Πως να μιλήσεις για όλα αυτά…

Ξεκίνησα να γράψω ένα σχόλιο για όλα αυτά που συμβαίνουν.

Κοιτούσα την τηλεόραση και κανείς δεν μιλούσε για τον Αλέξανδρο. Κανείς δεν μιλούσε για τους χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και τόσους άλλους. Κανείς δεν μιλούσε για τους χιλιάδες εμάς. Ή μάλλον όχι. Μιλούσαν και για μας. Έλεγαν πως κόψαμε τις δουλειές των μαγαζιών, όπως του Mall στο Μαρούσι. Η κρίση δεν υπήρχε πια, ούτε οι υπεύθυνοι για αυτήν και φυσικά δεν υπήρχε ούτε η εξέγερση. Αυτές τις μέρες υπάρχουν μόνο χιλιάδες λόγοι οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι του Hondos, του Attica και του Fokas  να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και να δουλέψουν και αυτήν την Κυριακή. Οι συνδικαλιστές ήταν παραφωνία λέει, σε αυτή την τόσο όμορφη εορταστική Αθήνα, που χιλιάδες εργαζόμενοι ξεροστάλιαζαν στα πόστα τους.

Παράλληλα κανείς δεν μίλαγε για την Κωνσταντίνα. Κανείς δεν έλεγε πως και εδώ θα φανεί η αλληλεγγύη αυτής της κοινωνίας. Κανείς δεν νοιάζεται να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο και να πέσει άπλετο φως στην υπόθεση. Κανείς δεν νοιάζεται και για το παιδί της Κωνσταντίνας.

Όπως δεν νοιάζονται και για τα παιδιά της Παλαιστίνης. Κάτι ηγέτες τύπου Σαρκό, καλούν έμαθα τους Παλαιστινίους να σταματήσουν τις προκλήσεις. Καλούν επίσης και τις δύο πλευρές να σταματήσουν να μαλώνουν και εύχονται ειρήνη και ευημερία στον πλανήτη.

Φτάνει πια!

Δεν θα πω τίποτα άλλο. Προσπάθησα απλά να τα μαζέψω όλα αυτά σε ένα κολάζ έτσι για να μην ξεχνιόμαστε κι έβαλα και δυο πινελιές ελπίδας.

πως να μιλήσεις για όλα αυτά...

Θα τα πόύμε το απόγευμα στις 6μμ έξω από την Ισραηλινή πρεσβεία

Καλως ήρθα(τε)

Αυτό (σε λίγο καιρό θα) είναι το ιστολόγιο μου.

Είπα μιας και αργεί να ξεκινήσει η παλιότερη εκπομπή του ελληνικού ραδιοφώνου της οποίας είμαι συνδημιουργός να ξεκινήσω το παλιότερο και γνωστότερο blog της επικράτειας και όχι μόνο. 😉

Είναι ακόμα υπό κατασκευή και αν κρίνω από τους χρόνους μου δεν ξέρω αν θα είναι και ποτέ όπως το έχω φανταστεί. Επειδή όμως ξεκίνησα πέρυσι τον Μάρτη και σε λίγο αλλάζουμε χρόνο είπα να βάλω ότι έχω να βάλω και να το θέσω σε λειτουργία.

Ο στόχος μου ήταν να ανεβάσω διάφορα πράγματα που έχω γράψει ή με έχουν σημαδέψει στην κομματική – πολιτική – κινηματική μου ζωή έχοντας ως οδηγό κυρίως την Αυγή(πράγμα που με διευκόλυνε αφάνταστα) και κάποια λίγα κείμενα που είχα αποθηκευμένα.

Ανέβασα ακόμα μερικές φωτογραφιούλες και κάποια λίνκς για να χαζεύεται. Προτάσεις για εμπλουτισμό δεκτές.

Από εδώ και πέρα στόχος μου είναι να ανεβάζω μερικά σχολιάκια της επικαιρότητας, καμιά ενημέρωση, ότι γράφω προς δημοσίευση και βλέπουμε.

Με λίγα λόγια ανοίξαμε και σας περιμένουμε…

Σας φιλώ

Οι νύχτες του Αλέξη άλλαξαν τις μέρες μας, Γαλέρα, τέυχος Γενάρη 2009

Ήταν Σάββατο βράδυ, γύρω στις 9. Λίγο πριν είχε τελειώσει μια συζήτηση στο Πολυτεχνείο, που διοργάνωνε η ομάδα Ρόζα και χαλαρώναμε πίνοντας ποτάκι και πολιτικολογώντας στο Στέκι Μεταναστών. Χτύπησε το τηλέφωνο και ένας φίλος δημοσιογράφος από την Αυγή, είπε «Έχουμε την πληροφορία ότι ένας μπάτσος πυροβόλησε και σκότωσε ένα πιτσιρικά στην Τζαβέλα, ξέρεις κάτι;».

Αμέσως μετά το τηλεφώνημα βρεθήκαμε στην Τζαβέλα να δούμε τι παίζει. Θεωρούσαμε πως το πιθανότερο ήταν να είναι ράδιο-αρβύλα από αυτά που κυκλοφορούν καμιά φορά στα Εξάρχεια. Σπάνια όμως μιλάνε για θάνατο. Φτάσαμε λίγα λεπτά μετά. Το ασθενοφόρο ήταν ακόμα εκεί. Ο κόσμος ήταν αλαφιασμένος. Δεν ήξερε που να πάει. Είχε ησυχία ή εγώ δεν άκουγα τίποτα. Είχα καταλάβει ότι είχε παίξει κάτι σοβαρό. Κάτι μη αναστρέψιμο. Από εκείνη την στιγμή ένιωσα την ασυνέχεια, την ρωγμή στο χρόνο, μια πράξη σε μια χρονοσχισμή που αλλάζει τα δεδομένα. Το αστάθμητο.

Κοιτούσα να βρω κάποιον γνωστό. Ρωτάμε τι έγινε. Πυροβόλησαν ένα παιδί. Μπάτσοι. Τότε βλέπω έναν μικρό από την νεολαία, μαθητή, τον Γιώργο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια του. Βουρκωμένος. Αμήχανος. Μιλούσε στο τηλέφωνο και προσπαθούσε να πει στον Νάσο τι είχε γίνει. Σε κλείνω τώρα ήρθε ο Κορωνάκης, του λέει. Με κοιτάει και νιώθω τρομακτικά ανίκανος, ανήμπορος, αδύναμος. Αρχίζει να μου διηγείται γρήγορα, σπαστά αυτά που μετά μάθαμε όλοι. Ήταν στο Cousco, λίγο παραδίπλα. Είχε δει την μανούρα από πριν. Άκουσε τον πυροβολισμό. Είδε τον Αλέξη ή μάλλον τον Gregory όπως ήταν το ψευδώνυμο του φίλου του, να πέφτει εκεί δίπλα του από τις σφαίρες αστυνομικών. Τα ‘χε χάσει. Κάτι ήθελε να κάνει μα δεν ήξερε τι. Άρχισαν να ακούγονται συνθήματα και μάλλον από την Σόλωνος άρχισαν να εμφανίζονται ΜΑΤ. Τον αγκάλιασα. Πάμε στο Στέκι του λέω. Αποφασίζει να κάτσει εκεί με τους φίλους του. Τα συνθήματα είχαν την οργή του χαμού. Άρχισαν να φτιάχνονται οδοφράγματα με κάδους. Όλος ο κόσμος έτρεχε αμήχανα. Κάτι ήθελε να κάνει. Ενημερώνουμε τον κόσμο τι έχει συμβεί και προσπαθούμε να μάθουμε αν το παιδί ζει. Μια φίλη μας παίρνει τηλέφωνο και επιβεβαιώνει πως ο Αλέξης έχει πεθάνει. Σιωπή. Μαθαίνουμε πως ο τόπος γεμίζει ΜΑΤ. Αρχίζει και κατεβαίνει κόσμος στο Στέκι. Οι ήσυχες μέρες και πολύ περισσότερο οι ήσυχες νύχτες ανήκουν στο παρελθόν.

Αρχίζουμε τα τηλέφωνα να ενημερωθούν όσοι και όσες δεν το ξέρουν. Το ανεβάζουμε στο indy.gr, μπαίνει σε κάποια μπλογκς και λίγο μετά βγαίνει στην τηλεόραση. Τα τηλέφωνα έχουν σπάσει. Το στέκι γέμισε. Ήρθε και ο Γιώργος. Στην αρχή είχε πάει στο Πολυτεχνείο. Τον πείσαμε να ρθει από το Στέκι και ήρθε με την παρέα του. Ανάμεσα τους και ένας φίλος του Αλέξη που στεκόταν λίγα βήματα πίσω του. Θεριό ανήμερο. Τον είχα δει σε πορείες χαμογελαστό να λέει αστεία και συνθήματα. Τώρα ήταν αλλιώς. Ήθελε να πάρει εκδίκηση. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Αυτά τα βουρκωμένα μάτια. Προσπαθήσαμε να τα ηρεμήσουμε. Ηχογραφήσαμε ένα μικρό διάλογο και όσο πιο γρήγορα γινόταν ανέβηκε στο διαδίκτυο. Κάπως έτσι το «ηχητικό ντοκουμέντο του μάρτυρα» ξεκίνησε το ταξίδι του. Είναι και αυτή η δήθεν αντικειμενική, μάλλον ψυχρή και απάνθρωπη ορολογία του αστυνομικού ρεπορτάζ. Ακούσαμε πολλά τέτοια.

