Η κεντρική προεκλογική αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

 

 

Τα πρώτα (ανεπίσημα) τηλεοπτικά σποτ του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

…

…

Χρειάζεται να κοινωνικοποιηθούμε ξανά. Να μιλάμε σαν κανονικοί άνθρωποι και να παρεμβαίνουμε σαν κανονικοί άνθρωποι, Συνέντευξη μου στην ΕΠΟΧΗ

Τη συνέντευξη πήρε η Ιωάννα Δρόσου

Το τελευταίο διάστημα έχει διατυπωθεί μια εκτίμηση ανατροπής του πολιτικού συστήματος. Πρόκειται για μια υπερβολικά αισιόδοξη εκτίμηση;

Αναμφισβήτητα υπάρχει μειωμένη εμπιστοσύνη στον δικομματισμό, ωστόσο δεν πιστεύω ότι μπορούμε να μιλάμε για ανατροπή του πολιτικού συστήματος. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι πως έχει ανοίξει ένα παράθυρο ευκαιρίας για την Αριστερά, σε μια δύσκολη και αντιφατική συγκυρία. Χαρακτηριστικό αυτής της αντιφατικότητας είναι πως μετά από κάθε σύγκρουση το σύστημα αν και μόλις έχει υποστεί μια ακόμα ήττα, μοιάζει πιο ισχυρό από πριν. Η πραγματικότητα είναι πως αναγκάζονται να κάψουν εφεδρείες, να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους βάζοντας στην κυβέρνηση την ακροδεξιά, βάζοντας χωρίς εκλογές ένα τραπεζίτη Πρωθυπουργό, επενδύοντας στον φόβο. Τα πιο σκληρά μέτρα και ο πιο σκληρός εκβιασμός όμως δημιουργούν και νέες συνθήκες για το κίνημα αντίστασης. Ίσως το σύνθημα της περιόδου για μας είναι το «όσο πιο ψηλά οι φράχτες, τόσο πιο ψηλά οι άλτες».

Η ενότητα της αριστεράς αποτελεί μια λύση;

Η ενότητα της Αριστεράς πρέπει να αποτελεί μέσο και στόχο. Ακόμα κι αν σήμερα μοιάζει ουτοπική, είναι η πραγματικότητα, η ίδια η ένταση της ταξικής πάλης, που θα πιέζει για αυτήν. Το απέδειξε η κατάληψη της ΔΕΗ καθώς και η αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της Ελληνικής Χαλυβουργίας.

Σκέψου μόνο πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν υπήρχαν κοινές επιτροπές ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ σε δύο μόνο θέματα, στα χαράτσια και στην εφεδρεία. Η δυνατότητα νίκης στα κεντρικά αυτά μέτωπα θα άλλαζε καθοριστικά τους συσχετισμούς αλλά και τον ρόλο της Αριστεράς.

Νομίζω πως είναι αναγκαία μια αντεπίθεση του κόσμου της αριστεράς σε όποια οργάνωση κι αν βρίσκεται, με στόχο την απόρριψη της λογικής που απλά εξηγεί τους λόγους της επερχόμενης ήττας μας, και την διεκδίκηση μιας πλατιάς κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που θα φέρει πιο κοντά την ανατροπή της πολιτικής της Τρόικας και των μνημονίων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει δείγματα γραφής σε σχέση με την ενότητα;

Το ότι παρά τις δυσκολίες και τα πισωγυρίσματα υπάρχει τόσα χρόνια αποτελεί ήδη ένα δείγμα γραφής, ενώ οι αλλαγές που έχει προκαλέσει αυτή η συμπόρευση μέσα στο κίνημα αλλά και σε όλους μας είναι πολύ μεγάλες. Το σημαντικό όμως είναι η στάση που θα κρατήσει σήμερα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποφύγει την παγίδα του διχασμού πάνω σε άγονα διλήμματα που βάζει ο αντίπαλος και να αποτελέσει το σημείο εκκίνησης για νέες ενωτικές διεργασίες. Είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφικό να χωριζόμαστε για «τις συνταγές που θα μαγειρέψουμε στις κουζίνες του μέλλοντος».

Η εκτίμηση μου είναι πως μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα πλαίσιο-πρόταση που θα σπάει το δίπολο εντός – εκτός ευρώ, μνημόνιο ή χρεωκοπία κλπ και θα έχει ως βασική του αιχμή το καμία θυσία για το ευρώ – καμία αυταπάτη για την δραχμή, το ξήλωμα των συνθηκών και την επανίδρυση της ΕΕ, και ακόμα να περιλαμβάνει τους 5 άξονες που ήδη έχουμε καταθέσει για αναδιανομή, δημόσιο έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αξιοποίηση της στάσης πληρωμών για την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ασπίδα κοινωνικής αλληλεγγύης και μια πολίτικη ανασυγκρότησης της παραγωγικής διαδικασίας.

Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, όσον αφορά τις συμμαχίες;

Όσο ανοιχτοί είμαστε, πρέπει να είμαστε άλλο τόσο προσεκτικοί. Αν έχουμε πρώτα στο μυαλό μας τον κόσμο της αριστεράς και οι κινήσεις μας γίνονται, ώστε αυτός ο κόσμος να σταθεί στα πόδια του, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.

Τα όρια μιας συμμαχίας προσδιορίζονται πρώτα και κύρια από το πολιτικό της περιεχόμενο. Η υιοθέτηση ενός πλαισίου με ταξική και διεθνιστική ματιά όπως αυτό που ανέφερα παραπάνω πιστεύω πως ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Δεν καταλαβαίνω μια λογική εθνικοπατριωτικού μετώπου. Έχουμε πολλά κοινά με έναν Γερμανό εργαζόμενο, ενώ δεν έχουμε κανένα με ένα Έλληνα εργοστασιάρχη. Σήμερα διαδικασίες όπως το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ πραγματικά μας λείπουν. Σκεφτείτε τις δυνατότητες που θα είχαμε αν τη μέρα της Συνόδου Κορυφής είχε προγραμματιστεί μια ευρωπαϊκή γενική απεργία ή συγκεντρώσεις σε όλες τις πρωτεύουσες.

Βλέπουμε ότι η κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ αποχωρεί από το κόμμα, όπως και πολλά στελέχη του. Τι στάση πρέπει να κρατήσει η αριστερά;

Στη σημερινές συνθήκες κοινωνικού ολοκαυτώματος χρειαζόμαστε μια άμεση τακτική πλατιών συμμαχιών για την συγκρότηση ενός μετώπου αντίστασης και προοδευτικής εξόδου από την κρίση.

Μια τέτοια συμμαχία που συγκροτείται με την ηγεμονία της αριστεράς, αν και από τα πάνω, παράγει αποτελέσματα και στο κίνημα κι αν έχουμε ως στόχο να νικήσουμε πρέπει για αρχή να τους σταματήσουμε.

Αναφέρεσαι στην ηγεμονία της αριστεράς. Ο κόσμος που απεγκλωβίζεται από το δικομματισμό, ίσως, έχει μια διαστρεβλωμένη εικόνα για το τι είναι η αριστερά θα προσελκυσθεί με αυτούς τους όρους;

Μιλάω για μια ηγεμονία με την γκραμσιανή έννοια του όρου όσον αφορά το πεδίο των ιδεών. Μακριά από εμάς οι οπορτουνιστικές λογικές του να πούμε αυτά που θέλει ν’ ακούσει ο κόσμος για να έρθει μαζί μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να κάνει τέτοιου τύπου εκπτώσεις και δεν πρέπει στιγμή να καλλιεργεί την αυταπάτη πως μια κυβέρνηση με μια μαγική συνταγή μπορεί να δώσει την λύση.

Γίνονται συναντήσεις του ΣΥΡΙΖΑ με πρόσωπα που αποχωρούν από το ΠΑΣΟΚ. Όσον αφορά τις συνεργασίες με αυτά τα πρόσωπα, ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές;

Αν το πρώτο όριο είναι ο σεβασμός στον κόσμο της αριστεράς, το δεύτερο είναι πως υπάρχει ένα ζήτημα στίγματος και πολιτικού προσωπικού. Ο κόσμος που φεύγει από τον δικομματισμό ενώ θέλει να μην είναι η αριστερά περιχαρακωμένη, δεν είναι σίγουρο πως επιδιώκει να ξανασυναντήσει ένα πολιτικό προσωπικό από το οποίο έχει απογοητευθεί και καλώς ή κακώς φέρει το στίγμα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Μ’ αυτή την έννοια οι συνεργασίες που κάνουμε πρέπει να φροντίσουμε να μην στέκονται εμπόδιο στο να συναντηθούμε με τον κόσμο που επιδιώκουμε να αποτελέσει τον κορμό αυτού του μετώπου. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να δώσουμε την δυνατότητα σε πρόσωπα και συλλογικότητες να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και στις σημερινές ακραίες συνθήκες να βοηθήσουν ουσιαστικά στις προσπάθειες μας. Οι ισορροπίες είναι λεπτές.

Την περασμένη βδομάδα η Σοφία Σακοράφα σε κοινή συνέντευξη τύπου με το ΣΥΡΙΖΑ, ανακοίνωσε τη συνεργασία της. Πώς κρίνεις αυτή την εξέλιξη;

Νομίζω ότι είναι μια πολύ θετική εξέλιξη και αυτή νομίζω πως είναι και η γνώμη του κόσμου της αριστεράς. Με την Σοφία Σακοράφα έχουμε έρθει αρκετά κοντά σ’ επίπεδο δημόσιου λόγου, έχει συμμετάσχει σε μια σειρά εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ έχει και κινηματική δράση. Πρόκειται για ένα παράδειγμα του τρόπου που πρέπει να γίνονται οι συνεργασίες αυτή την περίοδο.

Η ΔΕΗ ανακοίνωσε ότι το 40% του κόσμου δεν έχει πληρώσει το χαράτσι. Από τη μια φαίνεται ως μια νίκη του κινήματος, από την άλλη, όμως, αποτελεί μια διαπίστωση ότι το 40% των πολιτών δεν έχουν να πληρώσουν.

Η ανυπακοή από την Αριστερά είναι μια ορθή στρατηγική ως ένδειξη αλληλεγγύης απέναντι στον κόσμο που δεν έχει να πληρώσει αλλά και ως μέσο μπλοκαρίσματος της κυβερνητικής πολιτικής. Οι επιτροπές για τα χαράτσια έχουν μια πρωτοφανή μαζικότητα, γιατί βοηθάνε ουσιαστικά τον κόσμο να οργανώσει τον αγώνα του και την άμυνά του. Ωστόσο το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου που δεν έχει πληρώσει είναι γιατί δεν έχει.

Τον τελευταίο καιρό δημιουργούνται όλο και περισσότερα στέκια αλληλεγγύης, διοργανώνονται συλλογικές κουζίνες και χαριστικά παζάρια. Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε φιλανθρωπία και αλληλεγγύη;

Οι κινήσεις αλληλεγγύης εντάσσονται για μένα στο εσωτερικό του κινήματος αντίστασης. Το κίνημα αλληλεγγύης δεν πάει να υποκαταστήσει τις δομές του κράτους πρόνοιας, αλλά την ώρα που προσπαθεί να καλύψει πραγματικές ανάγκες ταυτοχρόνως τις διεκδικεί. Συμμετοχή και συλλογικότητα κάνουν την αλληλεγγύη να απαντάει στο σήμερα, αλλά και να ανιχνεύει τους δρόμους του αύριο.

