τα συζητήσουμε γόνιμα για να πάμε μπροστά ή για να τροφοδοτούμε μια θεωρητικοποίηση και μια ιδεολογικοποίηση, η οποία γίνεται χωρίς περιεχόμενο και χωρίς ουσία; Εγώ λέω ότι δεν έχει νόημα. Έχει νόημα να ανοίξουμε μια θεωρητική κουβέντα σε βάθος για το ζήτημα της βίας, έχει νόημα να ανοίξουμε μια ιδεολογική συζήτηση σε βάθος για το πώς η Αριστερά, σε αυτές τις συνθήκες, πρέπει να παρεμβαίνει και να δίνει μάχες, όχι, όμως, για να ιδεολογικοποιούμε διαφορετικές στάσεις και διαφορετικές εκτιμήσεις.

Δεύτερο ζήτημα: Η οικονομική κρίση. Μας διαφεύγει τελείως το γεγονός ότι αυτές οι εκλογές, αυτή η εκλογική αναμέτρηση ήταν η πρώτη εκλογική αναμέτρηση που έγινε μεσούσης μιας κρίσης που δεν έχει δει η Ευρώπη και η χώρα μας – ας πούμε για τη χώρα μας από τη μεταπολίτευση και μετά για να μην πάμε πιο πίσω, και η Ευρώπη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Δεν θα πω κοινοτοπίες, ότι η κρίση συντηρητικοποιεί. Θα πω, όμως, το προφανές. Θα πω ότι η κρίση αλλάζει το πολιτικό πλαίσιο, το πλαίσιο με το οποίο σκέφτεται και λειτουργεί ο κόσμος, τα κοινωνικά υποκείμενα. Το πλαίσιο με το οποίο λειτουργούν τα πολιτικά κόμματα.

Ήμασταν, άραγε, έτοιμοι και προετοιμασμένοι επαρκώς να αντιμετωπίσουμε την αλλαγή του πολιτικού πλαισίου; Είναι ένα ερώτημα. Κάνουμε προσπάθειες κυρίως με το πρόγραμμά μας. Δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικές είναι αυτές οι προσπάθειες, όμως. Και πόσο καταφέραμε στην ελληνική κοινωνία να προβάλουμε μια αξιόπιστη εναλλακτική αντιπρόταση απέναντι σ’ αυτήν την κρίση

Και έρχομαι σε ένα τρίτο σημείο. Στο θέμα του προγράμματος. Θυμάστε πέρσι: «Καλοί είναι αυτοί, έχουν και έναν νέο Πρόεδρο, εν πάσει περιπτώσει της μόδας τώρα, αλλά δεν έχουν πρόγραμμα». Και ας ήμασταν εκείνος ο χώρος, ο οποίος παραδοσιακά, από τη μεταπολίτευση και μετά, ο χώρος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς ήταν ο πιο βαθύς σε προγραμματικές και τεχνοκρατικές ακόμα αναλύσεις. «Δεν έχουν πρόγραμμα αυτοί, δεν έχουν απάντηση». Πρόγραμμα και απάντηση είχαν μόνο τα κόμματα εξουσίας.

Αποφασίσαμε – και σωστά κατά τη γνώμη μου – να κάνουμε ένα προγραμματικό Συνέδριο για να επεξεργαστούμε ένα πρόγραμμα απάντησης και στην κρίση και στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος. Πόσο επαρκώς αξιολογήσαμε το πρόγραμμα το οποίο καταρτίσαμε; Και νομίζω ότι εδώ υπάρχουν και υποκειμενικές και αντικειμενικές ευθύνες. Υποκειμενικές γιατί, την ίδια στιγμή που εμείς συζητούσαμε για πρόγραμμα και με μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία το εγκρίναμε, η κοινωνία ξέρετε τι συζητούσε; Αν είναι ώριμες οι συνθήκες η Αριστερά να στηρίξει δίχως να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ. Λες και αυτό ήταν το ζήτημα του Διαρκούς Συνεδρίου.

