Κάποια σημεία από την ομιλία μου στην 2η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Εισαγωγική Παρατήρηση

Ειπώθηκε από αρκετούς συντρόφους τις μέρες της συνδιάσκεψης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως το τελευταίο ελπιδοφόρο εγχείρημα μιας ολόκληρης γενιάς αγωνιστών. Ας μην ξεχνάμε όμως, πως ευτυχώς, είναι και το πρώτο ελπιδοφόρο εγχείρημα μιας νέας γενιάς συντρόφων και συντροφισσών στην οποία και εγώ ανήκω.

Ας πάμε λοιπόν βήμα – βήμα κι ας βάλουμε  δίπλα στην ανυπομονησία και το γνήσιο άγχος, την αισιοδοξία και την συνείδηση, δίπλα στην εμπειρία, την θέληση για πειραματισμό.

Για τα οργανωτικά

Πολλές φορές η κουβέντα για την οργανωτική δομή γίνεται με τρόπο στρεβλό και ίσως να πολώνεται και σε λάθος σημεία. Για παράδειγμα, όλη η κριτική που ακούγεται για την γραμματεία και την οποία και εγώ έχω πολλές φορές κάνει, δεν μπορεί να εστιάζεται αποκλειστικά στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που την αποτελούν, ανθρώπους με τεράστια εμπειρία, ηγετικά στελέχη των συνιστωσών, ιστορικά στελέχη της ελληνικής Αριστεράς που έχουν συμβάλει με κάθε τρόπο στο να υπάρχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.  Εξ άλλου και οι ίδιοι και σε αυτή την σύσκεψη αλλά και παντού παραδέχονται τον αυτοεγκλωβισμό τους σε μια διαδικασία που τους κρατά πολλές φορές μακριά από την ουσία και τους αναγκάζει να χάνουν εξαιρετικά μεγάλο τμήμα του χρόνου τους…

Αυτή η διαδικασία, η αρχική δομή και λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ όμως, δεν σχεδιάστηκε και πάλι από κάποιους που ήθελαν το κακό μας, αλλά από όλους μας, ως η πλέον ικανή, για να μας οδηγήσει στα πρώτα μας βήματα.

Έτσι καλύτερα να σκύψουμε πάνω στα προβλήματα που η ίδια η δομή παράγει, στο ποιες είναι σήμερα οι ανάγκες μας και στο πως θα μπορέσουμε να κάνουμε με τον καλύτερο τρόπο όλοι μαζί τα επόμενα βήματα και ας αφήσουμε τον επιμερισμό προσωπικών ευθυνών στους αστούς πολιτικούς.

Πόσο σίγουροι άραγε είμαστε πως το μοντέλο του κόμματος νέου τύπου μας καλύπτει στις σημερινές κοινωνικές συνθήκες. Ακόμα και αυτή η ιδιότητα του μέλους, αν και συμβολοποιεί την θέληση των ανένταχτων για ουσιαστική συμμετοχή και την γενική τάση για περισσότερη δημοκρατία, πόσο σίγουροι είμαστε ότι φτάνει για να αντιμετωπίσει τα σημερινά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλωστε τα ερωτήματα δεν μπαίνουν μόνο από την μία αλλά και από την άλλη πλευρά και σε εγχειρήματα τόσο πρωτοπόρα αλλά και πρωτότυπο κανείς δεν μπορεί να διεκδικεί την απόλυτη αλήθεια.

Με βάση και την δική μου εμπειρία να θέσω λοιπόν κάπως προβοκατόρικα το ερώτημα.

Προτιμάμε άραγε ένα κόμμα 20.000 μελών, με τις συνιστώσες να αποφασίζουν κεντρικά και με ανενεργά τα μισά του μέλη  ή μια μεταβατική δομή που θα κατευθύνει την δημοκρατία προς τα κάτω και θα στηρίζεται κυρίως στις αποφάσεις 2.000 ενεργών τοπικών συνελεύσεων και δεκάδων θεματικών που θα συντονίζονται πανελλαδικά σε τακτά χρονικά διαστήματα;

Ας είμαστε υπομονετικοί και ας κάνουμε την κουβέντα όπως της πρέπει. Τα ερωτήματα είναι πολλά και η ουσιαστική συζήτηση δεν έχει γίνει ακόμα. Άλλωστε δεν είναι και το μόνο μας πρόβλημα ή το μόνο θέμα που χρειάζεται να ξαναδούμε.

Φτάνουν άραγε οι 2-3 αλλαγές στην λειτουργία μας για να αντιμετωπίσουμε για παράδειγμα το πρόβλημα υπερπολιτικοποίησης της παρέμβασής μας στο κοινωνικό, όπως πολύ έντονα είχε εμφανιστεί στο Φόρουμ παλιότερα, αλλά και το νέο φαινόμενο «υπερ-κοινωνικοποιήσης» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή της χρήσης του ως μοναδικό εργαλείο και μέσο παρέμβασης στο κοινωνικό επίπεδο;

Θα πάμε και εμείς στα «παραδοσιακά» μετωπικά σχήματα ή θα παρεμβαίνουμε παντού και πάντα ως ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν κι άλλες επιλογές.

Μετά τις Ευρωεκλογές  λοιπόν έχει σημασία να ανοίξουμε την κουβέντα με όση ψυχραιμία διαθέτουμε και χωρίς περιττές πολώσεις.

Για τις Ευρωεκλογές

Σήμερα σημασία έχει να δώσουμε την μάχη ανεβάζοντας τον πήχη στο επίπεδο των αξιών που δώσαμε τις μάχες όλη την προηγούμενη περίοδο.

Με το κεφάλι ψηλά λοιπόν.

Έτσι δώσαμε όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες σε όλη την Ελλάδα, έτσι θα πάμε και στις εκλογές.

Δεν φοβηθήκαμε τον Ελαιώνα, τον Λιθάνθρακα, τον Αχελώο, τον Δεκέμβρη του Αλέξανδρου, την Κούνεβα, την Γάζα, τους πιτσιρικάδες συλληφθέντες στην Λάρισα με τον τρομονόμο, την Γκουλιώνη, τις απολύσεις και τις τράπεζες. Δεν μπορεί να πάμε στις εκλογές σαν να έχουμε από τα τώρα χάσει γιατί πέσαμε στις δημοσκοπήσεις.

Οι δημοσκοπήσεις είναι εργαλείο αλλά η δουλειά ενός κόμματος της αριστεράς δεν είναι να παράγει θέαμα.

Εμείς δεν μετριόμαστε στην κλίμακα του Πρετεντέρη και του Χατζηνικολάου αλλά στην κλίμακα των αξιών μας.

Έτσι θα δώσουμε την μάχη και θα φέρουμε τα κάτω-πάνω, και θα φέρουμε τις ανάγκες μας στο προσκήνιο.

Για να γίνει η αριστερά λύση και διέξοδος από την κρίση,

για να γίνει η αριστερά λύση για την έξοδο από το σύστημα που παράγει κρίσεις,

για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία, ισότητα και ελευθερία.

*Το κείμενο γράφτηκε σήμερα χρησιμοποιώντας τις σημειώσεις που είχα από την ομιλία και βουτώντας ελαφρά στην μνήμη μου, μετά από παρότρυνση της εφημερίδας Εργατική Αριστερά και για αυτό τους ευχαριστώ.

14/4/2009