Μια βδομάδα πριν τις εκλογές στην «Εποχή»

Ούτε βήμα πίσω!*

 

Η ερώτηση του δημοσιογράφου “από ποια χώρα είσαι” και η απάντηση “είμαι μετανάστης”. Η περικύκλωση της Νομικής, η άρση του ασύλου, η αλυσίδα στην είσοδο, τα καψόνια της αστυνομίας και η αξέχαστη διαδρομή από την Νομική στην Υπατία. Έλληνες και μετανάστες με μπόγους, στρώματα και βαλίτσες κατεβαίνουν την έρημη Πανεπιστημίου. Οι χιλιάδες διανοούμενοι, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, γιατροί, εργαζόμενοι στο πλευρό των τριακοσίων και το σύνθημα “αν η αλληλεγγύη είναι έγκλημα, είμαστε όλοι ένοχοι”. Η νίκη, η χαρά, οι αγκαλιές, οι μοναδικές σχέσεις που χτίστηκαν νύχτα μέρα στην Υπατία και στα νοσοκομεία. Η δέσμευσή μας να είμαστε πάντα με το πλευρό των καταδιωγμένων, αυτών που μας χρειάζονται πραγματικά, των πιο αδύναμων, αυτών που η εξουσία θέλει να τους αφαιρέσει το πρόσωπο και την αξιοπρέπεια.

Η μπάρα που σηκώνεται. Περάστε ελεύθερα. Δεν πληρώνω. Τα ακυρωτικά μηχανήματα με ένα κειμενάκι μπροστά και τα συνθήματα μέσα σε σταθμούς του μετρό και στα λεωφορεία. Τα χαμόγελα του κόσμου, η ανταλλαγή εισιτηρίων, οι τζαμπατζήδες. Σαμποτάρουμε την αδικία.

Οι επιτροπές ενάντια στα μέτρα, οι επιτροπές ενάντια στα χαράτσια, η μάχη με τους εργαζόμενους της ΔΕΗ στο κέντρο έκδοσης των λογαριασμών στην Πειραιώς, στην κατάληψη της Μεσογείων, το σύνθημα κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα. Η σημαία του ΠΑΜΕ δίπλα στην σημαία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνταξιούχοι που μοιράζονταν το τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης για την περίπτωση διακοπής, η γνωριμία με το υποκείμενο αναφοράς, η κοινή δράση.

Οι καταλήψεις στα υπουργεία. Οι μάχες στην υγεία και την παιδεία. Οι παραδειγματικές απεργίες στην Ελευθεροτυπία και στο Άλτερ. Η συναυλία για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ. Η απεργία στην Λουκίσα και στη Χαλυβουργία. Το απίστευτο κύμα αλληλεγγύη στους απεργούς. Οι τεράστιες διαδηλώσεις στις γενικές απεργίες. Η Αθήνα πλημμυρισμένη με κόσμο και ανεβαίνοντας την Σταδίου να ακούς και να τραγουδάς “τα τραγούδια του αγώνα”. Η οργή, η ένταση, η καταστολή. Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.

Οι πλατείες της αγανάκτησης. Το ξέσπασμα και η αντιφατικότητα της κοινωνίας. Οι ομάδες εργασίας, οι συνελεύσεις, οι μέρες ενημέρωσης και διαβούλευσης, η δημοκρατία. Η καταστολή ξανά και ξανά. Η γνωριμία με την βαρβαρότητα. Η περικύκλωση της βουλής. Οι 48 ώρες στον δρόμο κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Χέρια ψηλά, χέρια δεμένα το ένα με τ’ άλλο και κάπου εκεί, ένα χέρι με μαλόξ, η κοντυλιά του λυράρη. Η αντοχή και το πείσμα του κόσμου. Οι συναυλίες, οι μηχανοκίνητες πορείες, η μικροφωνική, τα δακρυγόνα να πέφτουν βροχή και το καθάρισμα της πλατείας με μπουκαλάκια νερό από το συντριβάνι. Η αλληλεγγύη.

Οι παρελάσεις, το γύρισμα του κεφαλιού, η μούντζα του παιδιού, η οργή του λαού. Το μέγα πλήθος.

Οι κινήσεις αλληλεγγύης, οι συλλογικές κουζίνες, τα αλληλέγγυα παζάρια, τα εθελοντικά μαθήματα, οι τράπεζες χρόνου και τα εναλλακτικά νομίσματα, τα στέκια, τα εργαστήρια, ο δημόσιος χώρος και το κίνημα της πατάτας.

Αυτή είναι η ταυτότητά μας. Αυτό είναι το έργο μας. Αυτοί οι σκληροί αγώνες είναι το παράσημο μας. Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, δεν υπάρχουν περιττά δικαιώματα, δεν βάζουμε τίποτα πάνω από τις ανάγκες μας, δεν κάνουμε άλλες θυσίες για τα χρέη τους. Έτσι απαντάμε στο λαϊκισμό και τα ψέμματα και από αυτά δεν δικαιούμαστε να κάνουμε εκπτώσεις. Δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε για να κυβερνήσουμε, αλλά διεκδικούμε την εξουσία μαζί με τους εργαζόμενους, μόνο στο βαθμό που αυτό μας φέρνει πιο κοντά στο να άρουμε την εκμετάλλευση και την αδικία. Αυτές οι αξίες κάνουν τις προτάσεις μας αξιόπιστες, το πρόγραμμά μας ρεαλιστικό. Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος για να αλλάξουμε το μέλλον. Αυτός είναι ο τρόπος μας για να επανασυναρμολογήσουμε μια κοινωνία που διαλύεται, για να ξαναβρεί η δικαιοσύνη και η δημοκρατία το νόημά της, για να νικήσει η ελπίδα το φόβο. Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Και από αυτό δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω.

*Του Τάσου Κορωνάκη, μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και της ΠΓ του ΣΥΝ, υποψήφιου στην Α’Αθήνας

Θραύσματα εικόνων της μνημονιακής Αθήνας*

από τις συναντήσεις της Αυγής

Απόγευμα Τετάρτης λίγο πριν τις 8 ξεκινάω με ταξί από την Κυψέλη για τον Κεραμεικό. Προορισμός μου τα νέα εγκαίνια του εκλογικού μας περιπτέρου στην περιοχή. Το περίπτερο πριν από μερικές μέρες καταστράφηκε από μέλη της Χρυσής Αυγής που υπέγραψαν την πράξη τους. Η δημοσκοπική άνοδος της εγκληματικής συμμορίας των νοσταλγών του Χίτλερ ήδη αλλάζει τα «μέσα» της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Αφού ο ακροδεξιός λόγος νομιμοποιήθηκε μέσω του Λάος, αφού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κάτω από τον φόβο των εκλογών και με τον φόβο των κινητοποιήσεων συγκυβέρνησαν μαζί με τον Βορίδη και τον Άδωνη, αφού για να μην πάει ο κόσμος στις εκλογές έχοντας στο μυαλό του τα προβλήματά του, υιοθετήθηκε από τα κόμματα του μνημονίου μια σκληρά συντηρητική και ρατσιστική ατζέντα. Τώρα ζούμε τις συνέπειες της πολιτικής του μίσους και της φόβου περιμένοντας να δούμε τον φασισμό να στρογγυλοκάθεται στα βουλευτικά έδρανα.

Ο δρόμος είναι άδειος και η Αθήνα μοιάζει περίεργη. Μόλις έχει πάρει να νυχτώνει και επικρατεί μια ησυχία που ξενίζει. Σαν να είναι Κυριακή ή κάποιο τριήμερο που οι Αθηναίοι έχουν εκδράμει. Η πραγματικότητα είναι πως η πολιτική των μνημονίων μας έχει κλείσει όλους μέσα στα σπίτια μας. Η Αθήνα μοιάζει εγκαταλελειμμένη στην μοίρα της. Γεμάτη λακκούβες, με τα μισά φώτα να μην ανάβουν και τις κοινωνικές υπηρεσίες κλειστές πορεύεται μέσα στην κρίση ανοχύρωτη. Η Πατησίων δεν είναι πια ο εμπορικός δρόμος με τον κόσμο να περπατάει στα πεζοδρόμια, να χαζεύει βιτρίνες και να πίνει καφέ. Στην Πατησίων πια κυριαρχούν τα λουκέτα, οι άδειες βιτρίνες και το ημίφως. Η κλούβα των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ με τις ασπίδες στοιβαγμένες μοιάζει ετοιμοπόλεμη ποιος ξέρει για ποιο λόγο. Ίσως και για κανένα λόγο, απλά προειδοποιητικά, για να θυμίζει πως θα ναι εκεί στην επόμενη κινητοποίηση εργαζομένων.

Διασχίζουμε την Ομόνοια, την Αγίου Κωνσταντίνου και μπαίνουμε στην Πειραιώς. Η απόλυτη δυστυχία. Πόρνες, ναρκομανείς, άστεγοι στον πυρήνα της πόλης χαράζουν την ταυτότητά της. Για αυτό έχουν φαγωθεί με τις σκούπες, με την καθαριότητα. Δεν θέλουν να λύσουν κανένα πρόβλημα, θέλουν να μην φαίνεται γιατί κάνει κακό στον τουρισμό και την επιχειρηματικότητα. Αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν σκουπίδια και την πόλη σαν βιτρίνα. Μα ποιός δεν ξέρει πως είναι οι φτώχεια που γεννάει τους φτωχοδιάβολους. Ποιός δεν ξέρει πως ο κόσμος που στρατολογείται στα δίκτυα της εγκληματικότητας σπρώχνεται από την εξαθλίωση και την φτώχεια.

Κατεβαίνουμε την Πειραιώς, περνάμε το Γκάζι και στρίβουμε δεξιά προς την πλατεία. Βρισκόμαστε σε μια εικονική πραγματικότητα. Λαμπερές καφετέριες, γυαλιστερά εστιατόρια και τρέντυ κόσμος πίνει το ποτάκι του αμέριμνος. Τζιπ που κυκλοφορούσαν πολύ συχνότερα τα προηγούμενα χρόνια είναι παρκαρισμένα στο πλάι να τα χαίρεται ο ιδιοκτήτης τους . Μοιάζει σαν απόσπασμα από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Σαν να μπήκαμε σε μια γυάλα όπου δεν υπάρχει πια μνημόνιο, μειώσεις μισθών, φτώχεια και ανεργία. Είμαστε μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από την Ομόνοια κι αν και τα μαγαζιά δεν είναι ασφυκτικά γεμάτα η μεγάλη αντίθεση μας ξαφνιάζει, μοιάζει με ταξίδι στο χρόνο.

Κατεβαίνω από το ταξί στην κάτω πλευρά της πλατείας και βλέπω τους συντρόφους που ξανάφτιαξαν υπομονετικά το περίπτερό τους και είναι εκεί μάχιμοι. Οι σκέψεις χάνονται κάπως στην κουβέντα για το πως θα τα πάμε, με τελευταία ρεπορτάζ από τις απογευματινές περιοδείες. Φοβάμαι πως το ερώτημα που έχουμε να απαντήσουμε και στις εκλογές αλλά και μετά είναι πιο σημαντικό από τα ποσοστό του κάθε κόμματος. Το ερώτημα είναι αν θα σταματήσουμε την εξαθλίωση και τον εκφασισμό της κοινωνίας , αν θα νικήσει η ελπίδα και η αλληλεγγύη ώστε η κοινωνία να βγει από την κρίση πατώντας στα πόδια της ή αν θα παραδοθούμε στην άβυσσο του μίσους, του φόβου και της καταστροφής.