Και υπάρχουν και αντικειμενικές συνθήκες. Ότι ίσως καθυστερήσαμε να το παράξουμε. Υπάρχουν αντικειμενικές συνθήκες ότι ίσως να χάσαμε το timing. Όμως αυτές και τις υποκειμενικές και τις αντικειμενικές δυσκολίες πρέπει να τις δούμε κατάματα. Και το συμπέρασμα; Ότι δεν αξιοποιήσαμε ακόμα – δεν χάθηκε ο χρόνος –  ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία μας για να παράγουμε πολιτική

Τέταρτο σημείο: Η εικόνα Βαβυλωνίας που εκπέμπαμε προς τα έξω. Δεν θέλω να αναφερθώ ούτε στο πώς καταφέραμε να μετατρέψουμε ένα πρωτοπόρο εγχείρημα εσωκομματικής δημοκρατίας σε μια εικόνα εσωκομματικής διαπάλης και διαμάχης, ούτε για το πώς καταφέραμε να ανοίξουμε από το πουθενά μια συζήτηση που αφορούμε τις καταστατικές μας δεσμεύσεις, που έδινε την εικόνα αντιμαχόμενων παρατάξεων για θέσεις και οφίτσια. Θυμηθείτε, όμως κάτι. Όταν μπαίνεις σε τέτοιο καιρό, είσαι στις εκλογές του 2007. Από τότε και μετά είχαμε μια διαρκώς ανοδική πορεία. Ήμασταν περισσότερο ευρωπαϊστές; Ήμασταν λιγότερο προσηλωμένοι στην αριστερή πλεύση, στην αριστερή γραμμή; Είχαμε κλείσει το μάτι σε κυβέρνηση συνεργασίας με τα δύο μεγάλα κόμματα και είχαμε αυτήν την άνοδο; Όχι.

Είχαμε άλλο πλαίσιο εκτός κρίσης, κυρίως, όμως, ήταν άλλο το μήνυμα που εκπέμπαμε στην κοινωνία. Δεν είχαμε άλλη γραμμή πλεύσης. Είχαμε ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στην κοινωνία. Και το είχαμε διότι δείχναμε προς τα έξω ότι είμαστε ένας πολιτικός χώρος που δεν μοιάζει με τους άλλους. Που με επιμονή προσπάθησε να υπερασπιστεί τη νέα γενιά και το κίνημα του άρθρου 16, που με επιμονή προσπάθησε να αναδείξει το καινούργιο στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας και που αυτό το οποίο σηματοδοτούσε τόσο η επιλογή του Αλ. Αλαβάνου να μην είναι υποψήφιος στην Α’ ή Β’ Αθήνας με σίγουρη εκλογή όσο και το γεγονός – δεν θα το έλεγα αλλά άκουσα μια τοποθέτηση η οποία, επιτρέψτε μου να σας πω, αισθάνθηκα ότι ήταν υποτιμητική – ότι ήμουν υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας και πήραμε ένα ποσοστό που δεν έχουμε ξαναπάρει ποτέ, 11%. Και το ίδιο βράδυ βγήκα και είπα ότι δεν θα είμαι υποψήφιος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, που έρχονται σε λίγο καιρό, γιατί δεν με ενδιαφέρει να κάνω πολιτική καριέρα, αλλά θα μείνω στο Δήμο της Αθήνας για να υπερασπιστώ το λόγο που έδωσα απέναντι στους αθηναίους πολίτες και όταν ήρθαν οι εκλογές, έκανα πράξη αυτή μου τη δήλωση. Όταν όλοι έλεγαν «μα είναι δυνατόν;». Θα μπορούσα να είμαι βουλευτής. Επέλεξα να μην είμαι. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω πολιτική καριέρα. Αυτό, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι μια ειδοποιός διαφορά που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από άλλες πολιτικές δυνάμεις. Και εν πάσει, περιπτώσει, λίγος σεβασμός δεν βλάπτει όταν τοποθετούμαστε με τέτοιο τρόπο για μάχες εξουσίας και βυζαντινισμούς. Η μόνη εξουσία που αισθάνομαι ότι έχω, ξέρετε ποια είναι; Το ότι παίρνω e–mail και συναντώ κόσμο και αισθάνομαι την αγάπη του. Αυτή είναι η μόνη εξουσία που έχω. Δεν ανταλλάσσεται ούτε με θητείες στην ευρωβουλή ούτε στο ελληνικό κοινοβούλιο. Δεν ανταλλάσσεται με τίποτα.

