Μια μάχη για το μέλλον, μια μάχη στο όνομα και των συντρόφων που χάσαμε

Γυρίζουν μέρες στο μυαλό μου σύντροφοι και συντρόφισσες που χάσαμε τα προηγούμενα χρόνια.Φιγούρες τις αριστεράς που μας σημάδεψαν και ακόμα και σήμερα δεν μπορείς να πιτέψεις οτι δεν είναι μαζί μας.

Τι θα γραφε ο Άγγελος Ελεφάντης αν ήταν εδω; Ο άνθρωπος με την σπάνια οξυδέρκεια που πάντα στα κείμενα του πίστευες πως είχε βρει τον μοναδικό συνδυασμό λέξεων που αποτύπωναν με τον καλύτερο τρόπο αυτο που ήθελε να πει και που ανεξάρτητα από το αν συμφωνούσες ή όχι πολύ συχνα σημείωνε κάτι που δεν είχες σκεφτεί μα σου ήταν τόσο χρήσιμο για να δεις την κατάσταση πιο καθαρά.

Τι θα λεγε στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Μπανιάς; Ποια θα ήταν αυτή η τελευταία τοποθέτηση πριν από την μάχη ή εκείνη η ιστορία που θα έλεγε φέρνοντας στο προσκήνιο όλο το αξιακό φορτίο της Αριστεράς μας;

Τι θα μου ψυθίριζε στο αυτί στη συνεδρίαση η Αννυ Βρυχέα; Ποια εξαιρετική ιδέα θα είχε προτείνει για την τελική συγκέντρωση και πιο θα ταν αυτό το γλυκόπικρο σχόλιο που θα αποκάλυπτε για άλλη μια φορά τις αντιφάσεις μας;

Ποιο θα ταν το σύντομο σχόλιο του Guido Cioffi στην Τσαμαδού ένα βράδυ που θα πέρναγα βιαστικά; Εκείνο το σχόλιο που θα ερχόταν μαζι με ένα ελαφρυ χάδι με το χέρι ή με τα μάτια;

Τι θα μας συμβούλευε ο Αποτόλης Τασούλας το βράδυ μετά την συγκέντρωση ή το μεσημέρι την ώρα του φαγητού στην Κουμουνδούρου; Ποια θα ήταν αυτή η τοποθέτηση οδηγός που ενώ θα πάταγε στέρεα στην αριστερή στρατηγική θα γινόταν τόσο λαϊκή και άμεση που θα μας έδινε φτερά;

Δεν ξέρω γιατί μπήκα σε αυτό το τριπάκι.

Ίσως γιατι μου λείπει τόσο πολύ ο Αλέκος. Ο Λύτρας μας.

Αυτός ο ολοκληρωμένος αριστερός που όπως έγραψε ο Νίκος Γιαννόπουλος, επειδή ήξερε ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά τα μέσα αποδεικνύουν την ανωτερότητα (ή την ποταπότητα…) του σκοπού, αποτέλεσε έμπρακτη απόδειξη ότι ο αγώνας για την ισότητα και την ελευθερία, πρέπει να είναι αγώνας συλλογικός και ανιδιοτελής, που κυρίως να οικοδομεί την ευτυχία και όχι να επικαλείται την δυστυχία, αγώνας σκληρός αλλά και τρυφερός, δύσκολος αλλά και τόσο ωραίος.

Μας έλειπε  στην ομάδα επικοινωνίας, μας έλειπε στην πολιτική συζήτηση, μας έλειπε στα τσίπουρα, μας έλειπε παντού.

Ήταν το τηλέφωνο που περίμενα για να σχολιάσουμε την μέρα που πέρασε, να βάλουμε ένα νέο σχέδιο στα σκαριά, να απολογήσουμε, να σχεδιάσουμε και να αποφορτιστούμε γελώντας σαν μικρά παιδιά. Ο άνθρωπος ορχήστρα που μπορούσε σχεδόν μόνος του να κινητοποιήσει την μισή Ελλάδα, να βγάλει την αφίσα και να υλοποιήσει την καμπάνια με ένα τόσο παραδειγματικό τρόπο που  να αποτελέι μετά οδηγό για την επόμενη φορά.

