Μου την δίνουν οι βεβαιότητες όταν πνιγόμαστε στα ερωτηματικά.
Το κείμενο αυτό γράφεται (και δεν γράφτηκε, γιατί θεωρώ πως είναι σε εξέλιξη), όχι με σκοπό να δημοσιευτεί σε κάποιο έντυπο, προς το παρόν τουλάχιστον, αλλά για να μοιραστώ με κόσμο που διαβάζει το μπλογκ μου, με φίλους/ες και συντρόφους/ισσες, όσο πιο νηφάλια μπορώ, κάποιες σκέψεις που έχουν προκύψει την ανήσυχη περίοδο που ζούμε σε συζητήσεις σε οργανώσεις ή σε παρέες.
Είναι λοιπόν ένα κείμενο εργασίας, ένα κείμενο που γράφτηκε μέρες πριν την ΚΠΕ και δημοσιεύεται τώρα ως συμβολή, ως μια πρώτη ανάλυση του τι μας συμβαίνει, ως σκόρπιες προτάσεις του τι να κάνουμε, εν όψει αυτής της κρίσιμης συνεδρίασης.
Στόχος μου είναι να ρίξω ιδέες, να ανοίξω την κουβέντα και να βρούμε ίσως απαντήσεις σε ερωτήματα που μας βασανίζουν όλους. Ακόμα και αν μερικές φορές επαναλαμβάνομαι.
Τα ίδια πράγματα σε μικρότερη έκταση μπορεί ήδη να τα έχετε βρει σε άλλες παρεμβάσεις δικές μου ή άλλων συντρόφων/ισσών. Δεν θεωρώ πως λέω κάτι πολύ σπουδαίο, ούτε φυσικά πιστεύω πως ένα κείμενο σε ένα μπλογκ αποτελεί ουσιαστική παρέμβαση ή συλλογική διαδικασία. Κάπου όμως πρέπει να τα πω και εγώ με ένα πιο συνολικό τρόπο και όπως καταλαβαίνεται αυτή η πρώτη προσέγγιση παρά είναι μεγάλη, μάλλον πρωτόλεια, ίσως ακόμα και κάπως πρόχειρη για να δημοσιευτεί. Πείτε λοιπόν αν θέλετε γνώμες, κάντε παρεμβάσεις, στείλτε μέιλ και βλέπουμε…
Σταματήστε την νοσηρότητα να κατέβω. Ζαλίζομαι.
Η εύκολη κριτική, οι αφορισμοί, η καχυποψία και η μετατροπή της άποψης του άλλου σε καρικατούρα είναι μερικές μόνο από τις πτυχές της νοσηρής ατμόσφαιρας που κυριαρχεί στον χώρο ειδικά μετά το καλοκαίρι και μολύνουν κάθε προσπάθεια διαλόγου για το πως θα βγούμε από αυτή. Όποιος/α και αν πει μια πρόταση είναι βέβαιο πως αμέσως διάφορες ομάδες συντρόφων θα δημιουργηθούν για να πουν πως θεωρούν πως αυτό που λες δεν το εννοείς αλλά το λες γιατί έχεις σίγουρα άλλο σκοπό.
Γιατί θέλεις να διαλύσεις το κόμμα, γιατί θες να διώξεις τους μισούς από το κόμμα, γιατί είσαι γραφειοκράτης, γιατί είσαι οπορτουνιστής, γιατί θέλεις να φας τους άλλους και να αναρριχηθείς στην καρέκλα τους, γιατί είσαι νέος και θες να φας τους παλιούς, γιατί είσαι παλιός και θες να φας τους νέους ή γιατί στην καλύτερη περίπτωση δεν καταλαβαίνεις. Εννοείτε πως μαζί με αυτή την γόνιμη κριτική θα σου κολλήσουν και την ευθύνη για 5-6 ατοπήματα του «δικού» σου που έδωσε αυτό το παραπολιτικό, που έκανε εκείνη την δήλωση, που μου είπανε ότι είπε στο τηλέφωνο το άλλο κ.ο.κ.
Ίσως λοιπόν το πιο σημαντικό, το απολύτως αναγκαίο πρώτο βήμα για να βγούμε από την σημερινή κατάσταση διάλυσης είναι να ακούμε τα επιχειρήματα του άλλου και να απαντάμε σ’ αυτά, να υπερασπιζόμαστε τις συλλογικές μας διαδικασίες και να σεβόμαστε τα μέλη μας, να προσπαθούμε καλοπροαίρετα να καταλάβουμε τον άλλο και κυρίως να επαναφέρουμε την συζήτηση στο πολιτικό, αφήνοντας τα στρατέγκο, τις ναυμαχίες και τα ρισκ για την ώρα των επιτραπέζιων.