Προσπαθώντας να τους πείσουμε να μην κάνουν καμιά βλακεία εμφανίστηκε και ο πρώτος ασφαλίτης στην Τσαμαδού προσπαθώντας να τους πιάσει κουβέντα. Εξοστρακίστηκε γρήγορα από τις δυνάμεις του «κινήματος». Ήδη τα Εξάρχεια ήταν γεμάτα κόσμο. Μετά από μια γρήγορη συνεννόηση καλούμε για την Κυριακή πορεία από το Μουσείο στην ΓΑΔΑ και την Δευτέρα από τα Προπύλαια στην Βουλή. Συμμετέχουν όλες οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και όλες οι Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Στα γραφεία όλων των οργανώσεων στα Εξάρχεια έχει μαζευτεί πολύ κόσμος. Αποφασίζουμε να συντονιστούμε και να κάνουμε μια μικρή πορεία στο κέντρο. Τα ΜΑΤ προσπαθούν να μας εμποδίσουν να ενωθούμε. Οι κάτοικοι τους πετάνε γλάστρες από τα μπαλκόνια. Τα συνθήματα ακούγονται απόκοσμα. Τελικά ενωνόμαστε μετά από ένα σχετικό φιδάκι και κατεβαίνουμε την Σόλωνος. Στην Τζορτζ πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα. Βγαίνουμε στην Πατησίων. Έχουν ήδη μαζευτεί αρκετές χιλιάδες οργισμένων. Εμείς επιστρέφουμε στα Εξάρχεια, κάποιοι πηγαίνουν προς την Νομική και οι περισσότεροι παραμένουν στο Πολυτεχνείο. Η ώρα πια είναι μετά τη 1. Φύγαμε για τα σπίτιας μας γύρω στις 4. Αυτή την νύχτα νομίζω πως δεν κοιμήθηκε κανείς και καμιά. Αυτή ήταν η πρώτη νύχτα του Αλέξη. Η αστυνομία είχε σκοτώσει εν ψυχρώ έναν από εμάς και αυτοί που νοιώθαμε έτσι ήμασταν πάρα πάρα πολλοί.

Αυτή η νύχτα δεν διακόπηκε για αρκετές μέρες. Μετά από μια ασυνέχεια ο χρόνος συμπυκνώθηκε. Το Σάββατο στις 9:30 το βράδυ, ξεκίνησε μια καινούργια μέρα, η οποία συνεχίστηκε στις διαδηλώσεις της Κυριακής, της Δευτέρας, της Τετάρτης. Μάλλον συνεχίζετε ακόμα.

Ότι ζούσαμε ήταν εντελώς διαφορετικό. Κόσμος πάρα πολύς. Μεγάλη ένταση με την αστυνομία. Μεγάλη οργή. Σπασίματα. Μολότοφ. Δακρυγόνα. Πέτρες. Συνθήματα. Αυτό που μέχρι τότε λέγαμε μπλακ μπλοκ καμία σχέση δεν είχε με ότι είδαμε αυτές τις μέρες. Η οργή του κόσμου δεν έμπαινε μέσα σε συντεταγμένα μπλοκ παρά τις γιγαντιαίες προσπάθειες των αριστερών. Στο πλάι μας, στο δίπλα διάζωμα, πίσω και μπροστά μας, χιλιάδες νέοι και νέες μαζί με το μπλακ μπλοκ στην σπίντα, στην κόντρα με την αστυνομία. Η διαδήλωση της Κυριακής ήταν από τις πιο δύσκολες στην ζωή μου. Πήγαμε όσο πήγαινε. Φάγαμε όσα δακρυγόνα δεν είχαμε φάει στις τελευταίες 20 πορείες μαζί, τα μπλοκ όμως δεν έσπασαν. Η αστυνομία σε κάποια στιγμή βρέθηκε μπροστά μας και ανάμεσα σε καπνούς και δακρυγόνα αποφασίσαμε να γυρίσουμε προς τα πίσω. Θα συνεχίζαμε την Δευτέρα.

Την Δευτέρα το πρωί μπήκαν στο προσκήνιο οι άμεσα θιγόμενοι. Αυτοί που είχαν δεχτεί πιο έντονα από όλους μας το χτύπημα. Οι μαθητές. Κατά χιλιάδες βγαίνουν στον δρόμο. Δεκάδες μικρά ποτάμια ενώνονται στην ΓΑΔΑ και σε δεκάδες αστυνομικά τμήματα σε όλη την Ελλάδα. Ο Αλέξης έγινε το σύμβολο για ένα καλύτερο αύριο. Ήδη το κίνημα είναι στους δρόμους. Σε όλες της πόλεις της χώρας και σε δεκάδες πόλεις στην Ευρώπη και στον κόσμο. Δευτέρα απόγευμα τα Προπύλαια πλημμύρισαν. Η αστυνομία προσπάθησε να σπάσει τουλάχιστον δύο φορές την πορεία. Κάναμε υπεράνθρωπο αγώνα. Με το ΚΚΕ να κάνει ανούσιες αλυσίδες ακριβώς στα σημεία που δεν χρειαζόταν και μετά να χάνεται μέσα στα στενά. Φοβήθηκα την Δευτέρα. Είχε θολώσει το μάτι του κόσμου. Δεν ήξερε τι έσπαγε και γιατί το έσπαγε. Είχε μόνο μίσος. Από κοντά και οι αποκλεισμένοι. Μίσος από παντού. Από τους τσιγγάνους, από τους μετανάστες, από τους άστεγους. Πλιάτσικο. Έπαιρναν όλοι την δικιά τους εκδίκηση. Άλλοι ειρηνικά και άλλοι βίαια. Μια οργή κομμένη από τα δελτία ειδήσεων, κρυμμένη κάτω απ΄ το χαλί, κλεισμένη μέσα στην χύτρα, έσπαγε το καπάκι και έπαιρνε την εκδίκησή της στον δρόμο.  Είχαμε εξέγερση. Χωρίς σχέδιο, χωρίς ηγεσία, χωρίς υποκινητές. Πηχτός θυμός για ότι ζει ο καθένας. Το χέρι που του έκλεινε το στόμα για χρόνια δεν υπήρχε πια και μέχρι να θυμηθεί να μιλάει έβγαζε άναρθρες κραυγές. Κανείς δεν ήξερε που θα πάει αυτό. Δεν ξέραμε αν είμαστε στην αρχή στην μέση ή στο τέλος.

Από κοντά οι δημοσιογράφοι με το γνωστό ερώτημα. Καταδικάζετε; Μήπως είστε ανεκτικοί απέναντι στην βία; Κάποιοι τους υποκινούν. Κάποιοι τους χαϊδεύουν τα αυτιά. Μια στρεβλή μετάφραση στην κεντρική πολιτική σκηνή. Το σύστημα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με το σύστημα το ΚΚΕ να μιλάει για μυστικές υπηρεσίες ξένων χωρών κι αλλα τέτοια. Αν μου λέγανε πριν από 10-15 χρόνια που μπήκα ενεργά στο κίνημα και μετά στο Συνασπισμό ότι κάποτε θα μας κατηγορήσουν για υποκινητές επεισοδίων θα γέλαγα μέχρι σήμερα. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε και κυρίως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει αταλάντευτα το κίνημα, επιλέγει να είναι μέρος του, επιλέγει να εξηγεί, δεν φοβάται το πολιτικό κόστος. Όπως με το άρθρο 16 έτσι και τώρα. Τι κι αν λέμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε ότι δεν υιοθετούμε τέτοιες αδιέξοδες πρακτικές. Το ίδιο τους κάνει. Το ζήτημα όμως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα είναι πως κάπως πρέπει να το εξηγήσουν. Γιατί ο άλλος δρόμος είναι πιο δύσκολος. Αν πεις φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ καθάρισες. Αν ψάξεις να βρεις τους λόγους που συσσωρεύθηκε αυτή η οργή, πρέπει να αναμετρηθείς με τις ευθύνες σου. Αν έχεις υιοθετήσει τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, αν για σένα δεν υπάρχουν κοινωνικοί αγώνες, τότε η μόνη συζήτηση είναι για το ποιον πρέπει να ψηφίσουν και ποιον όχι. Κυνικοί. Άρα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ μην τον ψηφίσετε. Και μετά αφού καθαρίζουμε μ αυτόν, ψηφίστε τον ένα ή τον άλλο. Δεν καταλαβαίνουν πως αυτό είναι μέρος της οργής. Εξοργίζουν τον κόσμο όταν κατεβαίνει να υπερασπιστεί στον δρόμο την αξιοπρέπεια του και τον ταυτίζουν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μιλάει κανένας για τα προβλήματα του κόσμου. Ούτε για το πως μπορεί να αλλάξει ο κόσμος την ζωή του. Δεν μιλάει κανείς για τους χιλιάδες που κάθε μέρα είναι στο δρόμο. Μόνο τζαμαρίες και φωτιές δείχνουν. Βγαίνει ο πρωθυπουργός πριν την πορεία της Τετάρτης και στο διάγγελμα του λέει περίπου πως εγώ σας είπα να μην διαδηλώσετε, τώρα έχετε εσείς την ευθύνη, εγώ θα τηρήσω την νομιμότητα. Η πορεία και η συγκέντρωση έχει απίστευτο κόσμο. Κανένας δεν του δίνε σημασία. Τον αψηφήσαμε.