Σ αυτή την μάχη έλειπε σε όλους μας ο κολλητός μας, το πειραχτήρι μας, αυτός ο ατόφιος αριστερός που πάντρευε την φάρσα με την πολιτική με ένα τόσο σπάνιο τρόπο.

Σ’ αυτή την μάχη του φόβου ο άνθρωπος που νίκαγε τα πάντα με ένα χαμόγελο μας έλειπε πιο πολύ από όλους.

 

Προχτες στην κεντρική συγκέντρωση στην Αθήνα τον θυμηθήκαμε πάλι με τον Γκρούβι.

Σήμερα λίγο πριν τελειώσει αυτή η μάχη ήθελα απλά να γράψω οτι μου λείπει.

Ούτως ή άλλως του χρωστάμε πολλά και αν και κάνουμε ότι μπορούμε πάντα θα έχουμε την αίσθηση πως αν ήταν εδω θα μπορούσαμε περισσότερα.

Πάμε γερά αδέρφια.

Αυτή η μάχη είναι μια μάχη για να κερδίσουμε το μέλλον, είναι μια μάχη ιστορική και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρα να την δώσουμε και για όλους αυτους τους αριστερούς που δεν είναι πια μαζί μας.

 

 

Η ανατροπή έγινε εντολή. Συνεχίζουμε με τον κόσμο, για τον κόσμο και τις ανάγκες του μέχρι την νίκη

Δεχόμαστε μια τεράστια επίθεση από αυτό που ονομάζεται «σύστημα» και που απόλυτα συντονισμένα προσπαθεί να αποδείξει στον κόσμο πως έκανε λάθος που μας εμπιστεύτηκε αφήνοντας ανοιχτά μόνο δύο ενδεχόμενα. Το ένα είναι πως δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε και το άλλο πως αν θέλουμε τότε μπορούμε μόνο μαζί με τα συνεταιράκια του μνημονίου.

Χτες όλη μέρα δημοσιογράφοι μαζί με πασοκονουδουδες εφορμούσαν χωρίς να αφήνουν τους εκπροσώπους μας να ολοκληρώσουν μισή φράση και σήμερα χύνουν δηλητήριο σε όλες τις εφημερίδες με ψέμματα και σενάρια καταστροφής. Αυτό είναι το γήπεδό τους και το παιχνίδι το ξέρουν καλά.

Εμείς οφείλουμε να είμαστε εκεί με όλο το αξιακό μας φορτίο αναδεικνύοντας τα στοιχεία της εντολής που πήραμε, βάζοντας πάνω από όλα τις ανάγκες του λαού και ξεσκεπάζοντας τα ψέμματα τους. Δεν είναι όμως αυτό το πεδίο που μπορούμε να κερδίσουμε γιατί αναγκαστικά παίζουμε άμυνα.

Λίγα λόγια λοιπόν εκεί, καθαρές κουβέντες από τους εκπροσώπους μας και όλοι οι άλλοι ας βγούμε στους κοινωνικούς χώρους. ας δώσουμε την μάχη εκεί που ξέρουμε. Στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, σε δρόμους και πλατείες, εκεί που κερδίσαμε την εμπιστοσύνη του κόσμου.

Ξέρουμε οτι ο δρόμος είναι δύσκολος. Δεν την έχουμε ψωνίσει και πρέπει μαζί με τον κόσμο να ολοκληρώσουμε το βήμα που έγινε.

Όλοι και όλες στη μάχη λοιπόν να πείσουμε πως μπορούμε να τους διώξουμε. Μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς αυτούς. Η ανατροπή έγινε εντολή, το μήνυμα συντάραξε την Ευρώπη, τώρα είναι η κρίσιμη ώρα.

Όπου υπάρχει αδιέξοδο, την διέξοδο την δίνει ο λαός.