Το θέμα όπως (ξανα)προέκυψε με τις δηλώσεις του σφου Κουβέλη και την δήλωση των 23 σφων/ισσων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο (ξανα)μεταφράστηκε στο κόμμα, μας (ξανα)φέρνουν στην επιφάνεια τις αγριότητες και την στενή κακώς νοούμενη τασική/συνιστωσιακή λογική της προηγούμενης περιόδου, ενώ αφήνουν ελεύθερο το έδαφος σε άλλους σχεδιασμούς ή καλύτερα τρέχει ό ένας να προλάβει τους σχεδιασμούς του άλλου. Είναι κάτι περισσότερο από οφθαλμοφανές πως δεν γίνεται χιλιάδες άνθρωποι να παραμένουν, έρμαιο των προσωπικών κινήσεων του όποιου μεσσία ή των όποιων θεμιτών ή αθέμιτων, δημοκρατικών ή μη, επιδιώξεων της κάθε τάσης ή συνιστώσας. Δεν αντέχουμε νομίζω άλλα επεισόδια στελεχών που κάνουν κινήσεις στην γνωστή σκακιέρα της πολιτικής με το Π κεφαλαίο όπως αρέσκονται να λένε. Ίσως και ο λόγος που δεν συμπάθησα ποτέ την πολιτική με Π κεφαλαίο να είναι γιατί γράφει τον άνθρωπο με γράμματα τόσο μικρά που δεν διαβάζονται…
Εξωστρέφεια για πάντα, συνεννόηση κωφών ή συνέδριο διάλυσης; Ίσως…
Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να βάζουμε τα λάθος ερωτήματα. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Ίσως και για αυτό τόσο στις συζητήσεις που γίνονται στις περιφερειακές συσκέψεις όσο και με σειρά αποφάσεων Ν.Ε. και Π.Κ. έχει τεθεί ηχηρά το αίτημα της σύγκλισης του έκτακτου συνεδρίου. Επίσης φανερό είναι πως τα επιχειρήματα είναι πολλές φορές αντιφατικά, υπάρχει μια υπερβολή, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν υπάρχει ένα πραγματικό αίτημα πίσω από όλα αυτά και μάλλον ένα «φτάνει πια» προς όλες τις κατευθύνσεις. Βεβαίως για το πως φτάσαμε ως εδώ δεν έχουν όλοι και όλες, οι άνθρωποι και οι απόψεις, τις ίδιες ευθύνες, αλλά ίσως και για αυτό το λόγο γίνεται επιτακτικό το έκτακτο συνέδριο, όχι ως λαϊκό δικαστήριο, αλλά ως αποτίμηση, ως κοινή εμπειρία, από την οποία οφείλουμε σήμερα, για να μην πω χθες, να βγάλουμε συμπεράσματα, έστω και διαφορετικά αλλά πειστικά και όχι προσχηματικά.
Αν κάτι έχει να κάνει η ηγεσία του κόμματος λοιπόν σε αυτή την περίοδο κρίσης είναι να αφουγκραστεί αυτό το πραγματικό αίτημα, να το κατανοήσει και να προσπαθήσει να οργανώσει τις ερωτήσεις αλλά και τις απαντήσεις, οδηγώντας μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες τον χώρο σε αποφάσεις, που θα υπερβαίνουν τα σημερινά αδιέξοδα και θα μας οδηγούν στα επόμενα βήματα.
Όσο αυτό δεν γίνεται εμφανίζεται ένας ακόμα πιο μεγάλος κατά την γνώμη μου κίνδυνος. Να οδηγηθούμε σπρώχνοντας σε ένα συνέδριο που όμως δεν θα έχει κοινή ατζέντα, θα πάρει κάποιες αποφάσεις και την επόμενη μέρα το μόνο που θα έχει μείνει είναι μια σφαγή χωρίς επίδικο για την σύνθεση της ΚΠΕ, μια διευρυμένη δηλαδή καρεκλομαχία και όλα θα μοιάζουν τόσο ίδια, τόσο καταθλιπτικά όσο σήμερα, ίσως και χειρότερα. Αποτέλεσμα αναντίρρητα θα είναι η ακόμα μεγαλύτερη αποστράτευση και ποιος ξέρει τι άλλο… Για πόσο όμως μπορείς να παλεύεις για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη;
Ίσως έχοντας και αυτό τον κίνδυνο κατά νου πολλοί/ες σύντροφοι/ισσες στο κόμμα προσπαθούν να αποφύγουν με κάποιο τρόπο την κουβέντα περί συνεδρίου προβάλλοντας, κάπως μηχανιστικά, την πραγματική ανάγκη του χώρου για εξωστρέφεια και τους κινδύνους που υπάρχουν από ένα συνέδριο που όλοι θα βγάλουμε τον χειρότερο εαυτό μας. Όλοι και όλες όμως κατανοούμε πως η εξωστρέφεια δεν έχει ανάγκη κάποια εντολή για να πραγματωθεί, ούτε μπορούμε να καλυπτόμαστε πια πίσω απ’ τα ταλέντα κάποιου ηγέτη που ρίχνει ζάρια. Η εξωστρέφεια (οφείλει να) είναι συλλογικό αποτέλεσμα της υπερηφάνειας για τις προτάσεις αλλά και για τις μάχες που δίνει ο χώρος και του πείσματος σε ένα αξιόπιστο σχέδιο για το καλό της κοινωνίας, που διαρκώς επικαιροποιείται και ταυτόχρονα υλοποιείται στο εσωτερικό μας. Η εξωστρέφεια ειδικά στην εποχή μας είναι αποτέλεσμα της έμπνευσης των μελών και δεν μπορεί να υλοποιηθεί ως καθήκον που προτάσσεται από την ηγεσία, ή ακόμα και από την ίδια την πραγματικότητα.