Ηθικό πλεονέκτημα, λοιπόν, συντρόφισσες και σύντροφοι, για τον χώρο μας. Πού πήγε αυτό το ηθικό πλεονέκτημα; Πιστεύω ότι δεν το σπαταλήσαμε. Θολώσαμε την εικόνα, όμως. Και έχουμε ευθύνη που θολώσαμε την εικόνα, έχουμε ευθύνη να πάρουμε εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα αναδεικνύουν τον χώρο μας ως μια δύναμη που δεν είναι μια από τα ίδια.

Προσπάθησα να ανοίξω τη συζήτηση και ζήτησα χθες να υπάρξουν καθαρές τοποθετήσεις και απαντήσεις. Μετά, όμως, στο τι κάνουμε, δηλαδή, από δω και στο εξής, απαντήσεις δεν δόθηκαν ή μάλλον δόθηκαν μισές.

Θέμα ηγεσίας υπάρχει; Όχι, δεν υπάρχει.

Να πάμε σε ένα Συνέδριο, να αλλάξουμε στρατηγική; Όχι, να μην πάμε, διότι είναι δεδομένοι οι συσχετισμοί.

Να αντιμετωπίσουμε δομικά και λειτουργικά προβλήματα που έχει ο χώρος μας εδώ και χρόνια, να κάνουμε ένα βήμα με τη συζήτηση στη βάση του κόμματος ή με την επανεκλογή Πολιτικής Γραμματείας; Όχι, ούτε αυτό.

Τι ακριβώς προτείνετε να κάνουμε; Πείτε μου.

Συνεννόηση είπε χθες ο σύντροφος Φώτης.

Μάλιστα, συνεννόηση.

Εγώ ήμουν και το ξέρετε και θα είμαι ο πρώτος που θα το επιδιώξει. Η συνεννόηση, όμως, προϋποθέτει δύο πράγματα.

Πρώτον, να είμαστε συγκεκριμένοι ως προς το τι ακριβώς προτείνουμε και τι θέλουμε να αλλάξει. Όχι γενικόλογα.

Και δεύτερον, να σταματήσουμε να πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε όλοι και όλες μας.

Αν επιδιώκουμε διορθωτικές κινήσεις στο επίπεδο της πολιτικής τακτικής μας, στο επίπεδο της επικοινωνίας, στο επίπεδο της λειτουργίας, είμαστε ανοιχτοί, είμαι ανοιχτός απολύτως να συνεννοηθούμε και για αλλαγές και για διορθωτικές κινήσεις και για τροποποιήσεις.

Αν, όμως, επιδιώξουμε δια της διολισθήσεως και δια της πρωτοφανέρωτης διαπίστωσης ότι οι συσχετισμοί στον κομματικό Συνασπισμό είναι διαφορετικοί και διαφορετικοί οι συσχετισμοί στον κοινωνικό Συνασπισμό, ώστε να ανατρέψουμε τη στρατηγική γραμμής πλεύσης, τότε με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν είναι συνεννόηση.

Διότι κανείς από εμάς, ούτε εγώ ούτε κανένας μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει υπέρ του τους συσχετισμούς στον κοινωνικό Συνασπισμό.

Και διότι η παράδοση και η δημιουργία των κομμάτων της ανανεωτικής Αριστεράς δεν είχε ποτέ αυτό το χαρακτηριστικό.

Αυτό μου θύμισε μια κουβέντα που μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση και με είχε στενοχωρήσει βαθιά, πριν από χρόνια όταν η τότε συντρόφισσά μας, η Μαρία Δαμανάκη είπε δημόσια ότι δεν δίνει αναφορά στο κόμμα αλλά στους ψηφοφόρους της.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πρέπει να συνεννοηθούμε. Και κατανοώ ότι είναι κρίσιμες οι συνθήκες. Αλλά πρέπει να συνεννοηθούμε. Και εγώ θα πάρω πρωτοβουλίες για να συνεννοηθούμε. Και αυτό που λέει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης μορατόριουμ, εγώ δεν θα το έλεγα μορατόριουμ. Μορατόριουμ κάνουν οι εμπόλεμες παρατάξεις.

