Τότε και σήμερα…Σκοντάφτωντας στον «μικρόκοσμο» ή Ιούνης 2001 – Επίκαιρος τραυματισμός πριν την επίθεση

Σήμερα, ισχυρίζομαι, μάλλον βάσιμα, πως κοιτώντας γύρω μου, μπορώ να αντιληφθώ τα κοινά χαρακτηριστικά και άρα την ύπαρξη μιας γενιάς ανθρώπων, που πάνω κάτω μπήκαν στο κίνημα την ίδια περίοδο, βιώνοντας σχεδόν τα ίδια, ιστορικά εν πολλοίς αδιέξοδα.

Ανέπνευσαν, μεγάλωσαν και εμπνεύστηκαν μαζί, μέσα στο no global, εδώ και παντού, και σήμερα από διάφορες πλευρές δρουν και επηρεάζουν κυρίως, και κάπως λιγότερο συνδιαλέγονται, αμφισβητούν, προβληματίζονται, προτείνουν και καμία φορά χάνουν.

Είναι η γενιά μετά την ήττα. Μετά την πτώση.

Πάτησε στα πόδια της ενώνοντας τις δυνάμεις της «διαπλανητικά»

Απέκτησε τσαμπουκά.

Έφτιαξε, χρησιμοποίησε και συντόνισε αλλήλους με νέα μέσα.

Αντιπληροφόρηση, Εναλλακτική πληροφόρηση, δίκτυα, λίστες, μπλογκς και τώρα πια τουίττερ, φλικ, γιου τιουμπ, φέισμπουκ και της Παναγιάς τα μάτια. Σόσιαλ μίντια!

Έδρασε με νέους τρόπους. Έψαξε νέα εργαλεία. Εφηύρε νέους όρους.

Και σίγουρα πήγε με την φόρα της.

Εκπόνησε σχέδια, στρατηγικές και τακτικές. Είδε τις μικρές μάχες σαν μεγάλες και όταν τις κέρδιζε νόμιζε πως ήταν έτοιμη για τις μεγάλες, χωρίς ποτέ να χει σκεφτεί καν, καμιά απ’ αυτές.

Κάποιοι έμοιαζαν να κερδίζουν, κάποιοι να χάνουν.

Είχε όμως την αδυναμία στο αίμα της.

Δεν είχε ζήσει ποτέ το μεγάλο όραμα.

Απλά εκεί που όλα ήταν χαμένα κατάφερε να επιβιώσει.

Να ενώσει τις δυνάμεις της και να πετύχει νίκες στα σημεία.

Να φτιάξει ένα παράλληλο σύμπαν αντίστασης και δημιουργίας.

Να πιστέψει στην ύπαρξή της. Έτσι μόνο για να καταφέρει να αναστοχαστεί.

Να καταπιεί και να χωνέψει τα λάθη των προηγούμενων.

Κάποιοι είχαν μείνει μαζί μας, κάποιοι από αυτούς μας στήριζαν. Κάποιοι μας δώσανε ότι είχανε κρατήσει. Μα όλοι είχαν βιώσει την κατάρρευση του ονείρου. Της μεγάλης αφήγησης.

Εμείς είπαμε μόνο πως χρειαζόμαστε και εμείς μια τέτοια, πως την λέτε, αφήγηση.

Και ξεκινήσαμε όλοι μαζί. Για που, προς τα που και με ποιους, τα βρίσκουμε ακριβώς στο δρόμο.

Προς το παρόν όλοι μαζί ενάντια στους κακούς.

Και βρήκαμε πολλούς στο δρόμο. Νέους και παλιούς.

Και εμφανιστήκαμε.

Δεν υπήρχαν άλλοι εναντίον τους.

Δεν υπήρχαν άλλοι που πίστευαν πως χρειάζεται μια νέα ανατροπή. Ένα νέο όνειρο.

Εμείς ήμασταν, εμείς εμφανιστήκαμε.

Τα φώτα έπεσαν πάνω μας.

Οι περισσότεροι δεν χαζέψαμε. Δεν θαμπωθήκαμε.

Σιγά τα φώτα εδώ που τα λέμε.

Ok ως εδώ.

Αλλά μετά πως στέκεσαι;

Πως κάνεις τα νέα μέσα, τα νέα εργαλεία, τις αξίες που κατάφερες να πιστέψεις επίκαιρες, πραγματικές, ύλη για το σήμερα;

Πως γεύεσαι στο σήμερα την γεύση του αύριο, όταν ο κόσμος είναι ακόμα γεμάτος από χτες;

Πως η χαρά και η θέληση θα νικήσουν την οργή και το θυμό;

Πως θα βαδίσεις με βήματα σταθερά, πως θα δεχτείς να κάνεις βήματα προς τα πίσω χωρίς να ‘χεις τα χέρια που σε κράταγαν;

Πως να αντέξεις να τα βάλεις με όλους;

Άντε τα βάζεις με τους κακούς. Με τους νικητές. Του αποτυχημένους.

Με τους ηττημένους όμως, πως τα βάζεις;

Πως τα βάζεις με αυτούς τους θεματοφύλακες, που τίποτα πια δεν πιστεύουν;

Δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Έχασαν.

Έχασαν κάτι πιο μεγάλο από ότι εσύ φαντάστηκες.

Έχασαν μαζί με τους νεκρούς τους, και τις ιστορίες τους, με τα λάβαρα και τις σημαίες, με τα τραγούδια που είχαν νόημα όταν πήγαιναν από στόμα σε στόμα.

Φοβάμαι ώρες ώρες πως έχασαν και μαζί μας!

Αν είσαι άνθρωπος σε τρώει ο μηχανισμός, το λαμόγιο, ο συμβιβασμένος, ο ηττημένος.

Αν είσαι μηχανισμός, λαμόγιο, συμβιβασμένος; Αν ηττηθείς;

Μην μου πεις τότε πως είσαι άνθρωπος. Δικός μας.

Μην μου πεις πως δεν πρόλαβες κιόλας να την προδώσεις αυτή την μικρή ελπίδα, αυτή την τόση δα αφήγηση. Αυτή την γενιά!

Πρέπει να κρατήσουμε αδέρφια! Για να μην χάσουμε, για να μην προδώσουμε, κυρίως πρέπει να μείνουμε εδώ, να μείνουμε όλοι μαζί!

Να αναπνεύσουμε με τον κόσμο που επιλέγει το δίκιο κόντρα στ’ άδικο. Πως να το πω. Μ’ όσους και όσες είναι με τ’ αύριο κόντρα στο χτες. Με το όραμα κόντρα στην ήττα. Με τον δρόμο κόντρα στον συμβιβασμό. Με την αντίσταση ξανά.

Για δες.

Με όσους επιλέγουν την αντίσταση. Πάντα έτσι ήταν μάλλον. Αντίσταση το χτες και τ’ αύριο μαζί.

Να ζήσουμε με αυτούς και αυτές που δημιουργούσαν μεσ’ στην εξέγερση και όχι μ’ αυτούς που κατέστρεφαν.

Μ’ αυτούς που χτίζουν και όχι μ’ όσους γκρεμίζουν. Μέσα όμως. Εκεί. Στον δρόμο προτείνοντας. Που αλλού;

Το μόνο που μπορεί να κερδίσει νικητές και να ζωντανέψει ηττημένους είναι η ανάγκη μας να σταθούμε στα πόδια μας.

Η ανάγκη μας για αξιοπρέπεια.