Κάνουν καθιστική διαμαρτυρία οι συμμαθητές του Αλέξη και τους διώχνουν με ασπιδιές και δακρυγόνα στις 2:30 το πρωί. Στην Λάρισα συλλαμβάνουν 19 άτομα και πάνε όλοι με κοινό κατηγορητήριο με τον αντιτρομοκρατικο. 11 ανήλικοι πέρασαν δύο μέρες στο τμήμα. Οι νέοι τρομοκράτες που έλεγε και ο Παπαχελάς. Κάνουν κατάληψη 50 νέα παιδιά στην ΝΕΤ για 1 λεπτό και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τους αποκαλεί “στοιχεία” και μιλάει για προσπάθεια κατάλυσης της δημοκρατίας. Δέκα μέρες μετά την δολοφονία του Αλέξη ο κόσμος συνεχίζει να είναι στον δρόμο. Γίνεται μια τεράστια πορεία με χιλιάδες κόσμο και ο Πρωθυπουργός εξαγγέλλει μέτρα για τον τουρισμό. Η απόφαση για την υπόθεση της ζαρντινιέρας λέει πως η βία που όλοι είδαμε δεν ήταν απρόκλητη. Η βαλλιστική δεν βγάζει πόρισμα. Τα ΜΑΤ χτυπάνε στο ψαχνό. Συλλαμβάνουν κόσμο στον σωρό. Τελειώσαν τα δακρυγόνα και ήρθε νέο φορτίο από το Ισραήλ. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι.

Γράφω αυτές τις γραμμές λίγες ώρες πριν την μεγάλη συναυλία στα Προπύλαια. Τρεις μέρες τώρα προσπαθούσαμε να βρούμε μηχανήματα για να την στήσουμε και κανένας δεν δεχόταν. Θα την κάνουμε όπως όπως. Σημασία έχει να συνεχίσουμε. Είναι Παρασκευή 19 Δεκέμβρη. Αύριο κλείνουν δυο βδομάδες από την δολοφονία του Αλέξανδρου. Πάνω από 800 σχολεία κάνουν κατάληψη ή αποχή. Εκατοντάδες σχολές υπό κατάληψη. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Οι μαθητές αποφάσισαν να συνεχίσουν μετά τα Χριστούγεννα. Συντονιστικό Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων. Όλοι και όλες στους δρόμους. Χθες πυροβόλησαν ένα πιτσιρικά στο Περιστέρι.  Κανείς δεν ξέρει αν, πότε και πως θα τελειώσει όλο αυτό. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα είναι όπως πριν.

Τάσος Κορωνάκης

(Ένας από αυτούς και αυτές που είναι ακόμα στον δρόμο)

Για τη διαδικασία και την ουσία του προγράμματος (πάλι), Αυγή, 09/11/2008

Κάθε φορά που παίρνουμε μια πρωτοβουλία, μοιάζει να μην έχουμε συμφωνήσει ούτε για ποιο λόγο το κάνουμε ούτε με ποια διαδικασία θα το κάνουμε και κυρίως ούτε πού θέλουμε να καταλήξουμε. Έτσι καθένας ξεκινάει κρατώντας τον τίτλο και αρχίζει και παραγεμίζει το περιεχόμενο όπως νομίζει.

Παράγουμε τρία – τέσσερα διαφορετικά αποτελέσματα, συνήθως άκρως αντιπαραθετικά μεταξύ τους, και τελικά τα ενοποιούμε στο όνομα της κοινής μας συμφωνίας. Η διαδικασία μέχρι τότε δημιουργεί τέτοιες πολώσεις που η όποια πρωτοβουλία ναυαγεί ανεξαρτήτως ακόμα και του τελικού αποτελέσματος, γιατί στο εσωτερικό μας θα έχουμε κονταροχτυπηθεί μέχρις εσχάτων και φυσικά γιατί στην κοινωνία θα έχουμε δώσει είκοσι διαφορετικά μηνύματα ανάλογα με το ποιος έχει πρόσβαση στα ΜΜΕ.

Όλα αυτά γίνονται φυσικά απουσία της συζήτησης των μελών μας και όταν γίνει το συνέδριο θα πούμε πάλι πως πρέπει να λύσουμε το οργανωτικό μας πρόβλημα ή πως πρέπει να αναθέσουμε το κόμμα σε μια νέα ηγεσία. Ό,τι κι αν αποφασίσουμε όμως, αν δεν αλλάξουμε το τι σημαίνει κόμμα της Αριστεράς σήμερα, εμείς οι ίδιοι στην καθημερινή μας λειτουργία, λίγα θα χουμε προσφέρει στην υπόθεση του σοσιαλισμού, όπως συνήθως λέμε.

Φυσικά όλα αυτά έχουν πολλούς και εν πολλοίς ιστορικούς λόγους. Σήμερα όμως έχουμε μια εντελώς νέα ευνοϊκή συγκυρία, είμαστε οργανωτικά καλύτερα από κάθε άλλη φορά, έχουμε ανθρώπους που έχουν όρεξη να παλέψουν, έχουμε μια νεολαία που κάθε μέρα μας εκπλήσσει ευχάριστα, έχουμε μια στρατηγική συνεργασία με ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων της αριστεράς κι όμως ο κίνδυνος όλα αυτά να χαθούν μοιάζει πάλι τόσο κοντά.

Ας πάρουμε λοιπόν ως παράδειγμα το πρόγραμμα, που έχει αρχίσει ήδη να παράγει αποτελέσματα, κι ας μιλήσουμε καθαρά. Για ποιο λόγο θέλουμε το πρόγραμμα, με ποια διαδικασία εκπόνησης θα προχωρήσουμε, ποιες από τις σημερινές και αυριανές μας ανάγκες πιστεύουμε ότι θα καλύψει και με ποιο τελικό αποτέλεσμα θα είμαστε ευχαριστημένοι.

Τέσσερα σημεία

Καταθέτω εδώ τέσσερα απλά σημεία ως μια μικρή συμβολή με βάση τις εκδηλώσεις που έχουν γίνει ως σήμερα.

1) Το πρόγραμμα δεν το κάνουμε γιατί δεν έχουμε θέσεις. Έχουμε τις περισσότερες και πιο επεξεργασμένες θέσεις από όλα τα κόμματα και αυτή την στιγμή μοιάζουμε πιο αξιόπιστοι απο ποτέ. Ούτως ή άλλως το ΚΚΕ περιμένει τον σοσιαλισμό και το ΠΑΣΟΚ είναι το πιο αφερέγγυο κόμμα στην Ελλάδα. Αυτό που θέλουμε είναι ένα πρόγραμμα που θα ενώνει τις χωριστές προτάσεις χαράζοντας μια νέα στρατηγική που θα απαντάει στο σήμερα.

2) Το πρόγραμμα είναι αυτό που θα πείσει την κοινωνία γιατί ο δρόμος ο δικός μας όχι μόνο δεν μπορεί να ενωθεί με τον δρόμο του ΠΑΣΟΚ, αλλά αντιθέτως πως σημαδεύει την άλλη άκρη του ορίζοντα. Οι δικές μας προτάσεις είναι αυτές που αν υλοποιηθούν θα ξηλώσουν την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή τις προτάσεις και τους νόμους, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Όποιος θέλει πρόγραμμα σύγκλισης με την σοσιαλδημοκρατία, πέρα από το ότι έχει ηττηθεί ήδη μέσα στο κόμμα και φυσικά στον ΣΥΡΙΖΑ, δουλεύει επί της ουσίας κόντρα στις αποφάσεις μας, δηλαδή εργάζεται για την αποτυχία μας.

3) Η διαδικασία του προγράμματος είναι μια μοναδική ευκαιρία για να συζητήσουμε και ως κόμμα και ως ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά, πράγμα που χρόνια έχουμε να κάνουμε. Να συζητήσουμε όχι μόνο για το με ποιον θα συνεργαστούμε, αλλά και για το γιατί, για το περιεχόμενο δηλαδή της πολιτικής μας.

4) Αυτή η διαδικασία, μετά και την κρίση, μας δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε πιο αξιόπιστα, με βάση τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου, και να συνδεθούμε μαζί του σε κοινούς αγώνες χαράζοντας από κοινού ένα σχέδιο για την κοινωνία. Μόνο έτσι αλλάζουν οι συσχετισμοί.

Αυτά φάνηκαν στις δεκάδες εκδηλώσεις για το πρόγραμμα και τις περιοδείες του προέδρου που γίνονται με επιτυχία μέχρι τώρα σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχει η ανάγκη για συζήτηση και όχι για εκφώνηση, υπάρχει η ανάγκη για μια τομή και εξαρτάται από όλους μας αν θα την κάνουμε ή όχι.