Να κάνω όμως μια παρατήρηση. Νομίζω ότι συχνά η δράση μας γίνεται μ’ έναν τρόπο υπερβολικά αριστερό –ακριβώς για να μη θεωρηθεί φιλανθρωπία- και γι’ αυτό μερικές φορές είναι μειοψηφική. Έχουμε φύγει νομίζω από τη φάση του παραδείγματος και πρέπει να περάσουμε στη φάση της γενίκευσης. Για να το κάνουμε αυτό όμως χρειάζεται να κοινωνικοποιηθούμε ξανά. Να μιλάμε σαν κανονικοί άνθρωποι και να παρεμβαίνουμε σαν κανονικοί άνθρωποι.

Σήμερα στην Αμερική το κίνημα “Occupy” έχει απλωθεί παντού, την ίδια στιγμή που το κίνημα των πλατειών στην Ελλάδα έχει καμφθεί. Παρότι αυτό το κίνημα κατάφερε ν’ ανατρέψει την κυβέρνηση Παπανδρέου, σήμερα ο κόσμος δεν αντιδρά για την αλλοίωση της ψήφου του και την διορισμένη κυβέρνηση.

Πρέπει να δημιουργούμε κάθε φορά τους όρους νίκης, ενώ θα είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε πως το κίνημα θα αλλάζει μορφές, θα έχουμε κορυφώσεις, θα κάνουμε και κοιλιές. Η λογική ότι οι πλατείες τελείωσαν απαντήθηκε τον Σεπτέμβρη – Οκτώβρη. Το κίνημα πέρασε το καλοκαίρι από μια πολύ σκληρή σύγκρουση με μεγάλη αστυνομική καταστολή και παρ’ όλα αυτά το μεσοπρόθεσμο πέρασε. Ήταν λογικό να υπάρξει μια απογοήτευση. Ωστόσο το κίνημα ανασυντάχθηκε το φθινόπωρο και έριξε την κυβέρνηση Παπανδρέου. Την επόμενη περίοδο, θα κριθούμε από το αν θα δημιουργήσουμε ξανά ένα κίνημα που θ’ ανατρέψει την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Πηγή: Εποχή 18/12/2011

Σημεία συμβολής στον διάλογο για τα εκλογικά αποτελέσματα και την επόμενη μέρα

Το παρακάτω κείμενο δεν φιλοδοξεί να κάνει μια συνολική αποτίμηση των αποτελεσμάτων, ούτε να χαράξει με ολοκληρωμένο τρόπο την στρατηγική για το επόμενο διάστημα. Γράφτηκε για να συμβάλει στην συζήτηση αλλά και στην διαμόρφωση του σχεδίου απόφασης της συνόδου της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ φωτίζοντας συγκεκριμένες πτυχές όπου υπήρχαν διαφωνίες. Με αυτή την έννοια δεν αποτελεί μια άκρως προσωπική τοποθέτηση αλλά μια προσπάθεια ώστε να καταγραφεί μια συγκεκριμένη οπτική διατυπωμένη με ένα κατα το δυνατόν νηφάλιο και θετικό τρόπο.

• Εισαγωγική παρατήρηση

Η αυτοκριτική δεν ωφελεί σε τίποτα όταν γίνεται με όρους αυτομαστιγώματος ή αυτοδικαίωσης της άποψης που είχαμε κατά τον σχεδιασμό μιας γραμμής. Η υλοποίηση της γραμμής στην κοινωνία είναι αυτή που μας κάνει να βγάζουμε συγκεκριμένα συμπεράσματα για την από δω και πέρα δράση μας. Αυτά αποτελούν προϋπόθεση αν θέλουμε κάποια στιγμή να παρέμβουμε ως κόμμα ενεργά στο κοινωνικό και στο πολιτικό πεδίο σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία για την ελληνική κοινωνία.

Για οποιαδήποτε λοιπόν συζήτηση, και αν έχουμε όλη την εκτίμηση πως το αποτέλεσμα των εκλογών δεν αποτελεί καταστροφή από την μία, αλλά βρίσκεται πολύ κάτω από τους στόχους που είχαμε θέσει από την άλλη, πρέπει να σταματήσουμε την έκρηξη αλληλοσυγκρουόμενων υποκειμενισμών και την ατέρμονη μάχη για την ηγεμονία με κάθε τρόπο στο εσωτερικό του κόμματος αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, στην βάση εγκεφαλικών, τις περισσότερες φορές, σχεδίων για την σωτηρία.

• Συγκεκριμένες παρατηρήσεις συμβολής για την αποτίμηση της περιόδου

Πριν την μελέτη του ίδιου του εκλογικού αποτελέσματος χρειάζεται μια συνολική αυτοκριτική για την περίοδο των δύο τελευταίων χρόνων. Αναμφισβήτητα ακολουθήσαμε μια πορεία αυτοακύρωσης των όποιων συγκριτικών πλεονεκτημάτων του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της Αριστεράς και βασικά διαψεύσαμε εν πολλοίς την ελπίδα για μια νέα ενωτική και μαχητική Αριστερά που θα συγκροτηθεί στην βάση των αξιών μας ή του ηθικού πλεονεκτήματος που με πράξεις είχαμε καταφέρει να αποκτήσουμε μια προηγούμενη περίοδο.

Σημαντικό στοιχείο αυτής της διαλυτικής κατάστασης αποτελεί η ίδια η κρίση και η ελάχιστη κοινωνική μας γείωση που μας οδήγησε σε μία πορεία συγκρούσεων στην βάση των ιδιαίτερων απόψεων του καθενός πέρα και έξω από τα προβλήματα της κοινωνίας. Επικράτησε για μια περίοδο μια οικονομίστικη λογική που οδηγούσε τις διαφωνίες στα άκρα. Ήταν μια μάχη στην οποία η όξυνση του κοινωνικού ζητήματος αντί να εντείνει την παρέμβασή μας εκεί, μας οδηγούσε σε μια απογειωμένη υπερπολιτικοποιημένη ατζέντα με στόχο να ανεβρεθεί το ιδανικό σύνθημα-σχέδιο που θα συνεγείρει αυτόματα τον κοιμώμενο κοινωνικό γίγαντα. Από αυτά τα στοιχεία δεν εξαιρούνται πολλές από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από τις απόψεις που συγκροτήθηκαν ειδικά στην προσυνεδριακή περίοδο στο εσωτερικό μας.

Η διαδικασία αυτή επέτεινε την απογοήτευση και σταμάτησε βίαια μια σειρά παραδειγματικών δράσεων και προσπαθειών σε όλη την Ελλάδα που είχαν οδηγήσει στην συγκρότηση αυτού που ονομάσαμε κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ και ενός σαφούς ριζοσπαστικού στίγματος του χώρου. Συνέπεια των παραπάνω η δημιουργία μιας νοσηρής κατάστασης κυρίως στο επίπεδο της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην εσωκομματική λειτουργία που ανεξάρτητα από το ποιες θα ήταν οι επιλογές μας στις αυτοδιοικητικές εκλογές η εικόνα μας στην κοινωνία είχε υποστεί ήδη πολύ σημαντικό πλήγμα.

Σε αυτήν την κακή δημόσια εικόνα και στην μειωμένη απεύθυνση του χώρου προφανώς συνέβαλε και η επιλογή της αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας που, στην πορεία εσωτερικών συγκρούσεων και ενώ όλοι επέστρεφαν στα βασικά αναλυτικά εργαλεία συγκρότησής τους, επανέφερε το σχέδιο της υπεύθυνης κεντροαριστερής δύναμης θέτοντας βέτο στην συνέχιση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμα σε αυτό το νοσηρό κλίμα συνέβαλαν οι επιλογές του πρώην προέδρου του κόμματος που σε συμμαχία με μέρος των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε βήμα βήμα στην συγκρότηση ενός σχήματος που τελικά συγκρότησε αυτόνομο ψηφοδέλτιο στην περιφέρεια Αττικής επιτείνοντας την εικόνα της πολυδιάσπασης του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Από αυτή την πορεία δεν καταφέραμε εμείς ως κόμμα, με τα κεντροβαρή χαρακτηριστικά που μπορούν να έχουν οι παρεμβάσεις μας λόγω μεγέθους και ιστορικότητας, να παίξουμε εκείνο τον εξισσοροπητικό ρόλο που θα έβαζε φρένο στον αλληλοσπαραγμό και θα έστρεφε, με πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα, τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής μάχης εντός της κοινωνίας. Σε αυτό συνέβαλε η δική μας κακή εσωτερική κατάσταση και η αναγκαστική ως ένα βαθμό εσωστρέφεια που σου επιβάλει μια συνεδριακή διαδικασία, στην οποία οδηγηθήκαμε αναγκαστικά και με απαίτηση των μελών του κόμματος για την υπέρβαση χρόνιων αδυναμιών και την χάραξη μιας νέας στρατηγικής, δεν μας άφησαν να παρέμβουμε εγκαίρως ως οφείλαμε. Ακόμα η αδυναμία υλοποίησης με σταθερότητα ενός συνεκτικού σχεδίου τόσο όσον αφορά την συμμαχία μας αλλά και όσον αφορά την ίδια την πολιτική μας πρόταση μας οδήγησε σε ανεξήγητες υπαναχωρήσεις που δημιουργούσαν κλίμα αβεβαιότητας αλλά και αναξιοπιστίας. Ακόμα και μέχρι σήμερα η εσωκομματική συζήτηση εξελίσσεται σαν να μην έχει ολοκληρωθεί η προσυνεδριακή διαδικασία με μεγάλη πόλωση και επιθετικότητα που δυσκολεύει το όλον κόμμα να προχωρήσει.

Αν στα παραπάνω συνυπολογίσουμε τις χρόνιες αδυναμίες διαχείρισης της διαφωνίας στο επίπεδο της γραμματείας και την αδυναμία να συγκροτήσουμε και να υλοποιήσουμε ένα σοβαρό σχέδιο που θα απαντάει στο αίτημα για περισσότερη δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα από τους ανένταχτους και τις ανένταχτες και μέσα σε μια γενική οργανωτίστικη συζήτηση από την οποία απουσίαζε η συνεννόηση πάνω στο πολιτικό σχέδιο οδηγηθήκαμε σε αλλεπάλληλα αδιέξοδα. Για δεύτερη φορά στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ φτάσαμε σε συμφωνία επί του πολιτικού σχεδίου για τις αυτοδιοικητικές εκλογές που όμως αποδείχτηκε γρήγορα πως δεν ανταποκρινόταν σε πραγματικές προθέσεις αφού δεν μπορούσε να αποκτήσει υλική υπόσταση με βάση τα ανταγωνιστικά σχέδια που είχαν ήδη εκπονηθεί. Το μόνο που έμενε ήταν οι αλληλοκατηγορίες για το ποιος έχει την ευθύνη για την συνολική κατάσταση.

Σε αυτό το τοπίο και πριν μπούμε στην ουσία της αποτίμησης των εκλογικών μας επιλογών και των αποτελεσμάτων αυτής της μάχης πρέπει να παραδεχτούμε πως δεν καταφέραμε να υπερβούμε τα πολλά και διαφορετικά σχέδια που και άλλες φορές καταθέταμε ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών. Έτσι και μέσα σε ένα τοπίο απαξίωσης της πολιτικής δεν καταφέραμε να εκφράσουμε μια κυρίαρχη πολιτική πρόταση, αλλά και με δεδομένη την πίεση χρόνου στην οποία συνέβαλαν καθοριστικά οι παραπάνω αδυναμίες μας, λειτουργήσαμε αποσπασματικά σε πολλές μεγάλες πόλεις και περιφέρειες της χώρας φτιάχνοντας σχήματα την τελευταία στιγμή με διαφορετικά στοιχεία ταυτότητας παρόλο τον γενικό αντιμνημονιακό χαρακτήρα.