Εγώ θα έλεγα την ανάγκη να ξεκινήσει ένας ειλικρινής διάλογος. Όχι μόνο σε επίπεδο βάσης, αλλά και σε επίπεδο κορυφής. Διότι έχουμε μπροστά μας κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις. Διότι έχουμε μπροστά μας κρίσιμες μάχες και αυτές τις μάχες δεν έχουμε την επιλογή ούτε οι μεν ούτε οι δε να μην τις δώσουμε μαζί.

Και, αν θέλετε, και το εκλογικό αποτέλεσμα αυτό και αυτό των προηγούμενων εκλογών αυτό αποδεικνύει. Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε πολλά, χώρια δεν μπορούμε να καταφέρουμε πολλά.

Άρα, ανοιχτοί στη συνεννόηση, στο διάλογο, στη συζήτηση, αρκεί να είναι προωθητική και εποικοδομητική και χωρίς να υπάρχουν όροι εκ των προτέρων, οι οποίοι είναι ασαφείς.

Άκουσα να λέγεται, επίσης, ότι η πρόταση για τον τρίτο πόλο, ήταν ένα πυροτέχνημα, το οποίο το μάθαμε, λέει, από το μπαλκόνι της προεκλογικής συγκέντρωσης της Πλ. Εθνικής Αντίστασης, του Δημαρχείου.

Επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν είναι έτσι. Και νομίζω ότι θα έπρεπε όλοι να αναγνωρίζουμε και να θυμόμαστε, παρότι στις μέρες μας δεν δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στα κείμενα και στις πολιτικές αποφάσεις, θα έπρεπε, όμως, να θυμόμαστε ότι το 5^ο Συνέδριο, το οποίο κάναμε πριν ενάμισι χρόνο, το Φλεβάρη του 2008, λέγαμε ότι «στρατηγική επιλογή του ΣΥΝ είναι και παραμένει η κοινή δράση και η συνεργασία, πέρα από διαφορές, όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας στη χώρα μας, στη βάση όλων των ώριμων μεγάλων κοινωνικών αιτημάτων και ενός υγιούς, σύγχρονου προοδευτικού προγράμματος, με σοσιαλιστική κατεύθυνση». Ακούγεται, βέβαια, να λένε πολλοί ότι εμπόδιο σε αυτήν την προοπτική είναι η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Βεβαίως, είναι εμπόδιο. Σε σχέση, όμως, με αυτό που είπαμε προχθές και που λέγαμε πάλι πριν από ενάμισι χρόνο – απόφαση Συνεδρίου και ξαναδιαβάζω: «Ο ΣΥΝ στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, δεν θα παρακολουθήσει μια τακτική άγονων και αποπροσανατολιστικών αντιπαραθέσεων στο χώρο της Αριστεράς. Θα συνεχίσει να έχει ως κύριο αντίπαλο την κυβερνητική πολιτική και συνολικά τον δικομματισμό, όπως θα συνεχίσει να εμμένει στην ιδέα της μεγάλης συμπαράταξης της Αριστεράς και της οικολογίας για την ανατροπή του κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού, την ήττα του δικομματισμού», κ.λ.π

Πόσο μας ξάφνιασε πια που επαναλάβαμε ουσιαστικά τις στρατηγικές αποφάσεις του Συνεδρίου; Βεβαίως, ενδεχομένως να τις είχαμε εγκαταλείψει στην πορεία. Αυτό είναι άλλο καπέλο. Και αυτό ίσως να είναι και ένα έλλειμμα συνεννόησης μεταξύ μας. Αλλά δεν μπορεί να λέμε ότι μάθαμε για τον τρίτο πόλο, που είναι στρατηγική μας επιλογή, από το μπαλκόνι της προεκλογικής συγκέντρωσης.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, να μιλήσουμε επί της ουσίας Και η ουσία είναι ότι σ’ αυτήν την κατεύθυνση την προγραμματική μπορούμε να δώσουμε βάθος.