Λέμε όχι σε κάθε κυβέρνηση μειοψηφίας, σε κάθε κυβέρνηση σωτηρίας του μνημονίου.

Τώρα είναι η ώρα για κυβέρνηση της Αριστεράς για την αποδέσμευση από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, για μια κοινωνία αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας.

Τώρα είναι η ώρα να ξελασπώσουμε το μέλλον, για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση!

 

Υ.Γ. Το παραπάνω δεν είναι παρα ένα μικρό σημειωματάκι που αντί να το ανεβάσω στο fb είπα να το γράψω εδώ να μείνει…

Να νικήσει η ελπίδα τον φόβο, η αλληλεγγύη το μίσος και η δημοκρατία τον φασισμό

Η προεκλογική περίοδος έφτασε στο τέλος και απομένουν λίγες ώρες περισυλλογής πριν βρεθούμε μόνοι μας στο παραβάν. Αν κάτι καταφέραμε μέσα σε αυτή την προεκλογική περίοδο, είναι να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα από όλα. Να συγκροτήσουμε μια πρόταση που δεν αναφέρεται σε μας αλλά στις ανάγκες της κοινωνίας και που η υλοποίησή της δεν ζητάμε να μας ανατεθεί αλλά να αποτελέσει το αντικείμενο της πάλης του ίδιου του κοινωνικού υποκειμένου, των άνεργων και των εργαζόμενων, των νέων και των συνταξιούχων, των ανδρών και των γυναικών.

Αν κάτι έκανε τους αντιπάλους μας να χάσουν τον έλεγχο και να μας επιτεθούν για άλλη μια φορά με μανία, είναι γιατί αγγίξαμε τον φόβο τους. Καταφέραμε να συνδέσουμε το οραματικό με το εφικτό, να συγκροτήσουμε μια πραγματική εναλλακτική πρόταση, ταξικά μεροληπτική, που να έχει στον πυρήνα της όλες τις αξίες της Αριστεράς (συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, αυτοδιαχείριση, κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία) και ταυτόχρονα να είναι μαχητή, να πατάει στην πραγματικότητα και άρα να είναι ανταγωνιστική.

Αν συμφωνούμε στην εκτίμηση πως οι εκλογές δεν ήταν επιλογή τους αλλά σύρθηκαν σ’ αυτές από τους αγώνες του λαού για να καλύψουν μέσα από τον εκβιασμό του μονόδρομου του Μνημονίου το έκδηλο έλλειμμα νομιμοποίησής τους, το μόνο που δεν θέλανε είναι να υπάρξει για τον κόσμο μια πραγματική εναλλακτική πρόταση. Και αυτή η πρόταση είναι η πρόταση της ενότητας, είναι η πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι η πρόταση για ανατροπή στην Ελλάδα και ισχυρό μήνυμα στην Ευρώπη.

Σε όλη την προεκλογική περίοδο βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πρωτόγνωρο κλίμα αποδοχής της πρότασής μας. Αυτές τις τελευταίες ώρες, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να νικήσει η ελπίδα τον φόβο, η αλληλεγγύη το μίσος και η δημοκρατία τον φασισμό. Με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο στο χέρι ας δώσουμε αυτή τη μάχη μέχρι το τελευταίο λεπτό, μέχρι την τελευταία στιγμή της ψηφοφορίας στα εκλογικά τμήματα και ραντεβού την Κυριακή το βράδυ στα περίπτερα του ΣΥΡΙΖΑ.

