ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ 3ης ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Μπαίνουμε σε μια περίοδο κρίσιμη: Από τη δράση της αριστεράς ,από τη δράση μας, θα εξαρτηθούν πολλά. Τόσο το επίπεδο των εργατικών  και κοινωνικών δικαιωμάτων ,όσο και ο συσχετισμός  των πολιτικών δυνάμεων , η σταθερότητα – ακόμη και η επιβίωση του πολιτικού τοπίου που ονομάσαμε « δικομματισμό».

Σ’ αυτήν την περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνει σαν άγραφο χαρτί: στις Διακηρύξεις του ‘03 και του ’07,στα εκλογικά προγράμματα  μας, στους  «15  άμεσους στόχους πάλης» δεσμευτήκαμε  στην πάλη για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, στην αντίθεση στον δικομματισμό και την κεντροαριστερά ,στην αναφορά στον στρατηγικό  στόχο του σοσιαλισμού. Αυτά είναι κεκτημένα. Δεν μπορούν να τεθούν σε αναθεώρηση ή αμφισβήτηση. Είναι μια στέρεα βάση πάνω στην οποία έχουμε το καθήκον να χτίσουμε, να περιγράψουμε τη γραμμή μας για τη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τις εκλογές. Αντιμετωπίζουμε πλέον μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση . Μια  κυβέρνηση που σε ελάχιστο χρόνο βιάστηκε να αποδείξει ότι θα ακολουθήσει την πορεία όλων των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών.

Σύμφωνα με την συζήτηση και τον προβληματισμό που αναπτύχθηκε  η παρούσα Πανελλαδική Σύσκεψη κατέληξε :

1.    Άμεση υλοποίηση των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Σύσκεψης: Γραφείο Τύπου και εκπρόσωπος  Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ,έκδοση περιοδικού και  λειτουργία  του site με συντακτική επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ. Συγκρότηση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
2.    Βασικά «κύτταρα»  της οργανωτικής συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι Τοπικές, Νομαρχιακές και κλαδικές  Επιτροπές . Λειτουργούν με κέντρο την Συνέλευση των μελών  που έχει το δικαίωμα να αποφασίσει – με συναίνεση ή ενισχυμένη πλειοψηφία- για  τα τοπικά  ή Νομαρχιακά ή Κλαδικά ,πολιτικά ζητήματα και για την ανάδειξη της Συντονιστικής Γραμματείας κάθε επιτροπής.
3.    Θεσπίζεται η έννοια του «μέλους» του ΣΥΡΙΖΑ, σε άμεση σύνδεση με τις Τοπικές ή Νομαρχιακές (ή και «θεματικές» όπου έχει αναπτυχθεί ουσιαστική δράση και συμμετοχή) επιτροπές του. Σε κάθε Επιτροπή δημιουργείται Ενιαίο Μητρώο Μελών που περιλαμβάνει τα μέλη των συνιστωσών, αλλά και τους/τις ανένταχτους/ανένταχτες. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ εφοδιάζονται με «κάρτα μέλους» με ευθύνη της αντίστοιχης  επιτροπής.
4.    Κορυφαίο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Συγκαλείται τακτικά μια φορά το χρόνο και έκτακτα –με ευθύνη της Γραμματείας-όταν προκύπτει σοβαρό θέμα. Οι αντιπρόσωποι ορίζονται με αποφάσεις των Τοπικών –Νομαρχιακών –Κλαδικών Επιτροπών με συναίνεση ή εκλογή ,με μέριμνα για πλουραλιστική εκπροσώπηση ,ώστε η σύνθεσή της να καθίσταται ισχυρή και αναμφισβήτητη.
5.    Την ευθύνη ανάμεσα σε δύο Πανελλαδικές Συνδιασκέψεις έχει η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Συγκροτείται με την μέθοδο της συναίνεσης. Συμμετέχει τουλάχιστον ένας ή μια εκπρόσωπος από κάθε συνιστώσα και ανένταχτοι-ες (σε αριθμό και σύνθεση που κάθε φορά συμφωνούνται στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη).
6.    Ενισχύεται αποφασιστικά το Ταμείο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να διασφαλίζεται η κεντρική και τοπική λειτουργία του.
7.    Για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα -όσα αναπτύχθηκαν στην παρούσα Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αλλά και όποια μπορεί να προκύψουν κατά την εμβάθυνση των ζητημάτων- συγκροτείται ανοιχτή Επιτροπή που αναλαμβάνει σε συνεργασία με τη Γραμματεία να διερευνήσει και να προετοιμάσει τη συζήτηση για την επόμενη σαφώς συγκροτημένη 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με τη συμμετοχή αντιπροσωπειών απ΄ όλες τις τοπικές, κλαδικές και θεματικές επιτροπές. Αυτή θα συγκληθεί μέσα στο 2010, με προσπάθεια να πραγματοποιηθεί στο πρώτο εξάμηνο του έτους.