Μέσα σε αυτή την διαδικασία δεν σεβαστήκαμε ιδιαιτερότητες κινήσεων που είχαν ήδη πολύχρονη δράση κάνοντας προτάσεις με στοιχεία κεντρικών πολιτικών ισορροπιών και με κριτήρια δημοφιλίας όπως συνέβη με άστοχες κινήσεις σχετικά με την Ανοιχτή Πόλη.

Ακόμα εγκλωβιστήκαμε στην βυζαντινολογία της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίζοντας και σχήματα σε όλη την Ελλάδα και υποτιμώντας τις όποιες υποψηφιότητες μελών του κόμματος. Χωρίς να σημαίνει πως πρέπει να υπάρχει κάποια δεδομένη κομματική επετηρίδα δεν μπορεί να δίνουμε την εικόνα ως χώρος πρέπει να συνεργαστούμε με κάποιον ανεξάρτητο ή κάποιον που προέρχεται από άλλον χώρο για να πιστέψουμε πως θα πετύχουμε ένα καλό αποτέλεσμα και πως τα στελέχη του κόμματος ή του χώρου σε πρώτες θέσεις ευθύνης είναι αναγκαστικές επιλογές ή επιλογές ήττας. Τα αποτελέσματα ούτως ή άλλως διαψεύδουν αυτήν την άποψη.

Συμπερασματικά οφείλουμε να πούμε πως η πρότερη εικόνα πολυδιάσπασης και μάχης για μικροκομματικά οφέλη και μικροεξουσίας καθιστούσαν αυτή την μάχη από τα πριν πολύ δύσκολη ανεξάρτητα του σχεδίου που θα δοκιμάζαμε.

• Σχετικά με την προεκλογική μας τακτική και ειδικά για τον Δήμο της Αθήνας

Ακόμα η ιδιαιτερότητα αυτής της εκλογικής μάχης ως η πρώτη στην μετά μνημόνιο εποχή μας οδήγησε ορθά σε μια προσπάθεια ανάδειξης του κεντρικού μηνύματος που έπρεπε να βγει από τις εκλογές οδηγώντας μας όμως ταυτόχρονα σε μια υποτίμηση των βασικών αυτοδιοικητικών μας χαρακτηριστικών και της πρότυπης δουλειάς που είχαμε κάνει σε διάφορες περιοχές που δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε.

Αντίστοιχα θέτοντας ως κεντρική την αντιμνημονιακή μάχη υποτιμήσαμε ριζοσπαστικά, εναλλακτικά, νεολαιίστικα και οικολογικά χαρακτηριστικά καθώς και στοιχεία του προγραμματικού μας λόγου πληρώνοντας το τίμημα, ενώ ταυτόχρονα άλλοι χώροι ή κινήσεις με σαφώς πιο απολίτικα χαρακτηριστικά επένδυσαν πάνω σε αυτό το κενό.

Τα παραπάνω έπαιξαν αρνητικό ρόλο για την πολύ δύσκολη μάχη που δώσαμε στον Δήμο της Αθήνας κόντρα στον πρώην δήμαρχο και έναν τυπικά ανεξάρτητο υποψήφιο με την χλιαρή στήριξη του ΠΑΣΟΚ αλλά και των οικολόγων καθώς και πολλών πρώην συντρόφων μας της Δημοκρατικής Αριστεράς που έχουν και οργανωτικές δυνατότητες στο Δήμο της Αθήνας. Παρ όλα αυτά η επικεφαλής μας που τελικά επιλέχθηκε από τα σπλάχνα της παράταξης έδωσε την μάχη παραπάνω από αξιοπρεπώς, με όλες της τις δυνάμεις και με εξαιρετικά επιτυχημένες παρεμβάσεις, αφήνοντας ορθά απολύτως ικανοποιημένο όλο τον κόσμο της παράταξης.

• Σχετικά με τις επιλογές μας στην περιφέρεια Αττικής

Όσον αφορά στην περιφέρεια Αττικής που εκ των πραγμάτων ήταν μια κεντρική μάχη και με βάση την παραπάνω ανάλυση μας και λόγω της υψηλής πληθυσμιακής πυκνότητας οδηγηθήκαμε σε μια δύσκολη και τολμηρή επιλογή υψηλού ρίσκου.

Σήμερα εκτιμάμε πως ορθά τις εκλογές δεν μπορούσαμε να τις δώσουμε σαν να μην υπήρχε το μνημόνιο και πως η προσπάθειά μας για την δημιουργία μιας πλατιάς παράταξης που θα κερδίζει παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που απογοητεύονται από την ακραία καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης ήταν ορθή.

Ταυτόχρονα όμως η αντίληψη με την οποία υλοποιήθηκε καθώς και ο τρόπος που λειτούργησε το κόμμα στο εσωτερικό της παράταξης πρέπει να αντιμετωπιστούν αυτοκριτικά με δεδομένο πως το αποτέλεσμα είναι σαφώς κατώτερο των στόχων μας και με διαπιστωμένη την αδυναμία μας να πείσουμε για την ορθότητα αυτής της επιλογής τον κόσμο που τα τελευταία χρόνια έχουμε χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης,αδυναμία μας να συσπειρώσουμε και να εμπνεύσουμε τα μέλη μας να δώσουν με πάθος αυτή την κρίσιμη μάχη και τέλος με βάση την κάθετη διαφωνία και την μη συμμετοχή σε αυτή την παράταξη των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ειδικά αυτών που έχουμε δώσει με κοινή αντίληψη  σειρά μαχών τα τελευταία χρόνια.

Πρέπει να δούμε πως σχέδια τα οποία δεν έχουν δουλευτεί μέσα στην κοινωνία και δεν έχουν παράξει θετικά αποτελέσματα ή δεν αποτελούν μια άμεσα κατανοητή επιλογή από τον κόσμο της Αριστεράς δεν είναι δεδομένο πως θα λειτουργήσουν θετικά επειδή δημοσκοπικά ή σε επίπεδο κεντρικού σχεδιασμού δείχνουν νικηφόρα.

Ακόμα πρέπει να πούμε πως το ισχυρό πλήγμα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε μετά την αποτύπωση του διχαστικού σχεδίου από την πλευρά του Αλέκου Αλαβάνου και κάποιων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ σε ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο στην Περιφέρεια Αττικής το υπερτιμήσαμε και ετεροπροσδιοριστήκαμε σε κάποιο βαθμό απέναντί του. Αν και έγκαιρα είχαμε αντιληφθεί την αδυναμία απεύθυνσης στην κοινωνία ενός σχεδίου που απλά εκμεταλλεύεται τον δημόσιο χώρο απεύθυνσης που δημιουργεί ένα στέλεχος της Αριστεράς με σημαντική πορεία στην κεντρική πολιτική σκηνή εκφωνώντας ένα απογειωμένο σχέδιο με βασικά στοιχεία τον βερμπαλισμό και την αντικαπιταλιστική αντιευρωπαική ρητορεία δυστυχώς αντιδράσαμε με κάποια φοβικά αντανακλαστικά απέναντι στο ενδεχόμενο μιας ενδοαριστερής αντιπαράθεσης και έτσι αποτέλεσε για μας μονόδρομο η επιλογή ενός προσώπου εκτός αριστεράς ως επικεφαλής της παράταξης στην περιφέρεια Αττικής.

Το αποτέλεσμα αν και είναι αξιοπρεπές δεδομένης της κατάστασης του χώρου δεν αγγιζει τους στόχους που είχαμε θέσει, δεν δίνει το σήμα ενός ουσιαστικού ρήγματος από τα αριστερά στο ΠΑΣΟΚ, δεν διευκολύνει την εξέλιξη του ίδιου του σχεδίου για την συνάντηση με τον κόσμο που αποδεσμεύεται από το ΠΑΣΟΚ, ενώ δεν συμβάλει και στην βελτίωση της κατάστασης στον χώρο της Αριστεράς. Αυτό δεν σημαίνει πως το σχέδιο ήταν εξ αρχής λανθασμένο και φυσικά οφείλουμε να διατηρήσουμε και να λειτουργήσουμε την παράταξη όπως και σχέσεις τις οποίες δημιουργήσαμε την προεκλογική περίοδο με στελέχη αυτού του χώρου.

Αυτό που οφείλουμε να ξανασκεφτούμε είναι τους τρόπους μέσα από τους οποίους μπορούμε να απευθυνθούμε σε πιο πλατιά ακροατήρια που απογοητεύονται από τις δυνάμεις του δικομματισμού χωρίς όμως να αυτοαναιρούμαστε και να διαρρηγνύουμε σχέσεις που με κόπο έχουμε χτίσει για χρόνια με τον πάντα απαιτητικό κόσμο της αριστεράς. Επίσης πρέπει να δούμε πως θα αξιοποιούμε ένα πολιτικό προσωπικό που διαφωνεί ενεργά με την πολιτική του μνημονίου χωρίς όμως να θολώνουμε το κεντρικό μας στίγμα.

Οφειλουμε να μην αντιμετωπίζουμε την εκλογίκη μας τακτική μέσα από μια μια στατική ανάλυση της εκλογικής συμπεριφοράς της κοινωνίας. Για παράδειγμα στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές το πείραμα της Ανοιχτής Πόλης με την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα απέδειξε πως ένα ριζοσπαστικό σχήμα με νέα χαρακτηριστικά μπορεί να έχει μεγαλύτερη απεύθυνση και σε κόσμο του ΠΑΣΟΚ από ότι μια υποψηφιότητα που προέρχεται από τον σοσιαλιστικό χώρο όπως ήταν η υποψηφιότητα για την υπρνομαρχία Αθηνών Πειραιά του Γιάννη Πανούση.  Αυτό εξηγείτε μιας και η απεύθυνση σε σχετικά πιο νέο κόσμο με πιο χαλαρές ταυτότητες με τα κόμματα εξουσίας μπορεί να πείσει πιο εύκολα και να δημιουργήσει πιο ουσιαστικούς δεσμούς και με την έννοια της μετατόπισης ενεργού κόσμου προς τα αριστερά.

Στα παραπάνω στοιχεία αυτοκριτικής πρέπει να προσθέσουμε και την αδυναμία του κόμματος να παίξει ένα ενεργό ρόλο στην συγκρότηση της παράταξης με όρους δημοκρατίας και αποτελεσματικότητας, με διαδικασίες και όργανα, που θα σχεδιάζουν έγκαιρα και θα υλοποιούν στην βάση ενός σχεδίου και να μην κινείτε μόνο με βάση την αυτενέργεια κάποιων στελεχών και την παρεμβατικότητα τους ή όχι στον επικεφαλής.

• Στοιχεία για το σχέδιο μας από δω και πέρα

Βασική αντίληψη μας πρέπει να είναι πως βάζουμε το συνολικό σχέδιο που αποφασίσαμε στο συνέδριο του κόμματος σε υλική εφαρμογή από αύριο το πρωί με άμεσα παραγόμενα αποτελέσματα.

1)      Ευρωπαϊκός συντονισμός – ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση

Στο σημερινό τοπίο πρέπει άμεσα να κινηθούμε δημιουργώντας γεγονότα αλλά και συγκροτώντας μια κεντρική πρόταση μας για την διέξοδο από την κρίση.

