* λύση δεν είναι η ακινησία
* Να τοποθετηθούμε πάνω στα πραγματικά ερωτήματα πέρα από πρόσωπα και πλασματικές αντιθέσεις
Τη συνέντευξη πήρε ο Πάνος Λάμπρου
Όταν άκουσες το τελικό αποτέλεσμα πέρασε από το μυαλό σου ότι ο χώρος θα μπει σε τέτοιου είδους δοκιμασία;
Όχι. Απλώς, ένιωσα ότι το 4,7% είναι κάτω από τις προσδοκίες μας. Δώσαμε μάχες υψηλού ρίσκου, μάχες αξιών, κάναμε μια υπερπροσπάθεια και το ποσοστό δεν ήταν αυτό που προσδοκούσαμε. Ωστόσο, το μεγάλο έγκλημα έγινε μετά τις εκλογές και δεν είναι απόρροια του αποτελέσματος. Θα μπορούσαμε να κουβεντιάσουμε ψύχραιμα, χωρίς εξιλαστήρια θύματα, χωρίς ακρότητες, χωρίς σοκ. Όσα συζητάμε είναι αδυναμίες που τις ξέραμε, αλλά δεν είχαμε το θάρρος, την ετοιμότητα, τον τρόπο να τις αντιμετωπίσουμε.
Στις μέχρι τώρα συνελεύσεις ή στις κατ΄ ιδίαν συζητήσεις, αυτό που κυριαρχεί είναι ένα ερωτηματικό: ποιο είναι το επίδικο αυτής της διένεξης.
Οι συνελεύσεις έχουν πολύ ενδιαφέρον, με τις τοποθετήσεις να αλλάζουν μέρα με την ημέρα. Τώρα έχουμε «τσαντίλα» και συχνά ακούμε τη φράση «αυτοί εκεί πάνω τα έχουν κάνει μαντάρα και δεν μας σέβονται, δεν πάει άλλο». Πρέπει να αντιληφθούμε αυτή την κραυγή αγωνίας.
Γιατί δεν γίνεται κατανοητό γιατί μαλώνουν.
Σωστό. Αυτή τη στιγμή, με ευθύνη όλων μας δεν έχει φτιαχτεί συλλογικά μια ατζέντα συζήτησης που να μπορεί με ένα οργανωμένο τρόπο να δώσει ο καθένας καθαρές απαντήσεις για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Γι αυτό και τα ερωτήματα, για αυτό και η συζήτηση για τα πρόσωπα.
Εντέλει υπάρχει πολιτικό επίδικο ή είναι μια φαντασίωση, μια κατασκευή;
Αν συζητήσουμε για το αποτέλεσμα των εκλογών και τις αιτίες του, για την κατάσταση μέσα στον Συνασπισμό, αλλά και για το τι πρέπει να γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ, θα δούμε ότι υπάρχουν πραγματικά ερωτήματα. Αυτό που δεν έχει γίνει είναι να τεθούν σαφώς τα ζητήματα και να τοποθετηθούν ανοιχτά όλες οι πλευρές. Έτσι το κάθε κεντρικό στέλεχος, παίζει παραπάνω ρόλο από το ίδιο το πολιτικό επίδικο και μοιάζει να χάνεται η πολιτική αντιπαράθεση πίσω από επικοινωνιακές κινήσεις. Δεν μας ταιριάζει αυτός ο τρόπος συζήτησης. Φτάνει πια με τα αντιπαρατιθέμενα στρατόπεδα, τις καυστικές ανακοινώσεις, τα υπονοούμενα και τα ανώνυμα ετερόκλητα μέιλ. Η κατάσταση είναι πιο σοβαρή.
Θα περίμενε κανείς η αντιπαράθεση να γίνει ανάμεσα στην πλειοψηφία του ενωτικού εγχειρήματος και ενός τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού, το οποίο πράγματι υποστήριζε μια άλλη στρατηγική. Αντ΄ αυτού έχουμε διένεξη στο εσωτερικό της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό πως δικαιολογείται;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει ουσιαστική διένεξη στο εσωτερικό της πλειοψηφίας.