Συριζολογίες περί ενότητας και ανασύνθεσης

Παραθέτω τρεις παρεμβάσεις μου για την συζήτηση περί ΣΥΡΙΖΑ.  Ένα αρθράκι στην σημερινή «Αυγή», ένα άρθρο στην «Εποχή «και μια συνέντευξη στο περιοδικό «Κόκκινο»

Ας μην βιαζόμαστε λοιπόν, ο χρόνος μπορεί να λειτουργήσει υπέρ μας.

Όλοι και όλες συνειδητοποιούμε πως βρισκόμαστε σε οριακό σημείο, ο τρόπος όμως που συζητάμε μέχρι τώρα δεν ανταποκρίνεται ούτε στη συγκυρία, ούτε στις ανάγκες μας. Χωρίς να διαφωνώ πως η συζήτηση για το οργανωτικό είναι πολιτική, διαπιστώνουμε πως η αντιπαράθεση τεχνικών προτάσεων, επί ποσοστώσεων και καταστατικών ρυθμίσεων μπορεί να συσκοτίσει το πολιτικό και να καταλήξει οργανωτίστικη ή να μοιάζει ακατανόητη. Είναι λοιπόν αναγκαίο να ξαναθέσουμε τα πολιτικά ερωτήματα και να τοποθετηθούμε επί αυτών.

Ίσως το πιο μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο της παρούσας συζήτησης) είναι πως η κουβέντα εξελίσσεται συνεχώς ως μια μάχη γραμμής στο εσωτερικό μας, που φτάνει στην πολεμική, μετατρέποντας έτσι τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ σε μαζικό χώρο και όχι ως μια μάχη με τον ΣΥΡΙΖΑ για την αλλαγή των συσχετισμών στην κοινωνία. Η κάθε πρόταση λοιπόν δεν μπορεί να κοιτάει ξανά πως θα τα βολέψει, αλλά με όρους έμπνευσης πως θα ξανακάνει τον ΣΥΡΙΖΑ το ελπιδοφόρο ανασυνθετικό εγχείρημα, τον μαζικό πολιτικό φορέα, για την υπέρβαση της πολυδιάσπασης της αριστεράς, αντιμετωπίζοντας τους λόγους που μας οδήγησαν σ’ αυτήν.

Προς αυτή την κατεύθυνση η πρόταση να εγκρίνουμε σήμερα κάποια, έστω ελλιπή, βήματα για την επόμενη μεταβατική περίοδο και να διερευνήσουμε στα σοβαρά την δυνατότητα μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό φορέα, μπορεί να λειτουργήσει θετικά κυρίως γιατί σηματοδοτεί μια επιστροφή στην πολιτική.

Αυτό βέβαια αν δεν κλείσουμε την συζήτηση στα όρια μιας μονοήμερης Κεντρικής Επιτροπής και μιας Πανελλαδικής Σύσκεψης εξπρές. Αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους επανίδρυσης, οφείλουμε να κάνουμε την συζήτηση με όρους καλέσματος και αυτή η λογική να αποτυπώνεται καθημερινά στην δράση μας, στις κοινές παρατάξεις μέσα στους μαζικούς χώρους, στην παρέμβαση μας στο πολιτικό αλλά και στο κοινωνικό επίπεδο (μόνο σε μένα λείπει άραγε το Φόρουμ;). Για αυτούς τους λόγους οφείλουμε να κάνουμε και έκτακτο συνέδριο. Ας μην βιαζόμαστε λοιπόν, ο χρόνος μπορεί να λειτουργήσει υπέρ μας.