*Του Τάσου Κορωνάκη, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και υποψήφιος βουλευτής Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

Αυτοί γιατί έτσι ή εμείς για όλους τους λόγους;*

Ίσως το πιο βασικό πρόβλημα των δυνάμεων του δικομματισμού είναι να δώσουν μια συνεκτική ερμηνεία για την κρίση. Να πουν τι φταίει, τι πρέπει να αλλάξει, ποιος πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα και να δείξουν ένα δρόμο για την έξοδο. Δεν μπορούν να υποσχεθούν τίποτα, δεν μπορούν να πείσουν κανέναν και ίσως η μεγαλύτερη έγνοια τους είναι να φύγουν τα παραπάνω ερωτήματα από το μυαλό του κόσμου. Τι σημαίνει άραγε «η Ελλάδα θα τα καταφέρει» που είναι το σύνθημα της ΝΔ ή το αντίστοιχο περί «Αυτοδύναμης Ελλάδας» του ΠΑΣΟΚ; Τι πρέπει να κάνει ο κόσμος για να τα καταφέρει η Ελλάδα και τι φταίει που δεν είναι αυτοδύναμη η Ελλάδα; Καμία απάντηση. Το μόνο που προτείνουν είναι απλά ο κόσμος να πάει να τους ψηφίσει. Γιατί; Γιατί έτσι.
Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν μπορεί να σταθεί κανένα σοβαρό επιχείρημα για ποιο λόγο ο κάθε εργαζόμενος ή άνεργος, νέος ή συνταξιούχος πρέπει σ’ αυτές τις εκλογές να τους ψηφίσει, απαντάνε γιατί δεν πρέπει να ψηφίσει τους άλλους και ειδικά την Αριστερά. Κι αυτές τους οι απαντήσεις όμως κάπως λειψές μοιάζουν.

Διλήμματα
Λένε λοιπόν να τους ψηφίσουμε, γιατί, αν δεν τους ψηφίσουμε, θα υπάρχει ακυβερνησία και η χώρα δεν αντέχει. Δηλαδή λένε πως, αν δεν κυβερνάνε οι ίδιοι, δεν θα κυβερνάει κανείς. Εδώ κρύβεται ο πρώτος μεγάλος τους φόβος. Το πρόβλημα είναι να μην κατοχυρώσει κανένας άλλος το δικαίωμα της κυβερνησιμότητας, επί της ουσίας δηλαδή να μην υπάρξει καν η υποψία ότι μπορεί αυτό το σύστημα της δικομματικής εναλλαγής να αλλάξει. Αμφισβητούν έτσι έμπρακτα την ουσία της δημοκρατίας, υποστηρίζοντας πως σε αυτή τη χώρα δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετικός συσχετισμός δυνάμεων, δεν μπορεί με λίγα λόγια να εκπροσωπηθούν διαφορετικά συμφέροντα στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Λένε να τους ψηφίσουμε, για να μην έρθουν οι δυνάμεις του χάους και της καταστροφής. Αλλά δεν λένε ποιος έφερε την Τρόικα, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις και γιατί δεσμεύτηκαν για τις επόμενες δεκαετίες χωρίς να ρωτήσουν κανένα; Κατηγορούν την Αριστερά για ανευθυνότητα και καταστροφολογούν, μα αυτοακυρώνονται την ώρα που το λένε, μιας και αυτοί είναι που μας έχουν οδηγήσει στο χάος και στην καταστροφή και μάλιστα είναι περήφανοι για αυτό και δεσμεύονται να συνεχίσουν αυτό τον υπεύθυνο δρόμο. Το δρόμο που ανατίναξε ολόκληρη την κοινωνία. Το δρόμο που προσπάθησε να μας ενοχοποιήσει για τα χρέη που οι ίδιοι δημιούργησαν. Το δρόμο που επιχείρησε να ποινικοποιήσει τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το δρόμο που αναγορεύει σε βασικό εχθρό μας το διπλανό μας και τα δικαιώματά του, με στόχο να κρυφτούν οι δικές τους ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση.

Είναι ο ίδιος δρόμος που νομιμοποίησε για μικροκομματικά συμφέροντα, τον ακροδεξιό λόγο, που επιχείρησε να ταυτίσει την Αριστερά με την άκρα δεξιά και σήμερα οδηγεί στον εκφασισμό ολόκληρης της κοινωνίας. Αφού δεν μπορούν να δώσουν ελπίδα, δηλητηριάζουν την κοινωνία με μίσος, ενισχύουν όλες τις εσωτερικές πολώσεις της κοινωνίας, με μοναδικό στόχο να αποκρύψουν τις δικές τους ευθύνες, αλλά και τις ευθύνες αυτών που εκπροσωπούν: των τραπεζών, των πλούσιων, των βιομηχάνων.

Να τολμήσουμε
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και έχει απολύτως υλική υπόσταση. Να πιστέψουμε τα κανάλια και τις δημοσκοπήσεις και να πάμε να ψηφίσουμε αυτούς που μας έφεραν ως εδώ γιατί έτσι ή να τολμήσουμε να εμπιστευτούμε τη δημοκρατία και τις ανάγκες μας και να αλλάξουμε ριζικά τη σημερινή κατάσταση; Να αφήσουμε το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας στα χέρια των εκπροσώπων όσων για χρόνια μας εκμεταλλεύονται ή να τολμήσουμε να σπάσουμε αυτή τη σχέση εκμετάλλευσης, αυτό τον κόσμο αδικίας; Να αφήσουμε το μίσος να κυριαρχήσει ή να ανοίξουμε νέους δρόμους συλλογικότητας και αλληλεγγύης;

Ο δικός μας δρόμος θα είναι σίγουρα και μακρύς και δύσκολος, μα σήμερα είναι η ώρα για να κάνουμε το πρώτο καθοριστικό βήμα. Σήμερα είναι η ώρα να κάνουμε παρελθόν όσους αποφάσισαν χωρίς εμάς και να διεκδικήσουμε το μέλλον, προχωρώντας χωρίς αυτούς.

*Τάσος Κορωνάκης, υποψήφιος βουλευτής Α΄Αθήνας / 25.04.2012/Εργατική Αριστερά

Greece proposes immigrant detention centers – deutsche welle

Immigration

As elections approach in Greece, politicians argue that immigrants are behind higher crime rates and public health problems. But rights groups say the campaign rhetoric is a cheap ploy to win votes.

The so-called Integration Law, proposed by Minister for Citizen Protection Michalis Chrisohoidis, raised a furor by calling for illegal immigrants to be held in former military bases until deportation.

Chrisochoidis, a member of the Panhellenic Socialist Movement party, was opposed to the plan as a member of the opposition in 2009, but he has now won the approval of the Greek parliament.

He called for 30 facilities to hold refugees, which would officially be called «closed hospitality centers,» and suggested using 250 million euros ($328 million) of EU funding for border protection to build the centers.

«Whoever [illegally] enters the country will be given hospitality and will be immediately asked to return home,» Chrisohoidis said at a news conference at the end of March. «Unless they are refugees … in which case they have a sacred right to asylum.»

According to officials, some 100,000 people were arrested for illegal entry or residence in Greece in 2011 and authorities are processing about 30,000 asylum requests.

Appealing to voters

Opposition parties and human rights organizations have criticized the plan and compared the proposed facilities to prisons. Mohammadi Yunus, director of an Afghan community group in Athens and member of an umbrella group of Greek refugee organizations, dismissed the plan as an old campaign ploy.

Yunus said Greece has solid asylum laws, it just needs to enforce them

«I have lived in Greece since 2001, and every time elections get underway the complaint about immigrants start,» Yunus said.

While he said immigration is an important topic in Greece, he added that applying current laws would bring better results than raids and arrests. «Greek asylum laws are among the best in Europe, but they do not get used,» he said.

The Greek bureacracy can sometimes take as long as five years to decide on an application for asylum.

Immigrants become scapegoats

With an early general election likely to be set for May 6, various campaigns have blamed immigrants for an increase in crime.

Three right-wing parties, polling at about 5 percent and with good chances of winning parliamentary seats, have raised the loudest anti-immigrant voices. A party needs at least three percent of the vote to enter Greek parliament.

As part of its campaign, the neo-Nazi party Chryssi Avgi (Golden Dawn) has offered to accompany the elderly on grocery shopping trips if they feel threatened.

Police have detained hundreds of people in recent weeks

Yunus said crime in Athens has increased but thinks immigrants are not responsible.

«It’s true, there is a huge safety problem in the city, but it’s immigrants who suffer the most from it,» he said, adding that in some neighborhoods immigrants are afraid to go outside after dark. «People are upset that the state is not interested in the problems and immigrants end up being the scapegoats.»

Poverty, not immigrants, behind crime rise

Health Minister Andreas Loverdos, one of Greece’s more popular politicians, also blamed immigrants for health issues across the country and in a recent television interview described immigrants as a «health time bomb.» He also said immigrants spread contagious diseases like tuberculosis and HIV.

 

Koronaki said government policies have caused today’s immigration difficulties

Other authorities warned that some immigrants come from regions where tuberculosis and cholera are on the rise.

Tassos Koronakis, a migration expert for the left-wing opposition party Syriza, said government policies were behind Greece’s difficulties with immigration.

«When the economy was going well, the government let immigrants without valid papers enter the country to exploit them as cheap labor,» Koronakis said. «Today, they want to get rid of these people, so they talk about detention centers and health time bombs.»

Koronakis added that poverty, not immigrants, was the real cause of increased crime. «Criminal schemes are generally controlled by Greeks who stay in the background,» he said.

Fearing EU criticism

Despite making the first calls for immigrant detention centers years ago, Conservative Greek politicians have been absent in the immigration debate.

It seems that many conservatives are stifling their opinions for fear of criticism from the EU, since the country was unable to control its own borders, which happen to also be the borders of the EU.

Conservatives fear the EU’s opinion of Greek detention centers

«As the European Parliament’s rapporteur for reforms to the Schengen zone, I could not help but notice that our partners want one thing: that the people who call for help are willing and able to help themselves,» conservative Greek EU parliamentarian Giorgos Papanikolaou said.

Greece needs to put together an immigration policy that keeps close guard over the border, remains open to asylum seekers and deports illegal immigrants while integrating the people already in the country, Papanikolaou said.

«That plan has to include that the burdens that accompany dealing with refugees are spread more fairly across Europe,» Papanikolaou said.

Currently, each EU country is responsible for addressing – and paying for – its own asylum applications. But Greek politicians think they need additional EU help as their country serves as the main gateway to the 27-member bloc.

Author: Jannis Papadimitriou, Athens / sms
Editor: Ben Knight

Το πρώτο επίσημο προεκλογικό σποτ του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

 

 

 

 

 

 

Τα πρώτα (ανεπίσημα) τηλεοπτικά σποτ του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

…

…

Ο ΣΥΡΙΖΑ (δεν) έχει προτασεις για τους μετανάστες

Μετά το προηγούμενο ποστ μου κάποιοι φίλοι αναρωτήθηκαν αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προτάσεις σχετικά με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.

Δημοσιεύω λοιπόν εδώ ένα απόσπασμα από μιά συνέντευξη τύπου όπου με απλά λόγια και ρεαλιστικές προτάσεις το 2009 πριν τις εκλογές είχε παρουσιαστεί η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ (που δεν έχει προτάσεις) για τους μετανάστες.

Ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να το βρείτε εδώ. Παρακαλώ να φτάσετε  μέχρι και το σημείο 5  για τα αμεσα μέτρα απογκετοποίησης των περιοχών των αστικών κέντρων.

Σήμερα Σάββατο 26/09/09, στο εκλογικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ παραχωρήθηκε συνέντευξη Τύπου με θέμα «Μετανάστες – Πρόσφυγες και Οικονομία». Το θέμα παρουσίασαν:

Ο Κούρκουλας Θανάσης, (μέλος Επιτροπής Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ, συμμετέχει στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών)

Η Κουλουμπή Κωνσταντίνα, μέλος Επιτροπής Επικοινωνίας ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας, (συμμετέχει στην Κίνηση Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών / Μεταναστριών)

Η Φράγκου Λία, (οργανωτική Γραμματέας Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, μέλος Δ.Σ. Εργατικού Κέντρου Πειραιά)

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΧΑΜΗΛΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Παρακολουθούμε όλοι ότι γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια δαιμονοποίησης των μεταναστών με επιχειρήματα όπως:

Υποβαθμίζουν τις πόλεις, Ενισχύουν την εγκληματικότητα, Θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.

Ερωτήματα όπως:

Πόσους μετανάστες έχουμε ανάγκη

Πόσους μετανάστες εργάτες αντέχει η εγχώρια αγορά

Μπαίνουν όλο και συχνότερα και απευθύνονται με τρόπο προβοκατόρικο στους υπέρμαχους της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μεταναστών.

Η οικονομική και πολιτική εξουσία επιβάλλει τους όρους της στην θεματολογία της πολιτικής ατζέντας.

Από την πλευρά της νέο-φιλελεύθερης κοσμοθεωρίας και το θέμα αυτό προσεγγίζεται αποκλειστικά με γνώμονα το κόστος.

Μετανάστες- Εργαζόμενοι με ημερομηνία λήξης

Ολοκληρώνεται πλέον με γοργούς ρυθμούς η πολιτική μετάβαση σε ένα μοντέλο:

επιλεκτικής μετανάστευσης

Η αρρύθμιστη και ανοργάνωτη είσοδος (ανειδίκευτων) οικονομικών μεταναστών αποτελεί πλέον μη αποδεκτή κατάσταση η οποία θα πρέπει να αντικατασταθεί σταδιακά από την προτεραιότητα της

μετάκλησης (εξειδικευμένου) εργατικού δυναμικού, όταν και για όσο διάστημα απαιτείται κάτι τέτοιο.

Η διαμόρφωση μιας νέας μεταναστευτικής στρατηγικής θεμελιωμένης στην εισαγωγή χρήσιμων μεταναστών συνεπάγεται αναπόφευκτα την αναζήτηση μεθόδων άμεσης «απαλλαγής» από τους λιγότερο ή καθόλου απαραίτητους μετανάστες.

Η Ευρώπη πρέπει να μπορεί να απαλλάσσεται με συνοπτικές διαδικασίες από τους μετανάστες που δεν είναι χρήσιμοι στην ευρωπαϊκή οικονομία! δηλαδή στο κεφάλαιο.

Έτσι για να υποστηριχθεί η στρατηγική αυτή της επιλεκτικής μετανάστευσης καλλιεργείται κλίμα ρατσισμού και ξενοφοβίας και πρέπει να οδηγηθούν στον κολασμό και την απομάκρυνση όσοι μετανάστες συλλαμβάνονται χωρίς άδεια διαμονής και εργασίας.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές οραματίζονται το μέλλον με ένα κατά παραγγελία εργατικό δυναμικό ανάλογα με τις επιταγές της εργοδοσίας και φαντάζονται τους μετανάστες σαν εργαζόμενους με ημερομηνία λήξης χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Η σταδιακή, αλλά κατεπείγουσα, εκκαθάριση του ευρωπαϊκού χώρου από το σύνολο των απρόσκλητων ή μη χρήσιμων οικονομικών μεταναστών, στοχεύει:

Στην αποδόμηση του κράτους δικαίου
Της θεσμικής ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων
Της δημιουργίας αγοράς εργασίας δύο ή περισσοτέρων ταχυτήτων στο εσωτερικό όλων των χωρών-μελών.

Δεν έχουμε μια ειλικρινή και πραγματική ενθάρρυνση της νόμιμης μετανάστευσης, όπως ισχυρίζονται, αλλά αντιθέτως έχουμε μέτρα για την παρεμπόδιση της πρόσβασης στην νομιμότητα για την πλειοψηφία των ήδη εγκαταστημένων μεταναστών και των οικογενειών τους ή όσων αναμένεται να εισέλθουν αυθόρμητα το επόμενο διάστημα.

Στην Ελλάδα, η επιλεκτικότητα συμπυκνώνεται σε μια λέξη-κλειδί: «τα ένσημα»

Στην ελληνική μεταναστευτική πολιτική τα ένσημα από παράγοντας νομιμότητας καταλήγουν σε πολλές περιπτώσεις σε παράγοντα απο-νομιμοποίησης της διανομής και της εργασίας των μεταναστών.

Η ιδιόμορφη επιλεκτική μεταναστευτική πολιτική και στην Ελλάδα είναι συνειδητή επιλογή και έχει διπλό στόχο:

α) τη διατήρηση των μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς σε συνθήκες υπερ-εντατικής εκμετάλλευσης και σε καθεστώς ατυπικών εργασιακών σχέσεων μειωμένων ή καθόλου κοινωνικών δικαιωμάτων, άρα χαμηλού εργασιακού κόστους και παράλληλα

β) την αξιοποίηση της εργασίας των μεταναστών με τους παραπάνω όρους ως μέσον για την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο σύνολο του εργατικού δυναμικού της χώρας.

Να επαναλάβουμε ότι σε όλη την Ευρώπη έχουμε:

Συντονισμένη προσπάθεια προώθησης και καθιέρωσης του «αξιώματος» της flexicurity στις εργασιακές πολιτικές

Αλλαγή του προσανατολισμού της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής στρατηγικής

από την εξασφάλιση των θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων για όλους
στην οικονομική αξιοποίηση (εκμετάλλευση) της εργασίας των μεταναστών

Γι’ αυτό δε συνειδητά διαχωρίζουν τα πεδία της απασχόλησης από την οικονομική μετανάστευση.

Οι μεν πολιτικές απασχόλησης υπάγονται στην κατηγορία Απασχόληση και κοινωνικές πολιτικές

Οι δε μεταναστευτικές στρατηγικές στη κατηγορία της Δικαιοσύνης, ελευθερίας και ασφάλειας.

Επίσης μπροστά στην αύξηση της ανεργίας λόγω της οικονομικής κρίσης προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τη μετανάστευση ως εύκολος στόχος για όλα τα δεινά της αδιέξοδης νέο-φιλελεύθερης πολιτικής.

Η οικονομική κρίση και η εξασφάλιση εργαζομένων χαμηλού εργατικού κόστους κρύβονται πίσω από κάθε προσπάθεια όπου μερίδα εργαζομένων θα πρέπει πάλι να θυσιαστούν για να επιχειρηθεί ή έξοδος από την διεθνή οικονομική κρίση

Η Αριστερά οφείλει να οφείλει και έχει εναλλακτική πρόταση για την μετανάστευση ικανή όχι μόνο να δώσει λύσεις στα πραγματικά προβλήματα της εργασίας αλλά να συσπειρώσει ευρείες κοινωνικές δυνάμεις στον αγώνα για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, ρατσισμό και διακρίσεις και ιδίως αυτό το δεύτερο οφείλει με ταχείς ρυθμούς να το θέτει στις προτεραιότητές της πριν τα συντηρητικά αντανακλαστικά κυριαρχήσουν σε όλη τη κοινή γνώμη και κυρίως ανάμεσα στους εργαζόμενους.

Μια τέτοια πρόταση δεν μπορεί να έχει εκπτώσεις, δεν μπορεί να εξασφαλίζει διαφορετικούς όρους για τους μετανάστες, δεν μπορούμε να μπούμε στη λογική ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι , όμως ορισμένοι πολίτες σε ορισμένα θέματα επιτρέπεται να είναι λιγότερο όσοι από κάποιους άλλους.
Να αλλάξει αυτή η πολιτική προς όφελος όλων των εργαζομένων και των ελλήνων και των μεταναστών.

Και πρέπει να συμβάλλουμε ώστε να αλλάξει η ατζέντα και να μπουν επί τάπητος τα πραγματικά προβλήματα της εργασίας και της κρίσης που καλούνται να πληρώσουν έλληνες και ξένοι εργαζόμενοι.

O ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει πέντε άξονες μέτρων για μια διαφορετική μεταναστευτική-προσφυγική πολιτική, προς όφελος όλων των εργαζομένων, ελλήνων και μεταναστών:
1. Να αλλάξει άμεσα το απαράδεκτο καθεστώς ομηρίας στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί χιλιάδες μετανάστες που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας.

Πρέπει να ξεκινήσει μια νέα, ανοιχτή και διαρκής διαδικασία νομιμοποίησης των μεταναστών με προϋποθέσεις οι οποίες δεν θα έχουν ως στόχο να αποκλείσουν τους μετανάστες από τη δυνατότητα μιας νόμιμης ζωής, αλλά να τους εντάξουν, με απόδοση αριθμού φορολογικού μητρώου, με ένταξη στα ασφαλιστικά ταμεία.

Μια τέτοια διαδικασία θα μείωνε τα ελλείμματα στα ταμεία του ΙΚΑ με επιπλέον έσοδα χτυπώντας την εισφοροδιαφυγή, θα χτυπούσε κυκλώματα και εγκληματικότητα και ιδίως την ανασφάλιστη και ελαστική εργασία ντόπιων και μεταναστών εργατών και την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας.

2. Να χορηγηθεί άσυλο στους πολιτικούς πρόσφυγες που προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές, καθώς και να δοθεί η δυνατότητα εξόδου από τη χώρα σε όσους το επιθυμούν.

Κι αυτό προϋποθέτει την απαραίτητη συνεργασία ή και διεκδίκηση. Συνεργασία με άλλες χώρες της Ε.Ε. ή και διεκδίκηση στο πλαίσιο της Ε.Ε. μιας άλλης πολιτικής.

3. ‘Αμεσα να δημιουργηθούν ανοιχτοί ξενώνες στέγασης και φιλοξενίας μεταναστών όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο.

Κέντρα ανοιχτά πραγματικής φιλοξενίας και όχι κράτησης, που θα προσφέρουν λύσεις στο τεράστιο πρόβλημα των νεοεισερχόμενων μεταναστών, που είτε είναι άστεγοι, είτε ζουν σε άθλιες συνθήκες μαζικής κατοικίας. Μιλάμε για ανοιχτούς ξενώνες στέγασης και όχι για κέντρα κράτησης ή στρατόπεδα συγκέντρωσης.

4. Να σταματήσουν οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις «σκούπα».

Το μόνο που μπορεί να αποφέρουν είναι για μερικά 24ωρα να αδειάσουν μια περιοχή. Δεν είναι καθόλου αποτελεσματικές, Είναι απάνθρωπες. Η αστυνομία πρέπει να απεμπλακεί από τη διαδικασία χορήγησης ασύλου.