Το αναφέρω αυτό γιατί καταγράφεται δημόσια μια κόντρα σε προσωπικό, ενδεχομένως και σε πολιτικό, ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Αλέκο Αλαβάνο και όχι για παράδειγμα ανάμεσα στον Αλαβάνο και τον Κουβέλη ή στον Τσίπρα και τον Μαργαρίτη.
Στην ΚΠΕ του Συνασπισμού, που έγινε πριν την πρόθεση παραίτησης του Αλέκου Αλαβάνου είχαμε στοιχεία πολιτικής αντιπαράθεσης. Μετά όλα αυτά χάθηκαν. Αν συζητήσουμε ξανά την πολιτική γραμμή, τη στρατηγική μας, τις δομικές μας αδυναμίες, τις αλλαγές που χρειάζονται, η πολιτική αντιπαράθεση θα πάει στο επίπεδο που λες. Οι σύντροφοι της Ανανεωτικής Πτέρυγας λένε για παράδειγμα ότι και εκ του αποτελέσματος κάνατε λάθος και χρειάζεται πολιτική στροφή. Εμείς λέμε ότι τα βασικά στοιχεία της στρατηγικής δεν ήταν λάθος και ότι χρειάζεται να αναζητήσουμε άλλους τα λάθη μας. Γιατί, μην ξεχνάμε ότι και το 2004 και το 2007 με την ίδια γραμμή πήγαμε. Η αλήθεια είναι πάντως ότι θα πρέπει να αποσαφηνίσουμε διάφορες πλευρές της πολιτικής μας. Για παράδειγμα, μιλάμε για αντιδεξιό ή αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο για τη νέα περίοδο; Πως αντιμετωπίζεις το ΠΑΣΟΚ. Κινείσαι με προτάσεις συνεργασίας που το εκθέτουν ενδεχομένως ή αντιπαρατίθεσαι σε μια σειρά ζητήματα που παίρνει ακραίες θέσεις, όπως στο μεταναστευτικό; Ποια είναι η άποψη μας για τον τρίτο πόλο. Προσδοκάς στα σοβαρά τη συνεργασία με το ΚΚΕ και τους οικολόγους; Εμείς λέμε ότι μας καλύπτει η πολιτική απόφαση του τελευταίου μας συνεδρίου. Συνεπώς, ότι συνθέσεις προκύψουν, θα πρέπει να είναι εντός των ορίων του. Όποιος νομίζει ότι πρέπει να τα υπερβούμε οφείλει να ζητήσει συνέδριο. Αυτή η κουβέντα είναι ανοιχτή, έχει ψωμί. Εκεί πρέπει να τοποθετηθούμε όλοι πέρα από πρόσωπα και τεχνητές αντιθέσεις.