Να σταθούμε όρθιοι με όνειρα γεμάτοι και να κοιτάξουμε μπροστά, την ώρα που ο αέρας πάλι θα μας φυσάει το πρόσωπο και εμείς θα νιώθουμε το χέρι του συντρόφου στο μπράτσο μας, την φωνή του στο αυτί μας.

Μόνο το θέλω μας έχουμε για να κερδίσουμε το αύριο.

Αυτό και την φαντασία μας.

Αυτό και την χαρά που πιστέψαμε μαζί σε κάτι.

Πως μπορούμε να φέρουμε μαζί, τον κόσμο ανάποδα.

Αυτό ήταν το όπλο μας από την αρχή.

Αυτό και η ανάγκη να πιστέψουμε σε μια σπιθαμή ουρανό καθάριο.

Η γενιά της Γένοβα είναι ακόμα εδώ. Κι είναι μαζί μας κι άλλες γενιές.

Θα βρούμε νέα τραγούδια να τραγουδήσουμε.

…

Όλα αυτά δεν ξέρω τι ήταν.

Σκέψεις άτακτες που βγήκαν κοιτώντας τις φωτογραφίες από την Γένοβα ή καλύτερα, πιο σωστά, από την Ανκόνα.

Θυμάμαι την νύχτα στο πλοίο.

Το γλέντι μόνο και μόνο επειδή πηγαίναμε με ψυχολογία επίθεσης.

Μετά οι καραμπινιέροι, η Μπουκαπόρτα, η επιστροφή, ο Τζουλιάνι.

Εκεί κόλλησα και με τον “μικρόκοσμο” του Χικμέτ ή κόλλησε αυτός σε μένα.

Και όπως πάντα το ένα φέρνει τ’ άλλο.

Καλά μας ταξίδια συντρόφια.

Para todos, todo – Για όλους, όλα

και η επιστροφή

Και να τι θέλω τώρα να σας πω
μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο
αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχομαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα
Θα πείτε: «τ’ άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόσο δα μικρή»
Ε, το λοιπόν, ότι και να είναι τ’ άστρα
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω
Για μένα το λοιπόν το πιο εκπληκτικό
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
είν’ ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει
είν’ ένας άνθρωπος που τώρα αλυσοδένουνε

Ναζίμ Χικμέτ, μεταφρ. Γ. Ρίτσου

Σημείο των καιρών – Μπελ Επόκ, Ροδανθός του Ιόλα και Ο Σουίνυ σε συνέχειες…

Έτσι ξαφνικά εμφανίστηκε στην Εποχή ένα…Σημείο των καιρών!

Μια απρόσμενη στήλη κάπου κρυμμένη στις μέσα σελίδες.

Ξεφύλλιζα πριν μερικές βδομάδες την Εποχή και  χαζολογώντας άρχισα να διαβάζω αυτή την περίεργη νέα στήλη. Όταν έφτασα στο τέλος του εξαιρετικού κειμένου η υπογραφή έμοιαζε σαν τυπογραφικό λάθος.

Όχι γιατί δεν ήξερα τα κρυφά χαρίσματα του φίλου μου αλλά γιατί δεν είχα ξαναδιαβάσει ποτέ κάτι τέτοιο από τα χεράκια του. Πάει η ψύχραιμη πολιτική ανάλυση, ο δεικτικός τρόπος, το διεθνιστικό και ριζοσπαστικό πολιτικό συμπέρασμα; Σιγά μην πάει. Είναι όλα, πάντα εκεί, ντυμένα όμως ρούχα άνετα, εξοχής, είναι πάντα εκεί αλλά εκτός από ορθό λόγο τα κείμενα είναι γεμάτα μυρωδιές, τραγούδια και γεύσεις!

Ο Γιαννάκης μας, απλά, αποφάσισε ξαφνικά, ποιος ξέρει γιατί,  μια λογοτεχνικο-κοινωνικο-πολιτικο-συναισθηματική γραφή και ο φίλος του το Μπέαρ ενθουσιάστηκε!

Αποφάσισε λοιπόν να τα μοιραστεί και αυτό με την σειρά του και με άλλο κόσμο.

Από το Μπέαρ ήρθαν σε μένα, μέσω μιας υπόγειας εσωτερικής διαδρομής, και εγώ σας τα παραθέτω.

4 Σημεία των καιρών δια χειρός Γιάννη Αλμπάνη!

Καλή ανάγνωση

22.03.09

Μπελ Επόκ

Αρχισα να το αισθάνομαι ξεφυλλίζοντας άλμπουμ των γονιών μου από τότε που ήταν νεαρό ζευγάρι. Το ξανάνιωσα τις προάλλες που κοιτάγαμε φωτογραφίες του Γκουίντο στην Ιταλία κάπου εκεί μεταξύ τέλη του ’60 και αρχές του ’70. Και είναι το ίδιο κάθε φορά που βλέπω κάτι αμερικάνικες ταινίες που τα χρώματα τους έχουν πια ξεθωριάσει ή ακούω ιστορίες παλιών συντρόφων από τα χρόνια της νιότης τους. Ιστορίες όχι με τη στενή έννοια πολιτικές, πιο πολύ διηγήσεις  καθημερινών συμβάντων. Μπορεί να είναι προσωπική ψευδαίσθηση, αλλά όσο περνάει ο καιρός παγιώνεται η πεποίθηση μου ότι υπάρχει ένα κοινό νήμα που ενώνει τις φωτογραφίες με τις ταινίες και τις διηγήσεις, παρ’ όλο σε πρώτη ανάγνωση δεν έχουν τίποτα (ή σχεδόν τίποτα) κοινό. Μού φαίνεται ότι όλα αυτά τα χνάρια μιας εποχής οριστικά χαμένης στο λαβύρινθο του χρόνου, εκπέμπουν μια παράξενη ευφορική ακτινοβολία. Μοιάζουν τα πρόσωπα να πανηγυρίζουν τη  ζωή και οι λέξεις να μεταφέρουν τις ανάσες στιγμών από τον ίλιγγο ενός πολύ πραγματικού ονείρου. Πρόσωπα που εκφέρουν τη χαρά ακόμα και όταν είναι συνοφρυωμένα, λέξεις που αποτυπώνουν την ελπίδα ακόμα και όταν αναφέρονται σε δύσκολες ώρες. Γνωρίζω πολύ καλά την τάση των ανθρώπων να εξιδανικεύουν το παρελθόν, όμως δεν μπορώ να αντισταθώ στην αίσθηση ότι η εποχή που προηγήθηκε της δικιάς μας, ήταν η Ωραία Εποχή. Η δικιά μας Μπελ Επόκ.

Ο όρος Μπελ Επόκ (Ωραία Εποχή) δεν υπήρχε πριν από  το Μεγάλο Πόλεμο. Μετά το σφαγείο των χαρακωμάτων, οι Ευρωπαίοι άρχισαν να αναπολούν τα χρόνια μεταξύ του τέλους του γαλλοπρωσικού πολέμου και του Ά Παγκόσμιου σαν μια εποχή ειρήνης, ευημερίας και προόδου. Όπως κάθε αναπόληση όσων έχουν προηγηθεί μιας μεγάλης καταστροφής,  έτσι και η αντίληψη περί Μπελ Επόκ είναι μεροληπτική. Η εποχή δεν ήταν για όλους ωραία, και ήταν ακριβώς αυτή η εποχή που προετοίμασε ενδελεχώς την καταστροφή που ακολούθησε. Βεβαίως, όσα λογικά επιχειρήματα και αν πρόταξε η ιστορική έρευνα, η γενικευμένη πεποίθηση περί Ωραίας Εποχής ουδέποτε κλονίστηκε. Καταλαβαίνω τους λόγους. Ή μάλλον τους νοιώθω. Κάθε φορά που όσα συμβαίνουν είναι στενάχωρα και όσα φαίνεται ότι θα ακολουθήσουν φαντάζουν ακόμα χειρότερα, η ανάμνηση του παρελθόντος (που όπως και να το κάνουμε μας φαίνεται καλύτερο από το παρόν) αποκαθάρεται από τα όποια στίγματα και μετατρέπεται σε μια συγκεχυμένη μακρινή θύμηση ενός τρόπον τινά επίγειου παραδείσου που χάθηκε οριστικά. Μπορεί το παρελθόν που θυμόμαστε να μην υπήρξε στην πραγματικότητα (ή τουλάχιστον να μην υπήρξε έτσι ακριβώς που το θυμόμαστε…), αλλά δεν μπορούμε να αντισταθούμε στην αγχολυτική επίδραση της ανάμνησης του.