Αξιοποίηση του συνεδρίου του ΚΕΑ

Τεκμηρίωση για την απάντηση της Αριστεράς στην κρίση – Προβολή των θέσεων του συνεδρίου και του προγράμματος (έμφαση στην λογική του ξηλώματος των συνθηκών και της επανίδρυσης της Ευρώπης πέρα από την βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού και ανοίγωντας την ιστορική προοπτική του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία)

Εκδηλώσεις και με καλεσμένους από την υπόλοιπη Ευρώπη – συντονισμός δράσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο

2)      Βάζουμε σε εφαρμογή ένα άμεσο σχέδιο παρεμβάσεων για την κρίση δημιουργώντας κλίμα ανυποχώρητου αγώνα διαρκείας.

Πρώτη προτεραιότητα η Απεργία στις 15 Δεκέμβρη με ένα πλήρες σχέδιο επισκέψεων σε εργασιακούς χώρους, εκδηλώσεων, δράσεων και ακτιβισμών.

Απαραίτητο για την παρέμβασή μας ο συντονισμός σε συνδικαλιστικό και αυτοδιοικητικό επίπεδο για τα ζητήματα της κρίσης και της αλληλεγγύης – αυτοοργάνωσης ως πρώτη απάντηση από την πλευρά του κόσμου της εργασίας

3)      Οργανωτική ανασυγκρότηση του κόμματος και υλοποίηση των αποφάσεων του συνεδρίου για κόμμα των μελών. Προτάσεις για εξωστρεφή δράση των οργανώσεων. Συντονισμός και καλός σχεδιασμός με κεντρική στήριξη από το κόμμα των δυνάμεών μας σε αυτοδιοικητικό – συνδικαλιστικό επίπεδο.

Νέα καταγραφή μελών – εκλογή γραμματειών ΠΚ – Συνδιασκέψεις

Λειτουργία τμημάτων – τεκμηρίωσης Επιτροπής πολιτικού σχεδιασμού – επιτροπής προγράμματος

Συγκρότηση μια επιτροπής που θα συζητήσει τα χρόνια προβλήματα του κόμματος και θα καταλήξει σε συγκεκριμένες προτάσεις για την δομή και την λειτουργία του κόμματος με την οπτική της περισσότερης δημοκρατίας

4)      Για τον ΣΥΡΙΖΑ, την ενότητα της Αριστεράς και την κοινή δράση ενάντια στο μνημόνιο

 

I.            Χρειάζεται άμεσα μια πρωτοβουλία για την κοινή δράση ενάντια στο μνημόνιο και τις συνέπειές του. Αυτή η πρόταση οφείλει να απευθύνεται στο πιο πλατύ εύρος δυνάμεων από τον χώρο που απεγκλωβίζεται από το ΠΑΣΟΚ μέχρι την Άκρα Αριστερά. Μια τέτοια πρωτοβουλία πρέπει να προτείνουμε να πάρει η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ με πολύ καλό σχεδιασμό και ένα μίνιμουμ πλαίσιο δράσεων που θα προτείνουμε.

Ένα πρώτο τέτοιο βήμα θα μπορούσε να ήταν μια πλατιά πρωτοβουλία για την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των κοινωνικών αναγκών που θα προβάλει και μια νέα αντίληψη για τον δημόσιο τομέα.

II.            Είναι δεδομένο από την μία πλευρά πως για τον ΣΥΡΙΖΑ ξημερώνει μια πολύ δύσκολη μέρα. Από την άλλη όλοι καταλαβαίνουν πως ενώ πρέπει να μείνει ζωντανή με κάθε τρόπο η διαδικασία συγκρότησης μιας νέας ενωτικής αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συνεχίσει όπως πριν ως πεδίο διαμεσολαβήσεων και τακτικισμών. Με βάση αυτά και κυρίως όλα τα προβλήματα που εντοπίσαμε στο κομμάτι του απολογισμού πρέπει να πάρουμε άμεσα πρωτοβουλίες για διμερείς επαφές με όλες τις συνιστώσες που θα δώσει τον χρόνο για μια νηφάλια και εξαντλητική διερεύνηση των επόμενων βημάτων μας.

Σήμερα δεν μπορούμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη πρόταση, αλλά σε αυτή την διαδικασία εμείς οφείλουμε να καταθέσουμε αφετηριακά στοιχεία του προβληματισμού μας:

• Δεν μπορεί στο εσωτερικό μιας συμμαχίας να συγκροτούνται και να δοκιμάζονται πολιτικά σχέδια που παραμένουν εν δυνάμει αυτόνομα και υποτιμούν την κοινή διαδικασία. Η ύπαρξη ανασυνθέσεων στο εσωτερικό μιας συμμαχίας αποτελεί ευτυχές γεγονός, από την στιγμή που συγκροτείται ως τέτοια όμως και απευθύνεται ως ένα στην κοινωνία θα μετέχει και ως μία συνιστώσα στην συμμαχία.
• Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε την λειτουργία μας ως ένα πρωτότυπο πολιτικό μόρφωμα με καθημερινή λειτουργία και παρέμβαση αν δεν βρούμε δημοκρατικά τρόπους επίλυσης της διαφωνίας και τρόπους αναβάθμισης της συμφωνίας μας. Η ομοφωνία μας οδήγησε σε πολλαπλά αδιέξοδα. Είναι αυτονόητο όμως πως ένα ανώτερο επίπεδο δημοκρατίας προϋποθέτει και μια αναβαθμισμένη συμφωνία επί του πολιτικού πλαισίου καθώς και κοινή παρέμβαση στο κοινωνικό επίπεδο. Είναι παράλογο να λειτουργούμε ως ενιαίο πολιτικό υποκείμενο, με ιδιαίτερα βεβαία χαρακτηριστικά και να μην μπορούμε να παρέμβουμε με κοινό τρόπο στο συνδικαλιστικό κίνημα ή στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η πρόταση μας συγκροτείται πάνω στην αντίληψη του ανοίγματος νέων οριζόντων ενότητας και κοινής δράσης.
• Ένα συμμαχικό σχήμα που θα συνεχίσει να λειτουργεί με ομοφωνία πάνω σε ένα μίνιμουμ πλαίσιο δεν μπορεί να έχει μια καθημερινή πολιτική λειτουργία με τον τρόπο που την ζήσαμε ως σήμερα. Μπορεί όμως να παρεμβαίνει με κάποιες κεντρικές καμπάνιες και κοινές πρωτοβουλίες, με πρωτοβουλίες της ΚΟ σε συνεργασία με τις συνιστώσες που απαρτίζουν το εγχείρημα και κοινές παρεμβάσεις σε θεματικό(δικαιώματα, περιβάλλον κλπ) ή και τοπικό επίπεδο και οφείλει κάθε φορά χωρίς να φθείρεται και να διαλύει τον κόσμο τις αριστεράς να διερευνά τις δυνατότητες για κοινές εκλογικές καθόδους καθώς και για την διεύρυνσή του. Ένα τέτοιο ενωτικό εγχείρημα μας είναι για αυτή την μεταβατική περίοδο χρήσιμο και αναγκαίο τόσο ως προς την ενδυνάμωση των κοινών μας δράσεων όσο και ως προς την βελτίωση των σχέσεων εμπιστοσύνης.
• Από εκεί και πέρα αν υπάρχουν δυνατότητες μιας πιο στενής συνεργασίας δυνάμεων με βάση ένα ενιαίο και αξιόπιστο πολιτικό σχέδιο, μέσα ή και ανεξάρτητα από την διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε έτοιμοι να ανιχνεύσουμε τις δυνατότητες πιο στενής συνεργασίας προς την κατεύθυνση της περισσότερης δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα και ενδεχομένως και μιας συγκροτημένης ανασύνθετικής διαδικασίας που θα μπορούσε να δώσει νέα πνοή στον χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Αυτή η προοπτική δεν επερωτά ούτε στο ελάχιστο την ύπαρξη του Συνασπισμού αλλά αποτελεί κρισιμο βήμα μέσα στην συνολική του στρατηγική για την ενότητα και την κοινή δράση της Αριστεράς μιας και η αντίληψή μας είναι πως το κόμματα δεν είναι μεταφυσικά υποκείμενα αλλά οχήματα συλλογικής και δημοκρατικής συγκρότησης και λειτουργίας πάνω στην συγκυρία.

Τέλος οφείλουμε να πούμε πως ο ΣΥΝ παρά τις μεγάλες αλλαγές που έχουν συντελεστεί έχει ανταποκριθεί με επιτυχία στην ανάγκη για την ύπαρξη ενός ζωντανού μαζικού κόμματος της Αριστεράς πέραν της δογματικής Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή την πορεία είμαστε όλοι και όλες μαζί αποφασισμένοι να συνεχίσουμε έχοντας συνείδηση πως ο ΣΥΝ μπορεί να μην είναι ο ίδιος με την εποχή που συγκροτήθηκε, παραμένει όμως ενιαίος και ισχυρός, ανανεώνοντας συνεχώς στοιχεία της ταυτότητάς του.

 

Τάσος Κορωνάκης

25/11/2010

Στρατηγοί χωρίς στρατό; (Αυγή 19/9/2010)

Δεν είμαστε καθόλου χαρούμενοι για τις διασπάσεις και τον κατακερματισμό της Αριστεράς, ιδιαίτερα της ριζοσπαστική Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως. Είμαστε προβληματισμένοι από το γεγονός ότι οι διαδοχικές κρίσεις και το οριστικό δράμα διεξάγονται πάντα μεσούσης της προεκλογικής περιόδου: ευρωεκλογές, βουλευτικές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Δεν είμαστε ανυποψίαστοι, είχαμε δει, όπως όλοι, να εξελίσσεται ένα ανταγωνιστικό σχέδιο διαφοροποίησης εντός του ΣΥΡΙΖΑ από τις οργανώσεις και τα πρόσωπα που αποτελούν το «Μέτωπο αλληλεγγύης» εδώ και ένα χρόνο περίπου. Είχαμε προβλέψει την κατάληξη, κάναμε ότι μπορούσαμε για να αποτρέψουμε το αναπότρεπτο, σε βάρος μάλιστα της ίδιας μας της πολιτικής αξιοπρέπειας, σε βάρος επίσης των πιο ειλικρινών δυνάμεων μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζαμε ότι είναι αδύνατο να επαγγέλλεσαι την ενότητα της Αριστεράς και την ίδια στιγμή να οδηγείσαι σε διαδοχικές διασπάσεις και μάλιστα σε μια εποχή που το αίτημα του κόσμου της εργασίας είναι η μέγιστη ενότητα για να αντιμετωπισθεί το Μνημόνιο και η κυβερνητική επέλαση σε στοιχειώδη δικαιώματα της μισθωτής εργασίας. Εκείνο που δεν γνωρίζαμε, και ακόμα και σήμερα δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια, είναι ποιες είναι οι πολιτικές διαφορές -οι πολιτικές, όχι οι ιδεολογικές και στρατηγικές- που κάνουν τη διάσπαση αναπόφευκτη.

Συγκρούσεις για την ηγεμονία;

Η εύκολη απάντηση είναι η πάλη για την ηγεμονία. Μια πάλη χωρίς αρχές με έντονα αρχηγικά και μεσσιανικά στοιχεία, ιδιαίτερα από την πλευρά του Α. Αλαβάνου, η οποία από τη στιγμή που δεν της βγήκε, λόγω της στοιχειώδους συνοχής του ΣΥΝ και της άρνησης της ΑΝΑΣΑ να την συνδράμει, εξυφαίνει την ηρωική έξοδο από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ για να συναντηθεί με το «πεπρωμένο» μιας αδιευκρίνιστης κοινωνικής αριστεράς. Ένα πολιτικό σχέδιο δηλαδή βγαλμένο από τα συρτάρια της πασοκικής εμπειρίας της μεταπολίτευσης το οποίο στις μέρες μας δεν μπορεί να συγκινήσει ούτε καν τις δυνάμεις που εύχονται τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα πίσω και πέρα από το βολονταρισμό, τις κινήσεις τακτικής στην πολιτική σκακιέρα, το πόκερ της απόδοσης των ευθυνών της διάσπασης που εκπονεί και διαχειρίζεται το «Μέτωπο» κρύβεται η παθολογία του, όπως και ενός μεγάλου τμήματος της Αριστεράς εξ άλλου, που δεν είναι άλλη από τον «εκλογικίστικο» χαρακτήρα των ενδοαριστερών συγκρούσεων.