5. ‘Αμεσα να παρθούν μέτρα απογκετοποίησης των περιοχών των αστικών κέντρων που σήμερα είναι πολύ έντονο το φαινόμενο. Αυτό μπορεί να γίνει:

Α) Με την υγειονομική παρέμβαση στους χώρους μαζικής διαμονής μεταναστών και τη συστηματική παροχή ιατρικής βοήθειας, με στόχο την πρόληψη αλλά και την περίθαλψη, όπου αυτό είναι αναγκαίο, με μέριμνα των δημοτικών ιατρείων αλλά και των νοσοκομείων του ΕΣΥ.

Β) Με τη συγκρότηση σε μόνιμη βάση κοινωνικών υπηρεσιών και υπηρεσιών φροντίδας, με σκοπό την κοινωνική ένταξη νεοεισερχόμενων αλλά και μόνιμα εγκατεστημένων μεταναστών. Κι εδώ πρέπει να παίξει ρόλο η Τοπική Αυτοδιοίκηση σε συνεργασία με αρμόδια Υπουργεία, έστω να ενισχυθούν οι υπάρχουσες δομές, (όπως τα μαθήματα ελληνικών για μετανάστες, η νομική βοήθεια, το street work κλπ).

Γ) Με άμεσες παρεμβάσεις και έργα για τη γενικότερη αναβάθμιση υποβαθμισμένων λαϊκών γειτονιών με τη δημιουργία ελεύθερων χώρων, σχολείων, πολιτιστικών κέντρων, κέντρων νεότητας, αθλητικών εγκαταστάσεων. Όλα αυτά βεβαίως, διασφαλίζοντας καλύτερες και πιο αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, που θα ανακουφίζουν τους κατοίκους των συγκεκριμένων υποβαθμισμένων περιοχών.

Δ) Με παρεμβάσεις άμεσης στήριξης των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων στις περιοχές που έχουν γκετοποιηθεί. Εκεί όπου αποδεδειγμένα οι επιχειρηματίες αυτοί, οι μικρομεσαίοι έχουν πάρα πολύ χαμηλό τζίρο το τελευταίο διάστημα και δεν φταίνε αυτοί. Παρεμβάσεις που πρέπει να συνοδευτούν και από παρεμβάσεις στήριξης των ίδιων των μεταναστών που βρίσκονται αυτή τη στιγμή όμηροι στα κυκλώματα της εγκληματικότητας.

Τέλος, η χώρα μας πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία για τη διεκδίκηση μιας νέας ευρωπαϊκής πολιτικής που, πρώτον, θα στηρίζει ουσιαστικά τις χώρες προέλευσης των μεταναστών, συμβάλλοντας στην αντιμετώπιση των αιτιών της μετανάστευσης. Τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τους πολέμους, την περιβαλλοντική καταστροφή από πετρελαϊκές μεταλλευτικές και άλλες πολυεθνικές εταιρείες, την έλλειψη νερού.

Και δεύτερον, η Ε.Ε. πρέπει να στηρίξει με ειδικά ευρωπαϊκά προγράμματα κοινωνικές υποδομές στις χώρες υποδοχής των μεταναστών, όπως είναι η Ελλάδα και οι υπόλοιπες χώρες του Νότου.

Εκλογές…ανθρώπινο αίμα μυρίζει στο ΠΡΟΠΟ

Πριν καλά καλά μπούμε στην προεκλογική περίοδο ο Χρυσοχοϊδης κάνει σκούπα λες κι οι άνθρωποι είναι σκουπίδια και ο Παπουτσής περηφανεύεται στο τουίτερ για τους 25000 ανθρώπους που απέλασε.

Καιροσκόποι επαγγελματίες, εκμεταλευτές, κυνικοί και απάνθρωποι.

Αυτοί και τόσοι άλλοι μαζί τους.

Βαφτίζουν τους φυγάδες εισβολείς.

Στήνουν τον πόλεμο των φτωχών για να γλυτώσουν τις ευθύνες.

Χύνουν δηλητήριο μίσους για να ανεβάσουν τα ποσοστά τους με φόβο και με αίμα.

Εγκαταλείπουν τις γειτονιές, κάνουν real estate και ζητάνε και τα ρέστα.

Αφού μας έκαναν φτωχούς,βάζουν την αστυνομία να ασχολείται μόνο με την καταστολή όσων διεκδικούν τα δικαιώματα τους και μετά φιλοσοφούν για την εγκληματικότητα.

Από αυτούς που διέλυσαν την ελληνική κοινωνία και νοιάζονται μόνο για τις τράπεζες και τα κέρδη τους, δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό.

Έχουμε πεί (εμείς του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχουμε προτάσεις) τόσες φορές πως μια κυβέρνηση θα μπορούσε απλά:

– να καταγγείλει το Ευρωπαϊκό σύμφωνο για την μετανάστευση και το Δουβλίνο 2 και να δώσει ταξιδιωτικά έγγραφα στους εγκλωβισμένους ανθρώπους που παλεύουν να ζήσουν

– να βάλει τέλος στην γκετοποίηση και να παρέχει αξιοπρεπεις συνθήκες διαβίωσης σε οικονομικούς και πολιτικούς πρόσφυγες που έχουν υποστεί ήδη πολλά.

– να στηρίξει τις περιοχές και τις λαϊκές γειτονιές που έχουν αφεθεί στη φτώχεια και την εξαθλίωση και λυμαίνονται συμμορίες ανθρωποφάγων ναζί του περιθωρίου.

Λύσεις υπάρχουν, αρκει να τους διώξουμε,

αυτους και τα τσιράκια τους

και πρέπει να την διώξουμε σήμερα,

να εμπιστευτούμε την αριστερά

και να διεκδικήσουμε την ενότητα,

αν θέλουμε να υπάρχουμε αύριο!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Αν θέλετε μπορείτε να το μοιραστείτε και με τους φίλους σας…

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προτάσεις… Πρόταση νόμου για τους ανέργους

Πρόταση Νόμου του ΣΥΡΙΖΑ:

«Μέτρα προστασίας των ανέργων και κυρίως των μακροχρόνια ανέργων»

Αιτιολογική έκθεση

Επί της αρχής της Πρότασης Νόμου του ΣΥΡΙΖΑ ¨Μέτρα προστασίας των ανέργων και κυρίως των μακροχρόνια ανέργων¨.

Κρίση και ανεργία.

Η κρίση, στις δίνες της οποίας κλυδωνίζεται η παγκόσμια και η ελληνική οικονομία, ανεξάρτητα από την αρχική της μορφή και έκφραση ως κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, βαθαίνει και μετουσιώνεται σε κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, και κυρίως της νεοφιλελεύθερης διαχείρισής του.

Η Ελλάδα, η ανάπτυξη της οποίας βασίστηκε στα σαθρά αναπτυξιακά μοντέλα και στις πολιτικές της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. καθ’ όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, βρέθηκε »ανοχύρωτη» μπροστά στην σφοδρή, βαθιά και γρήγορα κλιμακούμενη κρίση με δραματικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους και την ελληνική οικονομία.

Ο καπιταλισμός με αφορμή την παρούσα κρίση του και στην προσπάθεια του να την ξεπεράσει με τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου εντείνει τον βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, κονιορτοποιεί τα όποια κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων, διαλύει τις όποιες δομές και θεσμούς είχαν δημιουργηθεί για την υποτυπώδη έστω δυνατότητα υπεράσπισης και προστασίας των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα χαρακτηρίζεται από μαζική ανεργία και υποαπασχόληση-ημιαπασχόληση του εργατικού δυναμικού σ’ ολόκληρο τον κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.

Η ύπαρξη μαζικής ανεργίας στην εποχή μας, παρά την τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την συνεπακόλουθη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, αποδεικνύει με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ότι ο καπιταλισμός, ως οικονομικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, δεν μπορεί να εξασφαλίσει πλήρη και ποιοτική απασχόληση για όλους τους εργαζόμενους και αδυνατεί να εξαλείψει την ανεργία.

Το μέγεθος της ανεργίας και οι αυξομειώσεις του είναι συνάρτηση του τρόπου ανάπτυξης και εξέλιξης του ίδιου του καπιταλισμού. Έως τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’70 το μέγεθος της ανεργίας ακολουθούσε την περιοδικότητα των κύκλων ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, στη συνέχεια όμως, ανεξαρτήτως της περιοδικότητας ύφεσης και ανόδου, τα ποσοστά της ανεργίας κινούνται μόνο ανοδικά. Η εξίσωση «ανάπτυξη = αύξηση απασχόλησης = μείωση ανεργίας» δεν λειτουργεί πλέον στο σύγχρονο στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού. Υπάρχει βέβαια μικρή διακύμανση, αλλά τα ποσοστά της ανεργίας διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα. Γι’ αυτό γίνεται λόγος ότι μετά την κρίση θα έχουμε «άνεργη ανάπτυξη», δηλαδή αύξηση του ΑΕΠ χωρίς δραστική μείωση της ανεργίας.

Η ανεργία στην Ελλάδα.

Μέχρι και τα μέσα του ’70 η ανεργία στην Ελλάδα κυμαίνονταν σε σχετικά χαμηλά επίπεδα, της τάξης του 4-5%. Την τελευταία όμως τριακονταετία βρίσκεται μόνιμα σε υψηλά επίπεδα, ξεπερνώντας σταθερά το 7-8%. Μάλιστα, την δεκαετία 1996-2005, που χαρακτηρίστηκε από υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης , η ανεργία κινήθηκε στα υψηλότερα επίπεδα της μεταπολιτευτικής περιόδου, της τάξης του 10-12% του εργατικού δυναμικού. Η διατήρηση αυτών των υψηλών ποσοστών ανεργίας οφείλεται κυρίως στην ένταση των ρυθμών ιδιοποίησης από το κεφάλαιο του επιπλέον παραγόμενου πλούτου εξ αιτίας της σημαντικής αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας. Το γεγονός λοιπόν «συνύπαρξης» υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και υψηλών ποσοστών ανεργίας επιβεβαιώνει την θέση της Αριστεράς, ότι η οικονομική ανάπτυξη και μεγέθυνση δεν είναι α-ταξική κατηγορία, δεν παράγει αφ’ εαυτής θετικά αποτελέσματα και για το κεφάλαιο και για την εργασία.

Το ήδη υψηλότατο ποσοστό της ανεργίας στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια(προ 2010), έχει πλέον – στην εποχή του μνημονίου- λάβει εκρηκτικές διαστάσεις καθώς και μόνιμο χαρακτήρα (μακροχρόνια άνεργοι) στις μισές, σχεδόν, περιπτώσεις των ανέργων.

Συγκεκριμένα, τα ποσοστά ανεργίας (20,9%), που ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ για τον Νοέμβριο του 2011 έχουν σπάσει στη χώρα μας όλα τα ιστορικά ρεκόρ.

Το 48,2% στους νέους μέχρι 24 χρονών είναι άνεργοι και συντηρούνται από τους γονείς τους.

Οι μακροχρόνια άνεργοι αποτελούν το 46,2% των ανέργων το α’ τρίμηνο του 2011 έναντι 44,6% της αντίστοιχης περιόδου του 2010.

Αυτά τα πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας -και ειδικότερα της μακροχρόνιας ανεργίας και της ανεργίας των νέων- «δεν έπεσαν από τον ουρανό», αλλά είναι το αποτέλεσμα των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών της προηγούμενης κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ, τις οποίες συνέχισαν και συνεχίζουν οι κυβερνήσεις συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και εν συνεχεία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ του Λ. Παραδήμου.