Για μας λοιπόν που ριχτήκαμε σε αυτόν τον καιρό της αβεβαιότητας, η Ωραία Εποχή είναι η εποχή που προηγήθηκε, όπου (έτσι μας είπαν τουλάχιστον…) επέλεγες εσύ τη δουλειά σου και δεν παρακαλούσες να σε επιλέξει αυτή, που η βόλτα στο φεγγάρι έπαψε να είναι ποιητική μεταφορά, που όλα ξεκίναγαν από  τη βεβαιότητα ότι το μέλλον δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερο  από το παρόν. Τότε που ζούσες καλύτερα από τους γονείς σου, που η επιθυμία έγινε πολιτικό πρόγραμμα, που η χούντα έπεφτε και όλα έμοιαζαν πιθανά. Η Ωραία Εποχή όπου οι άνθρωποι ακόμα έλπιζαν.

29.03.09

Ροδανθός του Ιόλα

Ροδανθός. Ο δημοσιογράφος Τζέρι Τόμσον θα επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει την  τελευταία λέξη του μεγιστάνα Τσαρλς Φόστερ Κέιν ως μίτο της Αριάδνης  σε μια δαιδαλώδη και επί της ουσίας απροσπέλαστη  ζωή. Στο τέλος του μυθικού Πολίτη Κέιν, ο Τόμσον θα διαπιστώσει το ατελέσφορο του εγχειρήματος: Δεν μπορείς να φτάσεις στην όποια αλήθεια μιας ολόκληρης ζωής μέσω μίας και μόνης λέξης. Όμως, αυτή η μία και μόνη λέξη ήταν αρκετή στον Όρσον Ουέλς για να συνοψίσει το σχόλιο του πάνω σε μια ζωή, και εντέλει σε μια κοινωνία, που χάνεται στην απέραντη ερημιά του απόλυτου πλούτου. Στην ύστατη στιγμή, ένας άνθρωπος που απέκτησε ο,τιδήποτε μπορούσε να αγοραστεί, ανακαλεί το ταπεινό έλκηθρο της παιδικής ηλικίας του…

Πριν λίγους μήνες επισκέφτηκα τη βίλα Ιόλα στην Αγία Παρασκευή. Ήμουν μαζί με την  Ομάδα Φιλοπάππου (http://filopapou.blogspot.com/), μια ομάδα καλλιτεχνών-ακτιβιστών που διεκδικεί τη μετατροπή του ερειπωμένου μεγάρου σε ανοιχτό δημόσιο χώρο καλλιτεχνικής δημιουργίας και κοινωνικής συνεύρεσης. Σχεδιασμένη από τον Πικιώνη και τον Τσαρούχη, η βίλα (ένα πραγματικό ανάκτορο στην πραγματικότητα) στέγασε την  απίστευτη συλλογή έργων μοντέρνας τέχνης του Ιόλα. Οι πολλοί και διάσημοι που την επισκέφτηκαν ποτέ δεν έκρυψαν το θαυμασμό τους για την υψηλή αισθητική και τη βασιλική χλιδή αυτού του μοναδικού σπιτιού-μουσείου. Μετά το θάνατο του Ιόλα το 1987, η βίλα λεηλατήθηκε από συγγενείς και φίλους. Δεν κλάπηκαν μόνο τα πολύτιμα έργα τέχνης, αλλά ακόμα και οποιοδήποτε αντικείμενο θα μπορούσε να έχει αξία. Σήμερα, παραμένει μετέωρη σε μια γραφειοκρατική μαύρη τρύπα που δημιούργησαν το Υπουργείο Πολιτισμού και οι κληρονόμοι του Ιόλα.

Εκεί, λοιπόν, στην Αγία Παρασκευή θυμήθηκα τον Ροδανθό. Βέβαια, ο Ιόλας δεν μπορεί να ταυτιστεί ακριβώς με τον Κέιν, με την έννοια ότι η ζωή του δεν υπήρξε αφιερωμένη μόνο στο χρήμα αλλά και στη μεγάλη τέχνη. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ο δαιμόνιος τύπος  που οργάνωσε την πρώτη ατομική έκθεση του Άντι Γουόχολ, έχει συμβάλει όσο λίγοι στη διαμόρφωση του σύγχρονου εικαστικού βλέμματος. Και όμως… στην αυλή με την οργιαστική, πλέον, βλάστηση και μετά, στο βεβηλωμένο ανάκτορο, δεν μπορούσα να μην κάνω στενάχωρες σκέψεις για ότι δεν βρέθηκε κανένας να υπερασπιστεί το σπίτι του Ιόλα από τη λεηλασία. Ίσως βέβαια φταίει το ότι πέθανε στην Ελλάδα, στη χώρα που δεν καταξιώθηκε για τη δουλειά του αλλά συκοφαντήθηκε για την προσωπική ζωή του. Όμως η γεωγραφία ως ατύχημα, εξηγεί τη στάση του κράτους, όχι των οικείων του. Και περπατώντας σε αυτό το ερειπωμένο παλάτι από όπου έχουν ξηλωθεί ακόμα και τα κάγκελα, και  όπου όταν πια δεν είχε μείνει τίποτα για να κλαπεί βάλανε και μια φωτιά να το κάψουν, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ ότι ο πάμπλουτος Ιόλας  δεν είχε την τύχη που έχουν κάποιοι άλλοι πολύ πιο ταπεινοί: έναν άνθρωπο δικό του να μαζέψει τα χαρτιά του, να βάλει στο κουτί τα μπιχλιμπίδια που ήταν πάνω στη βιβλιοθήκη, να φυλάξει τα ρούχα του για να μείνει η μυρωδιά του στην ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας.

Δεν συμμερίζομαι την άποψη του «πτωχοί πλην τίμιοι και ευτυχισμένοι». Η φτώχεια είναι μια αθλιότητα χωρίς ίχνος μεγαλείου. Όμως, σε εκείνο το ανάκτορο της απέραντης ερημιάς,  αναρωτιόμουν αν ο Ιόλας πεθαίνοντας σκέφτηκε το δικό του Ροδανθό. Και με αυτό το στενάχωρο συναίσθημα, χαιρέτησα τους καλλιτέχνες και έφυγα.

05.04.09

Σουίνι

Οι κραυγές ακούστηκαν τόσο κοντά στο κρεβάτι μου που κανονικά θα έπρεπε να είχα σηκωθεί ανήσυχος. Η αλήθεια είναι ότι αν και όντως ξύπνησα, εντούτοις, δεν θεώρησα σκόπιμο να σηκωθώ. Στη γειτονιά μας οι φασαρίες δεν είναι ασυνήθιστες οπότε οι κραυγές από μόνες τους δεν αποτελούν επαρκή λόγο για να ανησυχήσει κανείς. Πόσο μάλλον κάποιος που ύστερα από μακροχρόνια τριβή  με διάφορες τεχνικές λούφας, έχει σταθεροποιήσει μια συνειδητά αργοπορημένη αντίδραση στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Έτσι, παρά την εγγύτητα  των κραυγών, συνέχισα τον ύπνο μου.