Εκλογικισμός δεν είναι το να συμμετέχεις στις εκλογές και να προσπαθείς να τις κερδίζεις. Εκλογικισμός είναι η ιδέα ότι η ηγεμονία κατακτιέται με τις εκλογές και ότι οι εκλογές κερδίζονται μέσα στις προεκλογικές καμπάνιες: με πολιτικούς ηγέτες, με λαμπερά πρόσωπα, με έξυπνες ατάκες και αδιάλλακτη φρασεολογία. Ιδέα ολέθρια, που δεν σταμάτησε να φέρνει καταστροφικές ήττες – ακόμα και εκλογικές. Ιδέα που έχει πληρώσει ακριβά στο παρελθόν ο Συνασπισμός και σήμερα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έχει ανοσία.

Οι εκλογές δεν είναι παρά ένα εργαλείο μέτρησης, μια φωτογραφία της γνώμης στη δεδομένη στιγμή. Παράγουν δυνατότητες ή δυσκολίες για την επόμενη μέρα, δεν παράγουν όμως οι ίδιες τη γνώμη που καταγράφεται. Αυτή διαμορφώνεται ουσιαστικά έξω από την εκλογική σφαίρα, μέσα στις κοινωνικές πρακτικές όπως αυτές δομούνται μέσα στις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις και στους θεσμούς που τις αποκρυσταλλώνουν.

Η αποδόμηση των συναινέσεων

Για να μην καταγράφουν οι εκλογές απλώς «την κυριαρχία των κυρίαρχων» η Αριστερά πρέπει να επεμβαίνει πολύ πριν την εκλογική μάχη, στο επίπεδο της ίδιας της διαδικασίας σχηματισμού της συναίνεσης. Πρέπει να προωθεί μια αγωνιστική πρακτική που να υπονομεύει την αστική ηγεμονία, να αποσυνθέτει την ταξική συμμαχία στην οποία στηρίζεται. Μέσα από αυτό το πρίσμα είναι απόλυτα εύλογο να επιχειρείς να συμπυκνώσεις στο πολιτικό πεδίο, άρα και να αποτυπώσεις στο εκλογικό, τους αγώνες της αμέσου προηγούμενης περιόδου. Μια  περίοδος κοινωνικών αγώνων οι οποίοι μπορεί να μην κατάφεραν να ανατρέψουν το Μνημόνιο και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, διέρρηξαν όμως τις κοινωνικές συναινέσεις και αναστάτωσαν το μπλοκ εξουσίας. Αυτούς τους αγώνες, τους ελλειμματικούς, τους αποσπασματικούς, που δεν είχαν ενδεχομένως σαφή «αντικαπιταλιστική ρητορική», που κινήθηκαν προγραμματικά στα όρια του κοινωνικού κράτους και του σοσιαλδημοκρατικού συμβολαίου –πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά- δεν τους έδωσε μόνη της η Αριστερά, ούτε βεβαίως μόνη της η ριζοσπαστική Αριστερά. Τους έδωσε μαζί με τα συνδικάτα, τους νεολαίους, τα λαϊκά στρώματα, με πασόκους και αριστεριστές, με τους «πάνω» και τους «κάτω». Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι οι 3 ομάδες που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και στηρίζουν την υποψηφιότητα Μητρόπουλου στην Περιφέρεια της Αθήνας είναι αποτελέσματα της ίδιας της κοινωνικής διεργασίας των αγώνων και της πολιτικής διαφοροποίησης. Στόχος μας σε μια πρωτόγνωρη συγκυρία ήταν και παραμένει η δημιουργία του πιο πλατιού μετώπου δυνάμεων που θα παλέψει για την έξοδο από την κρίση από θέσεις που θα θέτουν σε προτεραιότητα την κοινωνία και τους εργαζόμενους και μπορούμε τουλάχιστον να ισχυριστούμε πως το προσπαθούμε με όρους συνάντησης χώρων και όχι με όρους μεταγραφής προσώπων. Ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένα εκτιμά ο καθένας πως εργαζόμαστε προς αυτήν την κατεύθυνση έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι η πολιτική του Μνημονίου και του ΠΑΣΟΚ, μετά τη δίμηνη «εκεχειρία» λόγω εκλογών, θα εντείνει την κοινωνική και πολιτική διεργασία. Η Αριστερά πρέπει να είναι και πάλι εκεί με το διπλό στόχο της συσπείρωσης και της διεύρυνσης, έτοιμη να υπερβεί τον εαυτό της και την έκρηξη υποκειμενισμών που βιώσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, έτοιμη να συμμαχήσει στη βάση ενός κοινού σχεδίου με τμήματα του πληθυσμού που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ και δυνάμεις του οικολογικού χώρου που αντιλαμβάνονται τα διακυβεύματα της συγκυρίας, μα κυρίως πρέπει να είναι έτοιμη υπερβαίνοντας την υπερπολιτικοποίησή της να κοπιάσει για την συγκρότηση ενός κοινωνικού κινήματος ανατροπής της σημερινής πολιτικής σε συμμαχία πρωτίστως με τα κοινωνικά στρώματα που βιώνουν πρώτα τις οδυνηρές συνέπειες της πολιτικής του μνημονίου .

Αν η Αριστερά μένει αδιάφορη γι’ αυτή τη διεργασία, περίκλειστη στην αυτοαναφορικότητα και στο ενδοαριστερό παιχνίδι των συσχετισμών, δεν συμβαίνει το ίδιο με το πολιτικό σύστημα. Το τελευταίο και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνησή του και το σύστημα των ΜΜΕ που στηρίζει τη συναίνεση στο Μνημόνιο μετά από μια αποτυχημένη περίοδο αποπολιτικοποίησης των αυτοδιοικητικών εκλογών δια μέσου «προσώπων» που δεν είχαν βαρύ πολιτικό στίγμα (Καμίνης, Μπουτάρης, Τατούλης) επανέρχεται πολώνοντας πλέον την εκλογική σύγκρουση δίνοντας χαρακτήρα δημοψηφίσματος αποδοχής της κυβερνητικής πολιτικής, στερώντας βεβαίως το «φύλλο συκής» από τη Δημοκρατική Αριστερά. Ας πρόσεχε.

Κοινωνία και στρατηγεία

Αν ο εκλογικισμός είναι το ένα «προπατορικό αμάρτημα» της Αριστεράς, το άλλο είναι η απογείωση από το κοινωνικό, το μεγάλο πολιτικό παιχνίδι που αγνοεί, αδιαφορεί η υποτιμά τους υπαρκτούς συσχετισμούς τη συνείδηση και τις διαθέσεις του κόσμου της εργασίας, του κόσμου της Αριστεράς. Η Αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει ως επιτελείο, ως στρατηγείο μεγάλων ιδεών και μεγάλων σχεδίων επί του πολιτικού, έξω και πέρα δηλαδή από το κοινωνικό φίλτρο των οργανωμένων της δυνάμεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει και αντέχει τις απερίγραπτες κακουχίες γιατί οι μικρές του δυνάμεις είναι κοινωνικά αγκυρωμένες: σε συνδικάτα, σε κινήματα πόλης, σε περιβαλλοντικά σχήματα, σε αντιρατσιστικές κινήσεις, σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και αντίστασης, γιατί ζει και υπάρχει, πολιτικά και κοινωνικά, στις τοπικές κοινωνίες, σε δήμους, συνοικίες και κοινότητες. Με όλους αυτούς είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε το ταξίδι, δεν μας αφορούν τα σενάρια υποκατάστασης, πόσο μάλλον αντικατάστασης του «λαού της Αριστεράς» με ένα άλλο λαό. Συνεχίζουμε με όλους εκείνους και όλες εκείνες που εξακολουθούν να πιστεύουν το εγχείρημα της ενότητας της ριζοσπαστικής Αριστεράς, της ενότητας της Αριστεράς με ανιδιοτέλεια, ανεξάρτητα από την πρόσκαιρη διαφωνία, βαθαίνοντας τη δημοκρατία και εκτείνοντας την πολιτική δράση.

Έφη Καλαμαρά,

Τάσος Κορωνάκης,

Χριστόφορος Παπαδόπουλος

Μέλη της ΠΓ του ΣΥΝ

Η συνέντευξή μου στην Αυγή της Κυριακής

Τ.Κορωνάκης: Χρειαζόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο

Παπαδόπουλος Α.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/06/2010

Συνέντευξη στον ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

*Ο Αλ. Αλαβάνος να ξαναεμπλακεί στη βάσανο και στην ομορφιά της συλλογικότητας

*Εξαιρετικά αρνητικό γεγονός η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας

Τη βούληση της ηγεσίας του ΣΥΝ να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ το βάσικο όχημα μέσα από το οποίο οι μετέχοντες παλεύουν για την ενότητα της αριστεράς και την αλλαγή των συσχετισμών εκφράζει ο Τάσος Κορωνάκης, καλώντας και τις υπόλοιπες συνιστώσες να πράξουν το ίδιο. Υπογραμμίζει ότι πρέπει να υπάρξει ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο, μία κοινή προγραμματική πρόταση και ένα κοινό σχέδιο που θα δίνουν απαντήσεις από την πλευρά των εργαζομένων. Το στέλεχος του ΣΥΝ χαρακτηρίζει απολύτως χρήσιμο τον Αλ. Αλαβάνο και τον καλεί «ξαναεμπλακεί στη βάσανο και την ομορφιά της συλλογικότητας».

* Κωδικοποιημένα τι σημαίνουν οι αποφάσεις του συνεδρίου για τον ΣΥΡΙΖΑ και τι πρωτοβουλίες είναι διατεθειμένος να αναλάβει ο ΣΥΝ;

Το πρώτο μήνυμα είναι ότι έχουμε αποφάσεις και για τον ΣΥΡΙΖΑ, και για όλα τα κρίσιμα ερωτήματα που τέθηκαν στο συνέδριο, που είναι σαφείς και είναι ψηφισμένες από τη συντριπτική πλειοψηφία του συνεδρίου. Τώρα είναι η ώρα της υλοποίησης και την ευθύνη την έχουμε όλοι και όλες.

Συγκεκριμένα, η απόφαση για τον ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει με ειλικρίνεια τα προβλήματα, αλλά και τις ευθύνες μας, προσπαθεί να προσδιορίσει τον ΣΥΡΙΖΑ όχι ως μια απλή συμμαχία, αλλά ως συμμαχία συνιστωσών και ανένταχτων που μέσα από πολλαπλές μάχες έχει αποκτήσει μια συγκεκριμένη ταυτότητα στην ελληνική κοινωνία.

Πρώτο μας καθήκον είναι μέλη συνιστωσών και ανένταχτοι να πάρουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια μας, να τον βγάλουμε στα κοινωνικά μέτωπα, να τον κάνουμε χρήσιμο στην κοινωνία και την αριστερά, υλοποιώντας το σύνθημα «ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΝΤΟΥ». Θα κριθούμε από το αν θα καταφέρουμε να κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ένα χώρο ελκτικό, χώρο ένταξης νέων αριστερών, χώρο δημοκρατικό, που θα παρεμβαίνει στο μικρό και στο μεγάλο και θα δημιουργεί όρους νίκης του κινήματος.