Αυγή, 15/11/09

Χτίζουμε γέφυρες – Γκρεμίζουμε τείχη*

Ίσως αυτό το κείμενο μοιάζει να μην είναι απολύτως ενταγμένο στο πλαίσιο συζήτησης που κάνουμε για τον ΣΥΡΙΖΑ επιτέλους το τελευταίο διάστημα. Έχοντας παρακολουθήσει την συζήτηση από πολύ κοντά δεν είμαι σίγουρος πως έχουμε καταφέρει να εστιάσουμε το ενδιαφέρον μας στα μεγάλα ερωτήματα με τρόπο τέτοιο ώστε να μας βοηθάει να κάνουμε ένα ψύχραιμο απολογισμό και να προχωρήσουμε από κοινού τα επόμενά σημαντικά βήματα.

Το πρώτο και ίσως πιο βασικό, κατά την γνώμη μου, ερώτημα, που πρέπει να απαντήσουμε, είναι το πόσο ανασυνθετικό είναι τελικά το ενωτικό μας εγχείρημα, πόσο έχει προχωρήσει η ώσμωση μεταξύ των διαφορετικών συνιστωσών και ρευμάτων και τελικά πόσο ενωμένοι νιώθουμε σήμερα. Νομίζω πως είναι σωστή η εκτίμηση ενός συντρόφου που συζήταγα πρόσφατα και υποστήριζε πως για μας η ενότητα χρησιμοποιήθηκε για διάφορους λόγους ως αυτοσκοπός επειδή αντιμετωπίσαμε την πολυδιάσπαση ως αιτία του κακού και όχι ως αποτέλεσμα μιας πορείας ρευμάτων της αριστεράς. Επί της ουσίας δηλαδή ότι δεν ασχοληθήκαμε με την ιδεολογική συζήτηση, την προσπάθεια να δούμε τα σύγχρονα ερωτήματα και να απαντήσουμε σ’ αυτά με την βοήθεια του πλούτου της ιστορικής εμπειρίας, αλλά προχωρήσαμε συχνά στον φραστικό συμβιβασμό, μείναμε στην αναγκαία κοινή δράση και άρα δεν δοκιμάσαμε καν να άρουμε ή να υπερβούμε διαφωνίες του παρελθόντος με ένα δημιουργικό τρόπο πετυχαίνοντας μια νέα πολιτική ενότητα.

Το παράδειγμα που μου ‘ρχεται συχνά στο μυαλό είναι μια ράβδος που αποτελείται από μικρά και μεγάλα κομμάτια που έχουν συγκολληθεί πρόχειρα  μεταξύ τους.  Έτσι η ράβδος σε κάθε σύγκρουση – κρίση δημιουργεί ρωγμές στα σημεία κόλλησης. Η σημερινή κατάσταση δείχνει πως τουλάχιστον αμελήσαμε βασικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματός μας, συσσωρεύσαμε προβλήματα και έτσι, ενώ καταλαβαίνουμε πως η εξαιρετικά χρήσιμη ράβδος μας είναι έτοιμη να σπάσει, σκεφτόμαστε ακόμα μήπως μας είναι πιο χρήσιμα τα επί μέρους κομμάτια, από μια καινούργια ράβδο, που θα φτιαχτεί λιώνοντας όλα τα κομμάτια και φτιάχνοντας με όλα τα υλικά ένα καινούργιο εργαλείο που όμως δεν έχουμε συμφωνήσει ακριβώς πως  πρέπει να είναι, ούτε τι ακριβώς σχήμα πρέπει να έχει.

Το δεύτερο ερώτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο εμείς οι ίδιοι συζητάμε και λειτουργούμε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και τι προβλήματα μας έχει δημιουργήσει αυτό. Νομίζω πως η μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετέχουν κεντρικά, θεματικά ή τοπικά στις διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αντιληφθεί τα όρια της μάχης γραμμών στο εσωτερικό μας, που μπορεί να ξεκινάνε από το πιο κομβικό ιδεολογικό ή πολιτικό θέμα και φτάνουν μέχρι προσωπικές συμπεριφορές ή τεχνικά θέματα που αναγορεύονται σε πρωτεύοντα και παραλύουν την δράση του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα και πολλές φορές και σε όσα φοιτητικά σχήματα, δημοτικές κινήσεις και μαζικούς φορείς μετέχουν τα μέλη μας. Αυτό το κυνήγι γραμμής, σε συνθήκες λήψης αποφάσεων μέσω της συναίνεσης, έχει μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ πολλές φορές σε μαζικό χώρο και την κάθε συνιστώσα σε συνδικαλιστική παράταξη που η λειτουργία της σε συνθήκες κρίσης εγκλωβίζεται στην εσωτερική παρέμβαση.