Μάλλον τελικά ζούμε μια αλλαγή εποχής και όχι μια εποχή αλλαγών. Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι πως είμαστε σπορά του χθες. Ας σταματήσουμε να ψάχνουμε στις στάχτες των τελευταίων τριάντα χρόνων κι ας προσπαθήσουμε να βάλουμε γερά θεμέλια μέσα στην κοινωνία. Απ’ το χθες ας πάρουμε την γνώση για να μην τα δυναμιτίσουμε ξανά. Απ’ το σήμερα να πάρουμε ότι υλικό έχει απομείνει, κι ας σκεφτούμε μαζί ένα νέο αύριο, κι ας γεννήσουμε υλικά, ας χτίσουμε.

Τόσο απλό είναι το πολιτικό μας σχέδιο. Τόσο κατανοητό. Αρκεί να το πιστέψουμε, να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλο και να το παλέψουμε ειλικρινά. Κι αν αυτά μοιάζουν ηθικοπλαστικά και απέχουν πολύ απ’ τον Μαρξ, για τον οποίο όλο και συχνότερα επιτέλους συζητάμε, ας το κάνουμε επιτέλους λιανά, τάλιρα που λέμε.

* Ο Τάσος Κορωνάκης είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ
Το (πάλι) μετά από συμβουλή της διεύθυνσης το απέσυρα, άλλωστε οι τίτλοι είναι ευθύνη της εφημερίδας. Εδώ όμως μπορώ να βάζω εγώ τους τίτλους. Ε;

Το κίνηµα της γειτονιάς, Γαλέρα, Οκτώβριος 2008

Η πρόσφατη ιστορία τής αναγέννησης της Αγοράς τής Κυψέλης αποτελεί παράδειγµα αντίστασης και πρόταση δράσης.

Δεν νοµίζω πως θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη µέρα που ανοίξαµε ξανά µετά από χρόνια την Δηµοτική Αγορά της Κυψέλης. Μετά από µια ανοιχτή συνέλευση κατοίκων αποφασίσαµε πως ένα δηµόσιο κτίριο που έχει ως συστατικό του τη συνεύρεση των ανθρώπων, τις οµιλίες και τη βουή µας, ένα κτίριο και δικό µας, δεν µπορεί να παραµενει βουβό και εγκατελειµµένο, φάντασµα του παρελθόντος του.
Κατεβήκαµε τη Φωκίωνος Νέγρη µε φωνές και γέλια, ίδιοι Γαλάτες, ενώ ο κόσµος ρωτούσε πού πάµε. Εξηγούσαµε, µαζεύαµε υπογραφές και προχωρούσαµε κάπως αµήχανα. Δεν το ’χαµε ξανακάνει. Φτάσαµε µπροστά στην Αγορά, κάποιοι µπήκαν από µια πλαϊνή είσοδο και σε λίγα λεπτά η µεγάλη γκαραζόπορτα άρχισε να ανοίγει. Μας µαγνήτισε η Αγορά. Όλοι µαζι πιάσαµε την ηλεκτρική γκαραζόπορτα λες και θα την ανεβάζαµε πιο γρήγορα. Κάποιο από τα παιδιά που είχαν µπει από το πλάι πήρε µια φωτογραφία και η στιγµή πάγωσε. Ένα χαρούµενο µπούγιο σηκώνει χαµογελαστό την για χρόνια κλειστή είσοδο της αγοράς. Οι πολίτες ανακαταλαµβάνουν τον χώρο τους, την αυλή τους, την πλατεία τους, την αγορά τους.

Αυτή η συνέλευση, αυτά τα χέρια στην γκαραζόπορτα, αυτό το ξαναντάµωµα στον χώρο και αυτό το πρώτο καθάρισµα µε σκούπες, κουβάδες και χαµόγελα ήταν η πρώτη συµφωνία µας. Να ξαναδώσουµε ζωή στον χώρο, έστω και για λίγο. Να ζήσουµε την µνήµη των γειτόνων και των περαστικών. Να δείξουµε πως ακόµα και αυτό, το εγκατελειµµένο από τη Δηµοτική Αρχή ιστορικό κτίριο, µπορούσε µε την αγάπη και το µεράκι µας, για δέκα µέρες να γίνει παράδειγµα αντίστασης, πρόταση δράσης.
Η Αγορά άνοιξε από τις 15 µέχρι τις 24 Δεκέµβρη και δεν ήταν λίγοι αυτοί που δάκρυσαν, που µας αγκάλιασαν, αυτοί που είχαν συνδέσει την ζωή τους ολόκληρη µε την Αγορά και καθώς περνούσαν απ’ έξω είδαν ξαφνικά τις πόρτες της ανοιχτές.

Κατά την διάρκεια αυτών των πρώτων ηµερών µια οµάδα καλιτεχνών µάς ρώτησε αν µπορεί να πάρει τον χώρο για άλλες δέκα µέρες µετά τα Χριστούγεννα. Ήταν κάτι που δεν το είχαµε προβλέψει. Ήδη η εκτίµηση πολλών ήταν πως ήταν βερµπαλισµός να ανοίξουµε για δέκα ολόκληρες µέρες την Αγορά. Θέλαµε, όµως, να τη λειτουργήσουµε, να περάσει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσµος, να πιστέψει πως η Αγορά µπορεί να παραµείνει ανοιχτή. Δεν µπορούσαµε να αρνηθούµε µια πρόταση για να παραµείνει η Αγορά ανοιχτή. Πώς θα λειτουργούσε όµως; Ποιος θα αποφάσιζε από ’δω και πέρα; Ποιος θα ’χε την ευθύνη; Υπήρχαν όρια για τους καλλιτέχνες και ποιος θα τα έβαζε;
Η Αγορά άνοιξε και δεν ξανάκλεισε. Η µια οµάδα καλιτεχνών διαδέχτηκε την άλλη και έτσι όσοι και όσες ανοίξαµε την Αγορά και στη συνέχεια αποφασίσαµε να την κρατήσουµε ανοιχτή, µαζί µε καλιτέχνες και πολίτες, αρχίσαµε να δίνουµε απαντήσεις στα ερωτήµατα που έµπαιναν πιεστικά και να διαµορφώνουµε ένα µοντέλο λειτουργίας. Ένας νέος κοινωνικός χώρος, ένα νέο πείραµα κοινωνικής αυτοοργάνωσης ήταν ήδη µπροστά µας.

Δεν µπορούσαµε να φανταστούµε πως αυτός ο χώρος θα λειτουργούσε χωρίς τη συνεχή συµµετοχή των κατοίκων, που, προφανώς, θα επρεπε να προτείνουν, να ελέγχουν, να διαµορφώνουν την Αγορά. Δεν µπορούσαµε να γράψουµε µέλη, µιας και ένας δηµόσιος χώρος διαµορφώνεται από όλους ισότιµα και δεν θα µπορούσαµε να αποκλείσουµε κανέναν κάτοικο από αυτή τη διαδικασία. Ακόµα δεν θα µπορούσαµε να ψηφίζουµε µε ευκολία, µιας και όσοι και όσες είχαµε ήδη εµπλακεί αποτελούσαµε µια πολύ µικρή οµάδα, σε σχέση µε το σύνολο των κατοίκων τής Κυψέλης. Με αυτά στο µυαλό, αφήσαµε στην άκρη κάθε µοντέλο αντιπροσώπευσης και κάθε αυστηρή λογική πλειοψηφίας και µειοψηφίας. Κανένα Διοικητικό Συµβούλιο δεν µπορούσε να µας σώσει, κανένας δυσµενής συσχετισµός στην κοινωνία δεν θα ’φταιγε για τα λάθη µας. Την ευθύνη έπρεπε να την µοιραστούµε ισότιµα.
Κάπως έτσι οδηγηθήκαµε σε ένα πρωτόγνωρο µοντέλο που έκανε την ουτοπία τής αυτοοργάνωσης και της άµεσης δηµοκρατίας να µοιάζουν ως οι πιο ρεαλιστικές βάσεις για ένα ανοιχτό, δηµοκρατικό και αποτελεσµατικό εγχείρηµα, που λειτουργεί καθηµερινά σε επίπεδο γειτονιάς. Ο µόνος δρόµος ήταν η λειτουργία µιας ανοιχτής τακτικής µηνιαίας συνέλευσης, και εκεί θα προσπαθούσαµε να αποφασίζουµε µε συναίνεση. Έτσι, από την αρχή και µέχρι σήµερα, όλες οι αποφάσεις παίρνονται στις συνελεύσεις που γίνονται πεισµατικά κάθε µήνα. Για την τήρηση και την οµαλή λειτουργία τού χώρου, στο τέλος κάθε συνέλευσης δηλώνουν όσοι και όσες ενδιαφέρονται τη συµµετοχή τους στο συντονιστικό, το οποίο συνεδριάζει κάθε εβδοµάδα πάντα ανοιχτά στον χώρο τής Αγοράς.