Στόχος μας, υπερβαίνοντας άγονες αντιπαραθέσεις, είναι να ανοίξουμε μια ειλικρινή συζήτηση που θα δημιουργεί όρους αλληλεγγύης, που θα οδηγεί στη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού συμβολαίου και μέσω μιας κοινής προγραμματικής πρότασης και ενός κοινού πολιτικού σχεδίου να δημιουργήσουμε όρους ουσιαστικής απάντησης από την πλευρά των εργαζομένων στην ακραία επίθεση που δεχόμαστε. Θα κριθούμε λοιπόν από το αν θα σταματήσουμε τον εργασιακό μεσαίωνα και την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος. Θα κριθούμε από τις κρίσιμες μάχες που θα δώσουμε τις μέρες αυτού του καυτού Ιουλίου αλλά και από τη μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.

* Από τη στιγμή που στον ΣΥΡΙΖΑ συνυπάρχουν δυνάμεις με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες και απόψεις, γιατί ο ΣΥΝ πιστεύει ότι το Μέτωπο εξυπηρετεί διαφορετικά πολιτικά σχέδια;

Το διαφορετικό ιδεολογικό στίγμα και οι διαφωνίες που κάθε μέρα θα συναντάς σε μια πολιτική συμμαχία δεν είναι το πρόβλημα. Με αυτές τις δυνάμεις ο ΣΥΡΙΖΑ άλλοτε έκανε «θαύματα» και άλλοτε μας οδήγησε σε «καταστροφές». Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε έχοντας ως βασική παραδοχή την ανάγκη συσπείρωσης απέναντι στην επιθετικότητα του νεοφιλελευθερισμού, έχοντας ως στόχο την υπέρβαση ιδεολογικών διαχωριστικών γραμμών που δεν ανταποκρίνονται στο σήμερα αλλά και τη συναίσθηση της υποκειμενικής αδυναμίας της κάθε συνιστώσας. Δεν φτιάξαμε τον ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιωθεί το ένα ή το άλλο ιστορικό ρεύμα, αλλά για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς μέσα στην κοινωνία.

Αυτό που πρέπει να συνομολογήσουμε σήμερα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει το βασικό όχημα μέσα από το οποίο παλεύουμε για την ενότητα της αριστεράς, για την αλλαγή των συσχετισμών. Εμείς στο συνέδριό μας και με κόστος συμφωνήσαμε πως για μας ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο χώρος από όπου ξεκινάνε οι πρωτοβουλίες μας προς την υπόλοιπη αριστερά και προς την κοινωνία. Αυτό οφείλουν να το κάνουν όλοι και να συναποφασίσουμε πως την ελάχιστη συμφωνία στην οποία κάθε φορά θα καταλήγουμε, από την επόμενη μέρα θα την υπερασπιζόμαστε όλοι μαζί, θα παλεύουμε μαζί για να την υλοποιήσουμε και δεν θα την υποσκάπτουμε με ανέξοδη κριτική μέχρι να καταστεί ανενεργή για να δικαιωθεί η αρχική μας τοποθέτηση. Αυτά μπορούν να αλλάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια βδομάδα.

* Ο Αλ. Αλαβάνος καταλογίζει στον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικό και ηγετικό έλλειμμα…

Μου είναι πολύ δύσκολο να μιλάω για τον Αλέκο και θα το κάνω πρώτη φορά δημόσια και με απόλυτη ειλικρίνεια. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της κριτικής και ο καθένας διαλέγει τι, πού και πώς θα το πει. Θα προτιμούσα η κριτική να γίνεται με όρους συντροφικότητας εντός ενός συλλογικού πλαισίου, με δεδομένο το κοινό άγχος για τη βελτίωση, την καλυτέρευση της δουλειάς μας. Θεωρώ προτιμητέα την ανταλλαγή επιχειρημάτων και τη σύνθεση από τις σιβυλλικές δηλώσεις και τις διακηρύξεις. Ακόμα περισσότερο με θλίβει η κριτική που εκπέμπεται από έναν σύντροφο που έχει παίξει πρώτο ρόλο το προηγούμενο διάστημα, έχει ο ίδιος βιώσει όλες τις δυσκολίες που μπορεί να προκύπτουν στο κόμμα μας και σήμερα, με το βάρος που έχει η άποψή του, μιλάει με εύκολο τρόπο και απαιτεί να γίνουν πράγματα που ο ίδιος δεν έκανε. Υπερβαίνοντας το θυμικό, πάντως, προσπαθώ να ακούω αυτά που λέει ο σύντροφος Αλέκος και πιστεύω πως ακόμα και σήμερα είναι απολύτως χρήσιμος αν επιθυμεί να ξαναεμπλακεί στη βάσανο και την ομορφιά του συλλογικού. Εκείνος εξάλλου μας έδειξε πως υπάρχουν και άλλοι ρόλοι πέρα από τον πρώτο.

* Η επομένη του συνεδρίου βρίσκει τον ΣΥΝ πληγωμένο από την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Πώς σκοπεύετε να “αναπληρώσετε” αυτό το κενό;

Δεν αντιλαμβάνομαι την πολιτική και την αριστερά ως επιτραπέζιο παιχνίδι, με την έννοια ότι φεύγει ένα κομμάτι και αντικαθίσταται από ένα άλλο. Η αποχώρηση συντρόφων και συντροφισσών από το κόμμα μας είναι ένα πολύ λυπηρό γεγονός και πολιτικά εξαιρετικά αρνητικό.

Εκπροσωπώ μια γενιά στελεχών που προέρχονται από τη Νεολαία ΣΥΝ και πάντα μας άρεσε να λέμε πως προσπαθήσαμε να έχουμε ταυτότητα Συνασπισμού. Μπήκαμε στην αριστερά διαμορφώνοντας άποψη, ιδεολογικό οπλοστάσιο και αναλυτικά εργαλεία μέσα από μια διαλεκτική σχέση με τα παλιότερα στελέχη όλων των τάσεων.

Πιστεύω πως σε ένα αριστερό κόμμα σήμερα οφείλουν να ανταγωνίζονται και να συνθέτουν πολλές και πολύ διαφορετικές ιδέες. Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται ένα βαθιά εμπεδωμένο δημοκρατικό μοντέλο λειτουργίας και ισχυρές σχέσεις αλληλεγγύης. Μια σειρά από γεγονότα την προηγούμενη περίοδο μας απέδειξαν ότι δεν είχαμε δουλέψει αρκετά για αυτά.

Μόνος στόχος σήμερα είναι να καταφέρουμε να συγκροτήσουμε ένα σύγχρονο, μαζικό, δημοκρατικό κόμμα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, χρήσιμο σ’ αυτούς για τους οποίους δημιουργήθηκε, δηλαδή τους «από κάτω».

* Μπορεί να αλλάξει κάτι στη λειτουργία των κομματικών οργανώσεων ή θα αποτελεί μονίμως ευχή που δεν θα υλοποιείται; Υπάρχει δυνατότητα να γίνει πράξη το “κόμμα μελών”;

Το κόμμα δεν είναι ίδιο από το ’97 που το ξέρω ως μέλος μέχρι σήμερα. Το ότι δεν έχουμε καταφέρει να το μετατρέψουμε σε κόμμα των μελών δεν σημαίνει πως δεν γίνεται τίποτα, δεν αλλάζει τίποτα. Ειδικά στη βάση, στις οργανώσεις στις γειτονιές της Αθήνας και στην περιφέρεια έχει γίνει ήδη μια επανάσταση. Το συνέδριο και η ένταση με την οποία έμπαινε το αίτημα να φτιάξουμε κόμμα ήταν έκφραση αυτού του γεγονότος. Υπάρχουν πολλές οργανώσεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν υπόδειγμα για το μοντέλο λειτουργίας μας. Πώς νομίζουμε πως κρατήθηκε σε πολύ δύσκολες ώρες ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ στα πόδια του;

Σήμερα ήρθε η ώρα να υπερβεί και η ηγεσία τον εαυτό της. Να απλώσει αυτά τα παραδείγματα σε όλη τη χώρα, μέσα στους χώρους δουλειάς, στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε δομές αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία και στις δημοτικές και περιφερειακές κινήσεις. Τα μέλη μας έχουν βιώσει πολλές μικρές και μεγάλες καθημερινές απογοητεύσεις από τη συμπεριφορά όλων μας. Οφείλουμε να αλλάξουμε εμείς αν θέλουμε να αλλάξουμε το κόμμα και πολύ περισσότερο αν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία και μιλάω κυρίως γι’ αυτό που λέμε κεντρικά στελέχη.

Ανοιχτή συγκέντρωση ΣΥΡΙΖΑ την Παρασκευή 14/5 στην Πλατεία Κοτζιά με ομιλητές τον Αλέξη Τσίπρα και τον Μανώλη Γλέζο

«Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ»

Ανοιχτή συγκέντρωση πραγματοποιεί ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς την Παρασκευή, 14/5, στην πλατεία  Εθν.Αντιστάσεως (Κοτζιά), στις 7 μ.μ., με ομιλητές  τον Πρόεδρο της Κ.Ο. Αλέξη Τσίπρα και τον Μανώλη Γλέζο.

Θα παρευρεθούν και θα χαιρετήσουν αντιπροσωπείες κομμάτων από την ευρωπαϊκή Αριστερά.

Όταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται μονόδρομος

Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ

Κάθε πολίτης της χώρας βλέπει μπροστά στα μάτια του να εξελίσσεται μια μεγάλη εκστρατεία, με στόχο να πειστεί η ελληνική κοινωνία πως τα άδικα και καταστροφικά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση αλλά και όσα θα παρθούν στο μέλλον είναι το αναγκαίο κακό για να γλυτώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία. Σήμερα πλέον, γίνεται συνείδηση ότι τα μέτρα, πέρα από βαθιά αντικοινωνικά, θα είναι και οικονομικά αναποτελεσματικά.

Σε αυτή την εκστρατεία και σε συνέχεια σειράς αντιδημοκρατικών ατοπημάτων η κυβέρνηση, με την αρωγή της ΝΔ και το ΛΑΟΣ συνοδοιπόρο της, προσπάθησε να μεταλλάξει την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών σε κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Ματαιοπονούν.

Όλοι και όλες βλέπουν πως Κυβέρνηση, Ε.Ε. και ΔΝΤ ακολουθούν ακόμα πιο πιστά τη λογική και τις συνταγές που μας έφεραν ως εδώ.

Όλοι και όλες βλέπουν πως τα μέτρα δεν αποτελούν μόνο μέσο, αλλά κυρίως στόχο.

Σήμερα είναι σε πλήρη εξέλιξη η προσπάθεια να καταργηθούν δικαιώματα και κατακτήσεις που με αγώνες κατακτήθηκαν, τα οποία, χρόνια τώρα, το κεφάλαιο είχε βάλει στο μάτι. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ασφαλιστικό.

Απαντάμε στην κρίση με όπλο μας τους αγώνες μας και την αλληλεγγύη

Θεωρούμε πως σήμερα, σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες, η κοινή δράση των εργαζόμενων σε όλη την Ευρώπη, όπως και η κοινή δράση της Αριστεράς και όλων των δυνάμεων που βρίσκονται απέναντι στις εφαρμοζόμενες πολιτικές που με δραματικό τρόπο βιώνουμε  στη χώρα, αποκτά επιτακτικό χαρακτήρα.