Όπως όμως ισχυρίζονται οι κατέχοντες τον μαρξισμό, τα γεγονότα είναι επίμονα και κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από αυτά. Πολύ σύντομα οι κραυγές που αρχικά αντιμετώπισα με απάθεια, μετατράπηκαν σε ένα ντελίριο ουρλιαχτών μίσους, μια έκρηξη ηχητικής αγριότητας που με πέταξε από το κρεβάτι. Το βλέμμα μου στράφηκε στην μπαλκονόπορτα από όπου έρχονταν τα ουρλιαχτά και το θέαμα που αντίκρισα ήταν πραγματικά σοκαριστικό: Ένας πορτοκαλί ριγέ υπέρβαρος γάτος με μια απίστευτη κεφάλα είχε στριμώξει στη γωνία του μπαλκονιού τον Σιάμ γατούλη μας, τον Σουίνι. Ο κεφάλας με φουντωμένη ουρά και κυρτωμένη ράχη ούρλιαζε απειλητικά εναντίον του γλυκού Σουίνι. Ταυτόχρονα, τού έριχνε και κάτι μπουκέτα με το μπροστινό δεξί πόδι. Ο Σουινάκος είχε φουντώσει και αυτός και γρύλιζε. Η αντίδραση του, όμως, δεν με έπειθε ότι θα μπορούσε να φέρει αποτελέσματα. Το κυριότερο, βέβαια, ήταν ότι δεν έπειθε ούτε τον επελαύνοντα κεραμιδόγατο ο οποίος με κάθε στιγμή που περνούσε κέρδιζε περισσότερο έδαφος, ενώ ο Σουίνι υποχωρούσε πιο γρήγορα και από τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Για να είμαι ειλικρινής, ο Σουίνι μού φαινόταν ότι θεωρούσε πιο φυσιολογικό να τηλεφωνήσει στον Καρίτζη για να βγάλει δελτίο τύπου «καταδίκης της απρόκλητης δολοφονικής επίθεσης» παρά να ρίξει καμιά νυχιά στον επιτιθέμενο κεφάλα.

Μπροστά στην κρισιμότητα της κατάστασης, αποφάσισα να δράσω. Με την πολεμική αυτοπεποίθηση που μού προσδίδει η στράτευση μου στην εκτός των τειχών Αριστερά, όρμησα στην μπαλκονόπορτα  κραδαίνοντας απειλητικά τη σφουγγαρίστρα δίκην αυτοσχέδιου δόρατος. Πρόσωπο με πρόσωπο πια με τον υδροκέφαλο εισβολέα κραύγασα: «Κάν ‘τη την μη σε γαμήσω!». Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο θρασύς πλην όχι δειλός (όπως τουλάχιστον αποδεικνυόταν) κεφάλας δεν κουνούσε ρούπι. Για την ακρίβεια στεκόταν ακίνητος στη θέση του και με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια. Η θρασύτητα που επιδείκνυε ο κεραμιδόγατος με εξόργισε σε τέτοιο βαθμό που αποφάσισα να ανεβάσω την τεστοστερόνη στο κόκκινο. Τού έτεινα ακόμα πιο απειλητικά τη σφουγγαρίστρα απευθύνοντας του την  ύστατη προειδοποίηση. «Φύγε ρε παλιάρχιδο». Εις μάτην. Ο κεφάλας δεν έκανε βήμα.

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν βρισκόμουν μπροστά σε ένα αυθόρμητο ξέσπασμα ερωτικής αντιζηλίας το όποιο έτσι και αλλιώς δεν προέκυπτε μιας και ο κεφάλας είναι ο κυρίαρχος της γειτονιάς έχοντας επιβάλει μια ιδιότυπη μονομερή πολυγαμία (μονομερή υπό την έννοια ότι οι παλλακίδες του δεν επιτρέπεται να πάνε με άλλον πλην του ιδίου), ενώ ο Σουίνι δεν μπορεί να ξεπεράσει το όριο του μπαλκονιού που θα τού επέτρεπε ίσως να εκπροσωπηθεί στις ηδονές της γειτονιάς, πιθανότατα και λόγω της στάσης των ΜΜΕ. Αποκτώντας, λοιπόν, πληρέστερη αίσθηση του περιβάλλοντος χώρου, κατάλαβα ότι ο κεφάλας δεν κοίταζε μόνο έμενα αλλά και το δέντρο πίσω μου που όλα έδειχναν ότι τού είχε χρησιμεύσει ως σκάλα για να αναρριχηθεί στον δεύτερο και να δείρει τον Σουίνι μας. Το κάθαρμα είχε λειτουργήσει βάσει οργανωμένου σχεδίου.

Εκτιμώντας γρήγορα την κατάσταση, σκέφτηκα διαλεκτικά και αποφάσισα να μετατρέψω σε βαλβίδα αποσυμπίεσης της κρίσης το ίδιο αυτό δέντρο που αρχικά είχε χρησιμεύσει ως  παράγοντας όξυνσης της. Έκανα λίγο πίσω για να ανοίξει ο δρόμος. Ο κεφάλας έπιασε το υπονοούμενο με τη μία, πήρε φόρα και με στυλ Τίγρη και Δράκου έριξε έναν πρώτο πήδο στα κλαδιά που λύγισαν από το βάρος του, και στη συνέχεια έναν δεύτερο στον κορμό τον όποιο διέτρεξε κατωφερώς για να χαθεί στο ερειπωμένο νεοκλασικό που χάσκει απέναντι μας. Ο άρτι απελευθερωθείς Σουίνι έτρεξε να μπει κάτω από το πάπλωμα από όπου μάλλον θα αργούσε πολύ να βγει.

Κάθισα στην κουζίνα για να πιω έναν καφέ και να αναστοχαστώ τα όσα δραματικά είχαν συμβεί. Η συνέχεια στο επόμενο.

12.04.09

Ο Σουίνι με βάζει σε σκέψεις

Συνέχεια από το προηγούμενο: Ο γλυκός γατούλης Σουίνι δέχτηκε αναίτια δολοφονική επίθεση από τον κεφάλα κεραμιδόγατο που λυμαίνεται τη γειτονιά

Από μικρός, όταν ήθελα να σκεφτώ, καθόμουν στην κουζίνα. Εκεί στο τραπέζι με το πλαστικό τραπεζομάντηλο, ακριβώς δίπλα στα τετζέρια και τα πιατικά, έχω πάρει τις πιο σοβαρές αποφάσεις της ζωής μου. Οι οποίες, βέβαια, ως επί το πλείστον ούτε τόσο σοβαρές αποδεικνύονται εντέλει, αλλά ούτε και έχουν τον ξεκάθαρο χαρακτήρα των πραγματικών αποφάσεων. Περισσότερο μοιάζουν με στρατηγήματα για να κερδηθεί χρόνος ούτως ώστε η λήψη των (όχι και τόσο) σοβαρών αποφάσεων να μετακυληθεί στο μέλλον. Το γιατί επιλέγω την κουζίνα για να (μη) λάβω τις (όχι και τόσο) σοβαρές αποφάσεις της ζωής, εξηγείται από το ότι εκεί βρίσκεται ο πραγματικά δικός μου χώρος, η προστατευμένη ενδοχώρα της βουλιμίας που περικλείει το θησαυροφυλάκιο των ηδονών: το ψυγείο.