Άλλοι/ες σύντροφοι/ισσες πάλι βάζουν πάνω απ’ όλα την ανάγκη πολιτικής συνεννόησης της ηγεσίας. Πως όμως μπορούμε να συνεννοηθούμε σε συνθήκες οικονομικής – περιβαλλοντικής κρίσης, σε συνθήκες κρίσης αντιπροσώπευσης και κρίσης του πολιτικού συστήματος, σε συνθήκες νοσηρότητας όπου κυριαρχεί το μικροκομματικό, συνιστωσιακό, προσωπικό ή τασικό συμφέρον και η αυτοαναφορικότητα; Πως μπορούμε να συνεννοηθούμε την ώρα που το καλό του κόμματος αλλά και η ίδια η ανάγκη ύπαρξης ενός μαζικού δημοκρατικού κόμματος της Αριστεράς είναι συνειδητά σχεδόν κάτι τόσο ασαφές; Τέλος πως γίνεται να συνεννοηθούμε όταν υπάρχουν τουλάχιστον δύο πολιτικά σχέδια, κατ’ εξοχήν αντιθετικά και δεν υπάρχει ούτε ένα ελάχιστο κοινά αποδεκτό πλαίσιο δημοκρατικής λειτουργίας, ένας κοινός κώδικας αξιών και κανόνων;
Αντιλαμβάνομαι αυτή την άρνηση από πολλές πλευρές για μια κατεξοχήν πολιτική μάχη, όπως αυτή του συνεδρίου, ως μια ακόμα ένδειξη της απώλειας έμπνευσης, αλλά και της απώλειας εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης. Ίσως είναι αποτέλεσμα της μέχρι σήμερα χαοτικής λειτουργίας μας και της βίαιης μεν, κουτσής δε ανανέωσης, που παράγει και ανασφάλειες και έλλειψη πίστης στο ίδιο το εγχείρημα αλλά και στους ανθρώπους που το συναποτελούν. Ίσως είναι και αποτέλεσμα της συνθήκης “όλοι εναντίον όλων” που κυριαρχεί σε συνθήκες κρίσης στην κοινωνία. Τέλος ίσως είναι και ο τρόπος που γίνονταν μέχρι σήμερα τα συνέδριά μας. Ίσως πρέπει να προσθέσουμε λίγο παραπάνω ιδεολογία, πολιτική και δημοκρατία στο χαρτάκι που θα δώσουμε στον σύντροφό μας αυτή την φορά και αυτό μας αφορά όλους και όλες.
Το ’90 για σας και για μας, η Κρίση και η Αριστερά του 21ου αιώνα.
Καμιά φορά σκέφτομαι πως οι άνθρωποι που ανιδιοτελώς βρίσκονται για χρόνια σε θέσεις ευθύνης στην Αριστερά δεν ευθύνονται οι ίδιοι ή τα προσωπικά τους κριτήρια για την στάση τους, αλλά απλά εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό την συλλογική άποψη με την οποία διαμορφώθηκαν και πίστεψαν ότι η Αριστερά μπορεί να κερδίσει, ίσως εκφράζουν με μια έννοια τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία μια ιστορικής πορείας ρευμάτων της Αριστεράς. Για αυτό το λόγο μάλλον η συζήτηση μοιάζει συχνά σαν να έχει σταματήσει στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ίσως και γιατί τότε αποφασίστηκε να φτιαχτεί ένα κόμμα πολιτικής ενότητας, μάλλον γιατί δεν γινόταν κι αλλιώς, με αποτέλεσμα η ιδεολογική συζήτηση να είναι περίπου αντικαταστατική. Σήμερα όμως τι κόμμα χρειαζόμαστε;
Αν έχεις ζήσει σε μια πραγματικά μαζική αριστερά, αν έχεις διαχειριστεί συγκρούσεις ιστορικής σημασίας, αν έχεις υποστεί πραγματικά ιστορικές ήττες προσωπικά αλλά και συλλογικά και έχεις καταφέρει να βγάλεις την Αριστερά ζωντανή, ίσως τότε τα σημερινά ερωτήματα να φαίνονται ακατανόητα, επικίνδυνα, παιδιαρίστικα, ανούσια και τελικά μια ναυμαχία σε φλιτζάνι. Ίσως όμως και να μην είναι!
Δυστυχώς ή ευτυχώς κάποιοι από εμάς γεννηθήκαμε μετά το ’70, μπήκαμε στην Αριστερά περί το ’90 και όσο ευχαριστούμε όσους και όσες άντεξαν στην τρέλα του 89-90 και σε ότι ακολούθησε τα προηγούμενα, πέτρινα με μια έννοια χρόνια, άλλο τόσο επιδιώκουμε μαζί τους, με αυτούς που εμείς τους νιώθουμε νικητές ακόμα και αν οι ίδιοι νιώθουν ηττημένοι να κάνουμε τα επόμενα μεγάλα βήματα για την Αριστερά. Στους σημερινούς συσχετισμούς, για την σημερινή Αριστερά, για το σημερινό μαζικό κίνημα, για την κοινωνία σήμερα, για την Ευρώπη και τον κόσμο σήμερα, τα ερωτήματα μπορεί να μην είναι τόσο ανούσια.