* Ο Τάσος Κορωνάκης είναι υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ στην Α’ Αθήνας

 

Επίσης μπορείτε να βρείτε εδώ μια συνέντευξή μου στο pathfinder.gr

O Tάσος Κορωνάκης την Πρωτομαγιά, στην Πρώτη Γραμμή του ΣΚΑΪ

O Tάσος Κορωνάκης μιλάει στον Αθήνα 9,84 για την ανεργία

 

 

Η διακαναλική συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα

Το βίντεο της διακαναλικής συνέντευξης τύπου που έδωσε στο Ζάππειο την Κυριακή 29/4 ο Αλέξης Τσίπρας επικεφαλής του συνδυασμού ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

για περισσότερα εδώ http://www.left.gr/article.php?id=336 και εδώ

http://www.left.gr/article.php?id=340

 

Πρόσκληση σχεδιασμού αφίσας εκλογικού αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ *

Αν είσαι γραφίστας, ζωγράφος, σκιτσογράφος ή εικαστικός καλλιτέχνης και θες να βοηθήσεις και εσύ τον ΣΥΡΙΖΑ, κάν’ το με τον τρόπο σου. Φτιάξε την δικιά σου αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ!

Αποστολή προτάσεων έως τη Δευτέρα 30 Απριλίου

«Είναι μεγάλη χαρά, τιμή και ευχαρίστησή μας, η συμμετοχή σας στη δημιουργία αφισών με θέμα τον εκλογικό μας αγώνα της 6ης Μαίου 2012. Η επιλογή σας γίνεται με βάση την εκτίμησή μας στο πρόσωπο και το έργο σας. Μπορείτε να στείλετε την εικόνα-πρότασή σας σε ηλεκτρονική μορφή και σε διαστάσεις 23,5 Χ31 εκ. σε αρχεία: eps, pdf 300 dpi ή jpeg RGB 300 dpi. Όλες οι προτάσεις θα ενσωματωθούν σε διάσταση 25 Χ35 εκ. και θα περιλαμβάνουν το βασικό εκλογικό σύνθημα και το λογότυπο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εμφανίζεται στο σχέδιο παρακάτω.

Περιμένουμε με χαρά τα σχέδιά σας.

 Αποστολή στην ηλεκτρονική διεύθυνση: tkoronakis@gmail.com με τίτλο “mia afisa gia ton syriza” ή αποστολή μη ηλεκτρονικών αρχείων στη διεύθυνση:  Τ.Κορωνάκης, Πλατεία Ελευθερίας 1, 10553 Αθήνα

Αποστολή προτάσεων έως τη Δευτέρα 30 Απριλίου»

Από το left.gr

Μια βδομάδα πριν τις εκλογές στην «Εποχή»

Ούτε βήμα πίσω!*

 

Η ερώτηση του δημοσιογράφου “από ποια χώρα είσαι” και η απάντηση “είμαι μετανάστης”. Η περικύκλωση της Νομικής, η άρση του ασύλου, η αλυσίδα στην είσοδο, τα καψόνια της αστυνομίας και η αξέχαστη διαδρομή από την Νομική στην Υπατία. Έλληνες και μετανάστες με μπόγους, στρώματα και βαλίτσες κατεβαίνουν την έρημη Πανεπιστημίου. Οι χιλιάδες διανοούμενοι, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, γιατροί, εργαζόμενοι στο πλευρό των τριακοσίων και το σύνθημα “αν η αλληλεγγύη είναι έγκλημα, είμαστε όλοι ένοχοι”. Η νίκη, η χαρά, οι αγκαλιές, οι μοναδικές σχέσεις που χτίστηκαν νύχτα μέρα στην Υπατία και στα νοσοκομεία. Η δέσμευσή μας να είμαστε πάντα με το πλευρό των καταδιωγμένων, αυτών που μας χρειάζονται πραγματικά, των πιο αδύναμων, αυτών που η εξουσία θέλει να τους αφαιρέσει το πρόσωπο και την αξιοπρέπεια.

Η μπάρα που σηκώνεται. Περάστε ελεύθερα. Δεν πληρώνω. Τα ακυρωτικά μηχανήματα με ένα κειμενάκι μπροστά και τα συνθήματα μέσα σε σταθμούς του μετρό και στα λεωφορεία. Τα χαμόγελα του κόσμου, η ανταλλαγή εισιτηρίων, οι τζαμπατζήδες. Σαμποτάρουμε την αδικία.