Η απάντηση στα δύο παραπάνω ερωτήματα οφείλει ταυτόχρονα να συγκροτεί και την απάντηση της δικιάς μας αριστεράς στην κρίση του κομματικού φαινομένου και στην εξέλιξη των αστικών τουλάχιστον κομμάτων σε «χώρους» με έντονα αρχηγικά χαρακτηριστικά. Μια τέτοια απάντηση δεν μπορεί να δοθεί στα όρια μια μίζερης αντιπαράθεσης με αναγόρευση της αλήθειας του καθενός σε σωτήρια λύση και όλων των άλλων σε καταστροφική επιλογή.  Η απάντηση μας μπορεί να δοθεί μόνο με όρους έμπνευσης η οποία δεν θα αντλείτε από τον ικανό ηγέτη αλλά θα είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής διαδικασίας που θα συγκροτήσει ένα συνεκτικό πολιτικό σχέδιο, ένα σύγχρονο αριστερό πρόγραμμα που θα απαντάει σε πλατιές κοινωνικές ανάγκες και θα προτείνει ριζοσπαστικές  τομές και μεταρρυθμίσεις αλλά  και από ένα  πλαίσιο νέων και παλιών πρακτικών. Όλα τα παραπάνω δεν φτάνει μόνο να τα δοκιμάζουμε στην καθημερινή δράση αλλά και με βάση την συλλογική εμπειρία να μπορούμε συλλογικά να τα επαναπροσδιορίζουμε.

Το επόμενο διάστημα λοιπόν δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δοκιμάζουμε την ενότητα της αριστεράς στο πολιτικό επίπεδο και να μην τολμάμε να ανοιχτούμε στους μαζικούς χώρους επανιδρύοντας τις συνδικαλιστικές παρατάξεις της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς απευθυνόμενοι σε όσους και όσες αντιστέκονται σήμερα μέσα στους χώρους δουλειάς και σπουδών αλλά και πείθοντας-εμπνέοντας συναδέλφους-συμφοιτητές να ενταχθούν στην νέα προσπάθεια που θα κάνουμε.

Δεν μπορεί να αποτελούμε τις δυνάμεις που κατά κύριο λόγο αφουγκράστηκαν το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, ίδρυσαν κινήσεις και τελικά το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ οργανώνοντας σειρά κινητοποιήσεων μέχρι και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και να το αφήνουμε σε μια νύχτα επί της ουσίας να αυτοδιαλυθεί και να αντικατασταθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ.  Φανταστείτε μόνο την χρησιμότητα του Φόρουμ από τον Δεκέμβρη και τους εργατικούς αγώνες μέχρι τον αγώνα των stagiers και των εργαζόμενων στο λιμάνι του Πειραιά.

Δεν μπορεί αν πραγματικά θέλουμε να απαντήσουμε συλλογικά στα παραπάνω να κλείνουμε την συζήτηση σε διαδικασίες εξπρές, αλλά πρέπει μέσα από ανοιχτές διαδικασίες που θα αποτελέσουν επί της ουσίας ένα νέο κάλεσμα σε όλες της γενιές της Αριστεράς, σε όλα τα ρεύματα και τις ομάδες που λειτουργούν μέσα στο μαζικό κίνημα από τα κινήματα γειτονιάς μέχρι το εργατικό και το φοιτητικό κίνημα. Ένα κάλεσμα που θα απευθύνεται και σε όλο τον κόσμο που παλιότερα είχαμε ονομάσει διάχυτη Αριστερά και μπορεί να βρίσκεται από την σοσιαλδημοκρατία ως την άκρα Αριστερά και από το οικολογικό και το φεμινιστικό κίνημα μέχρι τους νέους των stage και των συμβασιούχων ή τους νέους και τις νέες που μέσα από πολλές διαδικασίες πολιτισμικές και πολιτικές αντιστέκονται στην κυρίαρχη ιδεολογία.