Η πραγματική όμως ανεργία, τα πραγματικά ποσοστά της, είναι κατά πολύ υψηλότερη αυτής που ανακοινώνει η ΕΣΥΕ. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ είχε ξεπεράσει στα τέλη του 2011 το 22% (1.200.000 ανέργους) και θα κινηθεί μέσα στο 2012 προς το 26% (1.500.000 ανέργους) με κύρια θύματα τους νέους και τις γυναίκες.

Είναι επίσης γεγονός ότι η πραγματική ανεργία συνειδητά και πολιτικά υποεκτιμάται από τις κυβερνήσεις και τις υπηρεσίες τους, όχι μόνον της Ελλάδας, αλλά και της Ε.Ε. και των υπόλοιπων κρατών.

Ο ορισμός του απασχολούμενου ( «…άτομα ηλικίας 15 ετών και άνω τα οποία την εβδομάδα αναφοράς είτε εργάστηκαν έστω και μία ώρα με σκοπό την αμοιβή ή το κέρδος, είτε εργάστηκαν στην οικογενειακή επιχείρηση, είτε δεν εργάστηκαν αλλά είχαν μια εργασία ή επιχείρηση από την οποία απουσίαζαν προσωρινά» ), αλλά και η μεθοδολογία που χρησιμοποιεί η ΕΣΥΕ, όπως και EUROSTAT, για την πραγματοποίηση των ερευνών της, βασίζεται στους ορισμούς περί απασχολούμενου και άνεργου του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ΔΓΕ).

Σ’ αυτή τη βάση δεν υπολογίζεται ως άνεργος:

Όποιος έχει παραιτηθεί από την προσπάθεια ανεύρεσης εργασίας ή δεν αναζήτησε εργασία τον τελευταίο μήνα.

Όποιος υποαπασχολείται σε μια εργασία, που έως πρότινος ήταν η «δεύτερή» του απασχόληση.

Ο εργαζόμενος σε οικογενειακή επιχείρηση ως βοηθός.

Όποιος παρακολουθεί πρόγραμμα κατάρτισης, είναι μαθητευόμενος ή εκπαιδευόμενος υπάλληλος.

Ο ελεύθερος επαγγελματίας που δηλώνει ότι βρίσκεται σε «διακοπές» ή δεν εργάστηκε στην επιχείρησή του λόγω έλλειψης πελατείας.

Επιδότηση ανεργίας.

Το υφιστάμενο και ισχύον σήμερα στην Ελλάδα σύστημα μέτρων για την προστασία από την ανεργία είναι ελλιπέστατο, ανεπαρκές και προσβλητικό της προσωπικής αξιοπρέπειας των πολιτών της χώρας και δικαίως θεωρείται, μαζί με αυτό της Μεγάλης Βρετανίας, το πλέον υποτυπώδες στην Ευρωζώνη.

Βασικό άξονα για την προστασία από την ανεργία αποτελεί το επίδομα ανεργίας.

Το ύψος του ποσού του επιδόματος ανεργίας απαρτίζεται από το βασικό επίδομα ανεργίας και τις προσαυξήσεις λόγω οικογενειακών βαρών. Το βασικό επίδομα ανεργίας μέχρι σήμερα (από 1.5.2009) ανερχόταν στα 461,5 ευρώ το μήνα και αντιστοιχούσε στο 55% περίπου του ημερομισθίου του ανειδίκευτου εργάτη, ανεξάρτητα αν ο άνεργος αμειβόταν με μηνιαίο μισθό ή ημερομίσθιο. Ήδη όμως με την πράξη υπουργικού συμβουλίου της 14ης Φεβρουαρίου 2012 μειώθηκε στα 359 ευρώ μηνιαία. Με τέτοιο επίδομα δεν είναι παράξενο ότι για το 77% των ανέργων κύρια πηγή συντήρησης τους αποτελούν τα άλλα άτομα του νοικοκυριού.

Εάν το ύψος του επιδόματος ανεργίας αποτελεί ύβρη για την αξιοπρέπεια και το επίπεδο διαβίωσης το ανέργου, τότε το επίδομα στους μακροχρόνια άνεργους (μετά την λήξη 12μηνης τακτικής επιδότησης) είναι εξευτελισμός και σπρώξιμο στην εξαθλίωση – 200 ευρώ τον μήνα, για διάστημα μέχρι 12 μήνες και με προϋποθέσεις τόσο δύσκολες που τελικά επιδοτούνται γι’ αυτό το διάστημα μόνο κάποιες εκατοντάδες από τους εκατοντάδες χιλιάδες μακροχρόνια ανέργους.

Τα ίδια και χειρότερα με το επίδομα σε νέους 20-29 ετών εφόσον είναι άνεργοι και παραμείνουν στα μητρώα ανέργων για ένα χρόνο, 73.37 ευρώ το μήνα, για διάστημα πέντε μηνών, το οποίο μάλιστα το παίρνουν ελάχιστοι από αυτούς/ες.

Γίνεται φανερό, μετά τα παραπάνω, ότι η πλειονότητα των ανέργων, και ιδιαίτερα όσοι είναι μακροχρόνια άνεργοι, δεν παίρνουν ούτε ένα ευρώ, έπειτα από τις νομοθετικές ρυθμίσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια.

Από το σύνολο των ανέργων μόνο ένα ποσοστό περίπου 40% επιδοτείται, με όποιο επίδομα επιτρέπουν οι ελάχιστοι πόροι που διατίθενται (ως ποσοστό του ΑΕΠ) και οι «προκρούστειες» προϋποθέσεις επιδότησης κατά κατηγορία ανέργων.

Παρά την απελπιστική κατάσταση των ανέργων η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με την τρόικα ότι το 2012 θα περικόψει από τα επιδόματα ανεργίας 500 εκατομμύρια ευρώ είτε με τη μείωση τους που αποφάσισε στις 14/12 είτε με το συνδυασμό της παροχής τους με εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια. Αυτό είναι αντισυνταγματικό και παράνομο, αφού αυτή η παροχή δεν είναι προνοιακή αλλά ατομική – ανταποδοτική και δίνεται έναντι των εισφορών που έχουν κατατεθεί στον ΟΑΕΔ από τον εργαζόμενο και τον εργοδότη του.

Τα οικονομικά αδιέξοδα, η ανέχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι ψυχολογικές καταπτώσεις, οι αυτοκτονίες είναι οι συνέπειες για τους ανέργους. Σ’ αυτές προστίθεται τελευταία η τάση νέων ανθρώπων, κυρίως πτυχιούχων και μεταπτυχιακών, να μεταναστεύουν για δουλειά στο εξωτερικό, που ήδη στα δύο περίπου χρόνια του μνημονίου εκτιμάται ότι έφτασαν τους 150.000. Το γεγονός αυτό, πέραν των άλλων κοινωνικών συνεπειών, στερεί τη χώρα από επιστημονικό δυναμικό, ιδιαίτερα χρήσιμο για την παραγωγική ανασυγκρότησή της.

Ταυτόχρονα, τα πρωτοφανή ποσοστά ανεργίας, σε συνδυασμό με τη γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας, δημιουργούν ένα ιδιαίτερα εκρηκτικό μίγμα, που υπονομεύει την κοινωνική ασφάλιση και τα δημόσια έσοδα λόγω απώλειας ασφαλιστικών εισφορών και φόρων. Η μειωμένη αγοραστική δύναμη των εργαζομένων οδηγεί επίσης σε κλείσιμο χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αφού «εργαζόμενοι χωρίς λεφτά σημαίνει μαγαζιά χωρίς δουλειά».

Κι ενώ η κατάσταση της ανεργίας στην χώρα μας είναι τέτοια, οι δημόσιοι πόροι που διατίθενται στη χώρα μας για την απασχόληση – ανεργία είναι περίπου 1% του ΑΕΠ, δηλαδή τρεις έως πέντε φορές λιγότεροι από τις χώρες της ευρωζώνης.

Απ’ όλα τα μέχρι τώρα αναφερθέντα γίνεται απόλυτα φανερή η ταξική διάσταση και ο προσανατολισμός αυτού του υποτυπώδους συστήματος προστασίας των ανέργων -και ειδικότερα των μακροχρόνια ανέργων και των ηλικιωμένων ανέργων- στη χώρα μας, αλλά εξίσου φανερή είναι και η αναγκαιότητα της πάλης για ένα άλλο σύστημα, που να προστατεύει τους εργαζόμενους από τον κίνδυνο της ανεργίας , κατά την διάρκεια της ανεργίας και να διατηρεί το βιοτικό, κοινωνικό, εργασιακό και πολιτιστικό τους επίπεδο.

Η αναγκαιότητα εύρεσης εργασίας, αλλά και προστασίας των ανέργων.

Εμείς, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θεωρούμε ως πρώτη μας προτεραιότητα να έχουν όλοι και όλες εργασία, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και κατά συνέπεια η δραστική μείωση της ανεργίας και η πλήρης, σταθερή και ποιοτική απασχόληση.

Ο στόχος μας αυτός είναι συνυφασμένος με την προώθηση και εφαρμογή μιας εναλλακτικής στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό πολιτικής με ορίζοντα και κατεύθυνση τον σοσιαλισμό.

Μια πολιτική που θα στηρίζεται σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που θα θέτει ως προτεραιότητα την ανασυγκρότηση και αναβάθμιση της παραγωγικής βάσης της χώρας με βάση τις αρχές της αειφορείας, την εξάλειψη της φτώχειας, τη μείωση των ανισοτήτων και την ίση κατανομή δραστηριοτήτων και πόρων ανάμεσα στις περιφέρειες. Πρόκειται για ένα μοντέλο ανάπτυξης που θα στηρίζει και διευρύνει διαρκώς το δημόσιο χώρο και τα συλλογικά κοινωνικά αγαθά, που θα εμπεδώνει μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου και συμμετοχής.

Άμεσα μέτρα μιας πολιτικής δημιουργίας νέων ή διάσωσης θέσεων εργασίας είναι:

Υιοθέτηση ενός εκτεταμένου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.

Καθιέρωση ρήτρας απασχόλησης για τα επιδοτούμενα επενδυτικά σχέδια του ιδιωτικού τομέα.

Οικολογικός μετασχηματισμός του συνόλου της οικονομίας.

Άμεση κάλυψη με προσλήψεις όλων των κενών στους τομείς της κοινωνικής πολιτικής και της πρόνοιας: νοσοκομεία, βρεφονηπιακοί σταθμοί, σχολεία κλπ.

Μείωση του χρόνου εργασίας σε 35 ώρες εβδομαδιαία και σε 7 ώρες ημερήσια χωρίς μείωση των αποδοχών.

Στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, όπως και άλλων τομέων της οικονομίας που διαθέτουν συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Ριζική τροποποίηση ή και κατάργηση του άρθρου 99 του νέου πτωχευτικού κώδικα, γιατί λειτουργεί ως πλυντήριο ευθυνών των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων και ως προθάλαμος ανεργίας για τους εργαζόμενους.

Χορήγηση νομοθετικά της δυνατότητας αυτοδιαχείρισης των εγκαταλειμμένων από τους ιδιοκτήτες τους και κατειλημμένων από τους εργάτες επιχειρήσεων.

Απαγόρευση των «αναιτιολόγητων» (με την έννοια του νομικού όρου που ισχύει σε υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης) απολύσεων σε όλες τις επιχειρήσεις και των ομαδικών και ατομικών απολύσεων στις κερδοφόρες επιχειρήσεις, στις επιχειρήσεις των οποίων οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις, καθώς και απαγόρευση απολύσεων εργαζομένων άνω των 55 ετών και του μόνου εργαζομένου γονέα.