Δεν υπάρχει άλλο σχέδιο. Δύο είναι τα σχέδια που μπορεί να έχει η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά: Το ένα είναι της κεντροαριστεράς – θυμάστε πόσο μας ταλάνισε, από το 1996 ως το 2003 που στο προγραμματικό Συνέδριο πήραμε με πολύ μεγάλη πλειοψηφία την απόφαση να χαράξουμε την κόκκινη γραμμή. Είναι, βεβαίως, μια επιλογή. Να το πούμε καθαρά. Από το 2003, με μεγάλη πλειοψηφία, έχουμε πάρει απόσταση από αυτό το σενάριο. Δεν ήμαστε στην εποχή που κάναμε Συνέδριο και ερχόταν ο κ. Σημίτης και χειροκροτούνταν περισσότερο από τον τότε Προεδρό μας, τον Ν. Κωνσταντόπουλο. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε.

Το ένα, λοιπόν, είναι αυτό και το άλλο σενάριο, που μπορούμε να υπηρετήσουμε και να του δώσουμε βάθος, είναι το σενάριο του τρίτου πόλου.

Πώς θα διεμβολίσουμε τον διπολισμό, τον δικομματισμό; Ενισχύοντας τη λογική της ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού. Ενός τρίτου πόλου στα αριστερά του πολιτικού συστήματος.

Και να δώσουμε και συγκεκριμένο προγραμματικό περιεχόμενο σ’ αυτήν την πρόταση. Να προτείνουμε ανοιχτά στην κοινωνία και στα πολιτικά κόμματα πέραν του δικομματισμού ένα μίνιμουμ προγραμματικό πλαίσιο.

Πρόγραμμα έχουμε. Και όχι για να το έχουμε στις προθήκες της βιβλιοθήκης μας. Και, βεβαίως, έχουμε ένα πρόγραμμα με μεγάλη πλειοψηφία. Ένα πρόγραμμα το οποίο μίλαγε για την ανάγκη λειτουργίας μιας ασπίδας κοινωνικής προστασίας για τα αδικούμενα τμήματα του πληθυσμού, για την ανάγκη αναζήτησης και υπόδειξης μιας θετικής διεξόδου από την κρίση, κυρίως μέσα από δημόσια επενδυτικά προγράμματα, από τη δημιουργία τραπεζικού πυλώνα υπό δημόσιο κοινωνικό έλεγχο, από την ανάγκη επανάκτησης από το δημόσιο φορέων και οργανισμών που αφορούν κύρια κοινωνικές ανάγκες.

Έχουμε, λοιπόν, τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε μια προγραμματική πρόταση, ένα μίνιμουμ πλαίσιο πρότασης και να συνεννοηθούμε.

Και αυτή είναι η μόνη στρατηγική πλεύσης που στην ουσία μπορεί να βρίσκεται σε μια διαρκή επικοινωνία με τον σοσιαλιστικό χώρο. Δεν είναι αντιπαραθετική πλεύση ως προς τον λεγόμενο σοσιαλιστικό χώρο. Δεν είναι αντιπαραθετική πλεύση ως προς τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, που παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις στο πολιτικό γίγνεσθαι και στο ΠΑΣΟΚ και σε εμάς.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θέλω να πω και δυο κουβέντες για τα δομικά προβλήματα λειτουργίας του κόμματος. Στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, που έγινε την Τετάρτη, προσπάθησα να θέσω ερωτήματα, κυρίως. Ερωτήματα όχι όσον αφορά τα αίτια της ήττας αλλά ως προς τα δομικά προβλήματα λειτουργίας στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πιστεύω βαθιά ότι μπορεί αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα να μην το δούμε ως αφετηρία εσωκομματικής γκρίνιας, αλλά ως μια ευκαιρία να ακουμπήσουμε προβλήματα που δεν ακουμπήσαμε γιατί θεωρήσαμε προτεραιότητα να τα αντιμετωπίσουμε την περίοδο της ευφορίας. Και έθεσα κάποιους προβληματισμούς. Να σας τους επαναλάβω.