Σε αυτή τη συζήτηση δεν μπορεί παρά να βάλουμε στη συζήτηση και ιδεολογικούς όρους και όσον αφορά την κατεύθυνση της Αριστεράς σήμερα και αύριο και όσον αφορά τα οργανωτικά, δηλαδή την ανάγκη ύπαρξης μιας δομής με μαζικά χαρακτηριστικά και ποια είναι η γνώμη μας για την ιεραρχία, την εξουσία και την δημοκρατία.

Όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να τα δούμε με ορίζοντα ένα μακρινό μέλλον αλλά ανοίγουμε τον διάλογο από την Πανελλαδική Σύσκεψη και συνεχίζουμε παράλληλα ακόμα πιο έντονα την κοινή δράση και την κοινή παρέμβαση μας σε όλα τα επίπεδα. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως στην Πανελλαδική δεν αποφασίζουμε τίποτα. Σήμερα και η έννοια του μέλους, το γραφείο τύπου, το κοινό περιοδικό, η σύνδεση ΚΟ και γραμματείας, η οργανωτική συγκρότηση και η ίδρυση νέων τοπικών και θεματικών επιτροπών όπως και πολλά άλλα ζητήματα μοιάζουν ώριμα και πρέπει να τα λύσουμε έστω και για το επόμενο μεταβατικό στάδιο.

Η κατάληξη αυτού του διαλόγου αν και σήμερα δεν μπορεί παρά να μοιάζει αβέβαιη είναι σίγουρο πως θα βοηθήσει συνολικά την Αριστερά τα επόμενα χρόνια και σε κάθε περίπτωση θα ισχυροποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ αρκεί να τολμήσουμε, αρκεί να συζητήσουμε νηφάλια και ειλικρινά δοκιμάζοντας πρώτα από όλα την αλληλεγγύη και την συντροφικότητα μεταξύ μας και αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει αυτοδιάλυση.

*Δεν μπορώ να βρω καλύτερο τίτλο για το άρθρο μου από την αφίσα για την αντιρατσιστική συναυλία που έγινε πρόσφατα στον Άγιο Παντελεήμονα στα πλαίσια των κινητοποιήσεων για το Φόρουμ Μετανάστευσης, μόνο που πια δεν έχει αντιρατσιστικό μήνυμα αλλά δηλώνει απλά την ανάγκη για συντροφικότητα και ώσμωση εμάς των ίδιων πέρα από τις εντάξεις μας και μέσα από τους κοινούς μας δρόμους

Εποχή, 15/11/09

Συνέντευξη του Τάσου Κορωνάκη στο ΚΟΚΚΙΝΟ

Είναι κοινή διαπίστωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογικός σχηματισμός και μέτωπο συνιστωσών έχει κλείσει τον κύκλο του και είναι πλέον ευάλωτος σε καταστροφικές κρίσεις. Με την ομιλία του στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με την τοποθέτησή του στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας άνοιξε τη συζήτηση για το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα. Ποια είναι η δική σου γνώμη;

Ίσως το πιο μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο της παρούσας συζήτησης) είναι πως η κουβέντα εξελίσσεται συνεχώς ως μια μάχη γραμμής στο εσωτερικό μας, που φτάνει στην πολεμική, μετατρέποντας έτσι τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ σε μαζικό χώρο και όχι ως μια μάχη με τον ΣΥΡΙΖΑ για την αλλαγή των συσχετισμών στην κοινωνία. Η κάθε πρόταση λοιπόν δεν μπορεί να κοιτάει ξανά πως θα τα βολέψει, αλλά με όρους έμπνευσης πως θα ξανακάνει τον ΣΥΡΙΖΑ το ελπιδοφόρο ανασυνθετικό εγχείρημα, τον μαζικό πολιτικό φορέα, για την υπέρβαση της πολυδιάσπασης της αριστεράς, αντιμετωπίζοντας τους λόγους που μας οδήγησαν σ’ αυτήν.

Προς αυτή την κατεύθυνση η πρόταση να εγκρίνουμε σήμερα κάποια, έστω ελλιπή, βήματα για την επόμενη μεταβατική περίοδο και να διερευνήσουμε στα σοβαρά την δυνατότητα μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό φορέα, μπορεί να λειτουργήσει θετικά κυρίως γιατί σηματοδοτεί μια επιστροφή στην πολιτική.