Για να αποκτήσουµε µια νοµική εκπροσώπηση δηµιουργήσαµε τον σύλλογο «Αγορά Πολιτών Κυψέλης», που γράφτηκαν όσοι το επιθυµούσαν, χωρίς αυτό να διαφοροποιήσει σε τίποτα το µοντέλο λειτουργίας µας. Μάλιστα, οι βασανιστικές, είναι αλήθεια, συζητήσεις που προηγήθηκαν, µας βοήθησαν να βαθύνουµε τα χαρακτηριστικά µας, φτάνοντας και σε ένα καταστατικό που µάλλον πρωτοτυπεί, µιας και, για παράδειγµα, το Δ.Σ. βγαίνει µετά από κλήρωση όσων δηλώσουν ενδιαφέρον. Μια σειρά από τέτοια ασυνήθιστα και ίσως ανορθολογικά για πολλούς οργανωτικά µέτρα, κοσµούν τόσο το καταστατικό τού συλλόγου, όσο και την καθηµερινή µας λειτουργία και έχουν προκύψει από την ανοιχτή αντίληψη και την εµπιστοσύνη που δείξαµε σε όλους τους συµµετέχοντες και από αυτό µόνο κερδισµένοι βγήκαµε.
Σε όλη αυτή την πορεία, ίσως η πιο µεγάλη δυσκολία ήταν να διαπαιδαγωγηθούµε όλοι και όλες σε ένα µοντέλο δηµοκρατίας, στο οπόιο θα έπρεπε να υπερβαίνουµε το ατοµικό και να φτάνουµε στο συλογικό µε σύνθεση και συναίνεση, έτσι ώστε στην τελική απόφαση να βλέπουµε όλοι των εαυτό µας. Σε αυτή τη διαδικασία, η ιδιαιτερότητα του κοινού, οικειοποιηµένου µεν, δηµόσιου δε, χώρου, έπαιξε ένα σηµαντικό ρόλο, διαµορφώνοντας τις συµπεριφορές µας. Σε αυτές τις συνθήκες η δηµιουργία άτυπων ιεραρχιών και ανούσιων πολώσεων ήταν αναπόφευκτα προβλήµατα. Δεν είναι καθόλου εύκολο σε συνθήκες οικειοθελούς προσφοράς, όταν κάποιος προσφέρει αντικειµενικά πολύ παραπάνω σε κόπο ή σε χρόνο για το εγχείρηµα, να συνεχίσει να αντιµετωπίζει τους υπόλοιπους ισότιµα, ειδικά όταν αυτό γίνεται µε όρους γειτονιάς και όχι οργάνωσης της Αριστεράς.

Μπορέσαµε να αποφύγουµε µέχρι κάποιο βαθµό όλα τα παραπάνω, αλλά και την εσωστρέφεια που πάντα καιροφυλακτεί να σε καταπιεί, όταν βάζαµε σαφείς στόχους και όταν καταφέρναµε να κοιτάξουµε γύρω µας και να θυµηθούµε για ποιο λόγο βρισκόµασταν εκεί.
Αυτό που συνέβη στην Αγορά από τον Δεκεµβρη του 2006 και χωρίς και εµείς οι ίδιοι να το έχουµε συνείδητοποιήσει, είναι η αµφισβήτηση του σηµερινού µοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας και µια προσπάθεια συγκρότησης µιας πειστικής αντιπρότασης στην κλίµακα της γειτονιάς. Μπολιάσαµε το άµεσο αίτηµα µε τον κοινό στόχο και προσπαθήσαµε να τον φέρουµε στο σήµερα ως παράδειγµα. Φαντασιωθήκαµε την ιδανική λειτουργία ενός δηµόσιου χώρου στο επίπεδο της γειτονιάς και προσπαθήσαµε να βάλουµε τα στοιχεία τής πρότασης µας για το µέλλον, στη λειτουργία τού χώρου σήµερα. Το δυσκολο, όµως, σε αυτή τη διαδικασία ήταν να λειτουργούµε χωρίς να ξεχνάµε πως το πρωτεύον είναι να σωθεί το ιστορικό κτίριο και τα χαρακτηριστικά που αυτό φέρει. Ο παραδειγµατικός τρόπος λειτουργίας ήρθε για να υπηρετήσει τον ρόλο µας ως ένα κίνηµα διεκδίκησης µε πολύ συγκεκριµένα αιτήµατα και όχι µε αφορµή την Αγορά να προτείνουµε έναν τρόπο κοινωνικής οργάνωσης.

Σήµερα, τη φράση «Αγορά τής Κυψέλης» µπορεί να τη βρεις σε πάνω από 10.000 καταχωρήσεις στο google, ενώ φιλοξενώντας πλειάδα εικαστικών εκθέσεων, θεατρικών παραστάσεων, συναυλιών και συζητήσεων έχουµε κερδίσει την αναγνωρισιµότητα και την ισχυροποίησή µας, καθώς και την παρουσία τού πρωτότυπου πειράµατός µας σε εφηµερίδες, περιοδικά µέχρι και επιστηµονικά συγγράµµατα.
Σήµερα, δεν είµαστε σε θέση να πούµε πως το πείραµα πέτυχε, µα ξέρουµε πως έχουµε προσπαθήσει πολύ και πως τα επόµενα βήµατά µας είναι αυτά που θα µας κρίνουν. Ήδη το Δηµοτικό Συµβούλιο προχώρησε στη σύσταση διαπαραταξιακής επιτροπής για να µελετήσει την αξιοποίηση της Αγοράς, µε άγνωστες µέχρι στιγµής προθέσεις, και όλοι καταλαβαίνουµε πως οι µέρες που έρχονται δεν θα είναι εύκολες. Σε αυτό το ταξίδι είχαµε πολύ κόσµο στο πλάι µας, µα από αύριο θα χρειαστούµε ακόµα παραπάνω και ακόµα πιο ενεργά. Σε όλη αυτή την προσπάθεια αν κάτι µας καθυσηχάζει είναι πως ανιχνεύσαµε ένα διαφορετικό δρόµο και σίγουρα θα είχαµε πετύχει πολλά αν η Αγορά τής Κυψέλης αποτελούσε ένα κίνητρο, ένα παράδειγµα που θα βρει µιµητές και σ’ άλλες γειτονιές. Για να πάρουµε τις γειτονιές µας στα χέρια µας.

*δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Γαλέρα», τεύχος Οκτωβρίου 2008, http://www.galera.gr

Ένα άλλο πρόγραμμα χρειάζεται και μια άλλη διαδικασία συγκρότησης, Αυγή, 12/10/2008

Η προγραμματική διαδικασία για τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποτελέσει εκείνη την αναγκαία εκκίνηση σε ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο που θα είναι ικανή να φτιάξει τους αρμούς πάνω στους οποίους, αναγνωρίζοντας όλοι τον εαυτό μας, θα κινηθούμε τα επόμενα χρόνια με στόχο να αγναντέψουμε μαζί και με πολύ άλλο κόσμο ένα επί της ουσίας νέο χειραφετησιακό πρόταγμα για την κοινωνία.

Η διαδικασία αυτή πρέπει να συγκροτήσει ένα συνεκτικό ιδεολογικό πλαίσιο και ένα σαφές πολιτικό σχέδιο που, με βάση την κοινή μας πορεία αλλά και τις ιδιαιτερότητες του καθενός, θα ανιχνεύσει τους νέους δρόμους αντίστασης και ανυπακοής τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και ως προς τις πρακτικές και τελικά θα εκπονήσει μια νέα ηγεμονική πρόταση προς το σύνολο της κοινωνίας, φυσικά μεροληπτική υπέρ των εκμεταλλευόμενων, καταπιεζόμενων και υποτελών τάξεων.

Είναι σαφές πως μια τέτοια διαδικασία έρχεται να καλύψει πολλές και διαφορετικές ανάγκες που όμως ευτυχώς έχουμε όλοι, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, συνειδητοποιήσει και σίγουρα έχει και πολλές διαφορετικές στοχεύσεις. Βασικό χαρακτηριστικό της όλης προσπάθειας πρέπει να είναι από τη μία η δημιουργική σύνθεση των διαφορετικών εμπειριών με τα νέα δεδομένα που κυριαρχούν στις σύγχρονες κοινωνίες και από την άλλη το άνοιγμα της όλης διαδικασίας σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο που στέκεται σήμερα κριτικός απέναντι στο σημερινό κυνικό, πολεμοχαρές, κοινωνικά άδικο και αυταρχικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο του καπιταλισμού.

Να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους μας

Για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα από όλα να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους μας σε όλη την Ελλάδα και ταυτόχρονα να τους εμπνεύσουμε να συμμετέχουν σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία που πρέπει να συνδυάζει ιδεολογικά, πολιτικά αλλά και κινηματικά χαρακτηριστικά. Δεν έχουμε την πολυτέλεια και ούτε θα ήταν χρήσιμο η διαδικασία αυτή να πάρει ακαδημαϊκά χαρακτηριστικά, μιας και εύκολα μπορεί να μεταμορφωθεί σε μια ελιτίστικη διαδικασία αποκομμένη από τα προβλήματα και τους αγώνες του σήμερα.