Για μας που καλώς ή κακώς δεν υπάρχει η ταυτότητα ΚΚΕ ή ΚΚΕ εσωτερικού, για όσες και όσους σας βρήκαμε στην πορεία αλλά και για όσους βρήκαμε μαζί, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση σημασία έχει ένα νέο συνεδριακό συμβόλαιο που θα μας/τους περιλαμβάνει. Πως θα νιώθατε αν κάνανε κάποιοι συνέχεια αναφορά στην επαναφορά μιας συμφωνίας που έγινε όταν εσείς ήσασταν γύρω στα 15 και καταλαβαίνατε πως σήμερα παίζονται καινούργια ερωτήματα τόσο κρίσιμα; Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να είναι μονόδρομος η καταστροφική και διαλυτική σύγκρουση γενιών για την οποία πολλοί και πολλές ηθελημένα ή όχι εργάζονται. Αν θέλουμε η Αριστερά μας να είναι μακράς πνοής πρέπει να επιλέξει τη συνάρθρωση της ιστορικής εμπειρίας με τον τρόπο ζωής, την κουλτούρα του σήμερα, τα ερωτήματα και τις ιδέες που γεννάει η πραγματικότητα, η οποία είναι και η μόνη που μπορεί να μας μάθει πως την ίδια την πραγματικότητα να αλλάξουμε όπως έλεγε και ο Μπρεχτ.
Όλοι και όλες καταλαβαίνουμε πως η κρίση μπορεί να παράγει τα πάντα από εθνικές αναδιπλώσεις, αντιδημοκρατικές ολοκληρώσεις και απολυταρχισμούς μέχρι εξεγέρσεις και νέα ευνοϊκά πεδία αλλά και νέους όρους ταξικών αλλά και θεματικών ή ευρύτερων κοινωνικών συγκρούσεων.
Σήμερα είναι η ώρα για μια μεγάλη επικαιροποίηση της αντίληψης μας για την Ευρώπη ως το κοινό πεδίο ταξικών συγκρούσεων και αγώνων. Σήμερα είναι η ώρα για μεγάλες πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα εμπλέκουν και θα συντονίζουν συνδικάτα, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και που θα θέτουν σε προτεραιότητα κοινές δράσεις σε όλη την Ευρώπη, με στόχο γιατί όχι και την πρώτη μεγάλης κλίμακας απεργία των κατοίκων της Ευρώπης, των εκατομμυρίων εργαζομένων στην Ευρώπη κάτω από ένα ελάχιστο κοινό πλαίσιο με προτάσεις για την έξοδο από την κρίση. Ταυτόχρονα θα μπορούσαμε στα πλαίσια αυτά να πάρουμε την πρωτοβουλία για μια ευρωπαϊκή καμπάνια συλλογής υπογραφών που να διεκδικεί την κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας μέσω ενός ευρωπαϊκού δημοψηφίσματος.
Σε αντιδιαστολή μ΄ αυτήν της διεθνιστική αντίληψη δεν πρέπει να δούμε τους κινδύνους για το τι μπορεί να σημαίνει μια πρόταση για δημοψήφισμα για το Σύμφωνο Σταθερότητας σε μια χώρα μόνο της Ευρώπης; Δεν πρέπει να δούμε τον κίνδυνο του περάσματος από την αριστερή αμφισβήτηση της σημερινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, σε λογικές εξόδου από το ευρώ και διεκδίκησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα σε δυσμενέστερες συνθήκες από πριν; Δεν μας ανησυχούν οι όροι “εθνική αναγέννηση” και “εθνική ανόρθωση? ή το παλλαϊκό μέτωπο για την καλυτέρευση της θέσης της χώρας;
Πόσο ισχυρό είναι άραγε το σενάριο του αδύναμου κρίκου και μήπως ο αδύναμος κρίκος μπορεί να μην σημάνει την έναρξη κάποιας επαναστατικής διαδικασίας τύπου ντόμινο σε ευρωπαϊκό επίπεδο αλλά μόνο την έξοδο μιας χώρας, πνιγμένης στα χρέη, από την ΕΕ και την ολοκληρωτική καταστροφή της;
Και για να πάμε στα πιο κοντινό τι σημαίνει για την κοινωνία ο 1 στους 5 να είναι άνεργος ή να εμφανίζονται εκτεταμένα φαινόμενα νέας φτώχειας; Τι σημαίνει ανεργία της τάξης του 40 % για τους νέους επιστήμονες σε ηλικία μεταξύ 30 και 35.Πως ο δικός μας λόγος γίνεται ανταγωνιστικός απέναντι στον κυρίαρχο, δικομματικό, νεοφιλελεύθερο, συμπληρωματικό, μονόλογο και πως είμαστε παραπάνω πειστικοί από τον ακροδεξιό λαϊκισμό ή από τα αντιεξουσιαστικά αδιέξοδα της βίας και της καταστροφής που βρίσκουν όμως απήχηση στην νεολαία;
Τι λέει αλήθεια το πρόγραμμα που με χαρά ψηφίσαμε και γρήγορα ξεχάσαμε και πως αντιστοιχούμε τις θέσεις μας με την δράση μας σε αυτή τη συγκυρία διάλυσης του κοινωνικού ιστού και κυρίως πως τον (επανα)συναρμολογούμε;
Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες η ύπαρξη ή όχι της Αριστεράς και το ποιας Αριστεράς, κατά την, ειλικρινά ταπεινή, γνώμη μου παίρνει ιστορικές διαστάσεις και αυτό και μόνο το θέμα σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης θα μπορούσε να μας πάει σε ένα έκτακτο συνέδριο.