Εκεί, λοιπόν, στο χώρο μου, έκοβα κομμάτια ψωμί και τα βούταγα στο βαζάκι με τη μαγιονέζα (κάτι που ως γεύση είναι λιγότερο αηδιαστικό απ’ ό,τι ως λεκτική εικόνα) και σκεφτόμουν με μπουκωμένο στόμα (πράγμα που καθόλου δεν έκανε τις σκέψεις μου μεστές περιεχομένου). Η ξεφτίλα που έφαγε ο Σουινούλης από τον παλιομαλάκα τον κεφάλα με έριχνε σε βαριά μελαγχολία. Είχα να αισθανθώ τέτοια απαξία από όταν στην ποδοσφαιρική ομάδα της έκτης δημοτικού σε σύνολο δεκαέξι αγοριών δεν βρήκα θέση ούτε στην ενδεκάδα αλλά ούτε και στον πενταμελή πάγκο γιατί τελικά επιλέχτηκε η Γεωργία που είχε πιο δυνατό σουτ.

Στ’ αυτιά μου ήδη έφταναν οι καταδίκες από τους θιασώτες του φυσικού και ανδροπρεπούς τρόπου ζωής: «Το έχεις ευνουχίσει το γατί… Γιατί δεν το αφήνεις  να βγει στη γειτονιά να κυνηγήσει τις γάτες, και αλωνίζει την πιάτσα ο απεχθής κεφάλας; Μα δεν καταλαβαίνεις ότι τα γατιά δεν είναι για το διαμέρισμα, αλλά για να ζουν στη φύση;» Δεχόμουνα παθητικά τα φανταστικά, πλην επώδυνα, ραπίσματα  χωρίς να απολογούμαι, χωρίς να μπορώ να προτάξω ο,τιδήποτε προς υπεράσπιση μου. Προς στιγμήν σκέφτηκα να κατηγορήσω τους αόρατους κατηγόρους μου για σεξισμό λόγω της χρησιμοποίησης από μεριάς τους του ρήματος «ευνουχίζω», αλλά μού φάνηκε κάπως ακραίο να κάνω  συνδικαλιστικό ελιγμό στον εσωτερικό μου διάλογο. Όση αλλοτρίωση και να έχεις υποστεί από την μακροχρόνια συμμετοχή σε ενωτικά αριστερά εγχειρήματα, δεν μπορείς να φτιάχνεις ψευδή αντεπιχειρήματα για να κοροϊδεύεις τη συνειδησιακή αντιπολίτευση σου. Αυτά ούτε στη Συσπείρωση Πανεπιστημιακών δεν γίνονται…
Οι αόρατοι κατήγοροι είχαν δίκιο: Ο Σουίνι είναι ένας φλώρος, ένα κακομαθημένο αστόγατο του σαλονιού τελείως αποκομμένο από τη φυσική ζωή. Όμως, ενώ αποδεχόμουν την κατηγορία, εντούτοις, βαθιά μέσα μου, σε εκείνο το απροσπέλαστο κέντρο της συνείδησης που δεν μπορούν να φτάσουν οι βολές ούτε των εξωτερικών αλλά ούτε και των εσωτερικών επικριτών,  σκεφτόμουν ότι αν το είχαμε αφήσει το θέμα στη Φύση, ο Σουίνι θα μάς είχε αφήσει από δυόμισι ημερών. Και αν δεν είχα παρέμβει με τρόπο παντελώς αφύσικο στον καβγά με τον κεφάλα, ο γλυκός γατούλης  θα είχε κερδίσει αρκετές πληγές για να κατευθυνθεί σε χλοερούς και αναπαυτικούς τόπους δια της οδού της μολύνσεως. Κακά τα ψέματα: στη φυσική ζωή ούτε ο Σουίνι αλλά ούτε και εγώ έχουμε καμία τύχη: αυτός γιατί είναι λεπτός και αδύναμος, εγώ γιατί είμαι χοντρός και ράθυμος. Και οι δύο μαζί γιατί έχουμε τεράστιο έλλειμμα φιλοδοξίας και επιθετικότητας. Η φυσική ζωή είναι το απολυταρχικό βασίλειο των νιτσεϊκών υπεράνθρωπων και  των κυριαρχικών αρσενικών. Εκεί ο χώρος είναι  μόνο για τους άγριους κεφάλες και τα γρήγορα σέντερ φορ. Για μας, τους προτεινόμενους προς αποχώρηση στο μέγα ριάλιτι της Φυσικής Επιλογής, ο χώρος της επιβίωσης είναι η κουζίνα, άντε και το μπαλκόνι.

Μόνο που πού να βρεις στην κουζίνα καμιά καλλιεργημένη λυγερή γατούλα για να ερωτευτεί το Σουινούλη;

Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Κατοίκων για τη Δημοτική Αγορά Κυψέλης

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Καταγγέλλουμε τη σημερινή προβοκατόρικη διάρρηξη σε βάρος του αυτοδιαχειριζόμενου χώρου της Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης, που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά επιθέσεων που το τελευταίο διάστημα έλαβαν χώρα σε ελεύθερους και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.

Ως Πρωτοβουλία Κατοίκων για τη Δημοτική Αγορά Κυψέλης καταγγέλλουμε τέτοιες ενέργειες από όπου κι αν προέρχονται.

Δηλώνουμε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε το εγχείρημα μας απέναντι σε κάθε λογής συκοφάντες και προβοκάτορες.

Κάτω τα χέρια από τους αυτοδιαχειριζόμενους και ελεύθερους χώρους!

Κυψέλη, 15.04.2009

Πρωτοβουλία Κατοίκων για τη Δημοτική Αγορά Κυψέλης

http://indy.gr/projects/agora-tis-kypselis/project-home

http://dimotikiagora.blogspot.com/

Υ.Γ. Δείτε εδώ την ανταπόκριση από το ιντυ.gr

Η γυναίκα δεν είναι “κτήμα” κανενός

Προσυπογράφουμε και διαδίδουμε

14-4-09 – Ερεσσού 12 – Αθήνα

Η γυναίκα από την Καλαμάτα είχε χέρια και πόδια την προηγούμενη βδομάδα, και σήμερα δεν έχει……

Το σώμα της το ίδιο δεν της ανήκει, είναι απίστευτο.

Και το πόση δύναμη χρειάζεται για να χειριστείς ένα αλυσοπρίονο, πόσο μάλλον να κόψεις ΕΝΑ ΕΝΑ τα άκρα ενός ανθρώπου..

Δεν έγινε κατά λάθος, δεν έγινε χωρίς μίσος, και μια λογομαχία δεν αρκεί για να δικαιολογήσει τόσο μίσος.

Ο μισογυνισμός και η αντίληψη περί ιδιοκτησίας δε μπορεί παρά να είναι ο λόγος για να παρέμβει έτσι ένας άνθρωπος στο σώμα ενός άλλου.

Και βέβαια, όπως γνωρίζουμε, ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ.

12-4-09

Νέο φρικτό κακούργημα εναντίον μιας διαζευγμένης γυναίκας, από τον πρώην σύζυγό της. Της απέκοψε τα τέσσερα άκρα, και τώρα οι γιατροί κάνουν μεγάλες προσπάθειες πρώτον να την κρατήσουν στη ζωή, και δεύτερον να εξασφαλίσουν την επιτυχή συγκόλληση των μελών της και τη φυσική αποκατάστασή της.