Αυτό βέβαια αν δεν κλείσουμε την συζήτηση στα όρια μιας Πανελλαδικής Σύσκεψης εξπρές. Αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους επανίδρυσης, οφείλουμε να κάνουμε την συζήτηση με όρους καλέσματος και αυτή η λογική να αποτυπώνεται καθημερινά στην δράση μας, στις κοινές παρατάξεις μέσα στους μαζικούς χώρους, στην παρέμβαση μας στο πολιτικό αλλά και στο κοινωνικό επίπεδο

 

Το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ ερμηνεύεται σαν μία ακόμη -κατά πολλούς/ές τελευταία- ευκαιρία που μας έδωσε ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί/ές, ιδιαίτερα από το χώρο των ανένταχτων του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουν τη Συν διάσκεψη του Νοεμβρίου σαν τελευταία ευκαιρία. Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα ώριμα βήματα που πρέπει να γίνουν τώρα;

Θυμάμαι τον εαυτό μου ένα χρόνο πριν στην Συνδιάσκεψη της ομάδας Ρόζα (λίγη ώρα  πριν την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου) να μιλάω για την στρεβλότητα της δομής του ΣΥΡΙΖΑ τα προβλήματα που η ίδια παράγει ακόμα και στην δράση μας και τον περιφρονητικό τρόπο που αυτή η δομή αντιμετωπίζει τους ανένταχτους.

Σήμερα η έννοια του ανένταχτου έχει αποκτήσει ίσως πιο σκληρά ιδεολογικά χαρακτηριστικά από αυτά που πραγματικά έχει έτσι βρισκόμαστε μπροστά σε πρωτόγνωρα ερωτήματα που ο καθένας τα κοιτάζει αμήχανος. Γιατί να υπερεκπροσωπούνται οι ανένταχτοι την στιγμή που είναι ελάχιστοι σήμερα ενεργοί σε πανελλαδικό επίπεδο, πως θα μπορούσαν όμως κιόλας να είναι πολλοί αφού ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν τους δίνει κανένα δικαίωμα και μοιάζει μόνο να μιλάει στο όνομά τους ενώ ταυτόχρονα δεν τους δίνει τον λόγο.

Πολλές από τις προτάσεις που σήμερα έχουν κατατεθεί είναι σε σωστή κατεύθυνση και η έννοια του μέλους γίνεται πλέον αποδεκτή από όλους. Σήμερα όμως έχουμε την ανάγκη να κάνουμε πολλά βήματα ακόμα και νομίζω πως δεν πρέπει να τα εκβιάσουμε. Έχοντας πίστη στην ορθότητα της ανασυνθετικής διαδικασίας να δώσουμε χώρο και χρόνο σε αυτή την κουβέντα χωρίς αδιέξοδες πολώσεις, φετιχοποιήσεις και απολυτότητες αλλά με ειλικρίνεια σε ένα κλίμα συντροφικότητας και αλληλεγγύης.

 

Συμμερίζεσαι τον όρο «προγραμματική αντιπολίτευση» όσον αφορά τη μετεκλογική στάση του ΣΥΡΙΖΑ; Πού πρέπει να βρίσκεται το κέντρο βάρους της αντιπολίτευσης, στη Βουλή ή στην κοινωνία; Ο όρος «προγραμματική αντιπολίτευση» ποια απάντηση υπονοεί σ’ αυτό; Γενικότερα, ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στο ΠΑΣΟΚ;

 

Καμιά φορά η συζήτηση στο εσωτερικό μας πολώνεται χωρίς λόγο. Είπα και στην προηγούμενη Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού οτι οι σημερινές διαχωριστικές γραμμές αλλά και ο τρόπος που τοποθετούμαστε δεν ανταποκρίνεται στα πραγματικά ερωτήματα. Για παράδειγμα ένα μέρος των συντρόφων που ψήφισαν την προγραμματική επεξεργασία του ΣΥΝ ως συμβολή στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν χρησιμοποιούν τον όρο ενώ άλλοι που το καταψήφισαν υπερθεματίζουν. Έχει σημασία να τοποθετούμαστε με βάση την ουσία. Το ερώτημα που να ρίξουμε το βάρος στην κοινωνία ή στην Βουλή είναι κατά την γνώμη μου αποπροσανατολιστικό. Η απάντηση στην απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ είναι πως «το προγραμματικό μας σχέδιο απευθύνεται στην κοινωνία. Θέλουμε οι προτάσεις μας να γίνουν κοινωνικά αιτήματα και να είναι η βάση ανάπτυξης διεκδικητικών αγώνων. Το κύριο είναι να δημιουργηθεί έδαφος για πλατιές κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης. Και στο βαθμό που αυτή εκδηλώνεται θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε να υπάρξουν ισχυροί, αποτελεσματικοί κοινωνικοί αγώνες που θα ανατρέψουν τις νεοφιλελεύθερες επιλογές».