Η πραγματική εξωστρέφεια μπορεί σήμερα να συνδεθεί με μια συνολική στροφή του κόμματος προς τα κοινωνικά μέτωπα, μια στροφή των μελών μας για την συγκρότηση αναλογικοτήτων στην βάση της κοινωνίας και την δημιουργία ενός δικτύου εστιών αλληλεγγύης, αντίστασης και διεκδίκησης που μετά θα πρέπει να μεταφερθεί από τους ίδιους τους ανθρώπους στο πολιτικό; Αν κάποτε το πολιτικό – κοινωνικό παράδειγμα ήταν τρόπος να μπολιάσουμε ιδεολογικά την κοινωνία και την Αριστερά μας, σήμερα η γενίκευση του παραδείγματος ως τρόπο άσκησης πολιτικής αλλά και ως πρόταση για την οργάνωση των ανθρώπων μπορεί να είναι ο τρόπος. Μια πρακτική τόσο νέα, που έρχεται από τις λαμπρότερες παραδόσεις μας. Σε συνθήκες κρίσης δυο συλλογικά γεύματα αλληλεγγύης ή ένα χαριστικό παζάρι μπορεί να μην είναι λύση, αλλά τα ίδια ακριβώς ως πρόταση αυτοοργάνωσης – αυτοδιαχείρισης των γειτονιών, ως πρόταση που μπορούν να υλοποιήσουν τα μέλη μας στην πολυκατοικία τους, στην γειτονιά τους;
Αν πάλι βλέπαμε τις αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, με την εκλογή νέας κυβέρνησης, την εκλογή νέας ηγεσίας στην αξιωματική αντιπολίτευση και την είσοδο των Οικολόγων Πράσινων στην Βουλή θα μπορούσαμε να έχουμε διαμορφώσει μια επίσης αδιαμφισβήτητη ατζέντα η οποία θα μπορούσε να επιλυθεί μόνο με την σύγκληση ενός έκτακτου συνεδρίου, ως επίσης μια έκτακτη κατάσταση εκτός του προηγούμενου συνεδρίου. Μην πω για την ανάγκη συνεδρίου μετά από την κρίση του καλοκαιριού και ότι ακολούθησε ή τα προβλήματα που ακόμα φαντάζουν άλυτα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το μόνο που χρειάζεται για “να βγούμε και να ξαναμπούμε”, να κάνουμε μια επανεκκίνηση, προς το παρόν δηλαδή, είναι να πιστέψουμε πως δεν χειριζόμαστε μια χαμένη υπόθεση, μια σειρά χαμένων ευκαιριών, μια ιστορία που έχει τελειώσει, αλλά μια νέα παγκόσμια, ευρωπαϊκή και ελληνική πρόκληση. Αρκεί να εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας και τα μέλη μας και μαζί να πιστέψουμε ξανά ότι μπορούμε να χτίσουμε μια Αριστερά που θα παίξει κεντρικό ρόλο στον αιώνα που έρχεται. Δεν χρειάζεται να τα συζητήσουμε όλα σήμερα, χρειάζεται όμως να συμφωνήσουμε πως στις παρούσες συνθήκες χρειάζεται να ξανασκεφτούμε τα βασικά ερωτήματα.
Με ποια αριστερά, για ποιο στόχο, με ποιο ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο;
Με ποιο κόμμα;
Με ποιες κοινωνικές και ποιες πολιτικές συμμαχίες;
και φυσικά να αφήσουμε ελεύθερο στον αέρα το πως;
Σήμερα περισσότερο ίσως από τα προηγούμενα χρόνια οφείλουμε να επαναφέρουμε την αναγκαιότητα του κόμματος της Αριστεράς, ως πρωταγωνιστικό όχημα στην συγκυρία και όχι ως μεταφυσικό υποκείμενο που έχει φάει κιόλας τα ψωμιά του. Αυτό φυσικά θα μας οδηγήσει και σε νέους τρόπους συγκρότησης και λειτουργίας καθώς και σε αντιστοίχιση της ανάλυσης μας με νέες πρακτικές. Πως τελικά φέρνουμε την οικονομία των αναγκών και την ασπίδα κοινωνικής αλληλεγγύης, που υπήρξαν ως έννοιες τομή στο πρόγραμμά μας, στην καθημερινή πολιτική μας λειτουργία και δράση.