Την ώρα που ευχόμαστε το καλύτερο για τη ζωή και την αρτιμέλεια της άγνωστης σε εμάς γυναίκας από την Καλαμάτα, θέλουμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας με την ανάδειξη του πολιτικού χαρακτήρα αυτού του εγκλήματος που όχι μόνο δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό κάποιου διαταραγμένου πρώην συζύγου, αλλά αποτελεί μια ακραία εκδοχή της βίας κατά των γυναικών από τους «συντρόφους» τους, νυν ή πρώην.

Κάθε χρόνο, σε επίπεδο ΕΕ, όπως γνωρίζουμε και στην Ελλάδα, χιλιάδες γυναίκες δολοφονούνται ή γίνεται απόπειρά δολοφονίας εναντίον τους από τον σύζυγο/σύντροφό τους, νυν ή πρώην…. αυτό πρέπει να σταματήσει.

Η βία αυτή εκπέμπεται από όλους τους πόρους της κοινωνίας, με βάση την πατριαρχική αντίληψη ότι η γυναίκα, ψυχή τε και σώματι, αποτελεί «ιδιοκτησία» του πατέρα ή συζύγου της, ενώ στην περίπτωση της πορνείας του μαστροπού ή του πελάτη της.

Είναι αυτή η πλατιά διαδεδομένη και βαθιά εμπεδωμένη αντίληψη που, όσο κι αν έχει εκσυγχρονιστεί, οδηγεί στις πράξεις ελέγχου του πνεύματος, της προσωπικότητας, του σώματος των γυναικών, που σε συνηθισμένες περιπτώσεις οδηγεί σε διάφορες μορφές βίας ή βιασμού, ενώ σε ακραίες οδηγεί στον ακρωτηριασμό ή στο θάνατο.

Το πρόσφατο παράδειγμα της εγκληματικής επίθεσης εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα μπορεί να έχει αρκετές διαφορές, έχει όμως και μια βαθιά ομοιότητα στο γεγονός ότι πρέπει να παραμορφωθεί αυτό το πρόσωπο ή αυτό το σώμα που τόλμησε να διεκδικήσει την αξιοπρέπειά του είτε στο δημόσιο χώρο (συνδικαλισμός) είτε στον ιδιωτικό χώρο (διαζύγιο).

Κι εδώ θυμηθήκαμε τον 27χρονο Φρατζή που τεμάχισε, έβαλε σε σακκούλες και πέταξε στα σκουπίδια το σώμα της 18χρονης συζύγου του, πριν 20 χρόνια, ενώ ο συζυγοκτόνος των Σερρών, καθηγητής που μάθαινε τα παιδιά γράμματα, πριν από δύο χρόνια σκότωσε και εξαφάνισε τη σύζυγό του, και μάλιστα αρχικά καταδικάστηκε σε ελαφριά, για το μέγεθος του κακουργήματος, ποινή.

Οι γυναικείες και φεμινιστικές οργανώσεις απαιτούν:

* Διαπαιδαγώγηση από το σχολείο ακόμα για την ισότητα των δύο φύλων και το σεβασμό της προσωπικότητας των γυναικών.

* Απαγόρευση διαφημιστικών μηνυμάτων ή προγραμμάτων που αναπαράγουν τα σεξιστικά στερεότυπα και καλλιεργούν τη βία κατά των γυναικών.

* Αλλαγή του ισχύοντος νόμου 3500/06 για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας, σε νόμο για τη βία λόγω φύλου, με φιλοσοφία την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των γυναικών.

* Υποδομές όπου θα προσφεύγουν οι γυναίκες που βιώνουν προβλήματα βίας στις σχέσεις τους, στην εργασία ή στην πορνεία για συμβουλές, νομική, ψυχολογική και οικονομική στήριξη σε περίπτωση βίας και διαζυγίου. Δημιουργία οικογενειακών δικαστηρίων.

* Επαναφορά του μοναδικού επωνύμου για τη γυναίκα, το οποίο καταργήθηκε με νομοθετική ρύθμιση το 2008.

* Πλήρη ιατρική φροντίδα, συνταξιοδότηση σε περίπτωση αναπηρίας, οικονομική στήριξη με ευθύνη της πολιτείας, για την γυναίκα και χορήγηση υπηκοότητας, αν το επιθυμεί, μαζί με τη στήριξη των ανήλικων παιδιών της. Διευκόλυνση της εισόδου και παραμονής των γονιών της στην Ελλάδα για όσο χρειαστεί.

* Τιμωρία του δράστη και του κάθε δράστη.

Η βία κατά των γυναικών ασκείται στον ιδιωτικό χώρο, στην εργασία, στο δρόμο, την ημέρα ή τη νύχτα, σε όλες τις ηλικίες, είναι γενικευμένη και δεν αποτελεί προσωπικό ζήτημα, αλλά καθαρά πολιτικό και κοινωνικό.

Πολλές γυναίκες ζουν σε μία εμπόλεμη κατάσταση που βιώνουν ακρωτηριασμούς, βιασμούς, συστηματική άσκηση σωματικής βίας, εξευτελισμούς και δολοφονίες.

Αυτός ο πόλεμος κατά των γυναικών πρέπει να σταματήσει.

Απαιτείται κινητοποίηση αλληλεγγύης εκ μέρους του γυναικείου κινήματος όσο και κάθε γενικότερου κινήματος που θέλει να θεωρείται προοδευτικό.

ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ:

Δίκτυο Γυναικών Πάτρας

Ομάδα Γυναικών Θεσσαλονίκης

Παγκόσμια Πορεία Γυναικών (Ελληνικό Δίκτυο)

Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας

Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας

Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ

Δεν θα πάψουμε να μιλάμε ποτέ για αυτά.

Όσοι νόμοι κι αν γίνουν,

όσο δεν εφαρμόζονται,

όσο οι θύτες δεν τιμωρούνται επαρκώς,

όσo κάποιοι θεωρούν πως η γυναίκα είναι κτήμα τους

ΤΕΤΟΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΘΑ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΣΥΧΝΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ

Η φωτογραφία και το βίντεο από την Giraffe

Εγώ τα βρήκα στο Εντός Φύλλου

Κάποια σημεία από την ομιλία μου στην 2η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Εισαγωγική Παρατήρηση

Ειπώθηκε από αρκετούς συντρόφους τις μέρες της συνδιάσκεψης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως το τελευταίο ελπιδοφόρο εγχείρημα μιας ολόκληρης γενιάς αγωνιστών. Ας μην ξεχνάμε όμως, πως ευτυχώς, είναι και το πρώτο ελπιδοφόρο εγχείρημα μιας νέας γενιάς συντρόφων και συντροφισσών στην οποία και εγώ ανήκω.

Ας πάμε λοιπόν βήμα – βήμα κι ας βάλουμε  δίπλα στην ανυπομονησία και το γνήσιο άγχος, την αισιοδοξία και την συνείδηση, δίπλα στην εμπειρία, την θέληση για πειραματισμό.