Ο Φ. Κουβέλης στην ομιλία του στην εκδήλωση της Ανανεωτικής Πτέρυγας παρουσίασε δύο διαφορετικές στρατηγικές που υπάρχουν –ως κατατεθειμένες προτάσεις- στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Η αντισυστημική, πρόταση της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ και η μεταρρυθμιστική με κατεύθυνση το σοσιαλισμό με ελευθερία, πρόταση της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Η δική σου η αίσθηση είναι ότι η «αντυστημική» εφαρμόστηκε, ήταν ορατή στην κοινωνία;
Δεν θεωρώ ότι είναι σωστό το δίπολο. Η πορεία για τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία δεν είναι άλλη από αυτή που εγώ επιλέγω. Επί της ουσίας του ερωτήματος. Δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι έχουμε μια πραγματική αντισυστημική αριστερά επειδή έχουμε αλλάξει την εκφορά του λόγου μας. Η αριστερά κρίνεται κυρίως από τη δουλειά της μέσα στην κοινωνία και όχι από την εκφώνηση της κεντρικής γραμμής. Αυτό που διαφοροποιεί την αριστερά –και αυτές τις μέρες έχουμε δεχτεί ένα πολύ μεγάλο πλήγμα- είναι η αξιοπιστία. Ισχυρίζομαι πως έχουμε μια πάρα πολύ μεγάλη στέρηση σε αυτό που ονομάζουμε κοινωνική γείωση. Ίσως το μεγαλύτερο μας πρόβλημα σε αυτή την εκλογική μάχη ήταν αυτό. Μια πιο ριζοσπαστική γραμμή προϋποθέτει πιο ισχυρές άμυνες μέσα στην κοινωνία. Αν θες να είσαι μια αριστερά που συγκρούεσαι στον Βοτανικό με όλα τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και με τα ΜΜΕ ή που στηρίζεις την εξέγερση των νέων θα πρέπει να περιμένεις ότι θα δεχτείς επίθεση. Για να απαντήσεις θα πρέπει να έχεις ισχυρούς δεσμούς μέσα στην κοινωνία. Αν είσαι μια αριστερά που δεν αλλάζεις τίποτα στον τρόπο που παρεμβαίνεις στο εργατικό κίνημα ή στην αυτοδιοίκηση, ακόμα και όταν σου δίνεται η δυνατότητα να ασκήσεις διοίκηση, τότε δεν μπορείς να λες και να πείθεις ότι είσαι αντισυστημική δύναμη.
Άρα, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αντισυστημικό λόγο χωρίς να έχει αντίστοιχη αντισυστημική πρακτική;
Η αλήθεια αυτή είναι. Δεν ολοκληρώσαμε την πολιτική μας. Θα ήταν βέβαια ουτοπία να θεωρήσουμε ότι είναι ζήτημα μιας απόφασης για να αλλάξει ο τρόπος που παρεμβαίνουμε. Υπήρχαν ελλείμματα και στη θεωρητική αναζήτηση, αλλά και στη συζήτησή μας για τις αδυναμίες που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια και αυτή η πραγματικότητα δεν διευκόλυνε τις αλλαγές, που έπρεπε να είχαμε ήδη κάνει. Για παράδειγμα τι κάνει σήμερα μια τοπική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ; Είμαστε πολύ κοντά στο μοντέλο ενός στρατού προπαγάνδας. Υπάρχουν οι «αρχηγοί» που κάνουν μεγάλες κινήσεις, παίζουν στο επικοινωνιακό και ένας στρατός από μέλη που βγαίνει έξω και κολλάει αφίσες. Δεν συμφωνώ με το μοντέλο του λαϊκού μετώπου. Αυτό δεν αφορά συγκεκριμένα πρόσωπα. Αφορά ένα παραδοσιακό μοντέλο που υστερεί ακόμα και από τον ιμάντα μεταβίβασης. Άρα, θα πρέπει να αναζητήσουμε ένα μοντέλο, όπου ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ θα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο χώρο του.