Ο λαός είναι ο μόνος που μπορεί να βάλει τέλος στις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, το ανήθικο παρελθόν και την κοινωνική αδικία, που σκορπάει η πολιτική της κυβέρνησης και των «υπεύθυνων» συνοδοιπόρων της. Η Αριστερά πρέπει να πρωτοπορήσει.

Αυτός ο αγώνας είναι αγώνας αξιών, αλλά και αγώνας επιβίωσης για χιλιάδες συμπολίτες μας, που δεν αντέχουν να σηκώσουν άλλα βάρη.

Σε αυτή μας την προσπάθεια, αποτελεί προτεραιότητα η περιφρούρηση των κινητοποιήσεων και η ηθική και πολιτική καταδίκη πρακτικών που αντιστρέφονται το δημοκρατικό κίνημα και έφτασαν μέχρι την εγκληματική αφαίρεση της ζωής τριών αθώων εργαζόμενων στην μεγαλειώδη διαδήλωση της 5ης Μάη.

Για μας, οι μαζικές ενωτικές κινητοποιήσεις του λαού και η αμφισβήτηση των κυρίαρχων πολιτικών δεν αποτελούν στοιχείο κρίσης, αλλά ελπίδας. Η δικιά μας συμβολή στη συζήτηση για την αντιμετώπιση της κρίσης περνάει μέσα από την ενεργοποίηση των πολιτών και τη διεκδίκηση ενός πλατιού μετώπου αντίστασης, ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού.

Σήμερα είναι ώρα ευθύνης για όλους και όλες

Η Π.Γ. του ΣΥΝ εκτιμά πως η στάση του κόμματος και του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες μέρες, που σαν σκοπό είχε να δείξει πως η Αριστερά δεν έχει καμιά θέση στο κάδρο των δυνάμεων της συναίνεσης, δικαιώθηκε σε πολύ σύντομο χρόνο.

Η επιχείρηση απαξίωσης του χώρου με «ρεπορτάζ» που εμφανίζουν διαλυτικά φαινόμενα ως κυρίαρχα, με τις γνωστές πια προβοκατόρικες κατηγορίες για πράξεις που από την αρχή και με τον πιο έντονο τρόπο καταδικάσαμε και με την  εμφάνιση  για άλλη μια φορά του κόμματος ως ομοσπονδία τάσεων και όχι ως συγκροτημένο πολιτικό υποκείμενο, πέφτει στο κενό.

Θεωρούμε, πως ειδικά αυτή την κρίσιμη στιγμή, την ώρα που δίνουμε τη μάχη στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, υπάρχει ο τρόπος να εκφράζονται όλες οι απόψεις, χωρίς να πλήττεται το κόμμα δημόσια. Αυτό επιβάλλει μια ελάχιστη στάση ευθύνης απέναντι τουλάχιστον στους συντρόφους μας σε όλη τη χώρα, αλλά και κατανόηση της κρισιμότητας της περιόδου.

Σε κάθε περίπτωση, στους κοινωνικούς αγώνες το κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά πρέπει να χαρακτηρίζονται από αποφασιστική δράση, αντοχή, ενότητα και αλληλεγγύη.

Επιστολή του Α. Τσίπρα,Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, απέστειλε σήμερα προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια, επιστολή, στην οποία του εκθέτει τους λόγους μη συμμετοχής του στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, την προσεχή Δευτέρα.

Επισυνάπτουμε το πλήρες κείμενο της επιστολής:

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε,

Εσείς ο ίδιος έχετε πει ότι ζούμε ιστορικές στιγμές και ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.

Με απόλυτο αίσθημα ευθύνης όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς καταθέτει τις αναλυτικές προτάσεις του για όλα τα ζητήματα και ιδιαιτέρως για τα φλέγοντα ζητήματα της οικονομίας.

Η κυβέρνηση δεν άκουσε καμία από αυτές. Σε κάθε περίπτωση εμείς θα συνεχίσουμε να τις διατυπώνουμε.

Το σημερινό πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά χρονικά κοινοβουλευτικό πραξικόπημα γελοιοποιεί και απαξιώνει τη πολιτική ζωή, το κοινοβούλιο, τη δημοκρατία. Μετά την εκχώρηση μέρους της λαϊκής κυριαρχίας, η κυβέρνηση καταργεί και την κοινοβουλευτική διαδικασία, υποβιβάζοντάς την σε απλή «ενημέρωση  και ανταλλαγή απόψεων».

Προσωπικά, αδυνατώ να παρακολουθήσω και αρνούμαι να γίνω μέρος αυτού του ευτελισμού θεσμών, αξιών και διαδικασιών.

Την ίδια στιγμή που περιφρονείται η κοινοβουλευτική διαδικασία, είναι προγραμματισμένη για τη προσεχή Δευτέρα συνάντηση των πολιτικών αρχηγών υπό τη προεδρεία σας, χωρίς όμως αποσαφηνισμένη ατζέντα και υπό το γενικό τίτλο «Ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων για την κατάσταση της οικονομίας και της χώρας»

Υπό αυτές τις συνθήκες η παρουσία μου στη σύσκεψη, το μόνο που θα σηματοδοτούσε είναι την αποδοχή και τη νομιμοποίηση της πρωτοφανούς αυτής θεσμικής εκτροπής αλλά και πολιτικών επιλογών που στερούνται στοιχειώδους δημοκρατικής νομιμοποίησης και υποθηκεύουν για τις επόμενες δεκαετίες τη κοινωνική συνοχή.

Αγαπητέ κ. Πρόεδρε,

Δεν μπορούμε να αναλάβουμε ευθύνες για καταστροφές μη αναστρέψιμες.

Με τιμή,

Αλέξης Τσίπρας

Mε τον ΣΥΝ στο ντιβάνι*

Ένα ψυχαναλυτικό θρίλερ**

Το παρακάτω παραλήρημα αποτελεί σύνθεση σημειώσεων ημερολογίου καταστρώματος,

από τις αμέτρητες ώρες βάρδιας των τελευταίων χρόνων με πολλούς καλούς φίλους και συντρόφους,

κυρίως με τους Παναγιώτη, Τάσο, Ανδρέα, Βασίλη, Μαριάνα (με ένα -ν- κύριε διορθωτά), Γιώργο

Μιχάλη, Γιώργο, Στράτο, Σταύρο, Φιλιώ, Εύα, Μαρία και Νεφ

και πολλούς και πολλές ακόμα.

Αναπαράγουμε αυτό που μισούμε και μισούμε αυτό που αναπαράγουμε γιατί είναι το άλτερ έγκο μας. Αυτή τη στιγμή έχει κάτσει όλος ο κομματικός μηχανισμός και αντί να υλοποιεί τη χρέωσή του, σκέφτεται πώς θα λυθεί το πρόβλημα του κόμματος. Και συγκρούονται δύο διαφορετικά μοντέλα: ένα που προβλέπει έναν ιεραρχικό καταμερισμό εργασίας («σοσιαλισμός», βλέπεις…) στη βάση του «άλλος σκέφτεται και αποφασίζει και άλλος υλοποιεί,» και ένα πιο «φορουμικό», πιο «οριζόντιο», πιο δικτυακό και «από τα κάτω» που λέει «όλοι μαζί σκεφτόμαστε (συσκεπτόμαστε…), όλοι μαζί αποφασίζουμε, όλοι μαζί υλοποιούμε». Ακόμα κι αν δεν συμφωνούμε πλήρως στη γραμμή. Ωστόσο, αυτό δεν είναι όσο αποτελεσματικό είναι το άλλο. Και εμφανίζει πολλά λειτουργικά προβλήματα στην πράξη. Ναι, αλλά αυτό μας λέει και η κυρίαρχη ιδεολογία: «ωραία τα λέτε στα λόγια περί σοσιαλισμού, αλλά τι να κάνουμε που ο καπιταλισμός δουλεύει αποτελεσματικότερα;»!

Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι αυτός ο καταμερισμός εργασίας, ως ένα σημείο, γίνεται στην πράξη έτσι κι αλλιώς: άλλη χρέωση έχει ο ένας και άλλη ο άλλος. Αν κανείς δεν υλοποιεί τη χρέωσή του επειδή σκέφτεται πώς θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα που προκαλούν εκείνοι που δεν υλοποιούν τη χρέωσή τους (και αυτό προφανώς ενέχει και ισχυρή δόση αυτοκριτικής) τότε ποτέ δεν θα υλοποιήσει κανείς τίποτα. Η λύση είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των καταμερισμών: εκείνοι που εξουσιοδοτούνται να σκέφτονται και να αποφασίζουν, να το κάνουν με διαφανείς διαδικασίες, με αλληλοσεβασμό και συντροφικότητα και με συναίσθηση του ότι εκπροσωπούν κάποιους οι οποίοι δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους, αλλά συναγωνίζονται.

Ωραία, και αυτό θα γίνει με «τρόπο μαγικό»; Όχι, φυσικά. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, να αποφευχθεί δηλαδή ο αυτοεγκλωβισμός σ’ αυτή τη μικροκλίμακα ανταγωνισμών, απαιτείται αυτογνωσία («ναι, μπορεί να παρασυρθώ κι εγώ») και άρα θεσμοθετημένος αυτοπεριορισμός: ώστε όσοι εξουσιοδοτούνται να σκέφτονται και να αποφασίζουν, να έχουν επίγνωση πως εξουσιοδοτούνται να το κάνουν και όχι να πιστεύουν ότι το κάνουν αυτοδικαίως. Και ότι έχουν ένα συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο να παρουσιάσουν αποτελέσματα και όχι μια ζωή, γιατί το μοντέλο δεν αφορά αυτούς και μόνο αλλά πολλούς περισσότερους. Και άρα ότι έχεις 2 θητείες ρε αδερφέ να είσαι συνεχόμενα βουλευτής. Ή 2 θητείες στην ΠΓ. Ή 3 (ας πούμε…) στην ΚΠΕ. Υπάρχουν πολλοί και πολλές που έχουν την ικανότητα του «βουλεύεσθαι» και, καλώς ή κακώς, θέλουν να το κάνουν. Άσε να δοκιμάσει και κάνας άλλος. Κάτσε λίγο πιο δίπλα, όχι πιο πίσω, όχι παραπέρα, αλλά πιο δίπλα, να είναι ορατή και αξιοποιήσιμη η εμπειρία σου, και αν χρειαστεί την επόμενη φορά ξαναμπαίνεις πιο κέντρο.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει πως σου περνάει από το μυαλό ότι ο χώρος μπορεί να υπάρξει και χωρίς εσένα. Καλό είναι λοιπόν να υπάρχεις κι εσύ μέσα σ’ αυτόν κι αυτός να μεγαλώνει και να δυναμώνει. Δεν είναι θέμα προσωπικής δόξας αλλά περισσότερο ευφορίας, δεδομένου ότι θα ζεις σε μια έστω και λίγο πιο ισορροπημένη κοινωνία (αν οι ιδέες σου αρχίζουν να σπάνε την ηγεμονία της κυρίαρχης ιδεολογίας, σίγουρα θα βελτιωθεί η ζωή σου, αρκεί να είναι οι ίδιες ιδέες που είχες όταν συναντήθηκες με την αριστερά – ορθός λόγος, ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ελευθερία- και να μην έχουν μεταλλαχθεί με τα χρόνια  σε εξουσιολαγνεία, ματαιοδοξία, παραγοντισμό, μιθριδατισμό…). Αν το δεις σε επίπεδο κοινωνίας, οι διαφορές μεταξύ μας είναι εξαιρετικά μικρές. Οι διαφωνίες μας φαίνονται αστείες και ακατανόητες στην κοινωνία, και ειδικά σε μια μικρή, μικροαστική, ημιμαθή και συντηρητική κοινωνία όπως είναι η ελληνική. Το «σύστημα» παίζει το ρόλο του μεγεθυντικού φακού χλευάζοντάς μας κι εμείς σφαζόμαστε μεταξύ μας την ώρα που μας αδειάζει το σπίτι.
Το παιχνίδι όμως δεν μπορεί να κερδηθεί μόνο με εξυπνάδες. Δυστυχώς κι εγώ πέφτω σ’ αυτή την παγίδα: είναι λογικό όταν νιώθεις ότι όλοι γύρω μας είναι ανόητοι χιμπατζήδες[1] να σου ξεφεύγει πού και πού να κάνεις επίδειξη IQ. Μόνο που αυτό είναι σε θέση να το εντοπίσουν όλοι οι εξίσου έξυπνοι με σένα και σίγουρα και οι πιο έξυπνοι, που άλλωστε είναι και πολλοί περισσότεροι απ’ ό,τι μπορεί να σου περνάει από το μυαλό. Δεν θέλει άλλες εξυπνάδες κι άλλους εξυπνάκηδες ο κόσμος. Αυτοί παίζουν άθελά τους (ή μη…) το ρόλο του δούρειου ίππου: αν κάποιος είναι ατακαδόρος κι εξυπνάκιας, τον αρπάζει το «σύστημα» και τον κάνει τηλεοπτικό μαϊντανό ή/και τηλεπαραθυράτο βουλευτή γιατί είναι καλός ρήτορας, έχει συγκροτημένο λόγο, πετάει και καμιά ατάκα, κάνει λίγο σαματά, πουλάμε διαφημίσεις, ΤΕΛΟΣ! Αυτό που ίσως να έκανε τον κόσμο να εμπιστευθεί κάτι, είναι μια ομάδα ανθρώπων που να συζητάνε ειλικρινά μεταξύ τους, να συν-σκέπτονται, και να αναζητούν νέες απαντήσεις, μήπως και καταφέρουν επιτέλους να συγκροτήσουν και να αρθρώσουν έναν κατανοητό και πειστικό λόγο ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ και για το ΜΕΛΛΟΝ, όχι στο χθες για το σήμερα. Γιατί και το χθες δεν ήταν πολύ καλύτερο, απλώς το σήμερα είναι ακόμα χειρότερο. Και άρα δεν αφορά τον κόσμο το να διαχειριστείς τη μιζέρια του. Μια χαρά το καταφέρνει και μόνος του.