Αν δεν εμπιστευτούμε τους τοπικούς και κλαδικούς ΣΥΡΙΖΑ και τις θεματικές επιτροπές μας και αν δεν πάρουμε όλα τα αναγκαία μέτρα για να έχει η όλη διαδικασία εξωστρεφή, αγωνιστικά και κινηματικά χαρακτηριστικά, ορατά στο σύνολο της κοινωνίας με τη μορφή ενός μεγάλου καλέσματος, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα καταφέρουμε απλά μια καλύτερη και βαθύτερη συμφωνία σε κεντρικό επίπεδο μεταξύ των συνιστωσών. Πράγμα χρήσιμο μεν, που πολύ απέχει όμως δε από τις ανάγκες του σήμερα.

Με βάση την παραπάνω λογική πρέπει να προτείνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ μια καινοφανή διαδικασία που ταυτόχρονα πρέπει να απλωθεί στο κέντρο και την περιφέρεια, με αναφορά στο γενικό πολιτικό αλλά και στο τοπικό – δημοτικό – νομαρχιακό -περιφερειακό επίπεδο, που δεν θα εξαγγέλλουμε αλλά θα προτείνουμε και θα ακούμε, που θα συνδέουμε την αντίσταση με την πρόταση, όχι ξαναζεσταίνοντας τα έτοιμα αλλά με γνώση των συνταγών του χθες να φτιάξουμε ένα νέο τσελεμεντέ εμπνεόμενοι από τη γεύση του αύριο.

Για να γίνει αυτό πρέπει να διοργανώσουμε ανοιχτές συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ελλάδα με θέμα τη συγκρότηση της εναλλακτικής μας πρότασης και εκδηλώσεις για κεντρικά προβλήματα της κάθε περιοχής ή και συνολικά της κοινωνίας αξιοποιώντας όλο τον πλούτο των θεμάτων στα οποία η δικιά μας αριστερά έχει παρέμβει. Με αυτό τον τρόπο θα βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις ενεργά στο εσωτερικό αυτής της διαδικασίας βελτιώνοντας την πανελλαδική οργανωτική κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα θα καλέσουμε και όλο τον κόσμο με τον οποίο βρεθήκαμε μαζί τα προηγούμενα χρόνια σε μικρούς και μεγάλους αγώνες να συμμετέχει ισότιμα σε αυτή την διαδικασία. Για την υλοποίηση των παραπάνω θα ήταν χρήσιμες κάποιες κεντρικές καμπάνιες του ΣΥΡΙΖΑ για ζητήματα όπως η ακρίβεια, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι νέες εργασιακές σχέσεις καθώς και το περιβάλλον που θα βοηθούσαν με εκδηλώσεις, αφίσες, φυλλάδια κλπ. να εμφανίζουμε και σταθερά στοιχεία εξωστρέφειας.

Με κεντρικούς στόχους

Παράλληλα, για να αποκτήσει η όλη διαδικασία της προγραμματικής συζήτησης την αναγκαία ορατότητα πρέπει να επιλέξουμε κάποιους κεντρικούς σταθμούς – μεγάλα γεγονότα όπου θα ρίξουμε το βάρος μας. Με βάση τις προτεραιότητες στις οποίες θα καταλήξει η επιτροπή προγράμματος πρέπει να επιλέξουμε κάποιες περιφερειακές πόλεις που θα συμβολοποιούν συγκεκριμένα προβλήματα, π.χ. Λάρισα – Αγροτικά, νερό, περιβάλλον, Χανιά – Βάσεις, εξοπλισμοί, επεμβάσεις κλπ. που θα πραγματοποιήσουμε πραγματικά μεγάλα γεγονότα με χαρακτηριστικά αντίστοιχα με αυτά που είχε το Ναύπλιο, η Κέρκυρα κ.λπ. κατά τη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε. το 2003 και τα όσα προετοίμασε τότε το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ. Αυτό σημαίνει ότι για τους συγκεκριμένους σταθμούς και τα συγκεκριμένα θέματα κάνουμε πανελλαδική κινητοποίηση σε ημερομηνίες που θα καθοριστούν σύντομα και μετά από 2 μέρες συζήτησης με συμμετοχή επιστημόνων, κινημάτων κ.λπ. καταλήγουμε σε μια μεγάλη διαδήλωση που έχει προετοιμαστεί καλά από τις δυνάμεις μας σε επίπεδο περιφέρειας. Η διαδικασία αυτή θα ολοκληρωθεί αφού το σχέδιο του προγράμματος περάσει και εμπλουτιστεί από όλες τις τοπικές, κλαδικές και θεματικές συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ με ένα μεγάλο τριήμερο στην Αθήνα που θα καταλήξει σε μια μεγάλη συγκέντρωση-συναυλία.

Με τη λογική αυτή θα μπορέσουμε με ένα δημοκρατικό τρόπο να δώσουμε τη δυνατότητα συμμετοχής σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, να ισορροπήσουμε μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, να καταφέρουμε να κάνουμε ουσιαστική συζήτηση και ταυτόχρονα να μπορέσουμε να εκπέμψουμε με διακριτό τρόπο το μήνυμά μας σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Σήμερα που μεγάλα τμήματα της κοινωνίας αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε στο νεοφιλελεύθερο δικομματικό μονόδρομο εμείς πρέπει να χαράξουμε μια νέα πορεία προς το λαό. Μια πορεία που θα βρεθεί σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη της περιφέρειας, θα απευθυνθεί σε όλους όσοι περιμένουν μια νέα πρόταση πέρα και έξω από τις δυνάμεις του χθες που είναι συνυπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση. Το σύνολο της διαδικασίας δεν πρέπει μόνο να εκπονήσει αυτή την πρόταση αλλά πρέπει στο εσωτερικό της να περιλαμβάνει στοιχεία αυτής της πρότασης αμφισβητώντας επί της ουσίας τον ιεραρχικό, εξουσιαστικό και αντιδημοκρατικό τελικά τρόπο οργάνωσης της σημερινής κοινωνίας.

* Ο Τάσος Κορωνάκης είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ

Και εδώ παραθέτω τον τίτλο που εγώ είχα επιλέξει για το άρθρο

Κι όμως είναι ακόμα εδώ… Αυγή, μάλλον 28/09/2008

Το 5^ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ πέρασε ήδη στην ιστορία. Όσοι και όσες βρεθήκαμε στο Μάλμε της Σουηδίας φύγαμε με μια γλυκόξινη γεύση. Από τη μία η φύση του Φόρουμ, της πιο μεγάλης συνάντησης κινημάτων από όλη την Ευρώπη δεν μπορεί να σταματήσει να σε ενθουσιάζει και να σε εμπνέει, από την άλλη τα πολλά οργανωτικά προβλήματα, προβλήματα που δεν άφησαν κανένα αδιάφορο.

Παίρνοντας την απόφαση το 5^ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ να γίνει στη Σουηδία, παίρναμε και ένα μεγάλο ρίσκο. Γνωρίζαμε πως ούτε τη δύναμη, ούτε την εμπειρία, ούτε τη σχέση με το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα είχαν οι δυνάμεις που αναλάμβαναν να φέρουν σε πέρας μια τόσο μεγάλη και απαιτητική διοργάνωση. Από την άλλη όμως η πρόκληση της σύνδεσης με μια άλλη κουλτούρα κινήματος και η ανάγκη για άπλωμα του φόρουμ σε νέα εδάφη… μας έπεισαν πως άξιζε τον κόπο.

Τελικά προσπαθώντας να κάνουμε μια ψύχραιμη αποτίμηση μπορούμε να πούμε πως το κεντρικό μύνημα είναι πως ανεξάρτητα από τα προβλήματα της κάθε διοργάνωσης το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα καλα κρατεί. Αυτό αποδεικνύεται από τη συμμετοχή πάνω από 10.000 ανθρώπων από όλη την Ευρώπη στις συζητήσεις και τις εκδηλώσεις του φόρουμ. Αυτό αποδεικνύεται από τα πολύ καλά σεμινάρια τόσο σε επίπεδο εισηγήσεων, που έδειχνε ανθρώπους που σέβονται τη διαδικασία και προσέρχονται σε αυτήν με ειλικρινή αγωνία, όσο και σε επίπεδο συμμετοχής και συζήτησης. Αυτό αποδεικνύεται τελικά και από την συμμετοχή πάνω από 15.000 ανθρώπων, γεγονός πρωτόγνωρο στη Σουηδία, στη μεγάλη διαδήλωση του Σαββάτου με συμμετοχή κυρίως νέων ανθρώπων, νέων αγωνιστών αποφασισμένων να παλέψουν για μια άλλη Ευρώπη. Αυτό φαίνεται τελικά τόσο από τις αποφάσεις των συνελεύσεων όσο και από τη συνέλευση των κινημάτων και τις αποφάσεις της. Ακόμα και αυτή η σκληρή κριτική που εκφράστηκε κυρίως μέσω του δικτύου εθελοντών διερμηνέων (Babels) και καταχειροκροτήθηκε, έδειχνε την πραγματική έγνοια όλων μας για το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ.

Το 5ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ τέλειωσε λοιπόν αλλά η ατζέντα των κινημάτων για τα επόμενα χρόνια είναι μεγάλη και πολύ σημαντική. Τα διεθνή αυτά ραντεβού είναι:

• Το μπλοκάρισμα της επετειακής συνόδου του ΝΑΤΟ για τα 60 χρόνια του (4 Απριλίου 2009 στο Στρασβούργο)

• Η πανευρωπαϊκή καμπάνια ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ που θα κορυφωθεί το Μάρτη του 2009 στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες

• Η κινητοποίηση ενάντια στη σύνοδο του G8 τον Ιούλιο του 2009 στη Σαρδηνία.