Οι επιτροπές ενάντια στα μέτρα, οι επιτροπές ενάντια στα χαράτσια, η μάχη με τους εργαζόμενους της ΔΕΗ στο κέντρο έκδοσης των λογαριασμών στην Πειραιώς, στην κατάληψη της Μεσογείων, το σύνθημα κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα. Η σημαία του ΠΑΜΕ δίπλα στην σημαία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνταξιούχοι που μοιράζονταν το τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης για την περίπτωση διακοπής, η γνωριμία με το υποκείμενο αναφοράς, η κοινή δράση.

Οι καταλήψεις στα υπουργεία. Οι μάχες στην υγεία και την παιδεία. Οι παραδειγματικές απεργίες στην Ελευθεροτυπία και στο Άλτερ. Η συναυλία για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ. Η απεργία στην Λουκίσα και στη Χαλυβουργία. Το απίστευτο κύμα αλληλεγγύη στους απεργούς. Οι τεράστιες διαδηλώσεις στις γενικές απεργίες. Η Αθήνα πλημμυρισμένη με κόσμο και ανεβαίνοντας την Σταδίου να ακούς και να τραγουδάς “τα τραγούδια του αγώνα”. Η οργή, η ένταση, η καταστολή. Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.

Οι πλατείες της αγανάκτησης. Το ξέσπασμα και η αντιφατικότητα της κοινωνίας. Οι ομάδες εργασίας, οι συνελεύσεις, οι μέρες ενημέρωσης και διαβούλευσης, η δημοκρατία. Η καταστολή ξανά και ξανά. Η γνωριμία με την βαρβαρότητα. Η περικύκλωση της βουλής. Οι 48 ώρες στον δρόμο κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Χέρια ψηλά, χέρια δεμένα το ένα με τ’ άλλο και κάπου εκεί, ένα χέρι με μαλόξ, η κοντυλιά του λυράρη. Η αντοχή και το πείσμα του κόσμου. Οι συναυλίες, οι μηχανοκίνητες πορείες, η μικροφωνική, τα δακρυγόνα να πέφτουν βροχή και το καθάρισμα της πλατείας με μπουκαλάκια νερό από το συντριβάνι. Η αλληλεγγύη.

Οι παρελάσεις, το γύρισμα του κεφαλιού, η μούντζα του παιδιού, η οργή του λαού. Το μέγα πλήθος.

Οι κινήσεις αλληλεγγύης, οι συλλογικές κουζίνες, τα αλληλέγγυα παζάρια, τα εθελοντικά μαθήματα, οι τράπεζες χρόνου και τα εναλλακτικά νομίσματα, τα στέκια, τα εργαστήρια, ο δημόσιος χώρος και το κίνημα της πατάτας.

Αυτή είναι η ταυτότητά μας. Αυτό είναι το έργο μας. Αυτοί οι σκληροί αγώνες είναι το παράσημο μας. Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, δεν υπάρχουν περιττά δικαιώματα, δεν βάζουμε τίποτα πάνω από τις ανάγκες μας, δεν κάνουμε άλλες θυσίες για τα χρέη τους. Έτσι απαντάμε στο λαϊκισμό και τα ψέμματα και από αυτά δεν δικαιούμαστε να κάνουμε εκπτώσεις. Δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε για να κυβερνήσουμε, αλλά διεκδικούμε την εξουσία μαζί με τους εργαζόμενους, μόνο στο βαθμό που αυτό μας φέρνει πιο κοντά στο να άρουμε την εκμετάλλευση και την αδικία. Αυτές οι αξίες κάνουν τις προτάσεις μας αξιόπιστες, το πρόγραμμά μας ρεαλιστικό. Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος για να αλλάξουμε το μέλλον. Αυτός είναι ο τρόπος μας για να επανασυναρμολογήσουμε μια κοινωνία που διαλύεται, για να ξαναβρεί η δικαιοσύνη και η δημοκρατία το νόημά της, για να νικήσει η ελπίδα το φόβο. Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Και από αυτό δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω.