Αυτό που ίσως να μπορούσε να ταρακουνούσε κάπως τον κόσμο είναι να του βρεις ένα όραμα. Κάτι να πιστεύει. Κάτι να τον κρατάει «στο δρόμο της αρετής», έναν θεό. Η αριστερά αδυνατεί να καταλάβει πως δεν αρκεί να ψηφίσει για το αν υπάρχει θεός, γιατί την ξεπερνά η πραγματικότητα: θεός ΥΠΑΡΧΕΙ! «Καλά, υπάρχει Θεός που τα πάντα βλέπει και τα πάντα μπορεί και αφήνει αυτόν τον κόσμο να πηγαίνει κατά διαβόλου; Ο Θεός στέλνει τον κόσμο στον Διάβολο; Μήπως αυτοί οι δυο είναι τακιμιασμένοι; Ή μήπως κρύβεται το ίδιο μούτρο από πίσω τους; Σε λίγο θα μας πεις και ότι ο Θεός είναι με το Κεφάλαιο!» Όχι, λοιπόν, σύντροφοι, ο Θεός ΔΕΝ είναι ΜΕ το κεφάλαιο, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ. Και διάβολος το χρέος. Και άρα η αριστερά δεν πρέπει να προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν υπάρχει θεός, αλλά αντίθετα να αποδείξει ότι υπάρχει και άλλος ΘΕΟΣ, εκτός απ’ το κεφάλαιο, που ΔΕΝ είναι ο Μαρξ, που ΔΕΝ είναι ο κομμουνισμός -ως όρος μαγικός! Που αν ξαφνικά τον ξεστομίσουμε θα γεμίσει ο τόπος κομμουνιστάκια…, αλλά οι ιδέες αυτές καθ’ αυτές: όχι επειδή είναι κομμουνιστικές, αλλά επειδή είναι ο μόνος πιθανός τρόπος να συνυπάρξουμε αρμονικά όλοι μαζί πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη, όσο κι αν φαίνεται α-φύσικο (καθώς δεν συναντώνται πουθενά στη φύση οι έννοιες της δικαιοσύνης, της ισότητας, της ισονομίας, αντίθετα επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, το δίκιο του ισχυρού, ασυνείδητα θεωρούμε ότι λίγο πολύ αυτό είναι φυσικό και για εμάς, απλώς δεν είναι δίκαιο).

Αλλά αυτό που μας ξεχωρίζει στη φύση, η νοημοσύνη, είναι ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να αξιοποιήσουμε για να δούμε ότι οτιδήποτε άλλο αποτελεί θανάσιμη απειλή για το ανθρώπινο είδος (σε … μακροϊστορικούς χρόνους, έστω). Η μοναδική ορθολογική λύση, προκειμένου να μη σφαζόμαστε μέχρι να διαλύσουμε τελείως τον πλανήτη, είναι το νόημά του κομμουνισμού, η ουσία του. Δεν είναι απαραίτητο να τον λέμε έτσι. Ας βρούμε άλλα λογάκια να το περιγράψουμε, αλλά πάντως εκεί θα πρέπει να πηγαίνουμε. Αλλιώς θα κανιβαλίζουμε αλλήλους, ως είδος, σε κάθε επίπεδο (ανθρώπινο, ευρωπαϊκό, ελληνικό, αριστερό), μπας και τη σκαπουλάρουμε με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, για να ‘μαστε καβάλα στ’ άλογο. Δεν λέω, ωραία είναι να είσαι καβάλα: αρκεί το άλογο να μην έχει ψοφήσει προ πολλού χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Και αν για να μην ψοφήσει το άλογο χρειάζεται να αλλάζει αναβάτες εκ περιτροπής, καλό είναι να μην το θεωρούμε προσωπική αμφισβήτηση αλλά συλλογική ανάγκη αλληλοσεβασμού και διαρκούς ανανέωσης εμπιστοσύνης μεταξύ μας.

Σαφώς αυτή η στάση ενέχει στοιχεία υπεροψίας: νιώθουμε ότι δεν μας αρκεί να προσπαθήσουμε να σώσουμε τον κώλο μας κολυμπώντας μέσα στο «σύστημα» γιατί δεν θέλουμε «να γίνουμε σαν κι αυτούς». Θεωρούμε αυτονόητο, όμως, ότι θα το μπορούσαμε αν το δοκιμάζαμε (είσαι πολύ πιο έξυπνος από τους χιμπατζήδες που χοροπηδούν δίπλα σου, θυμάσαι;) και άρα δεν μας φαίνεται αρκετό κίνητρο. Πιθανότατα αυτό υποκρύπτει και κομμάτια ανασφαλειών και υπεκφυγής. Ίσως δεν τολμάμε γιατί φοβόμαστε ότι μπορεί και να φάμε τα μούτρα μας  Ίσως και να πιστεύουμε ότι ακόμα και αν δεν τα φάμε, τελικά αξίζει περισσότερο, είναι πιο ενδιαφέρον να προσπαθήσεις να αλλάξεις τους κανόνες του παιχνιδιού, απ’ ό,τι να το κερδίσεις μ’ αυτούς.

Όμως αν ενδιαφέρεσαι να συντονίσεις και να συντονιστείς με ανθρώπους ώστε να έχει μεγαλύτερο εφέ η σκέψη και η δράση σας, αυτό σημαίνει ότι έχεις ήδη αποδεχθεί πως υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα, μαζί με τους οποίους αξίζει να το κάνεις. Πως είσαι ένας/μία από τους πολλούς/πολλές και άρα δεν χρειάζεται να πάρεις όλον το κόσμο στην πλάτη σου, άσε να βοηθήσει και κάνας άλλος: υπάρχουν πολλοί που και θέλουν και μπορούν. Και αυτό θα έπρεπε να λειτουργεί ανακουφιστικά για όλους μας, και όχι να θεωρείται απειλή. Μόνο αν νιώσουν όλοι κομμάτι του παιχνιδιού, θα αρχίσουν να ενδιαφέρονται για το παιχνίδι. Μόνο αν αποδεχόμαστε αλλήλους ως αληθινό κομμάτι του ίδιου παιχνιδιού θα σεβόμαστε και τον κοινό μας χώρο. Αν δεν εξηγήσουμε τι νιώθουμε και τι σκεφτόμαστε (αν υποθέσουμε ότι το κάνουμε όντως και δεν αρκούμαστε στην ιδιότητα του «κατόχου της ιδιότητας του σκέπτεσθαι»…) και δεν ακούμε τους συν-παίκτες μας, δεν είμαστε παρά μια μικρογραφία του συστήματος, ζούμε απομονωμένοι στον αυτιστικό μικρόκοσμό μας και μας γαμούν (με την … καλή έννοια) κι εμάς και όλους τους άλλους όλοι οι άλλοι! Απλώς εμείς  εξακολουθούμε να είμαστε πιο έξυπνοι (και πιο όμορφοι…)!

Ή, με άλλα λόγια, εμείς, μεταξύ αστείου και σοβαρού, έχουμε μια ψιλοεπίγνωση ότι μάλλον, κατά βάθος βρε παιδί μου…, είμαστε σχεδόν όλοι και όλες ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις, λίγο ή πολύ (ανάλογα και με το σεξ που κάνει ο καθένας και η καθεμία, όπως θα ‘λεγε και ο μπαμπάς Σιγμούνδος…), το λέμε και για πλάκα μεταξύ μας:

«Πώς πάει η κατάθλιψή σου σήμερα;»,

«Καλά, ευχαριστώ! Η δική σου;;»,

«Μια χαρά!»,

«Χαίρομαι! Ο ναρκισσισμός σου;»,

«Ουυυ! Τέλεια, πετάει! Ο δικός σου;»,

«Κι ο δικός μου, κι ο δικός μου: σκίζει!»…

Μετά από όλα αυτά, ένα μόνο έχω να πω:

Οι πάπιες κλαίνε μόνο μια φορά. Σκεφτείτε το![2]
🙂
Βενσερέμος και … περαστικά μας

τέλειωσε ο προαυλισμός, πίσω στα κλουβιά μας (κάνει και ρίμα),
ΑλΜπίστ

2/5/10

Υ.Γ. Αποκλείστηκε κι η Μπάρτσα! Σε τι να πιστέψεις πια; Μόνο ο κομμουνισμός μάς απέμεινε, καταλαβαίνεις…

---

[1] Το λινκ τα «βούτηξα» από τον Μάρκο.

[2] Αυτό το «βούτηξα» απ’ τη Βάσω.

*Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε από τον καλό φίλο και σύντροφο Αλέξανδρο Μπίστη και αποτελεί στα σίγουρα αφορμή για πολλή κουβέντα…

** Τον παραπάνω σύντροφο τον αγαπώ πολύ, έχει πολλά καλά και αρκετές αδυναμίες όπως όλοι μας. Όλα μπορώ να τα καταλάβω, αλλά δεν μπορώ να χωνέψω πως του αρέσει  αυτό το κομμάτι. Τάκηηη; Καλά. γειά