Είναι σαφές όμως ότι, έως την δημιουργία των συνθηκών εκείνων –οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών – που θα επιτρέψουν και θα επιβάλλουν αυτή την πολιτική δημιουργίας θέσεων απασχόλησης, είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία η ύπαρξη ενός συστήματος προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους με συγκεκριμένες πολιτικές και συγκεκριμένα μέτρα.

Η ύπαρξη ενός πλέγματος μέτρων προστασίας, αλλά και ο βαθμός προστασίας, των ανέργων αποτελούσε πάντοτε ένα από τα βασικά αντικείμενα της ταξικής πάλης. Η ανάπτυξη του ίδιου του καπιταλισμού με τις υφέσεις και ανόδους του, το επίπεδο οργάνωσης και ο συσχετισμός δύναμης των αντιμαχόμενων τάξεων και κοινωνικών ομάδων σε κάθε χώρα, η διάταξη δυνάμεων στην διεθνή πολιτική σκηνή, επιδρούσαν πάντοτε αποφασιστικά στον καθορισμό του βαθμού προστασίας των ανέργων. Έτσι, είχαμε περιόδους χαμηλού έως μηδαμινού βαθμού προστασίας των ανέργων, όπως στη διάρκεια του μεσοπόλεμου, αλλά και περιόδους αυξημένου βαθμού προστασίας, όπως την δεκαετία του ’60 του περασμένου αιώνα.

Σήμερα όμως, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός αξιοποιώντας και την συγκυρία της κρίσης επιτίθεται κατά μέτωπο στην εργασία. Καταργεί στην πράξη το δικαίωμα στην εργασία, αποδιαρθρώνει τα συστήματα ασφάλισης και εργασιακών σχέσεων, διαλύει το σύστημα προστασίας των ανέργων την εποχή της μαζικής ανεργίας.

Την στιγμή που οι δυνάμεις του κεφαλαίου ξεδιπλώνουν αυτή την επίθεση στο όνομα της »δημοσιονομικής πειθαρχίας» και της »σωτηρίας του έθνους απ’ την καταστροφή», οδηγώντας στη φτώχεια, την ανέχεια και την εξαθλίωση εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και ανέργους, παίρνει διαστάσεις ιστορικής αναγκαιότητας η αντίσταση και η πάλη, απ’ την πλευρά των δυνάμεων της εργασίας και του πνεύματος, για την διαμόρφωση ενός αναβαθμισμένου, σύγχρονου και αποτελεσματικού συστήματος προστασίας των ανέργων, ενός συστήματος καθολικού, ενιαίου, διαφοροποιημένου.

Η αναγκαιότητα ενός τέτοιου συστήματος προστασίας των ανέργων και ειδικότερα των μακροχρόνια ανέργων υπαγορεύεται από :

· Την μαζική αύξηση της ανεργίας εξαιτίας των ασκούμενων μνημονιακών πολιτικών.

· Τις αλλαγές στις μορφές, την διάρθρωση και την χρονική διάρκεια της ανεργίας, με βασική παράμετρο την κατακόρυφη αύξηση της μακροχρόνιας ανεργίας (σχεδόν ένας στους δύο άνεργους είναι μακροχρόνια άνεργος)

· Τις σημαντικές αλλαγές που έχουν επέλθει ή προωθούνται στην αγορά εργασίας στην κατεύθυνση της πλήρους απορύθμισης της.

· Την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των εργαζομένων.

· Την παραίτηση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από τη διαδικασία ευρέσεως εργασίας εξαιτίας της συνολικής, ζοφερής οικονομικής κατάστασης, του βαθέματος της ύφεσης και της ανυπαρξίας οποιαδήποτε προοπτικής ανάπτυξης της εγχώριας οικονομίας στο άμεσο μέλλον.

Η ύπαρξη και λειτουργία ενός αναβαθμισμένου, σύγχρονου και αποτελεσματικού συστήματος προστασίας των ανέργων πρέπει να στοχεύει :

· Στην διασφάλιση της διαβίωσης των ανέργων και των οικογενειών τους στο επίπεδο της προ ανεργίας περιόδου (εισόδημα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, εκπαίδευση, πολιτισμός).

· Στην διατήρηση της οικογενειακής, ψυχολογικής, κοινωνικής ισορροπίας του ανέργου, ώστε να είναι ικανός για την ομαλή επανένταξη στην εργασία.

· Στην φυσιολογική αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης του «πλεονάζοντος» εργατικού δυναμικού κατά τη διάρκεια της ανεργίας, ώστε να είναι ικανό για την ομαλή επανένταξη στην εργασία.

· Στην στήριξη των μακροχρόνιων και ηλικιωμένων ανέργων με ειδικότερα και στοχευμένα μέτρα.

Η πρόταση νόμου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. «Μέτρα προστασίας των ανέργων και κυρίως των μακροχρόνια ανέργων», με τις συγκεκριμένες προτάσεις και ρυθμίσεις που προβλέπει και προωθεί, στοχεύει στην ενίσχυση του μετώπου πάλης εργαζομένων και ανέργων, για την υπεράσπιση του δικαιώματος των ανέργων και των οικογενειών τους σε μια αξιοπρεπή διαβίωση κατά τη διάρκεια της δύσκολης περιόδου της ανεργίας, μέχρι την ένταξη στην απασχόληση με συνθήκες και όρους αξιοπρεπούς εργασίας. Εννοείται ότι, όπου αναφερόμαστε σε κατώτερο εγγυημένο μισθό ή μισθό, δεν αποδεχόμαστε τις μειώσεις που έγιναν με την πρόσφατη πράξη υπουργικού συμβουλίου.

Επί των άρθρων της Πρότασης Νόμου του ΣΥΡΙΖΑ ¨Μέτρα προστασίας των ανέργων και κυρίως των μακροχρόνια ανέργων¨.

Με το άρθρο 1, δίνεται ο ορισμός του ανέργου και του μακροχρόνια ανέργου, με στόχο την κάλυψη όλων των πραγματικά ανέργων.

Με το άρθρο 2, ορίζονται οι δικαιούχοι επιδόματος ανεργίας, καθορίζεται το ύψος του επιδόματος καθώς η διάρκεια καταβολής του.

Με το άρθρο 3, καθορίζονται το ύψος και η διάρκεια καταβολής επιδόματος ανεργίας σε ειδικές κατηγορίες ανέργων, όπως οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας, οι μακροχρόνια άνεργοι, οι εποχικά απασχολούμενοι, οι μερικώς απασχολούμενοι, οι άνεργοι ηλικίας άνω των 55 ετών και οι αυτοαπασχολούμενοι που διέκοψαν την επαγγελματική τους δραστηριότητα και είναι άνεργοι.

Με το άρθρο 4, ρυθμίζονται θέματα που αφορούν στην ασφαλιστική και ιατροφαρμακευτική κάλυψη των ανέργων.

Με το άρθρο 5, ρυθμίζονται φορολογικά θέματα των ανέργων, όπως φορολογικές απαλλαγές, αναστολή καταβολής δόσεων στεγαστικών δανείων, επιδότηση ενοικίου, απαλλαγή από δημοτικά τέλη καθ’ όλη την διάρκεια της ανεργίας.

Με το άρθρο 6, καθορίζονται μέτρα προστασίας του βιοτικού και κοινωνικού επιπέδου των ανέργων και των οικογενειών τους, καθ’ όλη την διάρκεια της ανεργίας.

Με το άρθρο 7, θεσμοθετείται η τριμερής χρηματοδότηση του Ο.Α.Ε.Δ. με την συμμετοχή και του κράτους, καθώς και χρηματοδότησή του για την επιδότηση των ανέργων αυτοαπασχολουμένων.

Πρόταση Νόμου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

«ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ

ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΩΝ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΑΝΕΡΓΩΝ»

Άρθρο 1. Ορισμός του ανέργου και του μακροχρόνια ανέργου.

α) Άνεργος θεωρείται ο πολίτης εκείνος, ο οποίος ανεξάρτητα από την θέλησή του να εργαστεί, την ικανότητά του προς εργασία και όχι από δική του υπαιτιότητα, δεν έχει μόνιμη, σταθερή και πλήρη απασχόληση.

β)Μακροχρόνια άνεργος θεωρείται ο πολίτης εκείνος που αναζητά εργασία πάνω από ένα έτος.

γ) Δικαίωμα χρήσης των ωφελημάτων που προκύπτουν από τον παρόντα νόμο έχουν οι άνεργοι, κατά τον ορισμό των παραγράφων α’ και β’ του άρθρου 1, οι οποίοι απευθύνονται στον Οργανισμό Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (Ο.Α.Ε.Δ.), εγγράφονται στα αντίστοιχα μητρώα ανέργων, ανανεώνουν την κάρτα ανεργίας, επιθυμούν να εργαστούν και αναζητούν εργασία.

Άρθρο 2. Επιδότηση της ανεργίας.

α) Δικαίωμα επιδόματος ανεργίας από τον Ο.Α.Ε.Δ. έχουν οι άνεργοι, οι οποίοι κατά την διάρκεια της απασχόλησής τους ήταν ασφαλισμένοι στον κλάδο ανεργίας του Ο.Α.Ε.Δ. και η σύμβαση εργασίας τους είτε έληξε είτε καταγγέλθηκε από τον εργοδότη τους.

β) Ως βασικό επίδομα ανεργίας ορίζεται το 80% του κατώτερου εγγυημένου μισθού, όπως αυτός καθορίζεται κάθε φορά από τις ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

γ) Το ύψος του επιδόματος ανεργίας καθορίζεται για το πρώτο έτος στο 80% του τελευταίου μισθού πριν την απόλυση, όπως αυτός καθορίζεται από την οικεία και ισχύουσα συλλογική σύμβαση. Για το δεύτερο έτος καθορίζεται στο 70% του τελευταίου μισθού πριν την απόλυση, που δεν πρέπει όμως να υπολείπεται από το 80% του κατώτερου εγγυημένου μισθού. Για το τρίτο έτος καθορίζεται στο 60% του τελευταίου μισθού πριν την απόλυση, που δεν πρέπει όμως να υπολείπεται από το 80% του κατώτερου εγγυημένου μισθού. Από το τέταρτο έτος και έως την ανεύρεση εργασίας καταβάλλεται το βασικό επίδομα ανεργίας, όπως αυτό ορίζεται στην παράγραφο β’ του παρόντος άρθρου.

δ) Κάθε είδους περιορισμοί ως προς τον χρόνο απασχόλησης πριν την λήξη της σύμβασης εργασίας ή την καταγγελία της από τον εργοδότη καταργούνται.

Άρθρο 3. Ειδικές κατηγορίες ανέργων και μέτρα στήριξής τους.

α) Οι νεοεισερχόμενοι στην Αγορά Εργασίας, ανεξαρτήτως ηλικίας, στους οποίους δεν εξασφαλίζεται εργασία ανάλογη των προσόντων τους εντός τριών μηνών από την εγγραφή τους στα μητρώα ανέργων του Ο.Α.Ε.Δ., δικαιούνται και τους χορηγείται βοήθημα ίσο με το βασικό επίδομα ανεργίας.

β) Η διάρκεια καταβολής του βοηθήματος αυτού σε όλους τους δικαιούχους εκτείνεται σε όλο το διάστημα της ανεργίας και έως την ανεύρεση εργασίας.