Με την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και νεότερων στελεχών, υπήρξε ένα κύμα ανανέωσης στον Συνασπισμό. Θα περίμενε κανείς να ανατρέψετε πολιές, παραδοσιακές λογικές. Γιατί δεν το κάνατε;
Μια παρένθεση: ακούγεται μια κριτική για έναν κινηματισμό, που είναι εξαρχειακός. Ακούμε διάφορα τις τελευταίες ημέρες με αφορμή και τον Δεκέμβρη. Μιλάω για την παρέμβαση της αριστεράς μέσα στην κοινωνία και για το σύνολο των κινημάτων, όπως το εργατικό ή τα κινήματα πόλης, της αυτοδιοίκησης και ταυτόχρονα τα νέα κοινωνικά κινήματα. Είναι λάθος να φτιάξουμε ένα νέο δίλημμα «κινήματα ή κεντρική πολιτική σκηνή». Είναι ένα από τα λαθεμένα διλήμματα που έχουν τεθεί τις τελευταίες ημέρες, όπως Αλαβάνος ή Τσίπρας ή το δίλημμα ΣΥΡΙΖΑ ή Συνασπισμός. Είναι ότι χειρότερο. Δεν υπάρχουν αυτά τα διλήμματα. Δεν βοηθάνε κανέναν. Να πάμε, όμως, στο ερώτημά σου. Η ανανέωση στον Συνασπισμό ήταν μια διαδικασία σοκ και οι κινήσεις σοκ πάντα κάπως έτσι είναι. Έχουν δύναμη εκφώνησης, δημιουργούν προσδοκίες και σχεδόν πάντα τις διαψεύδουν. Η ανανέωση στον ΣΥΝ δεν ήταν μια φυσιολογική διαδικασία. Ήρθε με την προεδρία Αλέξη Τσίπρα και με την αναγκαστική –θα έλεγα- συμμετοχή στα κεντρικά όργανα ορισμένων νεότερων στελεχών. Αυτή η διαδικασία, δεν αλλάζει αυτομάτως τη δομή ενός κόμματος. Ήταν μια διαδικασία από τα πάνω, που μπορεί να προσφέρει, καλώς έγινε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί από την μια μέρα στην άλλη να αλλάξει τα πάντα. Έχει τεράστιες δυσκολίες και ίσως να ήταν και αντιδημοκρατικό. Η ηλικιακή ανανέωση σε κεντρικό επίπεδο πρέπει να συνοδευτεί με την ένταξη νέων ανθρώπων στις τοπικές οργανώσεις, στο συνδικαλιστικό κίνημα κ.λ.π. αλλιώς είναι κουτσή και είναι πολύ πιθανόν να καεί και το εγχείρημα και οι άνθρωποι που την υλοποιούν.
Υπάρχει άλλο, εναλλακτικό μοντέλο, σε σχέση με το σημερινό; Για παράδειγμα διάβασα τις προτάσεις της Αριστερής Ανασύνθεσης, η οποία προτείνει να καταργηθεί η θέση του προέδρου και στη θέση του να υπάρξει ο γραμματέας της κεντρικής Επιτροπής.
Με αυτή την άποψη γενικά συμφωνώ. Να μειώσουμε την εξουσία του ενός, να ενισχύσουμε το συλλογικό μοντέλο, τον καταμερισμό, τη συνευθύνη. Χρειάζεται να δούμε τι σημαίνει μέλος και τι σημαίνει συλλογικότητα. Οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις συχνά αναλαμβάνουν τη σκυτάλη της αντιπαράθεσης από τους κεντρικούς μηχανισμούς. Οι αντιθέσεις ή οι προβληματισμοί, δυστυχώς, δεν παράγονται από τις διαδικασίες μέσα στις οργανώσεις και πολλές φορές είναι πλασματικές ή παραδοσιακές θα έλεγα. Υπό αυτή την έννοια, ναι, λιγότερο μηχανισμοί, περισσότερη δημοκρατία και συμμετοχή. Γι΄ αυτό και ακούγεται όλο και περισσότερο το «φτάνει πια με τις τάσεις, τους μηχανισμούς». Και ήταν μέρος της ελπίδας ότι η νέα ηγεσία θα έκανε αλλαγές προς αυτή την κατεύθυνση. Και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν κάναμε πολλά σε αυτό τον τομέα. Και τώρα όμως είναι καιρός για τομές. Οι κρίσεις μπορεί να είναι καταστροφή, αλλά μπορεί να είναι και δυνατότητα για επόμενα βήματα. Συνεπώς, δεν φτάνει να κάνεις τον πρόεδρο γραμματέα. Μπορεί να είναι μια συμβολική κίνηση, αλλά δεν αρκεί. Δεν αρκεί πια να περιορίζεσαι στο παράδειγμα και το συμβολισμό. Ήρθε ο καιρός να γενικεύσουμε το παράδειγμα.