*Του Τάσου Κορωνάκη, μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και της ΠΓ του ΣΥΝ, υποψήφιου στην Α’Αθήνας

Θραύσματα εικόνων της μνημονιακής Αθήνας*

από τις συναντήσεις της Αυγής

Απόγευμα Τετάρτης λίγο πριν τις 8 ξεκινάω με ταξί από την Κυψέλη για τον Κεραμεικό. Προορισμός μου τα νέα εγκαίνια του εκλογικού μας περιπτέρου στην περιοχή. Το περίπτερο πριν από μερικές μέρες καταστράφηκε από μέλη της Χρυσής Αυγής που υπέγραψαν την πράξη τους. Η δημοσκοπική άνοδος της εγκληματικής συμμορίας των νοσταλγών του Χίτλερ ήδη αλλάζει τα «μέσα» της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Αφού ο ακροδεξιός λόγος νομιμοποιήθηκε μέσω του Λάος, αφού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κάτω από τον φόβο των εκλογών και με τον φόβο των κινητοποιήσεων συγκυβέρνησαν μαζί με τον Βορίδη και τον Άδωνη, αφού για να μην πάει ο κόσμος στις εκλογές έχοντας στο μυαλό του τα προβλήματά του, υιοθετήθηκε από τα κόμματα του μνημονίου μια σκληρά συντηρητική και ρατσιστική ατζέντα. Τώρα ζούμε τις συνέπειες της πολιτικής του μίσους και της φόβου περιμένοντας να δούμε τον φασισμό να στρογγυλοκάθεται στα βουλευτικά έδρανα.

Ο δρόμος είναι άδειος και η Αθήνα μοιάζει περίεργη. Μόλις έχει πάρει να νυχτώνει και επικρατεί μια ησυχία που ξενίζει. Σαν να είναι Κυριακή ή κάποιο τριήμερο που οι Αθηναίοι έχουν εκδράμει. Η πραγματικότητα είναι πως η πολιτική των μνημονίων μας έχει κλείσει όλους μέσα στα σπίτια μας. Η Αθήνα μοιάζει εγκαταλελειμμένη στην μοίρα της. Γεμάτη λακκούβες, με τα μισά φώτα να μην ανάβουν και τις κοινωνικές υπηρεσίες κλειστές πορεύεται μέσα στην κρίση ανοχύρωτη. Η Πατησίων δεν είναι πια ο εμπορικός δρόμος με τον κόσμο να περπατάει στα πεζοδρόμια, να χαζεύει βιτρίνες και να πίνει καφέ. Στην Πατησίων πια κυριαρχούν τα λουκέτα, οι άδειες βιτρίνες και το ημίφως. Η κλούβα των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ με τις ασπίδες στοιβαγμένες μοιάζει ετοιμοπόλεμη ποιος ξέρει για ποιο λόγο. Ίσως και για κανένα λόγο, απλά προειδοποιητικά, για να θυμίζει πως θα ναι εκεί στην επόμενη κινητοποίηση εργαζομένων.

Διασχίζουμε την Ομόνοια, την Αγίου Κωνσταντίνου και μπαίνουμε στην Πειραιώς. Η απόλυτη δυστυχία. Πόρνες, ναρκομανείς, άστεγοι στον πυρήνα της πόλης χαράζουν την ταυτότητά της. Για αυτό έχουν φαγωθεί με τις σκούπες, με την καθαριότητα. Δεν θέλουν να λύσουν κανένα πρόβλημα, θέλουν να μην φαίνεται γιατί κάνει κακό στον τουρισμό και την επιχειρηματικότητα. Αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν σκουπίδια και την πόλη σαν βιτρίνα. Μα ποιός δεν ξέρει πως είναι οι φτώχεια που γεννάει τους φτωχοδιάβολους. Ποιός δεν ξέρει πως ο κόσμος που στρατολογείται στα δίκτυα της εγκληματικότητας σπρώχνεται από την εξαθλίωση και την φτώχεια.