γ) Ως νεοεισερχόμενοι στην Αγορά Εργασίας θεωρούνται όσοι αναζητούν εργασία για πρώτη φορά.

δ) Στους μακροχρόνια ανέργους και δικαιούχους επιδόματος ανεργίας χορηγείται το επίδομα ανεργίας έως την ανεύρεση εργασίας (όπως και στους υπόλοιπους ανέργους).

ε) Σε όλους τους εποχικά απασχολούμενους χορηγείται το βασικό επίδομα ανεργίας κατά την διάρκεια της μη απασχόλησής τους.

στ) Οι παραμένοντες μακροχρόνια άνεργοι, ηλικίας άνω των 55 ετών, είτε λαμβάνουν το επίδομα ανεργίας όπως προβλέπεται στην παράγραφο β του άρθρου 2, είτε εντάσσονται σε ειδικά προγράμματα απασχόλησης σε κοινωνικές υπηρεσίες του δημοσίου ή της τοπικής αυτοδιοίκησης.

ζ) Οι άνεργοι που δεν είχαν πλήρη απασχόληση δικαιούνται επιδόματος ανεργίας όπως αυτό ορίζεται στην παράγραφο β του άρθρου 2.

η) Θεσμοθετείται η διασφάλιση της δυνατότητας εγγραφής, στα μητρώα ανέργων του ΟΑΕΔ και της χορήγησης του επιδόματος ανεργίας στους εργαζόμενους μετανάστες.

θ) Θεσμοθετείται η εγγραφή στα μητρώα ανέργων του ΟΑΕΔ και η συμμετοχή τους στα προγράμματά του, εκείνων των αυτοαπασχολούμενων, οι οποίοι διέκοψαν την επαγγελματική τους δραστηριότητα, από τη στιγμή της διακοπής της με δήλωση στην αρμόδια Δ.Ο.Υ.

ι) Στους εγγεγραμμένους στα μητρώα ανέργων του Ο.Α.Ε.Δ. αυτοαπασχολούμενους, της παραγράφου θ) του παρόντος άρθρου, χορηγείται επίδομα ανεργίας.

ια) Καταργούνται τα ιδιωτικά γραφεία εύρεσης εργασίας.

Άρθρο 4. Ασφαλιστική κάλυψη των ανέργων.

α) Οι εγγεγραμμένοι άνεργοι παραμένουν πλήρως ασφαλισμένοι, συνταξιοδοτικά, και ιατροφαρμακευτικά, στους ασφαλιστικούς φορείς όπου ήταν κατά την τελευταία ημέρα της απασχόλησής τους, καθ’ όλη την διάρκεια της ανεργίας, χωρίς καμία επιβάρυνσή τους.

β) Οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, που απολύονται και είναι μεγαλύτεροι των 55 χρόνων, καλύπτονται υποχρεωτικά από τις επιχειρήσεις που τους απέλυσαν για περίοδο μέχρι πέντε (5) χρόνια, εφόσον γι’ αυτό το διάστημα παραμένουν άνεργοι. Προϋπόθεση για την κάλυψη αυτή είναι η επιχείρηση να έχει πραγματοποιήσει κέρδη το προηγούμενο της απόλυσης οικονομικό έτος, ενώ απαλλαγή από την εν λόγω κάλυψη δεν χορηγείται σε περιπτώσεις δόλιας πτώχευσης, φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής. Κατόπιν του διαστήματος των πέντε (5) ετών και εφόσον παραμένουν ακόμη άνεργοι καλύπτονται από τις πρόνοιες της παραγράφου α) του παρόντος άρθρου.

Άρθρο 5. Φορολογικές και άλλες διευκολύνσεις των ανέργων.

α) Το βασικό επίδομα ανεργίας δεν αποτελεί φορολογητέα ύλη και δεν φορολογείται.

β) Οι ατομικές δαπάνες των ανέργων που αφορούν την επαγγελματική τους κατάρτιση εκπίπτουν από την φορολογία τους.

γ) Κατά την διάρκεια της περιόδου ανεργίας αναστέλλεται η καταβολή των δόσεων στεγαστικών δανείων για πρώτη κύρια κατοικία, καθώς και άλλων δανείων που έχει συνάψει ο άνεργος. Απαγόρευση πλειστηριασμού και κατάσχεσης για την πρώτη κατοικία, που ανήκει κατά κυριότητα στον άνεργο, καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας

δ) Θεσμοθετείται η επιδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό του 50% του ενοικίου, που καταβάλλουν οι άνεργοι για την κύρια κατοικία τους καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας τους, που μπορεί να φτάνει στο ποσό των 250 ευρώ μηνιαίως, τιμαριθμοποιούμενο κατ’ έτος, με προσαύξηση 50 ευρώ για κάθε προστατευόμενο μέλος της οικογένειας των ανέργων.

ε) Θεσμοθετείται η απαλλαγή των ανέργων από τα δημοτικά τέλη.

Άρθρο 6. Πρόσβαση όλων των ανέργων αλλά και ειδικότερα των μακροχρόνια ανέργων στις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και στα δημόσια αγαθά.

α) Στους εγγεγραμμένους ανέργους χορηγείται κάρτα απεριορίστων διαδρομών στα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς. Η κάρτα ανανεώνεται ταυτόχρονα με την ανανέωση της κάρτας ανεργίας από τον Ο.Α.Ε.Δ.

β) Η κοστολόγηση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας – ηλεκτρισμός, θέρμανση, ύδρευση, τηλεπικοινωνίες – πραγματοποιείται με τα χαμηλότερα τιμολόγια των αντίστοιχων Οργανισμών.

Κατά την διάρκεια της ανεργίας δεν καταβάλλονται τα ποσά υπέρ τρίτων μέσω των λογαριασμών των παραπάνω Οργανισμών.

γ) Απαγορεύεται η διακοπή παροχής νερού, σταθερού τηλεφώνου και ηλεκτρικής ενέργειας στους ανέργους που αδυνατούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς του νερού, του τηλεφώνου και του ηλεκτρικού ρεύματος

δ) Η κάρτα ανεργίας, όταν αυτή είναι εν ισχύ, αποτελεί και εκπτωτική κάρτα για την πρόσβαση των ανέργων σε χώρους δημοσίων θεαμάτων, – κινηματογράφοι, θέατρα – πολιτιστικών εκδηλώσεων γενικότερα, αθλητικών εκδηλώσεων.

Επίσης η κάρτα ανεργίας λειτουργεί εκπτωτικά και για τις μετακινήσεις των ανέργων με ακτοπλοϊκά, σιδηροδρομικά και υπεραστικά (ΚΤΕΛ) συγκοινωνιακά μέσα.

ε) Παρέχεται δωρεάν πρόσβαση για τα ανήλικα τέκνα των ανέργων στους δημόσιους και δημοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς, στα δημόσια και δημοτικά κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών, ωδεία, γυμναστήρια.

Άρθρο 7. Χρηματοδότηση του ΟΑΕΔ.

α) Θεσμοθετείται η τριμερής χρηματοδότηση του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (Ο.Α.Ε.Δ.) με την συμμετοχή και του κράτους, κατά ίσο τουλάχιστον ποσό με το ύψος των εργοδοτικών εισφορών, στον προϋπολογισμό του Οργανισμού.

β) Θεσμοθετείται η μεταφορά στον Ο.Α.Ε.Δ. των αντίστοιχων χρηματικών ποσών από τους ασφαλιστικούς φορείς των αυτοαπασχολουμένων, οι οποίοι εγγράφονται στον Ο.Α.Ε.Δ. και επιδοτούνται ως άνεργοι.

Άρθρο 8. Έναρξη ισχύος.

Η ισχύς των διατάξεων του νόμου αυτού αρχίζει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά στις επί μέρους διατάξεις του.

Αθήνα 19.03.2011

Οι Προτείνοντες Βουλευτές:

Τσίπρας Αλέξης

Αμμανατίδου-Πασχαλίδου Ευαγγελία

Διώτη Ηρώ

Δρίτσας Θοδωρής

Κουράκης Τάσος

Κριτσωτάκης Μιχάλης

Λαφαζάνης Παναγιώτης

Μουλόπουλος Βασίλης

Παπαδημούλης Δημήτρης

Να σώσουμε τον ελληνικό λαό από τους σωτήρες του – κείμενο Γάλλων στοχαστών

Η Libération της 21ης Φεβρουαρίου δημοσιεύει το κείμενο μιας σημαντικής κίνησης συμπαράστασης προς τον ελληνικό λαό και ενάντια στις ολέθριες πολιτικές που, με αφετηρία την Ελλάδα, προβλέπεται να επεκταθούν σε όλη την Ευρώπη. Συνυπογράφεται από κορυφαίους γάλλους στοχαστές -μεταξύ των οποίων ο Μπαντιού, ο Μπαλιμπάρ, ο Νανσύ, ο Ρανσιέρ, η Μπάρμπαρα Κασσέν, ο Μισέλ Σουριά, ο Ντιντί-Υμπερμάν κ.ά-, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν σε επιστολή του περιοδικού αληthεια, που τους απευθύνθηκε με πρωτοβουλία της αρχισυντάκτριας Βίκης Σκούμπη. Συνοδεύεται από ένα κάλεσμα για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής αλληλεγγύης που ήδη βρίσκει ανταπόκριση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ακολουθεί το κείμενo:

Τη στιγμή που ένας στους δύο Έλληνες νέους είναι άνεργος, 25.000 άστεγοι περιπλανώνται στους δρόμους της Αθήνας, το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, χιλιάδες οικογένειες υποχρεούνται να βάλουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα προκειμένου να μην πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, νεόφτωχοι και πρόσφυγες δίνουν μάχες για τους σκουπιδοτενεκέδες στους δημόσιους χώρους, οι «σωτήρες» της Ελλάδας, υπό το πρόσχημα ότι οι Έλληνες «δεν καταβάλουν αρκετές προσπάθειες», επιβάλλουν ένα νέο σχέδιο βοήθειας που διπλασιάζει τη χορηγούμενη θανατηφόρα δόση. Ένα σχέδιο που καταργεί το εργατικό Δίκαιο και καταδικάζει τους φτωχούς σε ακραία ένδεια, εξαφανίζοντας παράλληλα τις μεσαίες τάξεις.

Ο στόχος δεν είναι σε καμία περίπτωση η «σωτηρία» της Ελλάδας: όλοι οι οικονομολόγοι που είναι  άξιοι του ονόματός τους συμφωνούν επ’ αυτού. Το ζητούμενο  είναι να κερδηθεί  χρόνος προκειμένου να σωθούν οι πιστωτές, ενώ παράλληλα η χώρα οδηγείται σε μια προδιαγεγραμμένη  χρεοκοπία. Πρωτίστως, το ζητούμενο είναι να μετατραπεί η   Ελλάδα σε  εργαστήριο μιας κοινωνικής μεταλλαγής που θα γενικευθεί, σε έναν δεύτερο χρόνο, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μοντέλο που δοκιμάζεται πάνω στους Έλληνες είναι εκείνο μιας κοινωνίας χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, στο πλαίσιο της οποίας τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα ιατρικά κέντρα κατεδαφίζονται, η υγεία καθίσταται προνόμιο των πλουσίων, οι ευπαθείς πληθυσμοί προορίζονται για μια προγραμματισμένη εξόντωση, ενώ όσοι εξακολουθούν  να έχουν μια εργασία  καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας και οικονομικής εξαθλίωσης.