Για τα οργανωτικά

Πολλές φορές η κουβέντα για την οργανωτική δομή γίνεται με τρόπο στρεβλό και ίσως να πολώνεται και σε λάθος σημεία. Για παράδειγμα, όλη η κριτική που ακούγεται για την γραμματεία και την οποία και εγώ έχω πολλές φορές κάνει, δεν μπορεί να εστιάζεται αποκλειστικά στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που την αποτελούν, ανθρώπους με τεράστια εμπειρία, ηγετικά στελέχη των συνιστωσών, ιστορικά στελέχη της ελληνικής Αριστεράς που έχουν συμβάλει με κάθε τρόπο στο να υπάρχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.  Εξ άλλου και οι ίδιοι και σε αυτή την σύσκεψη αλλά και παντού παραδέχονται τον αυτοεγκλωβισμό τους σε μια διαδικασία που τους κρατά πολλές φορές μακριά από την ουσία και τους αναγκάζει να χάνουν εξαιρετικά μεγάλο τμήμα του χρόνου τους…

Αυτή η διαδικασία, η αρχική δομή και λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ όμως, δεν σχεδιάστηκε και πάλι από κάποιους που ήθελαν το κακό μας, αλλά από όλους μας, ως η πλέον ικανή, για να μας οδηγήσει στα πρώτα μας βήματα.

Έτσι καλύτερα να σκύψουμε πάνω στα προβλήματα που η ίδια η δομή παράγει, στο ποιες είναι σήμερα οι ανάγκες μας και στο πως θα μπορέσουμε να κάνουμε με τον καλύτερο τρόπο όλοι μαζί τα επόμενα βήματα και ας αφήσουμε τον επιμερισμό προσωπικών ευθυνών στους αστούς πολιτικούς.

Πόσο σίγουροι άραγε είμαστε πως το μοντέλο του κόμματος νέου τύπου μας καλύπτει στις σημερινές κοινωνικές συνθήκες. Ακόμα και αυτή η ιδιότητα του μέλους, αν και συμβολοποιεί την θέληση των ανένταχτων για ουσιαστική συμμετοχή και την γενική τάση για περισσότερη δημοκρατία, πόσο σίγουροι είμαστε ότι φτάνει για να αντιμετωπίσει τα σημερινά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλωστε τα ερωτήματα δεν μπαίνουν μόνο από την μία αλλά και από την άλλη πλευρά και σε εγχειρήματα τόσο πρωτοπόρα αλλά και πρωτότυπο κανείς δεν μπορεί να διεκδικεί την απόλυτη αλήθεια.

Με βάση και την δική μου εμπειρία να θέσω λοιπόν κάπως προβοκατόρικα το ερώτημα.

Προτιμάμε άραγε ένα κόμμα 20.000 μελών, με τις συνιστώσες να αποφασίζουν κεντρικά και με ανενεργά τα μισά του μέλη  ή μια μεταβατική δομή που θα κατευθύνει την δημοκρατία προς τα κάτω και θα στηρίζεται κυρίως στις αποφάσεις 2.000 ενεργών τοπικών συνελεύσεων και δεκάδων θεματικών που θα συντονίζονται πανελλαδικά σε τακτά χρονικά διαστήματα;

Ας είμαστε υπομονετικοί και ας κάνουμε την κουβέντα όπως της πρέπει. Τα ερωτήματα είναι πολλά και η ουσιαστική συζήτηση δεν έχει γίνει ακόμα. Άλλωστε δεν είναι και το μόνο μας πρόβλημα ή το μόνο θέμα που χρειάζεται να ξαναδούμε.

Φτάνουν άραγε οι 2-3 αλλαγές στην λειτουργία μας για να αντιμετωπίσουμε για παράδειγμα το πρόβλημα υπερπολιτικοποίησης της παρέμβασής μας στο κοινωνικό, όπως πολύ έντονα είχε εμφανιστεί στο Φόρουμ παλιότερα, αλλά και το νέο φαινόμενο «υπερ-κοινωνικοποιήσης» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή της χρήσης του ως μοναδικό εργαλείο και μέσο παρέμβασης στο κοινωνικό επίπεδο;

Θα πάμε και εμείς στα «παραδοσιακά» μετωπικά σχήματα ή θα παρεμβαίνουμε παντού και πάντα ως ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν κι άλλες επιλογές.

Μετά τις Ευρωεκλογές  λοιπόν έχει σημασία να ανοίξουμε την κουβέντα με όση ψυχραιμία διαθέτουμε και χωρίς περιττές πολώσεις.

Για τις Ευρωεκλογές

Σήμερα σημασία έχει να δώσουμε την μάχη ανεβάζοντας τον πήχη στο επίπεδο των αξιών που δώσαμε τις μάχες όλη την προηγούμενη περίοδο.

Με το κεφάλι ψηλά λοιπόν.

Έτσι δώσαμε όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες σε όλη την Ελλάδα, έτσι θα πάμε και στις εκλογές.

Δεν φοβηθήκαμε τον Ελαιώνα, τον Λιθάνθρακα, τον Αχελώο, τον Δεκέμβρη του Αλέξανδρου, την Κούνεβα, την Γάζα, τους πιτσιρικάδες συλληφθέντες στην Λάρισα με τον τρομονόμο, την Γκουλιώνη, τις απολύσεις και τις τράπεζες. Δεν μπορεί να πάμε στις εκλογές σαν να έχουμε από τα τώρα χάσει γιατί πέσαμε στις δημοσκοπήσεις.

Οι δημοσκοπήσεις είναι εργαλείο αλλά η δουλειά ενός κόμματος της αριστεράς δεν είναι να παράγει θέαμα.

Εμείς δεν μετριόμαστε στην κλίμακα του Πρετεντέρη και του Χατζηνικολάου αλλά στην κλίμακα των αξιών μας.

Έτσι θα δώσουμε την μάχη και θα φέρουμε τα κάτω-πάνω, και θα φέρουμε τις ανάγκες μας στο προσκήνιο.

Για να γίνει η αριστερά λύση και διέξοδος από την κρίση,

για να γίνει η αριστερά λύση για την έξοδο από το σύστημα που παράγει κρίσεις,

για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία, ισότητα και ελευθερία.

*Το κείμενο γράφτηκε σήμερα χρησιμοποιώντας τις σημειώσεις που είχα από την ομιλία και βουτώντας ελαφρά στην μνήμη μου, μετά από παρότρυνση της εφημερίδας Εργατική Αριστερά και για αυτό τους ευχαριστώ.

14/4/2009

… για ν’ ανοίξουμε τις πόρτες της σιωπής

Συναυλία αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, διοργανώνει η “Φεμινιστική Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα”, την Τετάρτη 29 Απριλίου 2009, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ), στις 8.30 μ.μ.

♦ Προσφέρθηκαν να τραγουδήσουν οι:

Νένα Βενετσάνου, Καλλιόπη Βέττα και Γιάννης Ιωάννου, Σαβίνα Γιαννάτου, Σωτηρία Λεονάρδου, Μάρθα Μαυροειδή, Λάμια Μπεντίουι, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Νατάσσα Παπαδοπούλου – Τζαβέλα, Katrin the Thrill, “Rodina” – πολυφωνικό συγκρότημα γυναικών από τη Βουλγαρία.

♦ Μαρτυρίες γυναικών που δουλεύουν στο χώρο της καθαριότητας διαβάζει η Ιόλη Βρυχέα.

♦ Θα παρευρεθεί και θα μιλήσει εκπρόσωπος της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ).

Τα έσοδα της συναυλίας θα κατατεθούν στον τραπεζικό λογαριασμό της Κωνσταντίνας Κούνεβα.