Ένας προβληματισμός είναι αν μας ικανοποιεί ο τρόπος λειτουργίας της ηγεσίας του κόμματος, της Πολιτικής Γραμματείας. Ήμαστε αποδοτικοί; Θεωρούμε ότι είναι παραγωγικό το πρόγραμμα; Θεωρούμε ότι γίνεται και ότι μπορεί να γίνει ουσιαστική συζήτηση σε βάθος για τη στρατηγική μας και τις κινήσεις τακτικής ή έχουμε πολλές φορές την αίσθηση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε προκάτ αναλύσεις και προκάτ απαντήσεις, σε δύο αντίπαλες παρατάξεις, όπως γίνεται στα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων που ό,τι και να γίνει ξέρουμε την απάντησή τους; Πιστεύετε αλήθεια ότι μπορεί να προχωρήσει έτσι ένα κόμμα, χωρίς αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη στην ηγετική ομάδα του;  Δεν μπορεί να προχωρήσει.

Να βάλω έναν δεύτερο προβληματισμό, για να ανοίξει η συζήτηση. Η λειτουργία των τάσεων. Όχι η ύπαρξή τους, προσέξτε. Δεν θα μιλήσω εγώ για την ανάγκη να είμαστε ένα μονολιθικό κόμμα και όχι πολυτασικό. Δεν θέλω να επαναφέρω μια ανούσια συζήτηση για την ύπαρξη ρευμάτων και ιδεών. Όταν υπάρχουν ρεύματα, πρέπει να έχουν την αποτύπωσή τους στον κομματικό ιστό. Θέλω να μιλήσω για τη λειτουργία τους. Είμαστε, όμως, σύμφωνοι με τον τρόπο που λειτουργούν; Λειτουργούν ως ρεύματα ιδεών, όσμωσης και ανταλλαγής απόψεων ή μήπως ως μηχανισμοί που θυμούνται τη λειτουργία τους όταν έρθει η ώρα να εκλέξουν μέλη της ΚΠΕ, λογικό αυτό, αφήστε το, αλλά και μέλη της Π.Γ.. Γιατί λογικό αυτό; Πείτε μου εσείς ένα σοσιαλδημοκρατικό ή αριστερό κόμμα στην Ευρώπη που λειτουργεί με τάσεις, που τα εκτελεστικά του όργανα – όχι τα βουλευόμενα – εκλέγονται με βάση τις λίστες και με βάση την αποτύπωση των συσχετισμών των τάσεων στο κόμμα; Κανένα.

Υπάρχει μια καταστατική δέσμευση στον ΣΥΝ που λέει ότι τα μέλη της Π.Γ. πρέπει να εκλέγονται με λίστες. Μάλιστα. Κατά τη γνώμη μου λάθος, αλλά υπάρχει και δεν μπορούμε να μην την τηρήσουμε. Καταστατικές δεσμεύσεις, Θα είμαι ο τελευταίος που θα πει να μην τις τηρήσουμε.

Αλλά ακόμα και σε αυτό παρακάμπτουμε το καταστατικό. Γιατί το καταστατικό λέει πως η εκλογή σε όλα τα όργανα, δηλαδή από το Συνέδριο στην Κεντρική Επιτροπή, έτσι και από την Κεντρική Επιτροπή στην Πολιτική Γραμματεία. Δηλαδή, λίστες, με λίστες – λάθος κατά τη γνώμη μου – αλλά με δυνατότητα διαπήδησης ψήφων, από τη μία λίστα στην άλλη. Ποτέ δεν το κάναμε αυτό. Οι τάσεις αποφασίζουν από πριν ποιον θα εκλέξουν. Να το συζητήσουμε αυτό ανοιχτά, δημόσια; Να αναρωτηθούμε. Είναι σωστό;

Τρίτο ζήτημα. Οι χρεώσεις ευθύνης των μελών της Π.Γ. και των Τμημάτων της ΚΠΕ. Αν υπάρχει κάποιος ουσιαστικός έλεγχος. Αν σας ικανοποιεί. Θα μου πείτε ότι είναι δευτερεύοντα ζητήματα αυτά τώρα. Τώρα έχουμε θέμα γραμμής. Σύμφωνοι. Έχουμε διαφορετική εκτίμηση της ιεράρχησης των δομικών προβλημάτων του κόμματος.