• Η διαδήλωση για την κλιματική αλλαγή κατά τη διάρκεια της συνόδου του ΟΗΕ στην Κοπεγχάγη τον Δεκέμβριο του 2009.

• Και φυσικά το 6^ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ το 2010 στην Κωνσταντινούπολη.

Αφήνοντας πίσω μας το 5^ο ΕΚΦ και το Μάλμε της Σουηδίας κοιτάμε μπροστά, προς το επόμενο κινηματικό μας ραντεβού. Δεν τελειώσαμε λοιπόν, συνεχίζουμε και ξεκινάμε από το μπλοκάρισμα του ΝΑΤΟ τον Απρίλη στο Στρασβούργο!

Να αποφυλακιστεί άμεσα ο Βαγγέλης Μποτζατζής, Αυγή, 19/07/2008

Να αποφυλακιστεί άμεσα ο Βαγγέλης Μποτζατζής και να καταργηθεί ο τρομονόμος ζητούν με κείμενό τους δεκάδες πολιτικές οργανώσεις, αλλά και μεμονωμένα άτομα, συνδικαλιστές, εκπαιδευτικοί, γιατροί, ακτιβιστές, εργαζόμενοι και φοιτητές.

Ο αναρχικός Β. Μποτζατζής, που διώκεται με βάση τις διατάξεις του τρομονόμου, συνελήφθη στις 25 Νοεμβρίου 2007 στη Θεσσαλονίκη κατηγορούμενος για τη διάπραξη εμπρησμών αντιπροσωπείας αυτοκινήτων, τράπεζας και πάρκινγκ της ΔΕΗ. Στο κείμενό τους οι υπογράφοντες επισημαίνουν, μεταξύ άλλων, ότι «Από την πρώτη στιγμή ταχθήκαμε ενάντια στην ψήφιση και εφαρμογή του ‘τρομονόμου’ που ενσωματώθηκε πλέον στον Ποινικό κώδικα αρ. 187 ‘περί σύστασης εγκληματικής οργάνωσης’, που καταστρατηγεί ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και φαλκιδεύει τις βασικές μας ελευθερίες. Το πεδίο εφαρμογής του να είναι και αυθαίρετο και επικίνδυνο, εφόσον παραπέμπονται πλέον και με αυτήν την κατηγορία, πολίτες που φέρονται να τέλεσαν ένα οποιαδήποτε αδίκημα, εάν θεωρείται ότι το τέλεσαν με άλλους δύο ακόμη. Η ποινή κάθειρξης που προβλέπεται είναι τουλάχιστον 10 έτη. Ο Βαγγέλης Μποτζατζής διώκεται και με τον αντιτρομοκρατικό (σύσταση εγκληματικής οργάνωσης) και επιχειρείται έτσι η φυσική και ηθική του εξόντωση… Είμαστε ακράδαντα πεπεισμένοι/ες πως η πολιτική ταυτότητα του  κατηγορουμένου – είναι αναρχικός – είναι το πιο σοβαρό στοιχείο ενοχής του. Επειδή έχουμε γίνει μάρτυρες παρόμοιων διώξεων σε βάρος πολιτικά δραστήριων ανθρώπων και αρνηθήκαμε να σιωπήσουμε μπροστά στις σκοπιμότητες των διωκτικών αρχών».

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ

ΑΚΟΑ, ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ, ΔΕΑ, ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ, ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Αγγελοπούλου Ελθήνα, Δημοτική Σύμβουλος Δήμου Αθηναίων, Βαν Μπουσχότεν Ρίκη, πρόεδρος Ενιαίου Συλλόγου Διδασκόντων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Γκλαρνέτατζης Νίκος, μέλος Δ.Σ Συλλόγου Εκπαιδευτικών α/θμιας Θεσ/νίκης, Ζδούκος Θοδωρής, Γραμματέας Ενωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσ/νίκης, Κορωνάκης Τάσος, μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ, Κρασοπούλου Αλέκα, Τμήμα Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης, Κωτσονόπουλος Λουδοβίκος, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Μεταπτυχιακών Παντείου, Λάσκος Χρήστος, μέλος Εκτελεστικής Γραμματείας ΣΥΝ, Λάμπρου Πάνος, Εφημερίδα Εποχή, Λαζαρίδης Τάσος, Αναπληρωτής Γραμματέας Σωματείου Ιατρικών Επισκεπτών Βορείου Ελλάδος, Γιαννέλος Λεγαντής, Ειδικός Γραμματέας ΠΟΕΤΕΠ-ΑΕΙ, Μαγαλιού Σταματή, Δ.Σ. Συλλόγου Εκπαιδευτικών α/θμιας Θεσ/νικης «Αριστοτέλης», Μασταγκά Βούλα, Μέλος Πολιτικής επιτροπής ΣΥΝ Θεσσαλονίκης, Μπαμπαλώνα Εύα, Μέλος Πολιτικής επιτροπής ΣΥΝ Θεσσαλονίκης, Μπακέλας Χρήστος, Δ.Σ. Δικηγορικού Συλλόγου Θεσ/νίκης, Μπαλαούρας Μάκης, Συνδικαλιστής Τράπεζας Ελλάδος, Ξεφτέρη Ελένη, Δ.Σ. Συλλόγου Μεταπτυχιακών ΠΤΔΕ, Ξεφτέρης Χρήστος, Εκτελεστική Επιτροπή Συνδικάτου Μετάλλου ΒΕ, Παντελίδης Ντίνος, Γραμματέας Η’ Συλλόγου, Εκπαιδευτικών α/θμιας Θεσ/νίκης, Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος Δημοσθένης, Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας, Παπαπανάγου Παναγιώτης, μέλος Δ.Σ. Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων ΑΠΘ, Παπαστεργίου Βασίλης, Δικηγόρος, Παρπούδης Νίκος, Γενικός Γραμματέας ΕΔΟΘ, Πέρκα Πέτη, Μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ, Πεχλιβανίδης Στάθης, Γραμματέας πολιτικής κίνησης Αξιούπολης, Πολίτης Τάκης, Ειδικός Γραμματέας ΠΟΣΔΕΠ, Πορτάλιου Ελένη, Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Αθηναίων, Σαμανίδης Νίκος, μέλος πολιτικής γραμματείας ΣΥΝ Θεσσαλονίκης, Σαρρής Μανώλης, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Νίκαιας, Χαραλαμπίδου Δέσποινα, Αναπληρώτρια Γραμματέας Εργατικού Κέντρου Θεσ/νίκης, Χαρίσης Γιώργος, Αντιπρόεδρος ΠΟΕ-ΟΤΑ, Χριστόπουλος Τάσος, μέλος Δ.Σ. Συνδικάτου Οικοδόμων

Επίσης υπογράφουν μέλη του Συνδικάτου Ιματισμού, Κλωστοϋφαντουργίας και Πλεκτικής Β.Ε.

Βαλσαμάκη Ευαγγελία, Γαζώτρια, Γαμβέτα Αθηνά, Σχεδιάστρια, Γιαννακίδου Χαρούλα, Γαζώτρια, Ίντου Περσεφόνη, Γαζώτρια, Ισμαήογλου Γκιουνέρ, Κλωστοϋφαντουργός, Καραφυλλούδη Μαρία, Γαζώτρια, Μπερμπερίδου Μαίρη, Γαζώτρια, Παλαχίδου Λιάνα, Γαζώτρια, Πραφτσιώτου Μαρία, Γαζώτρια, Τσάντα Θεοδώρα, Γαζώτρια, Χατζόγλου Μάρθα, Γαζώτρια, Χρούσταμα Μαρία, Γαζώτρια

– Δήλωση συμπαράστασης στον Β. Μποτζατζή απευθύνει και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Περ. Κοροβέσης.
Συντάκτης : Μορφονιός Ν.