Μετά τη δολοφονική απόπειρα με βιτριόλι που έγινε το βράδυ της 22ας Δεκεμβρίου 2008 εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα, μαχητικής συνδικαλίστριας στο χώρο των καθαριστριών, άρχισε να γίνεται γνωστή η κατάσταση που κυριαρχεί στο χώρο της καθαριότητας και αφορά γυναίκες, στην πλειονότητά τους μετανάστριες: Απίστευτες παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας με πλαστές ώρες εργασίας, απλήρωτες υπερωρίες, μειωμένα ένσημα, μαφιόζικες εργοδοτικές πρακτικές από τους εργολάβους που στην ουσία έχουν «αναλάβει» το χώρο της καθαριότητας, ψυχολογική και σεξουαλική βία, απόλυτη αδράνεια των ελεγκτικών μηχανισμών, ευθύνες κυβερνητικών παραγόντων, δημόσιων υπηρεσιών και συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα κλήθηκε να πληρώσει το τίμημα για το κουράγιο της να μπει μπροστά και να διεκδικήσει αυτή, μια μετανάστρια, τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα για την ίδια και τις συναδέλφους της. Και τιμωρήθηκε μ’ αυτόν τον πρωτοφανή τρόπο που παραπέμπει σε έναν σκοτεινό κόσμο ασύλληπτης αγριότητας, οι άγραφοι νόμοι του οποίου επιβάλλουν τον κυριολεκτικό αφανισμό του προσώπου και το πνίξιμο της φωνής της γυναίκας που τόλμησε να απειθαρχήσει.

Η Φεμινιστική Πρωτοβουλία, η οποία δημιουργήθηκε αμέσως μετά την αποτρόπαιη επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα, έχει λάβει μέρος στις κινητοποιήσεις που έχουν γίνει, έχει δημοσιεύσει κείμενα στον Τύπο, έχει συμμετάσχει σε σχετικές εκδηλώσεις. Πιστεύουμε πως το ελάχιστο χρέος μας προς τη θαυμαστή αυτή γυναίκα, που συνεχίζει να δίνει τη μάχη της στον Ευαγγελισμό, είναι να απαιτήσουμε να αποκαλυφθούν άμεσα και να τιμωρηθούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονικής επίθεσης εναντίον της και, αλληλέγγυες με τις γυναίκες του σωματείου της, να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να δοθεί ένα τέλος στις απαράδεκτες συνθήκες που συνιστούν την εργασιακή τους καθημερινότητα.

Το ηχητικό της συνέντευξης της Κωνσταντίνας Κούνεβα σε Βέλγο δημοσιογράφο στις 26 Νοεμβρίου 2008, περίπου ένα μήνα πριν από την επίθεση εις βάρος της.

Εισιτήρια προπωλούνται στο δισκοπωλείο “Vinyl Microstore”, Διδότου 34, Εξάρχεια

Τιμή εισιτηρίου: 12 €

2η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Δείτε τις εργασίες της 1ης μέρας της Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ (Παρασκευή, 10/4/2009)

2η Πανελλαδική Σύσκεψη ΣΥΡΙΖΑ
10-12 Απρίλη 2009,
κλειστό γυμναστήριο Φαλήρου ΤΑΕΚΒΟΝΤΟ

• Ομιλία του Προέδρου του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα
• Η εναλλακτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ – εισήγηση του Δήμου Τσακνιά για το Πρόγραμμα
• Ομιλία του Ρούντι Ρινάλντι, συντονιστή της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, για το άνοιγμα της 2ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ
• Παρουσίαση Σχεδιου Διακήρυξης για την Ευρώπη – Ομιλία Θοδωρου Παρασκευόπουλου
• Ομιλία Νίκου Χουντή
• Ομιλία της Ελένης Σωτηρίου, υποψηφιας ευρωβουλευτου του ΣΥΡΙΖΑ
• Αποσπάσματα από την ομιλία του ευρωβουλευτή του ΣΥΝ Δημήτρη Παπαδημούλη
• Ομιλία του Ανδρέα Καρίτζη
• Ομιλία του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλ.Αλαβάνου
• Κλείσιμο των εργασιών της 2ης Πανελλαδικής σύσκεψης – Ομιλία Γ.Θεωνά

2η Πανελλαδική Σύσκεψη ΣΥΡΙΖΑ

Συζητάμε για το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τις Ευρωεκλογές Tην Παρασκευή 10 Απριλίου, ξεκινάει η 2η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Η σύσκεψη θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 12 Απρίλη το απόγευμα. Θα πραγματοποιηθεί στο Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου (Τάε-Κβο-Ντο). Αυτό βρίσκεται στο Δέλτα Φαλήρου, στο τέρμα της Συγγρού. Μπορείτε να φτάσετε με τις εξής συγκοινωνίες: Mε τραμ, κατεβαίνουμε στη στάση Δέλτα Φαλήρου και χρησιμοποιούμε από Σύνταγμα την Γραμμή Τ1, Σύνταγμα-Νέο Φάληρο, και την Γραμμή Τ3, Νέο Φάληρο-Βούλα από Πειραιά. Με λεωφορείο, κατεβαίνουμε στην στάση Αγία Σκέπη και χρησιμοποιούμε τις γραμμές 101 (Πειραιάς – Άλιμος – Ελληνικό), 130 (Πειραιάς – Ν. Σμύρνη (Κυκλική)), 217 (Πειραιάς – Αγ. Δημήτριος (σταθμός Δάφνης)), Α1 (Πειραιάς- Βούλα), Β1 (Πειραιάς – Άνω Γλυφάδα) και Γ1 (Πειραιάς – Βάρκιζα). Οι παραπάνω λεωφορειακές γραμμές συνδέονται και με τον σταθμό ΗΣΑΠ Νέου Φαλήρου. Ακόμα μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι γραμμές 860 (Π. Φάληρο – Κρατικό Νίκαιας – Σχιστό Κερατσινίου, στάση Αγία Σκέπη) και οι γραμμές Β2 (Ακαδημία – Άγιος Κοσμάς (μέσω Παραλιακής-Κυκλική), στάση Γέφυρα) και 550 (Κηφισιά – Δέλτα Φαλήρου, στάση Γέφυρα) ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ 2ης ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ 10, 11 και 12 Απριλίου 2009 Γήπεδο Ταεκβοντό (στο Δέλτα Φαλήρου) Παρασκευή 10/4 17.00: Εγγραφές 18.00: Έναρξη Εργασιών Άνοιγμα από το συντονιστή της γραμματείας Ρούντι Ρινάλντι Παρουσίαση Σχεδίου Προγράμματος – Δήμος Τσακνιάς Παρουσίαση Σχεδίου Διακήρυξης για την Ευρώπη – Θόδωρος    Παρασκευόπουλος Πολιτική Ομιλία – Αλέξης Τσίπρας Σάββατο 11/4 09.30 – 14.00: Τοποθετήσεις, ομιλίες 14.00 – 16.00: Διάλειμμα 16.00 – 21.00: Τοποθετήσεις, ομιλίες Κυριακή 12/4 09.30 – 14.00 Τοποθετήσεις, ομιλίες Πολιτική ομιλία του προέδρου της Κ.Ο. Αλέκου Αλαβάνου Τοποθετήσεις, ομιλίες Παρουσίαση καταλήξεων της σύσκεψης από το Γιάννη Θεωνά Δεν υπάρχει περιορισμός στην συμμετοχή. Αντίθετα ενθαρρύνουμε συντρόφους και συντρόφισσες να πάρουν μέρος στις διαδικασίες μαζικά. Παρόλα αυτά εάν υπάρχει εικόνα αριθμού και λίστα ονομάτων στις επόμενες μέρες θα ήταν βοηθητικό να σταλεί στην διεύθυνση ηλεκτρονικής αλληλογραφίας του ΣΥΡΙΖΑ, grafeiasyriza@syriza.gr. Σας περιμένουμε! ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ Σχέδιο της Γραμματείας για την Πανελλαδική Σύσκεψη
—————————————– ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