Προκειμένου όμως αυτή η αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού να πετύχει τον στόχο της χρειάζεται να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς που καταργεί τα πλέον στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Με διαταγή των σωτήρων, βλέπουμε λοιπόν να εγκαθίστανται στην Ευρώπη κυβερνήσεις τεχνοκρατών που περιφρονούν τη λαϊκή κυριαρχία. Πρόκειται για ένα σημείο καμπής όσον αφορά στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα στο πλαίσιο των οποίων βλέπουμε τους «αντιπροσώπους του λαού» να εξουσιοδοτούν εν λευκώ τους ειδικούς και τους τραπεζίτες, απαρνούμενοι την υποτιθέμενη εξουσία τους να αποφασίζουν. Ένα είδος κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, το οποίο προσφεύγει, μεταξύ άλλων, και σε ένα διευρυμένο κατασταλτικό οπλοστάσιο απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες. Έτσι, από τη στιγμή που οι βουλευτές επικύρωσαν την διαμετρικά αντίθετη με την εντολή που είχαν λάβει σύμβαση που τους υπαγόρευσε η Τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), μια εξουσία στερούμενη δημοκρατικής νομιμότητας υποθήκευσε το μέλλον της χώρας για τα επόμενα τριάντα ή σαράντα χρόνια.

Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να δημιουργήσει έναν δεσμευμένο τραπεζικό λογαριασμό στον οποίον θα κατατίθεται απευθείας η βοήθεια προς την Ελλάδα προκειμένου να χρησιμοποιείται αποκλειστικά προς όφελος του χρέους. Τα έσοδα της χώρας οφείλουν να αφιερώνονται κατά «απόλυτη προτεραιότητα» στην εξόφληση των πιστωτών και, εφόσον παραστεί ανάγκη, να κατατίθενται απευθείας σε αυτόν τον λογαριασμό την διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Σύμβαση υπαγορεύει ρητά  ότι κάθε νέα υποχρέωση που θα προκύπτει στο πλαίσιό της θα διέπεται  από το αγγλικό δίκαιο, το οποίο απαιτεί υλικές εγγυήσεις, ενώ οι διενέξεις θα εκδικάζονται από τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, με την   Ελλάδα να έχει αποποιηθεί εκ των προτέρων κάθε δικαίωμα προσφυγής ενάντια σε όποια κατάσχεση αποφασίσουν οι πιστωτές της. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, οι  ιδιωτικοποιήσεις έχουν ανατεθεί  σε ένα Ταμείο υπό τη διαχείριση της Τρόικας  στο οποίο θα κατατίθενται οι τίτλοι ιδιοκτησίας των δημοσίων αγαθών. Εν συντομία, έχουμε να κάνουμε με μια γενικευμένη λεηλασία, χαρακτηριστικό γνώρισμα του χρηματοπιστωτικού  καπιταλισμού που προσφέρει εν προκειμένω στον εαυτό του μια  θεσμική καθοσίωση. Στο βαθμό που πωλητές και αγοραστές θα κάθονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι το  εν λόγω εγχείρημα ιδιωτικοποιήσεων  αποτελεί πραγματικό συμπόσιο για τους αγοραστές.

Όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί έως τώρα είχαν ως μοναδικό  αποτέλεσμα την εμβάθυνση του ελληνικού εθνικού χρέους το οποίο, με τη βοήθεια των σωτήρων που δανείζουν με τοκογλυφικά επιτόκια, έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη προσεγγίζοντας το 170%  ενός  ακαθάριστου εθνικού προϊόντος σε ελεύθερη πτώση, ενώ το 2009 δεν αντιπροσώπευε παρά το 120%. Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει ότι αυτός ο εσμός  σχεδίων σωτηρίας -τα οποία παρουσιάζονται κάθε φορά ως «τελικά»- δεν στόχευε παρά στο να εξασθενίσει ολοένα και περισσότερο τη θέση της Ελλάδας ούτως ώστε, στερούμενη κάθε δυνατότητας να προτείνει από μόνη της τους όρους μιας ανασυγκρότησης , να εξαναγκαστεί να εκχωρήσει τα πάντα στους πιστωτές της υπό τον εκβιασμό «καταστροφή ή λιτότητα». Η τεχνητή και καταναγκαστική επιδείνωση του προβλήματος του χρέους χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο εφόδου  για την άλωση  μιας κοινωνίας στο σύνολό της.

Σκόπιμα χρησιμοποιούμε εδώ όρους που ανήκουν στη στρατιωτική ορολογία: πρόκειται σαφώς για έναν πόλεμο που διεξάγεται με τα μέσα της οικονομίας, της πολιτικής και του δικαίου, έναν πόλεμο ταξικό εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Και τα λάφυρα που η χρηματοπιστωτική  τάξη υπολογίζει να αποσπάσει από «τον εχθρό» είναι τα κοινωνικά κεκτημένα και τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά αυτό που διακυβεύεται σε τελική ανάλυση είναι η δυνατότητα για  μια ανθρώπινη ζωή. Και η ζωή εκείνων που δεν παράγουν ή δεν καταναλώνουν αρκετά σε σύγκριση με τις στρατηγικές μεγιστοποίησης του κέρδους, δεν πρέπει να διατηρηθεί.

Έτσι, η αδυναμία μιας χώρας πιασμένης στη μέγγενη της χωρίς  όρια κερδοσκοπίας και των καταστροφικών σχεδίων σωτηρίας, γίνεται η μυστική πόρτα από την οποία εισβάλλει βίαια ένα μοντέλο κοινωνίας σύμφωνο προς τις απαιτήσεις του νέο-φιλελεύθερου φονταμενταλισμού. Μοντέλο που προορίζεται για ολόκληρη την Ευρώπη και πέραν αυτής. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα, και γι αυτό η υπεράσπιση του ελληνικού λαού δεν είναι συρρικνώσιμη  σε μια χειρονομία  αλληλεγγύης ή  αφηρημένης ανθρωπιάς: διακυβεύεται το μέλλον της δημοκρατίας και η τύχη των ευρωπαϊκών λαών. Παντού η «επιτακτική αναγκαιότητα» μιας «οδυνηρής αλλά σωτήριας» λιτότητας θα μας παρουσιαστεί ως το μέσον για να αποφύγουμε τη μοίρα της Ελλάδας, ενώ οδηγεί κατευθείαν σε αυτήν.

Μπροστά σε αυτή την οργανωμένη επίθεση ενάντια στην κοινωνία, μπροστά στην καταστροφή και των τελευταίων νησίδων της δημοκρατίας, καλούμε τους συμπολίτες μας, τους γάλλους και ευρωπαίους φίλους μας να εκφρασθούν σθεναρά. Δεν πρέπει να αφήσουμε το μονοπώλιο του λόγου στους ειδήμονες και στους πολιτικάντηδες. Το γεγονός ότι το αίτημα κυρίως των γερμανών και των γάλλων ιθυνόντων είναι η απαγόρευση πλέον των εκλογών στην Ελλάδα μπορεί να  μάς αφήνει άραγε αδιάφορους; Ο στιγματισμός και η συστηματική δυσφήμηση ενός λαού δεν θα άξιζε άραγε μια απάντηση; Είναι δυνατόν να μην υψώσουμε την φωνή μας ενάντια στη θεσμική δολοφονία του ελληνικού λαού; Και μπορούμε άραγε να σιωπούμε μπροστά στην καταναγκαστική εγκαθίδρυση ενός συστήματος που θέτει εκτός νόμου ακόμη και την ίδια την ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης;

Βρισκόμαστε σε ένα σημείο μη επιστροφής. Είναι επείγον να δώσουμε  τη μάχη των αριθμών και τον πόλεμο των λέξεων για να αναχαιτίσουμε  την ακραίο-φιλελεύθερη ρητορική του φόβου και της παραπληροφόρησης. Είναι επείγον να αποδομήσουμε τα μαθήματα ηθικής που συσκοτίζουν  την πραγματική διαδικασία που εκτυλίσσεται μέσα στην κοινωνία. Είναι κάτι περισσότερο από επείγον να απομυθοποιήσουμε τη ρατσιστική εμμονή περί  ελληνικής «ιδιαιτερότητας»  που φιλοδοξεί να αναγάγει  τον υποτιθέμενο εθνικό χαρακτήρα ενός λαού (τεμπελιά ή κατά βούληση πονηριά) σε  πρωταρχική  αιτία μιας κρίσης η οποία στην πραγματικότητα είναι παγκόσμια. Αυτό που μετρά σήμερα δεν είναι οι ιδιαιτερότητες, πραγματικές ή φαντασιακές, αλλά τα κοινά: η τύχη ενός λαού που θα επηρεάσει και τους άλλους.

Πολλές τεχνικές λύσεις έχουν προταθεί για να βγούμε από το δίλημμα «ή  καταστροφή της κοινωνίας ή  πτώχευση» (πράγμα που σημαίνει, το βλέπουμε σήμερα: «και καταστροφή και πτώχευση). Όλες οι λύσεις πρέπει να εξεταστούν  σαν στοιχεία στοχασμού προκειμένου να οικοδομήσουμε μιαν άλλη Ευρώπη. Αλλά κατ’ αρχάς πρέπει να καταγγείλουμε το έγκλημα, να αναδείξουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός, εξ αιτίας των «σχεδίων βοήθειας» τα οποία έχουν συλληφθεί από και για τους κερδοσκόπους και τους πιστωτές. Τη στιγμή που ένα κίνημα υποστήριξης υφαίνεται σε όλο τον κόσμο, όπου τα δίκτυα Ιντερνέτ βουίζουν από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, οι γάλλοι διανοούμενοι θα ήταν άραγε οι τελευταίοι που θα ύψωναν τη φωνή τους υπέρ της Ελλάδας; Χωρίς να περιμένουμε περισσότερο, ας πολλαπλασιάσουμε τα άρθρα, τις παρεμβάσεις στα μέσα, τις συζητήσεις, τις εκκλήσεις, τις διαδηλώσεις. Γιατί κάθε πρωτοβουλία είναι καλοδεχούμενη, κάθε πρωτοβουλία είναι επείγουσα. Σε ό,τι  μας αφορά, ιδού τι προτείνουμε: να προχωρήσουμε τάχιστα στη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής διανοουμένων και καλλιτεχνών για την αλληλεγγύη προς  τον ελληνικό λαό  που αντιστέκεται.

Αν δεν είμαστε εμείς, ποιος θα είναι;
Αν δεν είναι τώρα, πότε θα είναι;

Βίκη ΣΚΟΥΜΠΗ, Αρχισυντάκτρια του περιοδικού αλήthεια, Αθήνα.
Michel SURYA, Διευθυντής του περιοδικού Lignes, Παρίσι.
Δημήτρις Βεργέτης, Διευθυντής του περιοδικού αλήthεια.

Και

Daniel ALVARO
Alain BADIOU
Jean-Christophe BAILLY
Etienne BALIBAR
Fernanda BERNARDO
Barbara CASSIN
Bruno CLEMENT
Danièle COHEN-LEVINAS
Yannick COURTEL
Claire DENIS
Georges DIDI-HUBERMANN
Roberto ESPOSITO
Francesca ISIDORI
Pierre-Philippe JANDIN
Jèrôme LEBRE
Jean-Clet MARTIN
Jean-Luc NANCY
Jacques RANCIERE
Judith REVEL
Elisabeth RIGAL
Jacob ROGOZINSKI
Avital RONELL
Ugo SANTIAGO
Beppe SEBASTE
Michele SINAPI
Enzo TRAVERSO