Κατεβαίνουμε την Πειραιώς, περνάμε το Γκάζι και στρίβουμε δεξιά προς την πλατεία. Βρισκόμαστε σε μια εικονική πραγματικότητα. Λαμπερές καφετέριες, γυαλιστερά εστιατόρια και τρέντυ κόσμος πίνει το ποτάκι του αμέριμνος. Τζιπ που κυκλοφορούσαν πολύ συχνότερα τα προηγούμενα χρόνια είναι παρκαρισμένα στο πλάι να τα χαίρεται ο ιδιοκτήτης τους . Μοιάζει σαν απόσπασμα από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Σαν να μπήκαμε σε μια γυάλα όπου δεν υπάρχει πια μνημόνιο, μειώσεις μισθών, φτώχεια και ανεργία. Είμαστε μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από την Ομόνοια κι αν και τα μαγαζιά δεν είναι ασφυκτικά γεμάτα η μεγάλη αντίθεση μας ξαφνιάζει, μοιάζει με ταξίδι στο χρόνο.

Κατεβαίνω από το ταξί στην κάτω πλευρά της πλατείας και βλέπω τους συντρόφους που ξανάφτιαξαν υπομονετικά το περίπτερό τους και είναι εκεί μάχιμοι. Οι σκέψεις χάνονται κάπως στην κουβέντα για το πως θα τα πάμε, με τελευταία ρεπορτάζ από τις απογευματινές περιοδείες. Φοβάμαι πως το ερώτημα που έχουμε να απαντήσουμε και στις εκλογές αλλά και μετά είναι πιο σημαντικό από τα ποσοστό του κάθε κόμματος. Το ερώτημα είναι αν θα σταματήσουμε την εξαθλίωση και τον εκφασισμό της κοινωνίας , αν θα νικήσει η ελπίδα και η αλληλεγγύη ώστε η κοινωνία να βγει από την κρίση πατώντας στα πόδια της ή αν θα παραδοθούμε στην άβυσσο του μίσους, του φόβου και της καταστροφής.

*Του Τάσου Κορωνάκη, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και υποψήφιος βουλευτής Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

Αυτοί γιατί έτσι ή εμείς για όλους τους λόγους;*

Ίσως το πιο βασικό πρόβλημα των δυνάμεων του δικομματισμού είναι να δώσουν μια συνεκτική ερμηνεία για την κρίση. Να πουν τι φταίει, τι πρέπει να αλλάξει, ποιος πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα και να δείξουν ένα δρόμο για την έξοδο. Δεν μπορούν να υποσχεθούν τίποτα, δεν μπορούν να πείσουν κανέναν και ίσως η μεγαλύτερη έγνοια τους είναι να φύγουν τα παραπάνω ερωτήματα από το μυαλό του κόσμου. Τι σημαίνει άραγε «η Ελλάδα θα τα καταφέρει» που είναι το σύνθημα της ΝΔ ή το αντίστοιχο περί «Αυτοδύναμης Ελλάδας» του ΠΑΣΟΚ; Τι πρέπει να κάνει ο κόσμος για να τα καταφέρει η Ελλάδα και τι φταίει που δεν είναι αυτοδύναμη η Ελλάδα; Καμία απάντηση. Το μόνο που προτείνουν είναι απλά ο κόσμος να πάει να τους ψηφίσει. Γιατί; Γιατί έτσι.
Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν μπορεί να σταθεί κανένα σοβαρό επιχείρημα για ποιο λόγο ο κάθε εργαζόμενος ή άνεργος, νέος ή συνταξιούχος πρέπει σ’ αυτές τις εκλογές να τους ψηφίσει, απαντάνε γιατί δεν πρέπει να ψηφίσει τους άλλους και ειδικά την Αριστερά. Κι αυτές τους οι απαντήσεις όμως κάπως λειψές μοιάζουν.