Προς ένα δημοκρατικό συνέδριο, ένα συνέδριο τομή, ένα νέο συμβόλαιο που θα συμμετέχουμε όλοι, με ορίζοντα μια νέα Αριστερά
Αν συμφωνήσουμε, με ανοχή έστω, στο ρόλο της Αριστεράς στην κοινωνία τα επόμενα χρόνια μπορούμε να έρθουμε στο σήμερα και να απαντήσουμε για την τακτική μας στην συγκυρία, για το τι κάνουμε αύριο. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε αν δεν μεταβολίσουμε την συσσωρευμένη εμπειρία της αριστεράς και του κόμματός μας και μέσα σε μια μεγάλη εποχή αλλαγών ή καλύτερα σε μια αλλαγή εποχής να αναλύσουμε κατα το δυνατόν με σύγχρονα εργαλεία την συγκυρία οραματιζόμενοι μια νέα Αριστερά.
Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε αν δεν πάρουμε στα σοβαρά εμείς οι ίδιοι τον ρόλο μας. Από εμάς εξαρτάται τι συνέδριο θα κάνουμε και αν φοβόμαστε κάποιον μόνον τον κακό εαυτό μας πρέπει να χουμε στο νου μας.
Με αυτά στο μυαλό μπορούμε να οργανώσουμε την συζήτηση στον δρόμο προς ένα έκτακτο συνέδριο που θα πρέπει να πάρει σαφείς αποφάσεις στο πολιτικό και στο οργανωτικό – καταστατικό επίπεδο.
Μερικές ακόμα σκόρπιες ιδέες για την ατζέντα του συνεδρίου, για την ηγετική ομάδα που με κάποιο τρόπο πρέπει να αποκτήσουμε…
1) Να κάνουμε μια αποτίμηση της δύσκολης περιόδου που περάσαμε
Δεν μπορεί ως κόμμα να μην έχουμε μια κοινά αποδεκτή πλειοψηφική πολιτική θέση για το ποια θετικά σήματα έστρεψαν τον κόσμο προς εμάς και ποιες αδυναμίες μας ήταν αυτές που μας οδήγησαν στην κρίση του καλοκαιριού, τι έγινε το προηγούμενο διάστημα στο πολιτικό σύστημα, τι ρόλο έχει παίξει η κρίση, γιατί οι προσωπικοί σχεδιασμοί έπαιξαν τόσο κρίσιμο ρόλο στο εσωτερικό μας και τι πρέπει να κρατήσουμε και τι να αλλάξουμε. Αν και για όλα αυτά έχουμε μιλήσει το κριτήριο που μας δείχνει ότι τα σκεπάσαμε όπως όπως, είναι πως όσα είπαμε δεν έχουν πείσει τον κόσμο μας. Όλοι και όλες ακόμα ρωτάνε και μεις ακόμα αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια.
2) Να επαναβεβαιώσουμε την πολιτική μας κατεύθυνση, ως ανταγωνιστική δύναμη στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο, να τοποθετηθούμε στην νέα συγκυρία(κρίση, ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, Οικολόγοι Πράσινοι) και να επαναφέρουμε το πρόγραμμά μας στην επιφάνεια αντιστοιχώντας τις πρακτικές μας με τις αναλύσεις μας.
Μερικά παραδείγματα περί αντιστοίχησης θεωρίας και πράξης
α) Δουλειά στους χώρους εργασίας
Άμεσα αν εκτιμάμε πως δεν παίζει ρόλο μόνο η γραμμή αλλά και ο τρόπος που παρεμβαίνουμε πρέπει να ενισχύσουμε την άποψη της Αυτόνομης Παρέμβασης για κίνημα μέσα στο κίνημα, που ανταποκρίνεται στην νέα συγκυρία (εργασιακή αλλά και πολιτική) και να βρούμε νέους τρόπους συγκρότησης και παρέμβασης στα πρωτοβάθμια σωματεία και σε αντιστοίχιση με αυτά να γίνεται και η παρέμβασή μας στα ανώτερα επίπεδα. Η εργατική τάξη δεν είναι στα σίγουρα ο κοιμώμενος γίγαντας που πρέπει να τον αφυπνίσουμε ή να του αποκαλύψουμε τους εχθρούς του και τους συμμάχους του.
Πρέπει να πειραματιστούμε στις μορφές οργάνωσης, στον τρόπο προσέγγισης, στα αιτήματα, στο πόσο αυτόνομη ή κομματική είναι η παρέμβασή μας και μάλλον κυρίως στο πως συγκροτούμε συλλογικότητες ανά χώρους – κλάδους ή επιχειρήσεις όπου δεν υπάρχει οργανωμένη παρέμβαση ή αν υπάρχει και είναι σε μεγάλη απόσταση από τα πραγματικά προβλήματα του χώρου. Αυτά φυσικά δρώντας όχι σαν αναχωρητές ή με σκοπό να φτιάξουμε το δικό μας μαγαζί αλλά στην καρδιά, στον πυρήνα του συνδικαλιστικού κινήματος παλεύοντας και αποδεικνύοντας ταυτόχρονα την ανάγκη για αλλαγή των συσχετισμών. Οι συνελεύσεις ανέργων και επισφαλών ανά πόλη ή χώρο είναι σίγουρα ένα πρώτο βήμα για την ώρα.