Θεωρώ ότι και με αυτή και με την άλλη γραμμή θα μπορούσαμε να πάμε καλύτερα, αν το κόμμα λειτουργούσε. Και θεωρώ ότι δεν είναι μόνο σε επίπεδο ηγεσίας, αλλά και ο μηχανισμός του κόμματος συνολικά.

Εγώ έβλεπα ότι οι οργανώσεις έδιναν μια μάχη ζωτικής σημασίας και στην πρώτη γραμμή και στα κεντρικά γραφεία της Κουμουνδούρου επικρατούσε σιωπή. Από πότε έχει να γίνει μια αντικειμενική αξιολόγηση της αποδοτικότητας αυτού του μηχανισμού; Να σχεδιάσουμε, λοιπόν, ένα οργανόγραμμα για την μεγαλύτερη παραγωγικότητα, στοιχειώδη έλεγχο της δουλειάς και να γίνουμε εμείς οι ίδιοι πιο αποτελεσματικοί.

Και αυτό, βεβαίως, δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Υπάρχουν και άλλα προβλήματα, όπως η οργάνωση της δουλειάς μας και στο κόμμα, και στην κοινοβουλευτική ομάδα, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα. Για τον τρόπο, για τη δομή, για τη λειτουργία μιλάω.

Σύντροφοι, εγώ λέω ότι αυτά είναι σημαντικά προβλήματα. Μπορεί να μου πείτε ότι ψάχνω να βρω δικαιολογίες. Δεν ψάχνω να βρω δικαιολογίες. Έχω βαριά την ευθύνη. Είμαι Πρόεδρος του κόμματος και είμαι υποχρεωμένος αφού τα βλέπω ενάμισι χρόνο σχεδόν, τουλάχιστον να τα πω με ειλικρίνεια στον κόσμο του κόμματος και στα μέλη της ΚΠΕ. Εφόσον τα διαπιστώνω, πρέπει να τα πω. Άλλο αν θα καταφέρουμε να τα αλλάξουμε.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θέλω πριν κλείσω, να μιλήσω για τον ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι της άποψης ότι αν λύνονται σοβαρά προβλήματα λειτουργίας, συνεννόησης στο κόμμα μας, σε μεγάλο βαθμό, 90% θα λύνονται και προβλήματα λειτουργίας στον ΣΥΡΙΖΑ.

Βεβαίως, τίθεται ξανά και ξανά το ερώτημα σε σχέση με τη γραμμή μας, την πολιτική μας για τις συμμαχίες. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει στο στόχαστρο εδώ και πολύ καιρό, από την περίοδο της δημοσκοπικής έκρηξης, όλων όσων ήθελαν να μην υπάρχει, όλων όσων ήθελαν να μην έχει δημιουργηθεί αυτή η δυναμική, εγώ έχω υποχρέωση από το βήμα της ΚΠΕ να απαντήσω σε όλους όσους πολεμάνε τον ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο υπάρχει, αλλά θα υπάρχει γιατί έχει μέλλον, γιατί τον έχει ανάγκη η κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το άθροισμα των συνιστωσών του, δεν είναι άθροισμα τυχαίων δυνάμεων. Δεν είναι, αν θέλετε, η πολλές φορές γραφειοκρατική λειτουργία και στον ΣΥΡΙΖΑ των επικεφαλής των συνιστωσών του. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι άνθρωποι και οι οργανώσεις με τις οποίες βρισκόμαστε δίπλα-δίπλα εδώ και 10-15 χρόνια, πριν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, από το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ που περπατήσαμε μαζί σε μεγάλες διαδηλώσεις, σε αγώνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που κατάφερε να επαναφέρει και να κρατήσει κοντά μας ανένταχτους αριστερούς στην ενεργό πολιτική και, σε τελευταία ανάλυση, να έχουμε στο μυαλό μας ότι τον ΣΥΡΙΖΑ ως όχημα, ως εργαλείο χρησιμοποιήσαμε για να μπούμε στη βουλή το 2004, σε μια εποχή που η αντίληψη για την κεντροαριστερή διαχείριση επιχειρούσε να μας διαλύσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μας έβγαλε τότε από το αδιέξοδο, εδραίωσε τη θέση μας στα αριστερά του πολιτικού συστήματος, όπου τότε στεκόταν μόνο του το ΚΚΕ και η στράτευση του κόσμου μαζί μας σ’ αυτήν την προσπάθεια μας προώθησε σε καλύτερες θέσεις. Είμαστε πια ένα μαζικό αριστερό σχήμα, με παρουσία στους δρόμους, με παρουσία στα κοινωνικά μέτωπα και με πολύ μεγάλες αδυναμίες στον τρόπο λειτουργίας, τις οποίες οφείλουμε αυτοκριτικά να δούμε κατάματα και να δούμε πώς θα τις ξεπεράσουμε. Υπάρχουν αδυναμίες που πρέπει να τις δούμε, υπάρχουν αδυναμίες που πρέπει να τις συζητήσουμε και με τους συμμάχους μας, με τα μέλη μας, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πίσω στην επιλογή μας για τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, συντρόφισσες και σύντροφοι, αν κάνουμε πίσω στην επιλογή μας για τον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει επιστροφή σε άλλο πολιτικό σχέδιο, σε άλλο στρατηγικό σχέδιο, σημαίνει επιστροφή στην κεντροαριστερά. Δεν υπάρχει ενδιάμεσος δρόμος. Ειδικά τώρα, που πανευρωπαϊκά η κεντροαριστερά καταγράφει πτώση και βρίσκεται σε ένα μεγάλο αδιέξοδο εξαιτίας της προσχώρησής της στον νεοφιλελευθερισμό. Άρα, λοιπόν, και σε αυτό πρέπει να συνεννοηθούμε.