Γιατί ο Συνασπισμός, στο σύνολό του, δείχνει να είναι κουμπωμένος σε προτάσεις για τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως της κάρτας μέλους ή ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει διαδικασίες;
Τις μέρες αυτές βλέπουμε να ξυπνάνε μνήμες διασπάσεων. Πολύς κόσμος είναι επιφυλακτικός γιατί έχει περάσει και στο παρελθόν από το ένα μοντέλο στο άλλο, με τραυματικό τρόπο. Σου θυμίζω την ιστορία του ενιαίου Συνασπισμού. Είδες τη δήλωση της Α. Παπαρήγα; Ή εν μέρει, τη συζήτηση στο ΚΚΕ Εσωτερικού, όταν κάποιοι έλεγαν ότι υπάρχουν ανένταχτοι και το «Κ» εμποδίζει να τους προσεγγίσεις. Αλλά είναι λάθος να τοποθετούμαστε μόνο με αυτές τις μνήμες. Ας μην φτιάχνουμε φαντάσματα. Κανένας δεν συζητάει να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα. Εφόσον συμφωνήσουμε σε αυτό, μπορούμε με άνεση να συζητήσουμε για τα πραγματικά προβλήματα. Το δημοκρατικό έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι παραπάνω από φανερό.
Δημοκρατία και πλουραλισμός έρχονται σε αντίθεση;
Όχι. Αλλά όπως ξέρεις κάθε μοντέλο μπορεί να λειτουργήσει και δημοκρατικά και αντιδημοκρατικά.
Υπάρχει μια άποψη που ακούγεται από στελέχη του Συνασπισμού: Λέει, ότι για να υπάρξει δημοκρατία, θα πρέπει να γίνει σεβαστή η άποψη των μελών μου, που στην προκειμένη είναι πλειοψηφία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορούμε να προχωρήσουμε ούτε χωρίς σεβασμό των ανθρώπων που μετέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε χωρίς σεβασμό των συνιστωσών. Χρειάζεται να τα δούμε μαζί. Για μας ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πάρα πολύ σημαντική υπόθεση. Η αριστερή πλειοψηφία, ήταν από τις δυνάμεις που προσπάθησε πολύ να δημιουργηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πρέπει να τον διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Υπό αυτή την έννοια η συζήτηση για τον εκδημοκρατισμό του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει με σταθερά βήματα. Η κουβέντα για τα μέλη είναι λίγο παραπλανητική. Να βάλουμε όλοι τα μέλη μας και να τα προσθέσουμε και να βγάλουμε τον τελικό αριθμό. Δεν θα είναι πραγματική η εικόνα. Και δεν θα βοηθήσει τη δημοκρατία. Φαντάσου να γίνει ένα δημοψήφισμα και να κινητοποιούνται οι μηχανισμοί να έρχεται κόσμος που δεν τον έχουμε ξαναδεί για να ψηφίσει. Το σημαντικό είναι η συγκρότηση των επιτροπών ΣΥΡΙΖΑ. Πως λειτουργούν, αν έχουν αυτονομία, αν έχουν αντικείμενο παρέμβασης αυτόνομα από τις κεντρικές αποφάσεις, αν θα δημιουργήσουν κοινές παρατάξεις στους μαζικούς χώρους.
Άρα ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο του;
Η προσωπική μου γνώμη είναι αυτή: ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο του. Και εκεί, οι άνθρωποι που μετέχουν είναι τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.
Χθες διάβαζα την απόφαση της συνέλευσης του ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου. Το πνεύμα των ανθρώπων είναι κοινό. Υπάρχει μια συριζική συνείδηση. Και αυτό το βλέπουμε σε πολλές περιοχές. Γιατί σε κεντρικό επίπεδο ο καθένας σκαλίζει το δικό του κήπο;
Φταίει και το μοντέλο που λειτουργούμε. Μια Γραμματεία συνιστωσών που έχει όλο το βάρος της ευθύνης, αλλά δεν έχει κάπου να απολογηθεί, να ελεγχθεί, με την καλή έννοια. Έτσι, δημιουργείται και εδώ ένα κλίμα αντιπαρατιθέμενων στρατών με τους ανένταχτους που είναι και οι μόνοι που είναι μόνο ΣΥΡΙΖΑ απόντες.