β) Η γειτονιά ως πεδίο παρέμβασης και η δουλειά των δημοτικών μας κινήσεων
Αντίστοιχες σκέψεις πρέπει να κάνουμε και για τις αυτοδιοικητικές μας κινήσεις, όχι μόνο όσον αφορά την αυτονόητη παρέμβασή μας στα δημοτικά συμβούλια ή για τα σκληρά αυτοδιοικητικά θέματα, αλλά και ως τρόπος συγκρότησης συλλογικοτήτων αντίστασης και διεκδίκησης καλύτερης ποιότητας ζωής, συλλογικότητες που κάνουν την αλληλεγγύη πράξη καθημερινά στην γειτονιά. Στις εκλογές και πόσο μάλλον στις αυτοδιοικητικές οφείλουμε απλά να προβάλουμε τις προτάσεις που καταθέσαμε, την δουλειά που μέχρι τότε κάναμε στην πόλη αλλά και να επικαιροποιήσουμε μαζί με τους πολίτες που έχουμε βρεθεί, μαζί και με όσους άλλους μπορούμε, την συνδιαμόρφωση ενός, ανταγωνιστικού στο νεοφιλελεύθερο, σχεδίου για την πόλη. Οι συμμαχίες δεν μπορούν να αποτελούν κοψοραψίμματα για την διεκδίκησης της διαχείρισης της δημοτικής αρχής, αλλά την εκπόνηση ενός σχεδίου πραγματικά ηγεμονικού, μαζί με τους πολίτες και για τις ανάγκες τους, που μπορεί να (επανα)σημασιοδοτήσει το τι σημαίνει αριστερή πολιτική σε ένα δήμο.
γ) Το Φόρουμ μπορεί να αναστηθεί και κυρίως θέλουμε;
Τέτοιες προσεγγίσεις είναι αυτές που μπορούν να αναζωογονήσουν ενωτικές πρωτοβουλίες στο κοινωνικό επίπεδο όπως αυτές του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ που αποτέλεσαν πρόδρομες κοινές διαδικασίες αλληλεγγύης, αντίστασης και δράσης αλλά και συζήτησης μέσα στην Αριστερά. Σήμερα και μόνο για την κρίση θα μπορούσαμε να καλέσουμε μια ανοιχτή επανιδρυτική συνέλευση με στόχο την συζήτηση για την κρίση, διεθνή ρεύματα και απόψεις οικονομολόγων μπορούν να αλληλοπλέκονται με ενωτικές πρωτοβουλίες παρέμβασης είτε απέναντι στους «αντίπαλους», είτε εκφράζοντας την αλληλεγγύη σε συμβολικό επίπεδο που θα θέλαμε όμως να γενικευτεί. Αυτή βέβαια είναι μια σαφώς διαφορετική στρατηγική από αυτήν που χρησιμοποιεί ως μόνο τρόπο απεύθυνσης τον ΣΥΡΙΖΑ και την κομματική, συνιστωσιακή ή έστω συμμαχική οικοδόμηση.
3) Να συμφωνήσουμε τι κόμμα θέλουμε συμφωνώντας σε ένα κοινό πλαίσιο κανόνων λειτουργίας (διαχείριση διαφωνίας, τρόπος λειτουργίας τάσεων, σχέση με ΜΜΕ, σχέση ηγεσίας βάσης, τρόποι συγκρότησης) που θα ανταποκρίνεται στις αξίες μας και στον στόχο μας, στην κοινωνία που οραματιζόμαστε στον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία
Μερικές πρώτες σκέψεις για “άλυτα” προβλήματα
Δεν είναι άραγε απλό να ορίσουμε περιόδους διαβούλευσης πριν από κρίσιμες αποφάσεις και μετά να συνεδριάζουμε και να σεβόμαστε το αποτέλεσμα των ωρών της συνεδρίασής μας, αλλά και τα μέλη μας που είναι εκτεθειμένα καθημερινά στην κοινωνία; Δεδν μπορεί η κάθε διαφορετική άποψη από την κεντροαριστερά μέχρι το παλαϊκό μέτωπο να είναι ενεργή προς χρήση δημοσιογράφων και ΜΜΕ ανα πάσα στιγμή επί ποινή ακύρωσης της όποιας συλλογικής απόφασης.
Δεν είναι απλό να υπάρξουν αντίστοιχοι κανόνες που θα τους σεβόμαστε όλοι και όλες και σε αντίθετη περίπτωση τα όργανα θα μπορούν να υπερασπιστούν την άποψη της πλειοψηφίας και να αποδοκιμάσουν όποιον από μας βγαίνει εκτός του συμφωνημένου πλαισίου;
Δεν είναι απλό να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας με τα ΜΜΕ και να προωθούμε σε αυτά σειρά στελεχών και επιστημόνων του χώρου ανάλογα με το θέμα κάθε φορά; Πόσο τραγικό ή αδιανόητο είναι να μην εμφανίζονται μόνο δέκα στελέχη του κόμματος κάθε μέρα στις τηλεοράσεις, ανάλογα με τον δικό τους σχεδιασμό και όχι με τις συλλογικές μας ανάγκες;
Δεν πρέπει να αναβαθμίσουμε την λειτουργία των ιδεολογικών ρευμάτων στο εσωτερικό μας αναγνωρίζοντας την θετική συνεισφορά που ιστορικά έδωσαν στον χώρο και επαναφέροντάς τα στο ιδεολογικό πεδίο αλλά και εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο εσωκομματικής δημοκρατίας; Είναι τόσο παράλογο να κατεβάζουμε κείμενα στα οποία συμφωνούμε και με αυτά να βγαίνουν οι λίστες στις εσωκομματικές μας διαδικασίες; Είναι άραγε πιο απολιτικό από το να κατεβαίνουν οι γνωστές μας τάσεις, χωρίς συγκεκριμένο διακύβευμα στη συγκυρία.