 

Με τη μαζική απόλυση των εργαζομένων με stage και το προσχέδιο προϋπολογισμού το ΠΑΣΟΚ έδειξε τις διαθέσεις του για μεγάλες περικοπές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Να υπερασπιστεί όλες τις θέσεις εργασίας και να μιλήσει για μαζικές προσλήψεις και αύξηση δημόσιων δαπανών ή να εμπλακεί σε μια παραπλανητική συζήτηση για τον τρόπο πρόσληψης;

 

Θεωρώ πως οι τοποθετήσεις μας δεν μπορούν να συγκροτούνται ούτε με όρους λαϊκισμού, όυτε με όρους «διαχειριστικής» ευθύνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να μιλήσει για την κάλυψη των αναγκών σε θέσεις εργασίας του ευρύτερου δημόσιου τομέα όχι μόνο ως απάντηση στην ανεργία αλλά και ως ουσιαστική στήριξη του κοινωνικού κράτους, άρα ως προσφορά στο σύνολο της κοινωνίας. Νομίζω πως η θέση που τελικά διατυπώσαμε είναι σοβαρή και παίρνει υπ’ όψιν της όλες τις παραμέτρους. Νομίζω επίσης πως σήμερα είναι αναγκαία μια μεγάλη καμπάνια για το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία που θα βάζει συνολικά το θέμα της επισφάλειας και της κατάργησης των ελαστικών μορφών απασχόλησης.

 

Θεωρείς ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι μπορούν να είναι προνομιακοί πολιτικοί σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ; Το γεγονός ότι είναι ανοιχτοί σε κυβερνήσεις συνεργασίας με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ότι προγραμματικά είναι πολύ κοντά στις θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας επιτρέπει πολιτική συμμαχία μαζί τους;

 

Νομίζω ότι στο κοινωνικό επίπεδο υπάρχουν θέματα που μπορούμε να βρεθούμε μαζί με τους οικολόγους Πράσινους όπως κάναμε και στο παρελθόν. Από εκεί και πέρα οφείλουμε να παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον τις διεργασίες που γίνονται στο εσωτερικό τους, θεωρώ πως είναι ένας χώρος με πολλές αντιφάσεις και πως δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Επίσης δεν μπορεί να μας αφήνουν αδιάφορους ούτε οι χιλιάδες συμπολίτες μας που τους επέλεξαν στις τελευταίες εκλογές, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως πρέπει να υποτιμήσουμε τις προγραμματικές διαφορές μας και κυρίως τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τις συμμαχίες ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο. Αυτά εξ άλλου είναι στοιχεία που έχουν κατά την γνώμη μου οδηγήσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυτόν τον χώρο σε τραγικές επιλογές.

 

Είσαι από τη γενιά των στελεχών που ενηλικιώθηκε πολιτικά μέσα από την εμπειρία του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ, της Γένοβας και της Φλωρεντίας. Ποια πιστεύεις ότι θα πρέπει να είναι η συμβολή της κινηματικής διάστασης στην οικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Δεν είμαι υπέρμαχος μιας λογικής διαμερισματοποίησης της πολιτικής κατεύθυνσης σε κινηματική, θεσμική κλπ. Παρ όλα αυτά εκτιμώ πως η διάλυση επί της ουσίας του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ και η αντικατάστασή του από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος. Μια αυτόνομη πλατιά κοινωνική κινηματική συλλογικότητα δεν μπορεί να αντικατασταθεί από μια πολιτική συμμαχία. Βέβαια αυτό είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση ειδικά στην Ελλάδα όπου το πολιτικό επικάθεται στο κοινωνικό και για ιστορικούς λόγους. Σκεφτείτε όμως πόσο διαφορετικά πράγματα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και για το λιμάνι και για τα stage και συνολικά τους επισφαλώς εργαζόμενους αν είχαμε σήμερα το Φόρουμ.