Άρα συμφωνείς με την πρόταση Δραγασάκη να εκλέγεται η συλλογική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν είμαι σίγουρος αν μπορεί να εκλέγεται, αλλά σίγουρα μπορεί να «ελέγχεται». Είμαι υπέρ των δημοκρατικών σωμάτων και των οργάνων που υλοποιούν τις αποφάσεις τους. Είμαι υπέρ μιας συλλογικής ηγεσίας με αποσαφηνισμένους ρόλους και βεβαίως με ένα αποσαφηνισμένο πολιτικό σχέδιο. Η κουβέντα για τα οργανωτικά μπορεί να μας παγιδεύσει σε εσωστρέφεια. Πρέπει ταυτόχρονα με τη συζήτηση για το οργανωτικό να δούμε άμεσα πρωτοβουλίες για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα. Η ασπίδα κοινωνικής αλληλεγγύης είναι απαραίτητη απέναντι στην κρίση. Οι πρωτοβουλίες για το μεταναστευτικό είναι ανάγκη.
Έχετε συγκροτήσει μια 7μελή επιτροπή, η οποία διερευνά τη δυνατότητα ενός κοινού πολιτικού πλαισίου εντός του Συνασπισμού. Γεννούνται δύο ερωτήματα: Με βάση τις δημόσιες τοποθετήσεις είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Και είναι ορθό, ένα κόμμα που είναι το μεγαλύτερο εντός του ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρεί να λύνει όλα τα προβλήματα στο εσωτερικό του και μετά να έρχεται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή ακούγονται αρνητικά σχόλια για τη συγκρότηση αυτής της επιτροπής να πω ότι για μένα είναι το δημοκρατικό μίνιμουμ. Η Πολιτική Γραμματεία συζητά, βάζει κάποιους άξονες, βγαίνει μια επιτροπή να τους επεξεργαστεί και μετά η Πολιτική Γραμματεία αποφασίζει το τελικό κείμενο που θα προτείνει στην Κεντρική Επιτροπή. Στη συγκεκριμένη: Μπήκαν μια σειρά ζητήματα που πρέπει να αποσαφηνιστούν για να δούμε αν υπάρχουν συνθέσεις ή όχι. Είναι πια ένα υπαρκτό ερώτημα. Το ίδιο θα κάνει εξ άλλου η κάθε συνιστώσα.
Περισσότερο ή λιγότερο ΣΥΡΙΖΑ;
Σίγουρα περισσότερο. Αυτή είναι η πρόθεση της πλειοψηφίας. Αυτό έχει πει ο ΣΥΝ μέχρι σήμερα. Η Ανανεωτική Πτέρυγα λέει κανένα προχώρημα στον ΣΥΡΙΖΑ και εκεί πρέπει να δούμε αν μπορεί να υπάρχει σύνθεση. Και αν δεν υπάρξει θα δούμε τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι στα κεραμίδια τους επόμενους έξι μήνες; Σημαίνει ότι σπάει το συμβόλαιο ίδρυσης του Συνασπισμού; Αν λοιπόν δεν υπάρξει σύνθεση πρέπει να βρεις το σώμα που θα αποφασίσει αυτά τα βήματα. Θα πρέπει να σκεφτείς το κόστος. Οι ώρες είναι κρίσιμες αλλά η λύση σίγουρα δεν είναι η ακινησία. Χρειάζεται σύνθεση αλλά και αποφασιστικότητα. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με εκβιασμούς. Η δημοκρατία μας δίνει τις λύσεις.
Αναφέρεσαι σε έκτακτο συνέδριο;
Αν δεν υπάρξει σύνθεση πάνω στα αναγκαία βήματα που πρέπει να γίνουν…
κάτω αριστερά 
Πρόσφατα σχόλια