Διλήμματα
Λένε λοιπόν να τους ψηφίσουμε, γιατί, αν δεν τους ψηφίσουμε, θα υπάρχει ακυβερνησία και η χώρα δεν αντέχει. Δηλαδή λένε πως, αν δεν κυβερνάνε οι ίδιοι, δεν θα κυβερνάει κανείς. Εδώ κρύβεται ο πρώτος μεγάλος τους φόβος. Το πρόβλημα είναι να μην κατοχυρώσει κανένας άλλος το δικαίωμα της κυβερνησιμότητας, επί της ουσίας δηλαδή να μην υπάρξει καν η υποψία ότι μπορεί αυτό το σύστημα της δικομματικής εναλλαγής να αλλάξει. Αμφισβητούν έτσι έμπρακτα την ουσία της δημοκρατίας, υποστηρίζοντας πως σε αυτή τη χώρα δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετικός συσχετισμός δυνάμεων, δεν μπορεί με λίγα λόγια να εκπροσωπηθούν διαφορετικά συμφέροντα στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Λένε να τους ψηφίσουμε, για να μην έρθουν οι δυνάμεις του χάους και της καταστροφής. Αλλά δεν λένε ποιος έφερε την Τρόικα, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις και γιατί δεσμεύτηκαν για τις επόμενες δεκαετίες χωρίς να ρωτήσουν κανένα; Κατηγορούν την Αριστερά για ανευθυνότητα και καταστροφολογούν, μα αυτοακυρώνονται την ώρα που το λένε, μιας και αυτοί είναι που μας έχουν οδηγήσει στο χάος και στην καταστροφή και μάλιστα είναι περήφανοι για αυτό και δεσμεύονται να συνεχίσουν αυτό τον υπεύθυνο δρόμο. Το δρόμο που ανατίναξε ολόκληρη την κοινωνία. Το δρόμο που προσπάθησε να μας ενοχοποιήσει για τα χρέη που οι ίδιοι δημιούργησαν. Το δρόμο που επιχείρησε να ποινικοποιήσει τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το δρόμο που αναγορεύει σε βασικό εχθρό μας το διπλανό μας και τα δικαιώματά του, με στόχο να κρυφτούν οι δικές τους ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση.

Είναι ο ίδιος δρόμος που νομιμοποίησε για μικροκομματικά συμφέροντα, τον ακροδεξιό λόγο, που επιχείρησε να ταυτίσει την Αριστερά με την άκρα δεξιά και σήμερα οδηγεί στον εκφασισμό ολόκληρης της κοινωνίας. Αφού δεν μπορούν να δώσουν ελπίδα, δηλητηριάζουν την κοινωνία με μίσος, ενισχύουν όλες τις εσωτερικές πολώσεις της κοινωνίας, με μοναδικό στόχο να αποκρύψουν τις δικές τους ευθύνες, αλλά και τις ευθύνες αυτών που εκπροσωπούν: των τραπεζών, των πλούσιων, των βιομηχάνων.

Να τολμήσουμε
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και έχει απολύτως υλική υπόσταση. Να πιστέψουμε τα κανάλια και τις δημοσκοπήσεις και να πάμε να ψηφίσουμε αυτούς που μας έφεραν ως εδώ γιατί έτσι ή να τολμήσουμε να εμπιστευτούμε τη δημοκρατία και τις ανάγκες μας και να αλλάξουμε ριζικά τη σημερινή κατάσταση; Να αφήσουμε το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας στα χέρια των εκπροσώπων όσων για χρόνια μας εκμεταλλεύονται ή να τολμήσουμε να σπάσουμε αυτή τη σχέση εκμετάλλευσης, αυτό τον κόσμο αδικίας; Να αφήσουμε το μίσος να κυριαρχήσει ή να ανοίξουμε νέους δρόμους συλλογικότητας και αλληλεγγύης;

Ο δικός μας δρόμος θα είναι σίγουρα και μακρύς και δύσκολος, μα σήμερα είναι η ώρα για να κάνουμε το πρώτο καθοριστικό βήμα. Σήμερα είναι η ώρα να κάνουμε παρελθόν όσους αποφάσισαν χωρίς εμάς και να διεκδικήσουμε το μέλλον, προχωρώντας χωρίς αυτούς.

*Τάσος Κορωνάκης, υποψήφιος βουλευτής Α΄Αθήνας / 25.04.2012/Εργατική Αριστερά