Δημόσια εκπροσώπηση, συνείδηση και αριστερά. Πόσο δύσκολη τελικά είναι αυτή η σχέση; Εποχή, 15/06/2008

Κάθε φορά που προκύπτει ένα ζήτημα δημόσιας διαφοροποίησης από την θέση του κόμματος, η μαύρη παράδοση του σταλινισμού ξεπροβάλλει μπροστά μας και μας κάνει να είμαστε σκεπτικοί, επιφυλακτικοί και δεύτερη φορά να το σκεπτόμαστε. Ορθώς. Υπάρχουν όμως όρια κι αν ναι ποιος είναι αυτός που τελικά τα βάζει; Με βάση τον σεβασμό της συνείδησης του ατόμου ποιος ορίζει ή καλύτερα πως ορίζεται η σχέση του ατόμου με την συλλογικότητα ;
Τέτοια ερωτήματα κι αλλά πολλά αντίστοιχα έχουν τυραννήσει το σύνολο της αριστεράς και προφανώς δεν φιλοδοξώ να τα λύσω με αυτό εδώ το μικρό σημείωμα, που με μεγάλη δυσκολία αποφάσισα να γράψω, με αφορμή ένα σοβαρότατο πολιτικό ζήτημα που προέκυψε ή θα μπορούσε να προκύψει στην κοινοβουλευτική μας ομάδα.
Σε αυτές εδώ τις λίγες γραμμές λοιπόν δεν θέλω να αναλύσω αυτονόητες αρχές της δημοκρατικής λειτουργίας μιας συλλογικότητας, όπως η υποστήριξη της εκλογικής διακήρυξης του συνδυασμού με τον οποίο εκλέγεσαι, ή την αυτονόητη δέσμευση πως η δημόσια πράξη κάθε αιρετού πρέπει να συνάδει με τις συνεδριακές αποφάσεις του κόμματος στο οποίο μετέχει, ή την αυτονόητη τήρηση του καταστατικού.
Θέλω μόνο να πω πως όταν δεν κάνεις όλα τα παραπάνω και ούτε καν ενημερώνεις το κόμμα σου για αυτή σου την στάση, δεν μπορείς να είσαι και ο θεματοφύλακας της δημοκρατίας και του αντισταλινισμού.
Θέλω μόνο να πω πως όταν θεωρείς ότι η γνώμη σου είναι η σωστή και αυτή που κάνει καλό στην συλλογικότητα, ενώ η δημοκρατική απόφαση της συλλογικότητας είναι λάθος και κάνει κακό στον εαυτό της γέρνεις, προς αυτό το δόγμα της μοναδικής αλήθειας που τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει.
Θέλω μόνο να πω με απόλυτο σεβασμό στην ιστορία του καθένα, πως θεωρώ ότι κανείς δεν μπορεί να θυμάται την συνείδηση του όταν ψηφίζει και να μην την θυμάται όταν κατεβαίνει για βουλευτής.
Θέλω μόνο να πω πως η κοινοβουλευτική μας ομάδα ειδικά σε κεντρικά ζητήματα δεν μπορεί να πολιτεύεται με βάση το άθροισμα των προσωπικών θέσεων των εκλεγμένων μελών της, αλλά με βάση την διακήρυξη και τις θέσεις του συνδυασμού που κατέβηκε στις εκλογές.
Θέλω μόνο να πω πως όταν αναλαμβάνεις να εκπροσωπείς δημόσια μια συλλογικότητα δεν το κάνεις για να της αλλάξεις γνώμη ή για να εκπροσωπήσεις τις ιδιαίτερες απόψεις με τις οποίες διαφοροποιείσαι από αυτήν, αλλά για να εκφράσεις το σύνολο των απόψεων της συλλογικότητας με τις οποίες συμφωνείς.
Και όλα αυτά επί της διαδικασίας γιατί επί της πολιτικής ουσίας ο καθένας νομιμοποιείται να έχει την ιδιαίτερη άποψή του και να την εκφράζει και θεμιτό είναι κιόλας να προσπαθεί να την κάνει και ηγεμονική.
Τέλος θέλω να πω πως με αυτές τις αρχές συγκροτηθήκαμε και εγώ και άλλοι πολλοί, πάρα πολλοί, ως αριστεροί και αν τα γράφω όλα αυτά είναι γιατί τώρα είναι η ώρα να αντιληφθούμε την ευθύνη απέναντι στα μέλη μας που δίνουν άνισο αγώνα σε όλη την χώρα, την ευθύνη για τις ελπίδες που γεννάει αυτή η αριστερά σε τόσο κόσμο. Δεν έχουμε το δικαίωμα να τους απογοητεύσουμε ξανά.
Οι καιροί δεν προσφέρονται για ευκαιριακές κινήσεις, καταγγελίες, παραπολιτικά και επικοινωνιακά παιχνίδια και φυσικά δεν μπορούμε να το βάλουμε και αυτό κάτω απ’ το χαλί, νομίζω πως δεν χωράει κιόλας.
Μοναδικός μας δρόμος λοιπόν, είναι συντεταγμένα όπως επιτάσσουν οι αξίες μας να μιλήσουμε ανοιχτά μέσα στα όργανα και τις διαδικασίες μας και εκεί να καθορίσουμε ξανά αν χρειαστεί τους όρους που θα εξασφαλίζουν την δημοκρατία και την συλλογική λειτουργία και τελικά το τι κόμμα θέλουμε. Ίσως ήρθε η ώρα για αυτή την δύσκολη κουβέντα σύντροφοι και συντρόφισσες.

Τάσος Κορωνάκης
Μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ

Σαράντα χρόνια από τη γέννηση του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Ρήγα Φεραίου, Αυγή, 05/06/08

Σήμερα που ένας νέος δρόμος ανοίγει για την ελληνική αριστερά, ο δρόμος της ενότητας και της ανασύνθεσης, και ζωντανεύει ξανά η ελπίδα για ισχυρή, αγωνιστική παρουσία της στην πολιτική και την κοινωνία, τι μπορεί να προσφέρει η επαγγελία της κομμουνιστικής ανανέωσης;

? Μια εκδήλωση αφιερωμένη στον σύντροφο Μπάμπη Δρακόπουλο

\Πρόγραμμα\

Παρασκευή 6 Ιουνίου ? 18.30 μ.μ.

«1968: Η κυοφορία των ανανεωτικών ιδεών, ο ευρωκομμουνισμός, η γέννηση του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Ρήγα».

Σάββατο 7 Ιουνίου ? 15.30 μ.μ.

Αίθουσα Οικονομίδου (είσοδος από Σίνα)

«ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος: Το πείραμα μιας διαφορετικής αριστερής νεολαίας».

Σάββατο 7 Ιουνίου: 18.30 μ.μ.

«1968-2008 Το δύσκολο και συναρπαστικό ταξίδι της κομμουνιστικής ανανέωσης». Ιδέες, στρατηγικές και ερωτήματα που δεν χάθηκαν και αναδύονται ξανά στα κινήματα και την αριστερά του σήμερα.

Αργότερα το βράδυ μια αυτοσχέδια γιορτή, όπως παλιά…

Εισηγούνται ? παρεμβαίνουν ? συντονίζουν οι:

Όλγα Αθανίτου, Ρήγας Αξελός, Νίκος Βούτσης, Μαργαρίτα Γεραλή, Κώστας Γαβρόγλου, Χάρης Γολέμης, Μάνια Επιθυμιάδου, Φρεντερίκ Ζενεβέ, Μάκης Καβουριάρης, Γιώργος Κλάδος, Δημήτρης Κλαυδιανός, Παύλος Κλαυδιανός, Κυριακή Κλοκίτη, Σταμάτης Κοιλάκος, Περικλής Κοροβέσης, Μπάμπης Κοβάνης, Τάσος Κορωνάκης, Βασίλης Κωτούλας, Δημήτρης Κωσταράκος, Πάνος Λάμπρου, Μάκης Μπαλαούρας, Γιάννης Μπανιάς, Δημήτρης Μπελαντής, Τάκης Μπενάς, Ελένη Πορτάλιου, Άλκης Ρήγος, Μιχάλης Σαμπατακάκης, Χρυσούλα Στέκα, Ελένη Σταματάκη, Νίκος Τσιγώνιας, Νίκος Φίλης, Θεανώ Φωτίου.

«40 χρόνια ? χιλιάδες στιγμές».

Εκθέσεις αφίσας, μπροσούρας, φωτογραφίας για την περίοδο 1968-2008

«Η βιβλιοθήκη της ανανέωσης».

Έκθεση πολιτικού και λογοτεχνικού βιβλίου

Την εκδήλωση οργανώνει η Ανανεωτική Κομμουνιστική και Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ) με τους Νέους και Νέες της ΑΚΟΑ.

Σπάνια δίνω την πρέπεουσα σημασία στις παρεμβάσεις μου. Μετά απο αυτές εννοώ και όχι πριν. Μέχρι την τελευταία στιγμή σκέφτομαι, το πάω από δω, το πάω απο κει, ψάχνω επιχειρήματα και μέθοδο για να είμαι σαφής και πλήρης και μόλις τελειώσω, ούτε που συμμαζεύω τις σημειώσεις μου. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που φτιάχνω αυτό εδώ το μπλογκ μπας και γίνω λίγο πιο τακτικός και τις κρατάω. Μπας και γράφω δυο λόγια για εκδηλώσεις που μου τράβηξαν την προσοχή και δεν χάνεται ότι γράφω.

Αν όμως με ρώταγε κάποιος από όπου έχω μιλήσει ποια παρέμβαση θα μου στοιχίσει που δεν την έχω θα λεγα μάλλον εύκολα πως είναι η παρέμβασή μου στο τελευταίο συνέδριο και σε αυτή την εκδήλωση.

Δύσκολη η θέση μου και φορτισμένος με ενα τρόπο ξανάγραψα όλη μου την τοποθέτηση καθώς περίμενα να μιλήσω. Είπα κάτι γνήσιο νομίζω μα δεν ξέρω πόσο σημαντικό. Αν υπήρχε, κάποιος θα μπορούσε να το κρίνει. Τώρα μένω με μια γλυκόπικρη γεύση. Το γλυκό οφείλεται μόνο και μόνο στο ότι η αγαπημένη μου η Μαργαρίτα ήρθε και μ’ αγκάλιασε μετά.