Μήπως τέλος πρέπει να επερωτήσουμε τους τρόπους συγκρότησης της βάσης ανάλογα και με τα ενδιαφέροντα των μελών αλλά και ελέγχου της ηγεσίας και άρα να σκεφτούμε ακόμα και ένα νέο τρόπο εκλογής των οργάνων;
Το κόμμα αν θέλει να είναι μακράς πνοής δεν μπορεί παρά να πραγματώνει, κατά το δυνατόν, το αύριο που προτείνει, στο σήμερα.
4) Να ανανεώσουμε την στρατηγική μας για την ενότητα της αριστεράς ανοίγωντας μια μεγάλη συζήτηση πάνω σε ιδεολογικά ζητήματα και να φέρουμε την πρόταση μας για την ανασύνθεση στο σήμερα.
Το γεγονός ότι η στρατηγική της ενότητας της Αριστεράς ήταν το αναγκαίο άλμα για να ανοιχτούμε σε νέα ακροατήρια, να κάνουμε συμμαχίες και να παρέμβουμε και με νέους τρόπους, δεν σημαίνει πως σε όλη την διαδικασία δεν έχουμε κάνει αλλεπάλληλα λάθη, δεν έχουμε πολλές φορές αγνοήσει το πολιτικό για χάρη του οργανωτικού, υποτιμώντας και εμάς και τους συμμάχους μας. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι δεσμεύσεις μας δεν υλοποιήθηκαν, αλλά και οι απαιτήσεις μέρους των συμμάχων μας ήταν παράλογες ή υπηρετούσαν τα δικά τους μικροσυνιστωσιακά συμφέροντα. Δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι όρος λειτουργίας η αδιάκοπη, σκληρή μάχη γραμμής στο εσωτερικό μας που εξελίσσεται με οργανωτικές προφάσεις. Φυσικά δεν μπορεί και από την πλευρά μας να συνεχιστούν φαινόμενα μονομερούς εκφώνησης πολιτικής ή ανεξαρτησίας στελεχών ή και ολόκληρης της Κ.Ο. από την ίδια την ζωή του ΣΥΡΙΖΑ, τις εκδηλώσεις τις συγκεντρώσεις, τις καμπάνιες αλλά και τις συλλογικές μας διαδικασίες. Όπως και για το κόμμα μας πρώτα από όλους ευθύνεται η πλειοψηφία, έτσι και για τον ΣΥΡΙΖΑ όπως όλοι και όλες λέμε (μεταξύ μας συνήθως) πρώτα από όλους φταίμε εμείς
Πρέπει λοιπόν, άμεσα να υλοποιήσουμε της αποφάσεις των Πανελλαδικών μας, αλλά αυτό δεν φτάνει. Και στον ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόμαστε μια συνολική επανεκκίνηση, με την επαναφορά του πολιτικού στο προσκήνιο.
Ταυτόχρονα οφείλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη και να πάρουμε την πρωτοβουλία για να ανοίξει μια μεγάλη διαδικασία ιδεολογικής συζήτησης για την Αριστερά στον 21ο αιώνα με συνδιοργανωτές όλο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και προσκεκλημένες όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και τις Οικολογίας. Από αυτές τις συγκλήσεις και τις αποκλίσεις φυσικά, τις κριτικές προσεγγίσεις και τα κοινά προτάγματα μπορεί να προκύψει και ρεαλιστικά η ανασύνθεση δυνάμεων που έχουν δοκιμάσει την κοινή δράση και επιλέγουν και την σύγκλιση στο ιδεολογικό επίπεδο, χωρίς αυτό να βλάπτει το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να συνεχίζει να διευρύνεται. Είναι παράλογο άλλωστε στο εσωτερικό ενός ενωτικού εγχειρήματος να παράγονται μόνο νέες διασπάσεις και να μην δοκιμάζονται νέες ανασυνθέσεις.
Με βάση τα παραπάνω νομίζω πως χρειαζόμαστε ένα συνέδριο. Χρειαζόμαστε ένα ανανεωμένο επικαιροποιημένο πολιτικό σχέδιο. Χρειαζόμαστε κανόνες που θα ανταποκρίνονται σε ένα κοινο κώδικα αξιών. Χρειαζόμαστε μια επαναβεβαίωση της στρατηγικής της ενότητας, μέσα στην διαφορετικότητα, αλλά και της προοπτικής ανασύνθεσης.Χρειαζόμαστε να εκλέξουμε την ηγεσία μας και να συγκροτηθεί ΜΙΑ ηγετική ομάδα που θα την εμπιστευτούμε…πράγμα που δεν το συνηθίζουμε
κάτω αριστερά 
Πρόσφατα σχόλια