Και λέω, κλείνοντας: Η συζήτηση να ανοίξει σε βάθος στις οργανώσεις. Η συζήτηση, παράλληλα, να προχωρήσει και με τους συμμάχους μας και με τους φίλους μας και με τους φίλους της παράταξης. Να μην είναι, όμως, μια συζήτηση εσωστρέφειας. Εγώ ζήτησα να πάω στις Νομαρχιακές Επιτροπές που θα συνεδριάσουν αλλά βάζω έναν όρο: Όπου πάω θα υπάρχει και εξωστρεφής παρέμβαση και περιοδεία και κινητοποίηση.

Μακάρι η συζήτηση να μην μας πάρει αιώνες. Άκουσα κάτι κριτικές εδώ, ότι είναι λάθος να συζητάμε έναν μήνα. Θα συμφωνήσω. Να συζητήσουμε 20 ημέρες, τρεις εβδομάδες και σε τρείς εβδομάδες να έρθουμε σοφότεροι και με μια προσπάθεια να έχουμε συνεννοηθεί όλοι μας, να έχουμε ανταλλάξει σκέψεις ειλικρινείς και απόψεις, να έχουμε πάρει την εμπειρία από τη βάση του κόμματος. Και στην ΚΠΕ να προσπαθήσουμε με ειλικρίνεια να λύσουμε και προβλήματα συνεννόησης μεταξύ μας για το τι ακριβώς κάνουμε και πώς προχωράμε και κυρίως, όμως, να αγγίξουμε και τα δομικά προβλήματα λειτουργίας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Και για να διευκρινίσω αυτό που είπα χθες σχετικά με την ενιαία ηγετική λειτουργία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ,  πιστεύω ότι η Πολιτική Γραμματεία, η ηγεσία του ΣΥΝ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η κοινοβουλευτική ομάδα μπορούν να βρουν τον τρόπο να συντονιστούν. Να συνεννοηθούμε, γιατί αυτά που μας χωρίζουν είναι πολύ λιγότερα από αυτά που μας ενώνουν. Και προπάντων μας ενώνει η προοπτική της μάχης που θα δώσουμε το επόμενο διάστημα, και της κοινωνικής και της εκλογικής που έχουμε μπροστά μας. Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν, ας ανασκουμπωθούμε και ας έρθουμε σοφότεροι σε 20 ημέρες για να λύσουμε δομικά προβλήματα λειτουργίας και να πάμε όλοι μαζί μπροστά.